Love Story. นิยามรักของฉันและเธอ ( TK )

" นี่แก้ว เบาๆ หน่อยเด้ ! จะดูโทรทัศน์ " โทโมะหันหลังไปดุแก้วที่เอาแต่ร้องเพลงมั่ว ๆ เพลงโน่นผสมเพลงนี้ไปทั่ว

" ช้างๆๆๆๆ น้องเคยเห็นช้างอ่ะเปล่า ตื่นมาตอนช้าววววว. ดูเจ้าขุนทอง ฮิฮิ " แก้วจับตุ๊กตากระโดดโลดเต้นตามจังหวะเพลง

" โว๊ยย ! จะดูโทรทัศน์ ! " โทโมะหันหลังไปตวาดแก้วอีกครั้ง คราวนี้แก้วหยุดร้องเพลงแล้วมองหน้าโทโมะ

[ฮึ สงสัยจะกลัวโดนตี หยุดร้องเลย ^O^] โทโมะคิดในใจ แล้วหันกลับมาดูโทรทัศน์ต่อด้วยสีหน้าร่าเริง

" โว๊ยยย!! จาดูทอราทาดดดด " แก้วตะโกนลั่น โทโมะจึงหันไปดู เธอจัดฉากตุ๊กตาที่เล่นอยู่เหมือนเธอกับโทโมะกำลังทำอยู่ทุกอย่าง ตอนพูดเธอก็ผงกหัวตุ๊กตาอุนตราแมนแขนหลุดไปด้วย

" จาดูทอราทัดก็ปายดูสิ " คราวนี้แก้วผงกหัวตุ๊กตาบาร์บี้ของเธอ

" งั้นเธอต้องร้องเพลงให้ฉันฟางง " อุนตราแมนแขนหลุดหันหน้ามา

" ได้เล้ยย >O< " แก้วกำลังจะอ้าปากร้องเพลง

" เฮ้ย ๆๆ หยุด ! " โทโมะหันหน้ามาตะโกนใส่แก้วแต่เหมือนจะไม่ทัน

" ซารางเฮโยย อิการะคะซิโบ อันตาระมาสา ยู้ฮู! อันตากูมาสิดา อ๊ารางกะตะมาโย บลาๆ " โทโมะอุดหูอย่างเลี่ยงไม่ได้ ต้องจำใจฟังภาษาเขมรที่แก้วร้อง -0-

TOMO TALK ::

โอ๊ยย! เสียงยัยนี่แสบแก้วหูชะมัด แล้วนี่ร้องเพลงภาษาบ้าอะไร ? -0- ผมต้องจำใจฟังภาษาตุรกีที่ยัยนี่ถ่ายทอดให้ (ไหนตอนแรกบอกภาษาเขมร ? -*-) เหอะ! ต้องโทรไปเช่งหมอซะแล้ว ไหนบอกยัยบ้านี่หายดีแล้วไงล่ะ

ติ้ด ติ้ด ๆๆ  ผมกดยิกๆ ไปที่โทรศัพท์มือถือตามนามบัตรของหมอที่เคยให้ไว้ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นหู

- ตู้ดดดดดดดดดดด -

[อารากะซิมาโยย คารามานิโก ซารางเฮโยย บลา ๆๆ]

- ตู้ดดดดดดดดดดด -

[ฮ่า ๆๆ นู่นากะมาสายา ซังจะมาจายา บลา ๆๆ]

- ตู้ดดดดดดดดดดด -

[อารามาซาโยย ซารางเฮ....]

" เฮ้ย ! หยุดร้อง " ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออด โอ๊ย! อยากตาย (TOT  ) (   TOT)

- ติ้ดด - รับแล้วว.

" เอ่อ คุณหมอใช่ไหมครับ " ผมถาม

" อ๋อใช่ครับ แล้วนั่นใครล่ะครับนั่น "

" โทโมะ คนที่ขับรถชน...."

" อ๋อ มีอะไรหรือเปล่าครับ " หมอแทรกขึ้น อะไรจะจำได้ไวขนาดนั้นก็ไม่รู้

" คือว่า.. ตกลงคนไข้ความจำเสื่อมหรือเธอปัญญาอ่อนกันแน่ครับ "

" ฮ่า ๆ เธอทำตัวเหมือนเด็กใช่ไหมล่ะครับ " นั่น รู้ด้วย -0-

" นั่นแหละครับหมอ "

" นั่นก็เป็นผลจากที่เธอความจำเสื่อมในช่วงเวลาที่เป็นอยู่ แต่กลับจดจำช่วงเวลาที่เป็นเด็กได้ สรุปก็คือ เธอคิดว่าเธอเป็นเด็กอยู่น่ะครับ " [คุณหมอค่ะ! คนไข้ช็อคค่ะ !] น่าจะเป็นเสียงพยาบาลที่แทรกขึ้น ก่อนหมอจะวางสายไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

" ฉันต้องอยู่บ้านกับเด็กเหรอเนี่ย ! TOT "