เรารักกันได้ไง !!

ณ ห้องผู้ป่วยพิเศษ 

 

Fome Mode

 

มาอยู่กับโฟมบ้างดีกว่านะครับ  ตอนนี้ยัยฟางยังไม่ฟื้นเลย  เฮ้อ -, - เป็นเพราะผมไปว่าฟางเเรงๆอย่างนั้นใช่มั้ย ฟาง

 

ถึงต้องเป็นเเบบนี้  ไม่น่าเลย เเต่ตอนนี้ผมไม่โกรธฟางเหมือนตอนนั้นเเล้วหล่ะครับ ก้อเพราะว่า ผมเจอตัวยัยเฟย์แล้ว

 

เเล้วก้อเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยเฟย์ฟัง เเต่ยัยตัวเเสบ ดันบอกมาว่าผมนั่นเเหละที่เป็นคนผิด 

 

'นี่ยัยเฟย์ หายไหนมาเนี่ย รู้มั้ยพี่เป็นห่วง'

'ก้อเเล้วใครหล่ะ ที่ทิ้งเฟย์ไว้อ่ะ'

'ยัยตัวเเสบพี่สาวเฟย์นั่นเเหละ ที่คิดเเผนนี้เนี่ย'

'เเหมพี่โฟม งานนี้พี่โฟมทำผิดเห็นๆ ไม่ต้องไปโทษพี่ฟางเลยนะ พี่ฟางก้อเเค่จะเซอร์ไพส์เฟย์เท่านั้นเเหละ เเต่พี่

โฟมนั่นเเหละที่ผิดนัด เเล้วไม่ยอมบอกพี่ฟาง'

'พี่รู้ตัวเเล้วว่าพี่ผิด เเต่ว่าเฟย์รอดจากไอ้เควินมาได้ยังไงเนี่ย'

'ก้อพี่เขื่อนมาช่วยไว้ทันค่ะ โชคดีนะเนี่ยที่พี่เขื่อนไอเห็นเข้าพอดี'

'หรอ เเล้วไอเขื่อนนี้คือใคร ไว้ใจได้รึป่าว'

'พี่เขื่อนก้อเป็นเพื่อนของพี่ป๊อปปี้ คู่หมั้นพี่ฟางไงคะ พี่โฟมยังไม่รู้จักหรอ'

'อ๋อ นายเขื่อนนี่เอง พี่เคยเจอเค้าเเล้วหล่ะ เห็นว่าอยู่มหาลัยเดียวกับเฟย์ด้วยหนิใช่มมั้ย'

'อ๋อ เรื่องนั้น ใช่ค่ะ งั้นเฟย์ไปเเล้วนะคะ เฝ้าพี่ฟางดีๆหล่ะ ถ้าพี่ฟางฟื้นเมื่อไหร่อย่าลืมขอโทษพี่ฟางหล่ะ ^^' 

'อืม ไปเรียนเถอะ เดี๋ยวสายไม่รู้ด้วยนะ'

'ค่าาาไปเเล้ว'

 

เรื่องทั้งหมดก้อเป็นเเบบนี้เเหละครับ กลายเป็นผมผิดคนเดียวซะงั้น  เเต่จริงๆเเล้วผมก้อผิดคนเดียวจริงๆนั้น

เเหละ ไม่น่าเลย  

กริ๊ง กริ๊ง (มือถือโฟม)

 

'ครับ คุณพ่อ มีอะไรรึป่าวครับ'

'...'

'น้องยังไม่ฟื้นเลยครับ'

'ประชุมด่วนหรอครับ ได้ครับ เเล้วผมจะบอกป๊อปมาเฝ้าน้องให้เอง ครับ'

 

โอ๊ยยยย โฟมเอ้ยยชีวิตนี้มีเเต่งานๆๆๆ  เบื่อจริง -, - 

 

End Fome Mode

 

PoPpy spacial

-+- ยังจำฝันเหล่านั้นได้ไหม เรื่องที่เทอชอบเล่าให้ฟัง-+- (มือถือป๊อปปี้)

 

'โฟมมีไรรึป่าว'

'...'

