วุ่นรักโรงเรียนเด็กพิเศษ Special schools

ไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วที่ชินฮยองยังนั่งช็อคอยู่ที่ตำแหน่งเดิมบนพรมแดงของ 6 หนุ่มเทวดา ตอนนี้ยามที่มากันพร้อมสาวๆทั้งหมดก็กลับตาม 6 หนุ่มหล่อนั้นไปที่ตึกเรียนเรียบร้อยแล้วหลือแต่เธอที่ยังนั่งช็อคอยู่ที่เดิม จนกระทั้ง...เหมือนมีคนมาฉุดฉันให้ลุกขึ้น

"ทำไมเธอมานั่งอยู่นี้ละ? เดี๋ยวก็เปื้อนหมดหรอก"

คนที่ปรากฏตัวขึ้นทำให้ชิินฮยองนึกไม่ถึง เพราะเขาเป็นหนึ่งใน6คนนั้น เขามองกระโปรองของชินฮยองก่อนจะปัดให้

"เป็นผู้หญิงแท้ๆมานั่งแหมะทำไมตรงนี้เนี่ย"

เขาพูดขึ้นอีกครั้งพลางทำแก้มป่องๆ นายเป็นผู้ชายแน่ไม่เนี่ย

"นายคือ..."

"ฉัน โฮจุนฮยอน ตอนที่เห็นเธอล้มลงมฉันก็ตกใจนะคิดไม่ถึงว่าจะมีแฟนคลับลงทุนขนาดนี้แต่พอเห็นเธอเก็บใบสุ่มฉันก็ว่าไม่หน้าจะใช่ ถึงพวกพี่ๆของฉันจะคิดว่าเธอเป็นแฟนคลับที่ลงทุนขนาดมาล้มลงกับพื้นก็เถอะ"

โอ้โห หลงตัวเองอะไรขนาดนั้นเนี่ย จุนฮยอนสำรวจตัวชินฮยองนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มให้อีกครั้ง

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ เธอ.... โอ๊ะ! พี่ชายฉันมาละ"

"จุนฮยอน ทำไรน่ะ!"

ผู้ชายหน้าหล่อราวเทพบุตร 3 คนมายืนอยู่ตรงตึก อีกคนหนึ่งตะโกนเรียกจุนฮยอน

"ฉันต้องไปแล้วละ นี้ผ้าเช็ดหน้าเอาไว้เช็ดนะหน้าเธอเลอะนะ"

เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็วิ่งไปหาพวกพี่ๆของเขาก่อนจะหายจากตรงนั้นไปอย่างรวดเร็วพร้อมพี่ๆของเขา ชินฮยองมองผ้าเช็ดหน้าสีหวานในมือ

'อ่อย~ นายเป็น y อะเปล่าเนี่ย??'

ชินฮยองทำหน้าสยิวกิ้วก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วยัดผ้าเช็ดหน้าใส่ไปในกระเป๋าเป๋ใบจิ๋ว 

ติ๊ง ติ่ง ติ๊ง ติ่ง

"หว่าา~ เริ่มเรียนวิชาแรกแล้วรีบขึ้นห้องดีกว่า"

ชินฮยองรีบวิ่งขึ้นไปเร็วทีุ่สุดเท่าที่จะเร็วได้ 

'1A'

ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่ก็พบว่าครูยังไม่เข้ามีแต่นักเรียนจับกลุ่มทำความรู้จักกัน ชินฮยองเข้าไปนั่งโต๊ะเกือบหลังสุด แต่พอนั่งไม่เท่าไหร่สายตาผู้หญิงในห้องก็ซุบซิบกันตลอดพร้อมสายตาจิกกัดมีแต่พวกผู้ชายที่ทำสายชื่นชมและสงเสียงฮิ้วฮ้าวกันใหญ่ ผ่ายไปสักพักพวกผู้หญิงจึงเริ่มพูดคุยกันเรื่อง 6 หนุ่มเทวดาที่ฉันไปทำเรื่องหน้าอับอายตรงหน้าพวกเขา

