Jealous...ไม่ใช่อิจฉาแต่ว่ามันรักเธอ

Shrewsbury International School

14:20

"้ยัยเฟย์พรุ่งนี้วันเกิดแกแล้วใช่ป่ะจะเอาอะไรอ่ะ"นั่นนะสิพรุ่งนี้ก็วันเกิดฉันแล้วแต่มันก็แค่วันเกิดที่คุณแม่พี่โทโมะตั้งขึ้นมาเท่านั้นล่ะเพราะวันเกิดที่แท้จริงของฉันมันกลายเป็นวันที่เงียบเหงาไปแล้ว

"แล้วก็วันเกิดเนยแจมด้วย"จริงสินะพรุ่งนี้ก็วันเกิดเนยแจมดังนั้นฉันคงไม่ต้องหวังอะไรมากหรอกนอกจากจุดเทียนใส่เค้กขนาด1ปอนด์แล้วก็เป่าในห้องนอนเวลาเที่ยงคืนทุกๆปีฉันจะมีพี่โทโมะและคุณแม่ของเค้าถือเค้กมาให้แต่ปีนี้คุณแม่พี่โทโมะบอกว่าติดธุระด่วนที่ญี่ปุ่นคงกลับมาไม่ทันและอีกอย่างพรุ่งนี้ก็วันเกิดแจมยังไงเค้าก็ต้องสนใจแฟนมากกว่าฉันอยู่แล้วแต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะวันเกิดจริงๆของฉันที่ไม่มีใครรู้ฉันก็มักจะทำอย่างงี้ทุกปีอยู่แล้ว

"พวกแกไปงานวันเกิดเนยแจมเถอะเพราะฉันกะว่าปีนี้จะไม่จัดอะไร"

"ได้ไงย่ะแกเพื่อนสนิทฉันนะและอีกอย่างแกจะให้ฉันไปงานวันเกิดศัตรูหัวใจหรือไง"

"แต่ถ้าแกอยากเจอพี่โทโมะก็ต้องไปงานวันเกิดเนยแจม"

"อ้าวแล้วเค้าจะไม่อยู่เป็นเพื่อนแกในวันเกิดรึไง"

"ก็ปีนี้เฟย์จะไม่จัดงานและอีกอย่างแจมก็แฟนพี่เค้าเค้าก็ต้องไปอยู่แล้ว"ยัยฟางที่เหมือนจะรู้ดีทุกอย่างก็รีบตอบปัญหาที่ยัยป๊อปสงสัยทันที

"อ้อแล้วแกอ่ะฟางจะไปงานวันเกิดเนยแจมมั้ย"

"ต้องไปสิย่ะเแต่วันนี้ฉันจะพาแกไปเลี้ยงแทนนะยัยเฟย์"

"ก็ได้แต่ฉันขอพิซซ่านะ"

"เพื่อแกต่อให้ชาบูชิฉันก็ยอม"แล้วพวกเรา3คนก็หัวเราะกันและคุยโน้นคุยนี่ไปเรื่อยๆจนถึงเวลาเลิกเรียนยัยป๊อปกับยัยฟางพาฉันมาเลี้ยงพิซซ่าแล้วก็ไปดูหนังก่อนจะเล่นเกมส์กดร้องคาราโอเกะถ่ายรูปสารพัดอย่างและก็ถึงเวลาที่ฉันจะต้องกลับบ้านแล้วล่ะ

"ฉันกลับก่อนนะ"

"จ้าHBDล่วงหน้านะ"

"ขอบคุณนะฟาง^^"

"HBDนะยัยเฟย์"

"ขอบคุณนะ...เอ้อ!จะ2ทุ่มแล้วฉันกลับล่ะพวกแกก็กลับกันดีๆนะ"

"ค่าาาาา"ฉันโบกมือลายัยป๊อปกับฟางก่อนจะเดินแยกออกมาขึ้นบีทีเอสเพื่อจะกลับบ้านแต่ระหว่างทางก็ผ่านร้านistudioทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของคนบางคนได้'หูฟังบ้านี่ทำไมมันได้ยินข้างเดียวว่ะเอาทิ้งดีมั้ยเนี้ย'

 

บ้านไทยานนท์

"ไปไหนมา"พอฉันก้าวเท้าเข้ามาในบ้านได้ไม่ถึง5วินาทีเสียงสวรคค์วิมานไหนก็ไม่รู้ดันทักขึ้นมาซะก่อน

"ไปฉลองกับเพื่อนมาค่ะ"

"แล้วทำไมไม่โทรมาบอก"

"อ...เอ่อเฟย์ลืมค่ะ"

"เธอลืม??แล้วรู้มั้ยว่าคนในบ้านเค้าหาเธอให้วุ่นแค่ไหน!!!"ฉันรีบถอยออกไป2ก้าวเพราะกลัวที่พี่โทโมะตะคอกใส่เมื่อกี้นี้คนอะไรโมโหแล้วน่ากลัวจริงๆ

"เฟย์ขอโทษค่ะ"ฉันพูดพร้อมก้มหัวรัวๆเพราะว่าสำนึกผิดจริงๆก่อนหน้านี้พี่โทโมะจะหาฉันจนวุ่นวายแค่ไหนนะ

"...."