'ตอนนี้ป๊อปกำลังประชุมอยู่อ่ะ เเต่เดี๋ยวป๊อปจะโทรให้ไอโมะไปช่วยดูฟางเเล้วกัน'

'...' 

'ครับ สวัสดีครับ'

End spacial Poppy

 

Tomo Talk

 

เมื่อกี้ ไอป๊อปโทรตามผมให้มาเฝ้าฟางครับ เเต่โชคดีนะ มันโทรมาตอนที่พิมกลับเเล้วพอดี หึ ไม่งั้น ผมคงไม่ได้

มายืนอยู่ในห้องพักของฟางได้หรอก เเต่นี่มันก้อ 2 วันมาเเล้วนะ ทำไมฟางยังไม่ฟื้นอีกก้อไม่รู้ น่าสงสารฟางจัง

เเล้วผมก้อไปนั่งเฝ้าฟางที่โซฟางข้างเตียง 

 

แอ๊ด.. (เสียงประตู)

ใครมาหนั่น เอ๊ะ หรือว่าไอป๊อปจะประชุมเสร็จเเล้ว เเต่ก้อไม่น่าจะใช่นะ ไปดูหน่อยดีกว่า

"เอ๊ะ นี่คุณเป็นใครครับ/คะ ?"

 

"หรือว่า คุณจะมาทำร้ายยัยฟาง" ผู้หญิงคนนั้นบอก

 

"ไม่ใช่นะครับ ผมเป็นเพื่อนของฟาง" ผมบอกเทอ

 

"ชั้นไม่เชื่อหรอกนะ นายต้องเป็นโรคจิตเเน่ๆ เห็นไม่มีคนเฝ้าก้อเลยคิดจะทำอะไรเพื่อนชั้นหน่ะสิ"อะไรกันเนี่ย><

 

"นี่คุณ ผมว่าคุณนั่นเเหละที่ไม่ได้มาดี  อยู่ดีๆก้อเข้ามาด่าผมเนี่ย ฮึ่ย" ผมบอกเทอบ้าง

 

"ก้อชั้นบอกเเล้วไง ว่าชั้นเป็นเพื่อนของยัยฟาง " ไม่หยุดอีกนะ

 

"ผมก้อเป็นเพื่อนของฟาง ทำไมคุณไม่เชื่อผมบ้างเนี่ย" ผมเริ่มจะทนไม่ไหวเเล้วนะ

 

"โอ้ยย เชื่อก้อได้ เเล้วยัยฟางเป็นยังไงบ้างเนี่ย" เทอถาม

 

"ก้อเห็นอยู่ว่ายังไม่ฟื้นอ่ะครับ " ผมตอบเเบบกวนๆ

 

"นี่นาย ชั้นอุตส่าห์พูดดีๆด้วยเเล้วนะ" 

 

"ก้อผมพูดความจริงนี่ ผมไม่ได้หลอกคุณซะหน่อย คุณก้อเห็นหนิว่าฟางยังไม่ฟื้น"

 

"นี่ นาย.."

เพล้งง !!

"เฮ้ย !! ฟางง" เราตะโกนพร้อมกัน

 

"นี่นาย ตามหมอสิ ยืนบื้ออยู่ได้ "

 

"ได้ๆ เดี๋ยวคุณเฝ้าฟางตรงนี่นะ "

 

"คุณก้อรีบไปเซ่ เดี๋ยวก้อไม่ทันหรอก" เทอเร่งผมอีกเเล้ว

 

"คุณหมอครับ คนไข้ขยับตัวได้เเล้วครับ คูณหมอช่วยไปดูหน่อยครับ"

 

"ได้ครับ เดี๋ยวหมอจะไปดูให้ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ไปพยาบาล"

 

เเล้วหมอ พยาบาล เเละโทโมะ ก้อรีบวิ่งไปที่ห้องฟางทันที

 

"นี่นายตุ๊ด นายว่าฟางจะเป็นอะไรมั้ย" ใครตุ๊ดห๊ะ -, -

 

"อะไรของเทอเนี่ย ยัยทอม ผมว่าฟางน่าจะฟื้นเร็วๆนี้เเล้วหล่ะ"

