Secret... ความลับเฉพาะเธอ
เขียนโดย 
Lookpla
วันที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 20.25 น.
แก้ไขเมื่อ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 21.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
20)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"นั่น แก้วนี่ แก้ว แก้ว"
เสียงผู้หญิงเหมือนเรียกชื่อฉันหลังออกมาจากห้องน้ำ ทำให้ฉันหันไปว่าใช่ฉันหรือเปล่า
"นั่นไง จริงๆด้วย ฟางว่าแล้วต้องเป็นแก้ว"
"ฟาง ทำไมเธอมาที่นี่"
"อ๋อ ฉันมาร้านนี้ประจำเลยล่ะ "
ฟางพูดแล้วยิ้ม
"แล้วนี่เธอจะกลับแล้วหรอ?"
"อืมฉันมากับพ่อแม่น่ะ จะกลับเลยขอมาเข้าห้องน้ำ"
"แย่จัง เราคงไม่ค่อยได้เจอกันอีกแน่ๆเลย "
"ไม่หรอก เดี๋ยวมีโอกาศเราก็ได้เจอกัน^^"
"ไม่อ่ะ ฉันว่า วันนี้แก้วอยู่ต่อเถอะนะ"
"แต่ ฉันมากลับพ่อแม่นะ และท่านก็รอฉันอยุ่ด้วย"
"เอางี้ เธอลงโทรไปขอท่านสิ นะ นะ นะ"
เมื่อเจอลูกอ้อนกับแววตาวิ้วๆของฟาง ฉันก็อยากอยุ่ต่อกับเธอนะ ฉันก็เลยโทรไปขอพ่อและพ่อก็
โอเค แต่อย่ากลับดึกมาเท่านั้น
"เป็นยังไง"
"อืม แต่ฉันกลับดึกไม่ได้"
"ไม่เป็นไรหรอก เราไม่อยู่ดึกกันหรอก เพราะป็อปคงไม่ยอมให้ฉันอยู่ดึกหรอก"
"ป๊อป?"
"อืม ... ฉันลืมไปเลยว่าเธอยังไม่รู้จักป๊อป เดี๋ยวฉันแนะนำให้รู้จัก ^^"
เธอว่าแล้วก็ดึงแขนลากฉันเข้าไปยังโต๊ะสุดท้ายที่มีผนังกลั้นอยู่เป็นช่องๆ และติดกับหน้าต่าง มีผู้ชาย
อยู่คนหนึ่งนั่งหันข้างมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อดูวิวและแสงของไฟข้างนอก
"ป๊อป"
ฟางเรียกคนที่นั่งเฝ้าโต๊ะอยู่ เขาจึงหันหน้ามาชัดๆและยิ้มออกมา ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์มากขนาดตอนนี้ที่
เขายิ้มยิ่มมีเสน่ห์ดูอบอุ่นมากๆ
"ไปตั้งนาน แถมยังพาเพื่อนมาด้วย"
"แหม เจอกันและคุยกันนิดหน่อย ฟางเลยดึงมาน่ะ"
"เออ นี่ ป๊อป แนฉันเอง^^ ป๊อปอายุมากกว่าฉัน แต่เขาให้ฉันเรียกป๊อปเฉยๆน่ะจะได้ดูน่ารัก น่ารักมั๊ย
^^"
"จ้า น่ารักจ้า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่ป๊อป"
"ยินดีครับ"
"ป๊อปสั่งอาหารยังคะ"
"สั่งแล้วครับ อีกแปป คงน่าจะมาเสริฟได้แล้วมั้ง"
"เชิญจ้าแก้ว^^"
"ขอบใจนะ"
ฟางลากเก้าอี้อีกฝั่งให้ฉันนั่งแล้วเธอก็เดินไปนั่งข้างๆแฟนเธอ
"ตอนนี้แก้วกลับไปอยู่กับพ่อแม่แล้วหรอ?"
"อืม ใช่ ได้ประมาณ3-4วันแล้วล่ะ หลังจากที่คุณอามารับน่ะ"
"ทำไมเธอไม่บอกฉันสักคำว่าเธอจะไปน่ะ ที่มหาลัยฉันก็ไม่เจอเธอเลย"
"โทษนะวันที่ไปมันเร่งน่ะ เลยไม่ได้บอกเธอ แล้วที่มหาลัยฉันย้ายคณะน่ะ"
"แน่ใจนะว่าวันนั้นที่เธอย้ายออกไปเพราะอาของเธอมารับ ไม่ใช่ว่าเธอทะเลาะโทโมะแล้วออกไปเอง
นะ"
ทันทีที่ฉันได้ยินชื่อนั่นก็ชะงักไปชั่วขณะ ชื่อที่ฉันไม่อยากได้ยินและไม่อยากเจอด้วย
"แก้ว แก้ว มีอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบไปล่ะ?"
ฟางที่เห็นฉันนิ่งไปเลยเรียก
ช่วงนั่นเป็นช่วงที่อาหารมาเสริฟพอดีเลยทำให้การสนทนาของเราหยุดลงชั่วคราวจนเด็กที่มาเสร็จอา
หารค่อยๆทยอยออกไป ปรากฎร่างสูงยืนอยู่เบื้องหน้า
"เฮ้ย! กว่าจะมาได้นะไอ้คุณชาย "
พี่ป๊อปที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้างฉันพูดออกมาเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นคือใคร ทำให้ฉันหันไปมองด้วย
"ก็บอกแล้ว ว่าไม่อยากมา ร้านแกนี่ก็ไกลเหลือเกิน นี่เธอ...!"
