เรารักกันได้ไง !!

"หนูพิมบอกโทโมะไปเถอะลูก ที่นัดมาาก้อเพราะเรื่องนี้แหละ"เอ๊ะ คุณลุงก้อรู้หรอ

 

"หรอคะ โมะคะ ที่โมะนัดพิมมานี่เรื่องอะไรหรอคะ"พิมยังคงไม่เชื่อคุณลุง

 

"เรื่องข้อตกลงระหว่างเราไงครับ ตกลงว่าพิมจำได้รึป่าว"โทโมะถามพิม  ตอนนี้ชั้นคนเดียวสินะ ที่ไม่รู้อะไรเลย

 

"เอ่อ ขอโทดนะคะ เเก้วขอรู้ได้มั้ยคะ ว่าทุกคนกำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่"เเละเเล้วชั้นก้อทนความอึดอัดไม่ไหว

 

"หนูเเก้ว อีกไม่นานหนูแก้วก้อจะได้รู้เเล้วหล่ะ ไม่ต้องรีบหรอก ถ้าตอนนี้หนูพิมยอมบอกว่าจำได้เเล้ว"คุณลุงบอกชั้น

 

"ว่าไงหล่ะหนูพิม ตกลงว่าจำได้มั้ย ถ้าจำไม่ได้จะได้ให้โมะช่วยเตือนความจำ"เเล้วคุณลุงก้อหันไปถามพิม

 

"..."พิมเงียบไปเลยอ่ะ

 

"ข้อตกลงทั้งหมดมันเป็นอย่างนี้ แก้วฟังนะ"โทโมะบอกพร้อมหันมาทางชั้น

 

'ไอโมะ ชั้นขออะไรแกบ้างอย่างได้ป่าววะ' ป๊อปถามผม

'อะไรของแกวะ อยู่ดีๆมาขอเเบบนี้ มีไรป่าววะ'ผมถามไอป๊อปกลับ

'ก้อไม่มีอะไรมากหรอก ชั้นจะมาขอให้แกคบกับพิม ได้มั้ย'

'เฮ้ย อะไรของเเกวะ แกก้อรู้ว่าชั้นมีแฟนอยู่เเล้ว อยู่ดีๆก้อมาขอให้คบกับน้องสาวตัวเอง ไอป๊อปแกบ้าหรือไง'

'ชั้นไม่ได้บ้าเว้ย ไอโมะ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ'

'แล้วทำไมอยู่แกถึงมาขอชั้นหล่ะ'

'ก้อวันนั้นหน่ะ แกจำได้ป่ะ วันที่เราไม่ผับไอจองเบอ่ะ พิมกับจินนี่เเอบตามไปด้วย'

'เออๆ จำได้ ตามไปแล้วไงวะ'

'มันไม่ใช่เเค่ตามไปอย่างเดียวหน่ะสิ สองคนนั้นเห็นเรานั่งดริ๊งค์กับสาวๆ เเล้วนัวเนียด้วยหน่ะสิ'

'เฮ้ย เป็นไปได้ไงอ่ะ เราใช้ห้องพิเศษเเล้วนะ '

'สองคนนั้นก้อลงทุนใช้ห้องพิเศษเหมือนกันหน่ะสิ  เเล้วพอกลับถึงบ้านนะชั้นเห็นพิมนั่งร้องไห้ใหญ่เลยหว่ะ '

'เฮ้ย พิมอาการหนักขนาดนั้นเลยหรอวะ เเล้วตอนนี้พิมเป็นยังไงบ้างหล่ะ'

'วันนั้นร้องไห้จนเป็นลม ชั้นต้องพาไปส่งโรงพยาบาลเลยเเหละ'

'แล้วตกลงว่าเป็นไรวะ ที่ไปหาหมอหน่ะ'

'ก้อไม่ได้เป็นอะไรร้ายเเรงมากหรอก ก้อเเค่มีอาการทางสมอง เครียดมากเกินไป แล้วก้อถ้าเสียใจมากหรือร้องให้

มากอาจจะทำให้ช็อกไปเลยก้อได้'  