"เธอว่าปริ๊นซ์ของพวกเราจะได้เรียนห้องใหน"

"ก็ต้องเป็นห้องนี้อยู่แล้ว"

"ฉันว่าห้อง B"

"ไม่หรอกๆ ต้อง Badboy หน่อย ห้อง F"

"นั้นก็มากไป"

"555555+"

ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันคืออะไร แต่ตอนนี้ชินฮยองยังไม่รู้ความสามารถพิิเศษของตัวเอง ใช่แล้วคะ ในนี้ไม่มีใครรู้ความสามารถพิเศษของตัวเองหรอก ยกเว้นตละกูลใหญ่โตที่จะรู้ความสามารถพิเศษได้เอง 1 อย่างส่วนอีกอย่างหนึ่งก็ต้องมาเรียนที่นี้เพื่อรู้ความสามารถพิเศษของตัวเอง (ตละกูลใหญ่หรือตละกูลระดับสูงจะมีความสามารถพิเศษมากกว่าตละกูลระดับกลาง 1 อย่าง) แต่ที่ฉันไม่แน่ใจคือกลุ่มคนหน้าหล่อนั้นจะใช่รึเปล่า แต่ฉันว่าไม่ตละกูลใหญ่ก็ตละกูลระดับสูงละนะไม่มีทางที่จะเป็นตละกูลระดับกลางอย่างพวกเราหรอก

"ว๊ายๆๆ แกๆๆๆๆ เจ้าชายเซเลฟของพวกเราจับใบสุ่มได้เรียนห้องนี้แหละแก๊!!"

ผู้ชาย(ที่ไม่เหมือนผู้ชาย) วิ่งมาพร้อมกับปากกาขนนกสีชมพูเก๋ออกมา(ถัมเพื่อครายยย) พร้อมตะโกนลั่นห้อง

"จริงหรอๆ"

"โอ๊ยยย ฉันว่าแล้ว กรี๊ดด ดีใจอะ"

"ฉันต้องสวยๆ"

ผู้หญิงทั้งหมดในห้องรีบหยิบเครื่องแต่งหน้ามาผลัดๆกันใหญ่ และถามกันไปมาว่าตัวเองสวยรึยังแล้วรีบวิ่งไปเตรียมรอรับ'ปริ๊นซ์' หน้าห้อง 

ชินฮยองได้แต่นั่งงงอยู่โต๊ะ แล้วก็มองเหม่อออกไปข้างนอกอย่างไร้จุดหมาย...ทุกคนอาจจะคิดว่าโชคดีจังที่ได้เกิดมาเป็นคนที่'พิเศษ'แต่สำหรับชินฮยองแล้วไม่เลยสักนิด กลับคิดว่ามีพลังพิเศษอยู่แต่ก็ไร้ความหมาย..

Kim Shin Young SAY:

อันที่จริงฉันไม่ใช่ผู้หญิงโลกสวยนักหรอกนะ แต่ที่บ้านฉันก็ำไม่ใช่พ่อแม่หย่ากันหรือทะเลาะกันทุกวันจนทำให้ฉันเป็นผู้หญิงที่เงียบๆไม่ค่อยพูดแบบนี้ แต่เพราะฉันยังไม่เข้าใจคำว่า 'พิเศษ' ที่ฉันมีอยู่ในจิตใจและร่างกายฉันตอนนี้ต่างหากหรือเพระฉันยังไม่รู้จักมันดีนะ...

"หลบไป!!"

"ว๊ายย"

ตุบ!!