 

"นายตุ๊ด ชั้นไม่ใช่ทอมมมมมมม นี่เเหนะๆๆ"

 

"โอ้ยย ยัยทอมหยุดทุบได้เเล้ว ผมเจ็บนะ" ผู้หญิงบ้าอะไรหมัดหนักชะมัด

 

"หึ นายมันตุ๊ดนี่หว่า ^O^" ชั้นไม่อยากทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ หึ

 

"เงียบเหอะหน่า นั่นไง หมออกมาเเล้ว" ผมบอกเมื่อเห็นหมอยิ้มออกมา

 

"ยินดีด้วยนะครับ คนไข้ปลอดภัยเเล้ว เเล้วก้อจะฟื้นภายในวันนี้เเล้วด้วย"

 

"จริงหรอคะ/ครับ" เราถามพร้อมกันอีกเเล้ว

 

"ครับ ดีใจด้วยนะครับ"

 

"เย่ๆๆๆๆ " เเล้วเราก้อกระโดดกอดกัน เอ่อ กะ กอดกัน นี่เรากอดกันอยู่หรอ

 

"เฮ้ย ยัยทอม/ไอตุ๊ด" 

 

"นี่นายมากอดชั้นทำไมเนี่ย"

 

"เทอนั้นเเหละ เข้ามากอดก่อน"

 

"ฮึ่ย (- - )( - -)" 

 

เเค่ก ๆๆ 

"ฟางฟื้นเเล้ว !!"

 

"ใครอ่ะ ยัยเเก้วหรอ" เอ๊ะ ฟางรู้จักยัยนี่จริงๆเเหะ

 

"ใช่ฟาง ชั้นคิดถึงเเกมากๆๆเลย รู้มั้ย" 

 

"ชั้นก้อคิดถึงเเก เเต่ขอกินน้ำก่อนได้มั้ย"

 

"ได้ๆๆ "  ดูๆไปแล้วยัยนี่กับฟางสนิทกันมากเหมือนกันนะ

 

"อ่ะ นี่จ่ะน้ำ กินๆช้าสิ เดี๋ยวก้อสำลักหรอก"

 

"โถ่เเก้ว เเกก้อรู้หนิว่าชั้นขาดน้ำไม่ได้" ฟางทำหน้าตาเเอ๊บเเบ๊ว

 

"ก้อจำไม่ได้หน่ะสิ (?) อ่ะอ่ะ ล้อเล่นน่าา :p จำได้อยู่เเล้ว" 

 

"โถ่ ก้อคิดว่าลืมชั้นซะเเล้ว" ฟางพูดเเบบนอยด์ๆ

 

"ไม่ลืมหรอกน่า เพื่อนรักทั้งคนนี่นา" ^^

 

"อ้าว โทโมะก้ออยู่ที่นี่ด้วยหรอ " เเล้วฟางก้อหันมาถามผมบ้าง

 

"อ๋อ ครับ ป๊อปปี้ให้ผมมาเฝ้าฟางหน่ะครับ"

 

"อ้าว ฟางเเกรู้จักไอโคโดโมะนี่ด้วยหรอ"

 

"ผมชื่อโทโมะครับ" ยัยทอมนี่เปลี่ยนชื่อผมอีกเเล้ว

 

"ยัยเเก้ว เขาชื่อโทโมะ เเกนี่ก้อ"

 

"ว่าไงนะ โคโดโมะหรอ ชื่อนายนี่เเปลกจังเลยเนอะ"

 

"ไม่เป็นไรหรอกฟาง ผมไม่ถือสาทอมอย่างนี้หรอก" คิคิ ผมบอก

-, - : หน้าเเก้วเเละฟาง

 

แอ๊ด .. (เสียงเปิดประตูอีกครั้ง)

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

ใครจะมาอีกน้าาา  ขอโทดด้วยนะคะ ที่เเก้วเพิ่งมา 555  อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ  ยังไงก้อขอฝากเรื่องใหม่ด้วยนะ

คะ  love memory รักในความทรงจำ  เม้นต์+โหวตกันด้วยน้าาา