'ไอป๊อป  ! นั่นไม่มากของเเกหรอวะ เออๆชั้นยอมช่วยเเกก้อได้ 'หวังว่าฟางคงจะลืมโมะได้เเล้วนะ :คิด

'เฮ้ย จริงดิ ขอบใจมากเพื่อน' 

'เเต่เเกต้องมีขอบเขต มีข้อเเม้นะ'

'บอกข้อตกลงขอแกมาเลย'

'ชั้นจะให้พิมคบกันชั้นได้ เเต่ พิมต้องให้เกีรยติชั้น ในตอนที่เป็นเเฟนกับชั้นควรทำตัวให้เหมาะสมอย่าให้ใครเขา

ว่าได้ เเละที่สำคัญ  เมื่อชั้นเจอคนที่ชั้นรักและอยากที่จะเเต่งงานด้วย พิมจะต้องยินยอม เเละเลิกกับชั้นทันที'

'อืม เเล้วชั้นจะบอกพิม ขอบใจเเกมากนะเว้ย'

'อืมๆ ไม่เป็นไร เพื่อน้องเเก ได้อยู่เเล้ว' 

'เเล้วเจอกัน'

 

วันต่อมา

 

'ฮัลโหล ไอโมะ'

'เออ มีไร'

'วันนี้พิมจะไปหาเเกนะเว้ย อย่าลืมที่ตกลงกันไว้หล่ะ'

'เออ ไม่ลืมหรอก'

หลังจากที่ป๊อปปี้โทรมาไม่นาน พิมก้อมาหาโทโมะ  

'สวัสดีค่ะพี่โมะ' ขอบตาพิมยังบวมๆอยู่เลยเเห๊ะ

'สวัสดีครับ พิม สบายดีนะ'

'ค่ะ พี่โมะจะคบกับพิมจริงๆใช่มั้ยคะ'

'จริงครับ เเต่มีข้อตกลงนะ พิมรู้เเล้วใช่มั้ย'

'ค่ะ พิมรู้เเล้ว รักพี่โมะที่สุดเลยยย ><' เเล้วพิมก้อเข้ามากอดโทโมะ

 

จบ การย้อนเวลา 

 

ทีนี้ชั้นรู้กระจ่างเลยหล่ะ  เเต่โทโมะนี่ก้อดีเกินไปนะ ทำเเบบนี้ไม่สงสารฟางบ้างหรือไง เฮ้อ

 

"ทีนี้ก้อรู้เเล้วสินะเเก้ว  พิม โมะขอให้ความสัมพันธ์ของเรากลับมาเป็นเหมือนตอนเเรก คือ พี่น้องเหมือนเดิม"

 

"ทำไมคะ ทำไมเราเป็นได้เเค่พี่น้องกัน ฮึก ทำไม ทำไม พิมให้โมะทุกอย่าง ทำไมโมะไม่เคยสนใจพิม"

 

"พิมอยากจะรู้จริงๆหน่ะหรอ  ที่โมะไม่สนใจพิม ไม่ดูเเลพิมดีเท่าที่ควร เพราะโมะไม่ได้รักพิม!"ตอนนี้ชั้นว่าโทโมะ

เริ่มมีน้ำโหเเล้วหล่ะ เพราะพิมไม่ยอมเลิกง่ายๆ

 

"เเล้วที่โมะจะเลิกกับพิมเนี่ย เจอคนที่รักเเล้วหรอคะ !! ไหนขอดูหน้าหน่อยซิ" นั่นสิ ใครกันนะ

 

"นี่พิม หยุดโวยวายได้เเล้ว !" นั่นไง โทโมะระเบิดเเล้วไงหล่ะยัยพิม

 

"โมะ ขึ้นเสียงกับพิมหรอ ! เเล้วโมะจะเสียใจ ที่ทำกับพิมเเบบนี้ !!"