"เฟย์ซื้อนี่มาให้"ฉันพูดจบก็ชูถุงใส่หูฟังยี่ห้อดังขึ้นไปให้พี่โทโมะเพราเห็นเค้าบ่นๆว่าหูฟังอันเก่ามันเสียแล้ว

"..."แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นคือเค้ารับถุงจากฉันไปดีๆโดยไม่ดุหรือด่าเลยสักนิด

"เฟย์ซื้อมาให้เพราะได้ยินพี่บ่นๆว่าหูฟังอันเก่ามันเสียแล้ว"ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นห้องไปแต่พี่โทโมะก็ดันเรียกไว้ซะก่อน

"เฟย์....ขอบใจ"แม้จะไม่ได้หันกลับไปมองแต่ก็พอจะรู้ว่าเค้าก็ชอบหูฟังที่ฉันซื้อให้-///-

 

วันอาทิตย์

11.30 pm.

วันนี้แล้วซินะวันเกิดของฉันวันเกิดที่คุณแม่ของพี่โทโมะบอกไว้ทั้งๆที่มันเป็นวันธรรมดาแต่ฉันกลับต้องมานั่งถือเค้กหจุดเทียนเตรียมเป่าเพียงแค่รอให้เข็มสั้นชี้ไปที่เลข12เท่านั้น วันนี้พี่โทโมะออกจากบ้านตั้งแต่1ทุ่มและก็เพิ่งกลับมาเมื่อกี้เพราะฉันได้ยินเสียงรถปกติวันนี้เค้าจะถือเค้กขนาด1ปอนด์หรือไม่ก็มากกว่านั้นมาให้และบอกให้ฉันอธิษฐานอะไรก็ได้แต่ปีนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้วพี่โทโมะมีแฟนและแฟนของเค้าก็เกิดวันเดียวกับฉัน ไม่สิ...ฉันต่างหากที่บังเอิญมาเจอคุณแม่ของพี่โทโมะวันนี้ฉันเตรียมใจไว้แล้วว่ายังไงเค้าก็คงเลือกแจมและก็เป็นฉันเองที่เลือกจะไม่จัดงานอะไรทั้งสิ้นขออยู่เงียบๆแบบนี้และรอเพียงเที่ยงคืนเท่านั้น

ก็อก ก็อก ก็อก~

"เอ๋???"อยู่ๆก็มีเสียงคนมาเคาะที่ประตูและถ้าเดาไม่ผิดคนคนนั้นคงจะเป็นพี่โทโมะว่าแต่เค้าจะมาหาฉันทำไมเอาป่านนี้กันนะ

"นอนรึยัง"

"กำลังจะนอนค่ะพี่โทโมะมีอะไรรึเปล่า???"

"มีสิ...ฉัน....อยากบอกว่า..."

"????"แม้ความมืดจากภายนอกจะทำให้ฉันมองหน้าพี่โทโมะลำบากเพียงใดแต่ในวินาทีหนึ่งฉันกลับเห็นเค้ายิ้ม

"happy birth dayนะ"

"ขอบคุณค่ะ"ขอบคุณนะคะที่ยังไม่ลืมแต่มันคงจะไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ

"ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย"ฉันแค่พยักหน้าหงึกหงักแล้วพี่โทโมะก็ค่อยๆเดินเข้ามาในห้องโชคดีที่ฉันดับเทียนในเค้กและเอาไปแอบไว้แล้ว

"พี่โทโมะ..."

"วันนี้ฉันไม่มีเค้กหรอกนะ"

"เฟย์รู้ค่ะ"ก่อนหน้านี้ยัยป๊อปส่งข้อความมาหาฉันว่าพี่โทโมะลงทุนทำเค้กให้แจมแถมยังเป็นคนถือเค้กมาให้มันก็คงจะไม่แปลกถ้าเค้าจะไม่มีให้สำหรับฉัน

"ฉัน...ขอโทษ"คำนั้นมันทำให้ฉันเจ็บจี๊ดที่หัวใจนิดๆแค่นิดเดียวจริงๆ

"เฟย์..."ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไรดีจะให้บอกเค้าว่าไม่เป็นไรหรือฉันเตรียมใจไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเค้าดาวด์ล่ะกันนะ^^"

"ไม่ต้อง"ฉันไม่ต้องการเก็บความรู้สึกดีๆของพี่ไว้ให้แจมเถอะเฟย์แค่กำลัง...น้อยใจเฉยๆ

"นั่นเค้กนิ??"อยู่สายตาของพี่โทโมะก็ไปสะดุดเข้ากับเค้กที่วางไว้อยู่บนโต๊ะซึ่งฉันเอาที่ใส่หนังสือบังไว้แต่มองจากมุมที่ดค้ายืนแล้วมันดันเห็นชัดเลยนะสิแต่ก็เอาเถอะในเมื่อเขารู้แล้วฉันก็คงจะไม่ปิดบัง

"ค่ะมันคือเค้ก1ปอนด์สำหรับงานวันเกิดเล็กๆของเฟย์"

"เธอ...น้อยใจฉันรึเปล่า"

"เฟย์ไม่มีสิทธิ์อะไรไปน้อยใจพี่หรอกก็แค่...คิดว่ามันไม่เหมือนเดิม"

"...."

