What When Where Why ?? ผมเนี่ยน้ะทายาทแวมไพร์ ??

.

.

.  

"ขอโทษน้ะครับ แม่นม ผมไม่อยากไป น้าไปบอกเขาให้กลับไปเถอะครับ"

  สวัสดีครับ ผมชื่อ โทโมะ ทสสึยะ ครับ ผมเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เกิด จนถึงวันนี้ผมมีแม่นม

คอยดูแลผมมาตลอด ตั้งแต่พ่อแม่ผมตายไป จนกระทั่งวันนี้ มีคนจะมารับตัวผม

ไปเลี้ยงดูเป็นลูกบุญธรรม

   "เอ่อ...โทโมะ โทโมะไม่ไปไม่ได้น้ะ น้าต้องกลับไปบ้านต่างจังหวัด แล้วน้าคงไม่กลับ

มาที่นี่อีกแล้ว" น้าตอบกลับ ด้วยแววตาที่สลดลง แล้วพูดต่อ "โทโมะ ไปเถอะนะ อย่าง

น้อยทำเพื่อน้า ให้น้าสบายใจ ที่มีคนมาเลี้บงดูหนูต่อน้ะ" ผู้เป็นน้าสลดลง "ไปเก็บกระเป๋าไป"

น้าพูดทิ้งท้าย ก่อนจะผลักชายหนุ่มให้ไปเก็บของ

.

.

.

  นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เจอน้า ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถ เศรษฐีคนหนึ่งที่ม่รับผมไปเป็นลูกบุญธรรม

แต่ทำไมผมรู้สึกว่าภายในรถมันดูมืดๆ ครึ้มๆ ยังไงไม่รู้ อืม...แต่ก็ดีเหมือนกันผมเป็นโรคแพ้แดด

มาตั้งแต่เด็กแล้ว เอ...

.

ทำไมคุณคนนี้ไม่พูดอะไรเลยหล่ะ

.

 แอรดดดดด

  รถเลื่อนตัวเข้ามาในบ้านอย่างช้าๆ ผมลงมาจากรถ และมองข้าไปในบ้าน อืม..บ้านใหญ่ดีน้ะ แต่

แปลกที่บ้านข้างๆมีแสงแดดสาดส่องเข้ามา แต่บ้านหลังนี้ ไม่มีแม้แต่แสงส่องมาเลย

   "สวัสดี โทโมะ"

  ชายคนหนึ่งสวัสดีผมอย่างนอบน้อม แล้วยิ้มให้ ผมเผลอยิ้มตอบอย่าเกร็งๆ เขาตลกกับท่าที

ผมเล็กน้อย ก่อนจะไอ แล้วแนะนำตัวขึ้น

   "ชั้นชื่อ เคาท์ แบล็กดาร์กิ้งค์"

  เขายิ้มให้ผมอีกที ก่อนจะผายมือ พาผมเข้าไปในบ้าน เขาแนะนำแต่ละส่นของบ้าน อย่างไม่

รีบร้อน ก่อนที่เขาจะชี้ไปที่ห้องใต้ดิน

   "นั่นเป็นห้องใต้ดิน นายห้ามเข้า เด็ดขาด!!"

  เขาพูดเสียงดังขึ้น ก่อนที่จะมีเสียงฟ้าผ่า ผมงงเล็กน้อย เขาเห็นท่าทีผม ก่อนที่จะ ผายมืออีกรอบ

แล้วพาขึ้นไปชั้นบนชองบ้าน

   "นั่น เป็นห้องของเธอ"

  เขาชี้ไปห้องที่อยู่ริมซ้ายสุด ผมเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง ก่อนจะหันหลังมาถาม

   "เอ่อ ท่าน เคาท์ ครับ"

  แต่ก่อนที่ผมจะถาม เขาก็หายไปแล้ว เหมือนกับว่าเขาไม่ได้ขึ้นมากับผมด้วย ผมปิดประตูห้องลง

และก็เป็นอย่างที่ผมคิด ห้องนี้ไม่มีแสงแดดแม้แต่นิดเดียว คงเพราะมีหน้าต่างบานใหญ่

เลยเอาผ้ามาคลุม ไม่ให้มีแสงแดดเล็ดลอด สงสัย ท่าน เคาท์ คงแพ้แสงแดดเหมือนผม ผมนั่ง

ลงบนเตียงก่อนจะนึงถึงน้าขึ้น ป่านนี้น้าจะเป็นยังไงน้ะ

--------------------------------------------------

comming soon 'รัตติกาลที่ 1'