 

ซ่า ----- พิมสาดน้ำใส่หน้าโทโมะ   เผี๊ยะ !! เเล้วตบโทโมะจนหน้าหัน

 

"นี่พิม พอเถอะ เรื่องนี้เทอเป็นคนผิดนะ เทอก้อรู้อยู่ตั้งเเต่เเรกเเล้ว ว่าเค้าไม่รักเทอ"

 

"นี่เเกอย่ามายุ่ง !! " เเล้วพิมก้อผลักชั้นไปชนขอบโต๊ะ

 

"หนูแก้ว/เเก้ว" คุณลุงเเละโทโมะเรียกชั้นพร้อมกัน เเล้วก้อเข้ามาหาชั้น 

 

"โอ้ย ละ ละ เลือด" จากเเรงที่พิมผลักมาเมื่อกี้ทำให้หัวชั้นเลือดออกได้เลยหล่ะ

 

"พิม! เทอทำร้ายเก้วทำไม เเก้วเค้าไปทำอะไรให้เทอห๊ะ!!"

 

"นี่โมะปกป้องมันหรอ นังนี่คือคนที่โมะรักงั้นหรอ!!" พิมถามโทโมะ ตอนนี้ชั้นเริ่มเวียนหัวเเล้ว นะ เเล้วอะไรโท

โมะรักใครอ่ะ

 

"ใช่ !! โมะรักแก้ว รักมาตลอด พิมได้ยินมั้ย โมะไม่เคยรักพิม เเต่โมะรักแก้ว!" โทโมะตะโกนออกมา ว่ารักชั้น ห๊ะ

ชั้นงั้นหรอ เราเพิ่งเจอกันเองไม่ใช่หรือไง เเล้วทำไมโทโมะถึงบอกว่ารักชั้นมาตลอดหล่ะ 

 

"นี่ โมะ พาหนูเเก้วไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ ท่าทางจะเจ็บ เลือดไหลไม่หยุดเลย"คุณลุงบอกโทโมะ

 

"ครับ" เเล้วโทโมะก้ออุ้มชั้นขึ้น

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด  แกนังแก้ว เเกกับเพื่อนแกจะต้องอยู่อย่างไม่สงบสุขเเน่ จำไว้นะ เเล้วแกกับเพื่อน

แกจะเสียใจ ที่ทำกับชั้นเเบบนี้ ฮึก "

 

  เเล้วพิมก้อวิ่งออกไปจากกร้านนี้พร้อมน้ำตา  เเล้วที่บอกว่าเพื่อนเนี่ย หมายถึงฟาง รึป่าว เเย่หล่ะ ต้องรีบ

โทรไปเตือนฟาง เเละเล่าทุกอย่างให้ฟังซะเเล้ว 

 

"โมะ แก้วว่าปล่อยเเก้วลงเถอะ " ชั้นบอกโทโมะ

 

"ไม่เเก้ว โมะจะไม่ให้เเก้วไปไหนอีกเเล้ว ตอนนี้ไปทำแผลก่อนดีกว่านะก่อนดีกว่านะ" หมายความว่ายังไงหน่ะ

ไม่ให้ชั้นไปไหนอีกเเล้ว เราเคยรู้จักกันงั้นหรอ

 

ณ บ้านของโทโมะ

 

"เเก้วนั่งรอตรงนี้แปปนึงนะ เดี๊ยวโมะไปเอากล่องยามาทำแผลให้"

 

"อืม" ตอนนี้ชั้นมึนหัวหนักกว่าเดิมอีก ของนอนพลางนะ

 

"อ้าวแก้ว หลับซะเเล้วหรอ หลับง่ายเหมือนเดิมเลยนะ"

 

"อืออ โมะ มาเเล้วหรอ"

 

"อื้ม เเก้วตื่นก่อนเถอะ มาทำแผลก่อนเเล้วค่อยนอน"

 

เเล้วโทโมะก้อเอาสำลีชุบน้ำยาล้างแผลมาเช็ดแผลที่หัวให้ชั้น  ทำไมกันนะ ความรู้สึกนี้ถึงเหมือนกันเคยเจอ

มาเเล้ว มือของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง กำลังเช็ดแผลให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เพิ่งวิ่งเล่นซุกซนจนได้เเผลกลับมา 