"เฟย์ว่าเฟย์จุดเทียนดีกว่านี่ก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วด้วยเนอะพี่กลับก้องไปเถอะค่ะ"ฉันมันแสแสร้งได้ไม่เนียนเลยจริวๆแค่แสร้งยิ้มยังทำไม่ได้

"เธอ...มีสิทธิ์ในตัวฉัน"เขาเอามือมาจับข้อมือฉันซึ่งกำลังจะจุดเทียนและฉันก็ไม่ขัดขืนแค่หันไปมองหน้าเขาแล้วก็ฝืนยิ้มทั้งน้ำตาบางทีมันก็ห้ามไม่ได้จริงๆไอน้ำที่ออกกมาเนี้ย

"เฟย์ว่าพี่กลับห้องไปเถอะคิดซะว่ามันไม่ใช่วันสำคัญอะไรเลยก็ได้เฟย์ก็กำลังยะคิดแบบนั้น"

"ขอร้อง...อย่าหลอกตัวเองให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอแล้วทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม"ฉันไม่พูดอะไรแค่พยักหน้าแล้วก็จุดเทียนตอนนี้ในห้องนี้มีแค่ความมืดเท่านั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นแม้ว่ามันอาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างทุกๆปีแต่สิ่งที่มันได้เปลี่ยนไปแล้วคงจะเป็นหัวใจของฉันเอง...อย่าคิดเข้าข้างตัวเองเด็ดขาดฉันไม่มีวันคิดแบบนั้น

"พี่โทโมะ....เฟย์ขออธิษฐานอะไรสักอย่างกับพี่ได้มั้ย"

"หืม???ได้สิ^^"แม้จะมืดเพียงใดรอยยิ้มของเขาก็ยังคงสว่างสไสวอยู่ในหัวใจฉันเสมอสินะให้ตายเถอะ

"พี่อย่าไปไหนไกลๆจากเฟย์ได้มั้ยอย่าพูดจาใจร้ายกับเฟย์ให้เฟย์ได้รู้สึกกับพี่เหมือนพี่ชายจริงๆสักทีเถอะเฟย์ขอแค่นี้.."มันอาจจะดูเยอะไปจนพี่โทโมะเงียบบางทีเขาอาจจะให้ฉันไม่ได้

"ได้สิ...ฉันสัญญาต่อไปนี้ฉันจะทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีกับเธอ"ว่าจบเขาก็เอามือมาโยกศรีษะฉันอย่างเอ็นดูขอบคุณจริงๆสำหรับของขวัญชิ้นนี้ฉันจะพยายามรักษามันให้ดีที่สุดแม้ว่ามันจะเปลี่ยนไปได้ทุกเมื่อก็ตามแต่ขอร้องเถอะขอฉันมีความสุขแบบนี้ไปอีกสักปีฉันอยากได้ความรักจากพี่ชายคนนี้มานานแล้ว

"พี่โทโมะเที่ยงคืนแล้วเฟย์จะเป่าเค้กแล้วนะ"

"อื้ม^^"ว่าจบฉันก็เป่าเค้กซึ่งมีเทียนอยู่แค่เล่มเดียวมีความสุขจริงๆเค้าว่ากันว่าถ้าเราอยู่กับคนที่เรารักต่อให้เหตุการณ์นั้นมันจะเลวร้ายสักแค่ไหนเราก็ยังยิ้มได้เสมอเหมือนกับฉันตอนนี้ฉันรักเค้าเกินกว่าพี่ชายแต่มันก็แค่...ฝันกลางวัน

"ฉันกอดเธอได้มั้ย"

"กอด???"ฉันอึ้งไปสักพักมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่โดนคนตัวสูงตรงหน้าถึงเข้าไปกอดแล้ว

"เอ่อ....พี่โทโมะ"

"พี่กอดน้องไม่ได้ไง??"พี่โทโมะจับไหล่ฉันออกก่อนจะถามคำถามจี้จุดเฮ้อ...ก็แค่พี่ชายหวังอะไรอยู่เนี้ยยัยเฟย์

"ด....ได้ค่ะ"ฉันว่าพลางกอดพี่โทโมะตอบขออยู่แบบนี้ไปอีกสักพักล่ะกันน่ะอย่างน้อยงานวันเกิดจอมปลอมนี่ก็พอจะมีความสุขอยู่บ้างล่ะ