เปลี่ยนใจเจ้าชายเย็นชา

        เคนตะและมารดาของโทโมะนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ผ่านไปได้ชั่วโมงกว่าๆ คุณหมอก็เดินออกมาจากห้แงฉุกเฉิน

       " คุณหมอค่ะ ลูกชายดิฉันเป็นไงบ้างค่ะ" หญิงสาววัยกลางคนลุกเข้าไปหาคุณหมอ

       " อาการโดยรวมปลอดภัยครับ แต่ขาของลูกชายคุณเป็นอัมพาตครับ ต้องรับการบำบัดถึงจะหายครับ" คุณหมอบอกออกมา

       " ใช่เวลานานไหมค่ะ กว่าเขาจะกลับมาเดินได้"

       " ขึ้นอยู่กับเจ้าตัวนะครับว่าจะยอมทำกายภาพบำบัดไหม แล้วก็สภาพจริงใจนะครับ"

       " แล้วตอนนี้คุณไข้อยู่ไหนครับ" เคนตะเอ่ยถามออกมา

       " เดี๋ยวหมอจะย้ายผู้ป่วยขึ้นไปห้องพิเศษนะครับ" คุณหมอบอกแล้วเดินจากไป มารดาของโทโมะแทบทรุดลง แต่เคนตะเข้ามาพยุงไว้ได้ ก่อนจะพามายังห้องพักของโทโมะ  โทโมะยังนอนหลับอยู่ มารดาของโทโมะนั่งเฝ้าอยู่อย่างเป็นห่วง

       " คุณน้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ เดี๋ยวเจ้าโมะผมจะโลให้" เคนตะบอกกับแม่ของเพื่อน

       " ขอบใจนะ แม่ฝากด้วยนะ" หญฺงสาววัยกลางคนเดินออกไป  เมื่อมาถึงรถก็สั่งให้คุณขับรถไปตามทางที่บอก ไม่นานก็มาถึงจุดหมาย

   อ๊อด อ๊อด

        " สวัสดีค่ะ คุณมาซากินั่นเอง เข้ามาก่อนสิค่ะ" หญิงวัยกลางคนเอ่ยทักอย่างสนิทสนมก่อนจะเชิญเข้ามาในบ้าน

        " เป็นไงบ้าง สบายดีไหม"

        " สบายดีค่ะ แล้วคุณมาซากิล่ะค่ะ ดูเศร้าๆ นะค่ะ" เจ้าของบ้านถามกลับมา

        " ไม่สบายใจเรื่องลูกชายฉันนั่นแหละ เขาเกิดอุบัติเหตุรถชน ทำให้ขาทั้งสองขาพิการ"

        " เสียใจด้วยนะค่ะ แล้วตอนนี้อยู่ไหนค่ะ"

        " อยู่โรงพยาบาล ฉันอยากมาขอร้องให้ลูกสาวเธอไปดูแลตาโมะให้หน่อยนะ"

        " เดี๋ยวฉันต้องถามลูกสาวก่อน นั่นไงมาพอดีเลย"

        " กลับมาแล้วค่ะแม่" ฉันตะโกนเข้ามาในบ้าน แต่ต้องชะงักเพราะแม่มีแขก " ขอโทษค่ะ หนูไม่รู้ว่าแม่มีแขก"

         " มานั่งนี้สิ นี่คุณมาซากิเจ้านายเก่าแม่" มารดาของกับลูกสาว

         " สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไว้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้า

         " พอดีลูกชายฉันไม่สบาย อยากให้เธอไปช่วยดูแลหน่อย ได้ไหมจ๊ะ" หญิงวัยกลางคนถามฉันอย่างเอ็นดู

         " แล้วแต่แม่ค่ะ หนูทำได้ทั้งนั้น"

         " งั้นดิฉันอนุญาติแล้วกันนะค่ะ" มารดาของแก้วเอ่ยบอกกับคนตรงหน้า

         " เดี๋ยวอีกสองวันฉันมารับหนูนะจ๊ะ งั้นฉันกลับล่ะ" สองแม่ลูกเดินออกมาส่งหญิงขึ้นรถ ก่อนจะขับหายไปลับตา

         " กินข้าวมาหรือยัง เหนื่อยไหม" มารดาถามลูกสาวเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน

         " ยังค่ะ รอมากินพร้อมแม่ หนูไม่เหนื่อยเลย ขอให้แม่มีความสุข" ฉันบอกแล้วเดินเข้ามากอด  สองแม่ลูกนั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุขก่อนจะแยกย้านเข้านอน