'แก้ว พี่บอกเเล้วไง ว่าอย่าเล่นซนนัก เห็นมั้ย เป็นแผลอีกเเล้ว เดี๊ยวก้อไม่สวยหรอก' 

'โถ่พี่ชาย น้องแก้วไม่เห็นเป็นไรซะหน่อย สวยไม่สวยหน่ะ น้องแก้วไม่เครียด 555'

'หัวเราะไปเถอะ เดี๊ยวโตไปไม่มีแฟนพี่ไม่ช่วยน้า มาๆทำแผลกันดีกว่า'

'ค่ะ พี่ชายอย่ามาชอบน้องแก้วเเล้วกันน้ะ ^^ พี่ชายทำเบาๆนะคะ น้องแก้วกลัวเจ็บ'

เเล้วเด็กผู้ชายก้อค่อยๆเอาสำลีมาเช็ดเเผลให้ เด็กผู้หญิงที่ตนเรียกว่าน้องสาวอย่างเบามือ  

'เป็นไงเจ็บมั้ย'  

'ไม่เจ็บเลยค่ะ พี่ชายทำได้ไงเนี่ย' 

'มานี่ก่อน ยังไม่เสร็จซักหน่อย' พี่ชายเรียกน้องสาวกลับมา เมื่อเห็นน้องสาวจะวิ่งเล่นอีกเเล้ว

แล้วพี่ชายก้อใส่ยาแดงบนแผลให้น้องสาวเเละ 

'เพี้ยง หายไวไวนะ'

'ขอบคุณนะคะพี่ชาย'

ปี้นๆ ././

'คุณหนูแก้วคะ เสร็จเเล้วยังคะ คุณเเม่กับคุณพ่อเสร็จเเล้วนะคะ'

'เสร็จเเล้วค่ะ พี่มายด์ (พี่เลี้ยง)'

'น้องแก้ว จะไปเที่ยวหรอ' พี่ชายถาม

'น้องเเก้วไปเเล้วนะคะพี่ชาย หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะคะ บ๊ายบายค่ะ'

ตั้งเเต่วันนั้น พี่ชายก้อไม่ได้เจอน้องสาวอีกเลย 

"พี่ชาย..."ชั้นเหม่อลองเรียกชื่อใครคนหนึ่งออกมาในตอนที่โทโมะทำแผลให้

 

"ห๊ะ เเก้วว่ายังไงนะ พี่ชายหรอ"โทโมะพูดพร้อมทำหน้าตื่นเต้น ทำไมนะ หรือว่า

 

"น้องเเก้วจำพี่ได้เเล้วหรอ จริงหรือน้องเเก้ว"โทโมะมาเขย่าตัวชั้นใหญ่เลย

 

"โมะคือ พี่ชายคนนั้น จริง จริง หรอ" ชั้นถามเพื่อความเเน่ใจ

 

"จริงสิน้องเเก้ว พี่ดีใจนะ ที่น้องเเก้วจำได้เเล้ว นึกว่าจะจำไม่ได้ซะเเล้ว"

 

"พี่ชายย ฮึก แก้วคิดถึงพี่ชายนะคะ ตั้งเเต่วันนั้นพ่อเเม่เเก้วก้อย้ายไปต่างประเทศ เเก้วไม่ได้บอกลาใครเลยฮือๆ"

 

"น้องแก้ว พี่ก้อคิดถึงมากๆเหมือนกัน"

 

"แสดงว่าที่พี่บอกว่ารักเเก้ว พี่รักเเก้วมาตั้งนานเเล้วหรอ เเล้วทำไมตอนเเก้วไม่เยี่ยมฟาง พี่เหมือนจะเกลียดเเก้ว

เลยหล่ะ"

 

"ก้อตอนนั้นพี่เจอแก้ววันเเรก เเละไม่คิดว่าจากเด็กผู้หญิงผมยาว น่ารักๆคนนั้น จะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เเต่พอมา

เจอวันนี้ พี่เชื่อเเล้วหล่ะ"

 