เขาพูดแล้วก็เหลือบมาเห็นบุคคลที่สามอย่างฉัน ทำให้ชะงัก เหมือนกับฉันในตอนนี้
"เฮ้ย! ไอโมะ แกเป็นอะไรว่ะ"
"ฉันขอตัวแปป"
เขาบอกพี่ป๊อปและฟาง ก่อนจะดึงมือฉันให้ลุกและเดินตามออกมานอกร้าน
"นี่ คุณ ปล่อยฉันนะ!"
"เธอมาให้ฉันเห็นอีกทำไม!!"
เขาจับไหล่ฉันและกระชกเข้าหาตัว
"ใครบอกว่าฉันมาให้นายเห็น ถ้าฉันรู้ว่ามาที่นี้แล้วต้องมาเจอกับนาย ฉันไม่มานั่งให้เสียเวลาหรอก!"
"ก็ดี! ฉันจะได้ลืมเธอได้สักที!!!"
เขาพูดอะไรออกมา ทำไมเหมือนที่เขาพูดเหมือนพยายามลืมฉัน ไม่หรอก อย่างหมอนี่ ไม่มีหัวใจเขาก็
แค่พูด
"..."
"เธอไปแล้วจะกลับมาให้ฉันเห็นหน้าเธออีกทำไม!"
"..."
"ทำไมเธอไม่ไปแล้วไปลับ!"
"...."
"ทำไมต้องกลับมาให้ฉันรู้สึกผิด!"
"..."
"และทำไมต้องเอาใบหน้าไร้เดียงสานั่นกลับมาให้ฉัน......คิดถึงเธออีก"
ประโยคสุดท้ายแม้จะเบาแค่ไหน แต่ฉันก็ยังได้ยินมันชักเจน เขาบอกว่าคิดถึงฉัน นี่อะไร ทำไมเขาทำ
กับฉันแบบนี้ อะไรกัน เขาต้องการอะไรกับฉันกันแน่
"นา...นาย..."
สวบ!
เขาคว้าแขนเข้ามากอดฉันไว้แน่และสบหน้าลงที่ไหล่ของฉัน
"ฉันขอโทษ..."
"..."
"ฉันพึ่งรู้ว่าตั้งแต่วันที่เธอเข้ามาอยู่กับฉันชั่วคราวครั้งนั้น มันเติมทุกสิ่งให้ฉัน เพราะเธอที่ไม่เหมือนคน
อื่น"
"..."
"เพราะเธอไม่ยอมฉัน"
"..."
"จนคืนที่เธอมาขนเสื้อผ้าในห้องฉัน ฉันก็ทำอะไรไม่ถูก ไม่รุ้จะห้ามเธอไม่ให้ไปยังไง ใในเมื่อเธอ
เกลียดฉันไปแล้ว"
"..."
"และเธอคงจะไม่อยากอยู่ต่อ"
"..."
"รู้ไหม ว่าเธอไปแล้วห้องที่เคยมีของเธอตรงนั้นมันก็ว่างเปล่า"
"..."
"ฉันพยายามจะหาอะไรมาวางเพื่อไม่ให้มันว่าง"
"..."
"แต่มันไม่สามารถแทนของของเธอได้เลย"
"..."
"ฉันยอมรับเลยว่าฉันขาดเธอไปแล้วฉันเหมือนกันเสียสติ"
"..."
"วันนี้ไอป๊อปกับฟางถึงได้พาฉันออกมาข้างนอกเพื่อไม่ให้ฉันอยุ่แต่ในห้อง"
"..."
"และก็ไม่คิดว่าจะะได้เจอเธอเลย"
"..."
"ฉันคิดถึงเธอนะ"
ทันทีที่เขาพูดจบ น้ำตาฉันก็ไหลลงมาหยดอยู่ที่ไหล่ของเขาจนเสื้อบริเวณนั้นชุ่มไปด้วยน้ำตาของฉัน
"นายพูดจบหรือยัง"
ฉันผลักเขาออกแล้วเช็ดน้ำตาลวกๆ
"ขอบคุณที่คิดถึงฉันนะ"
"..."
"บางทีนายอาจจะพึ่งคิดได้"
"..."
"แต่การที่ฉันอยู่กับนายตั้งแต่วันแรก มันเป็นอะไรที่แย่สำหรับฉันมาก มันเหมือนฝันร้ายของฉัน ที่ตอน
นี้กลางดึกฉันยังต้องสะดุ้งขึ้นมา"
"..."
"มันคอยมาทำร้ายชีวิตฉัน ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะบอกใครต่อใคร "
"..."
"พ่อกับแม่ฉันก็ไม่กล้าที่จะพูดเรื่องนี้ให้ท่านฟัง"
"..."
"นายลองคิดดูว่าตอนนี้ฉันกับนายมันไม่ได้ต่างกันเลย ฉันอาจจะเป็นมากกว่าที่นายคิดก็ได้ นายไม่
โดนอย่างฉัน ตอนนี้ที่นายเป็นอยู่เพราะความเคยชินตอนที่ฉัน อีกสักพักนายก็จะเหมือนเดิม"
"ไม่อ่ะ ฉันไม่มีทางเหมือนเดิม"
"ฉันขอตัวนะ ต้องกลับบ้านแล้ว"
ฉันพูดแล้ววิ่งออกมา แท็กซี่ที่ผ่านมาพอดี หยุดลงเมื่อฉันโบกมือเรียกและรีบขึ้นรถ เขาวิ่งตามรถมา
พยายามจะเคาะกระจก ฉันจะบอกคนขับให้ขับเร็วขึ้นจะลับตาหายไป มันควรจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว
ล่ะ เราไม่ควรเจอกัน และรู้จักกันอีก!
วันนี้มาอัพดึกมากกกกกกกก ขอนางเอกเล่นตัวนิดหนึ่ง555 เม้นให้เอาใจช่วยพระเอกเราด้วยน๊าาาาาาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