"แก้วก้อไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าเพื่อนคุณพ่อจะเป็นคุณพ่อของพี่ เเก้วจำอะไรไม่ได้เลย"

 

"เเต่ตอนนี้ น้องเเก้วก้อรู้เเล้วนะ ว่าพี่เป็นใคร ต่อไปนี้ พี่จะเป็นคนดูเเลเเก้วเอง แก้วห้ามทิ้งพี่ไปอีกนะ"

 

"ค่ะ เเก้วจะไม่ไปไหนอีกเเล้ว"ชั้นบอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

 

"แก้ว คบกับพี่นะ"

 

"เอ่อ..."

 

"พี่รักแก้วมาโดยตลอด เเต่พี่ยังไม่เเน่ใจก้อเท่านั้น เพราะตอนนั้นเราก้อยังเด็กๆกันอยู่ เเต่พอเเก้วทิ้งพี่ไปเท่านั้น

เเหละ มันเหมือนชีวิตพี่ขาดอะไรไปบางอย่าง"

 

"แก้วก้อรักพี่ค่ะ"ชั้นตัดสินใจตอบออกไป เพราะความรู้สึกที่ชั้นมีต่อพี่โมะตอนนี้มันไม่สามารถอธิบายได้ เหมือน

อย่างที่พี่โมะว่า มันเกิดขึ้นตั้งเเต่ตอนเด็กๆ

 

"เเก้วคบกับพี่นะ"

 

"ค่ะ"

 

เเล้วพี่โมะก้อมากอดชั้น กอดเเบบเเน่นมาก จนชั้นรู้สึกถึงความอบอุ่น

 

"สัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งพี่ไปไหนอีก"

 

"สัญญาค่ะ"

 

"พี่โมะ เเล้วเรื่องพี่กับฟางหล่ะ ทำไมถึงได้เลิกกัน เเล้วถ้าเป็นอย่างนี้ฟางจะโกดเเก้วมั้ย"

 

"ก่อนที่พี่จะคบกับพิม พี่คบกับฟางมาก่อน เเต่ว่าครอบครัวของฟางนั้น เค้ามาขอให้พี่เลิกกับฟางซะ"

 

"ทำไมหล่ะคะ ?"

 

"ก้อเพราะว่าเค้ากลัวจะเสียผู้ใหญ่หน่ะ เค้าจะให้ฟางหมั้น กับป๊อปปี้นั่นเเหละ ก้อเลยขอให้พี่เลิกติดต่อกับฟาง"

 

"เเละช่วงนั้นก้อตรงกับที่ไอป๊อปมาขอช่วยเรื่องพิมพอดี พี่ก้อเลยตอบตกลงไป"

 

"ตอนเเรกๆพี่ก้อกลัวนะ กลัวฟางจะเสียใจ กลัวฟางจะไม่ให้อภัยพี่"

 

"แล้วพี่ทำยังไงต่อคะ"

 

"มีอยู่วันนึง พิมขอพี่ให้พาไปเดินห้าง เเล้วพี่ก้อเจอกับฟาง ฟางเสียใจมากที่เห็นพี่ทำอย่างนี้ เเต่พี่ก้อทำอะไรไม่

ได้ เพราะอยากให้ฟางตัดใจจากพี่ได้เร็วๆ แล้ววันนั้นก้อทำให้พี่ได้รู้นิสัยที่เเท้จริงของพิม"

 

"อ๋อ เเก้วเข้าใจเเล้วหล่ะค่ะ  เเล้วตอนนี้พี่โมะยังรักฟางอยู่รึป่าวคะ"

 

"....."

__________________________________________________________________

 

โมะจะตอบว่าอะไรน้าาาา

ขอโทดนะคะ ที่เมื่อวานไม่ได้อัพ ขออภัยเป็นอย่างสูงเลยค่าา  ยังไงวันนี้มาอัพเเล้ว ก้อขอเม้นขอโหวตเยอะๆน้า

ขอบคุณค่าาา  อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ใกล้วจบเเล้วน้าาา เเล้วเจอกันค่าา