เสียงผลักและเสียงเหมือนอะไรตกลงพื้นสักอย่างทำให้ฉันตื่นจากภวังค์มองไปที่ประตูห้อง ก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ลงไปนั่งกับพื้นพร้อมเพื่อนของเธอที่ช่วยพยุงขึ้น ส่วนคนที่ทำก็...หน้าจะเป็นผู้หญิงโนตม แต่งหน้าหนาเต๊อะ ริมผีปากแดงแปร๋ดนั้นสินะ ตัวต้นเหตุ ผู้หญิงคนนั้นมาพร้อมเพื่อนอีก 3 คนที่แต่งตัวแรงไม่แพ้กัน ยืนจ้องมอง ผู้หญิงคนที่ตัวเองผลักอย่างเอาเรื่อง(ตาจะถล่นออกมาแล้ว) ก่อนจะชี้ไปที่หน้าผากแล้วผลักแรงๆ

"จำใส่สมองอันน้อยนิดของแกไว้ ว่า ลีไคฮูนน่ะ เป็นของฉัน! อย่ามาเสล่อ คิดว่าเครื่องสำอางค์ถูกๆของแกๆๆๆแล้วก็แกทั้งหลายจะมัดใจ ท่าน ลีไคฮูนของฉันได้หรอย่ะ หึ! ฉันน่ะควีน พวกเธอมัน สวะ!"

ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าประตูทำสีหน้าลำบากใจนิดๆอยากเถียงแต่ก็ไม่กล้าเถียง ได้แต่ยืนก้มหน้า ผู้หญิง 3 คนนั้น แสยะยิ้มร้าย ฉันไม่ชอบเลยเวลาแบบนี้ ฉันเซมองไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม อาจารย์ไม่คิดจะเข้ามาสอนเลยรึำไงเนี่ย..

"นี้! เธอน่ะ!"

แต่แล้วเสียงแหล่มอันไม่พึงประสงค์ก็ลอยเข้ามาปะทะโสตประสาทของฉัน ฉันหันไปมอง ก็พบว่า ผู้หญิง 3 คนเมื่อกี้ได้มายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว 

"เรียกฉันหรอ?"

ฉันถามนิ่งๆ พลางมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย ผู้หญิงคนเดิมที่คิดว่าหน้าจะเป็นหัวหน้า มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"หน้าจืดชะมัด หยาบคายนักนะไม่ไปต้อนรับ ปริ๊นซ์ ของพวกเราน่ะ"

เธอเริ่มม้วนผมสีบลอนด์ของฉันอย่างกวนๆ จะเอายังไงกันแน่เนี่ยยัยผู้หญิงคนนี้ พออกไปต้อนรับอย่างดีก็หาว่าจะจับผู้ชายของ SHE! แต่พอไม่ออกไปก็หาว่าหยาบคาย ตอนนี้ทุกคนเริ่มมาสนใจฉันกันแล้ว

"ฉันต้องออกไปต้อนรับด้วยหรอ?"

ฉันตีหน้านิ่ง ผู้หญิงคนเดิมเอามือลูบหน้าอก

"โอ๊ยย ตายละ เธอคิดว่าเธอเป็นใึึครกันห่ะ!"

เธอเริ่ม ดึงผมที่ม้วนเล่นเข้าหาตัว จนหัวฉันเอนไปตามแรงดึง ผมของฉันยัยนี้มีสิทธอะไรมาทำกับผมฉันแบบนี้

"เธอน่ะ....กรี๊ดดดดดดดดดด"

เธอร้องออกมาเสียงหลง เป็นลูกหมา เพราะฉันจับข้อมือของเธอบิดไปข้างหลังจน she เอนตัวตามฉันเดินอ้อมมาแล้วจับยัยปากแดงกดลงไปที่โต๊ะคล้ายๆท่าค้นตัวของตำรวจ she ยกมือขึ้นยอมแพ้พล่งทุบโต๊ะ เพื่อนshe ทั้ง 2 ก็เหมือนจะรักมาก ถอยห่างไปนู้นแล้วชิดฝาพนังห้องแทบจะสิงเข้าไปแล้ว

"ปล่อยๆๆๆ ฉันขอโทษๆๆๆๆ!"

เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ฉันมองshe นิ่ง ฉันปล่อยมือออกจากข้อมือของเธอแล้วมองด้วยสายตาเรียบเฉย she จับข้อมือบิดไปมาทำแล้วหน้านิ่ว ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ แล้วไปหยิบกระจกจากโต๊ะของพวกผู้หญิงข้างหน้าฉันมาส่อง

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด หน้าฉัน หน้าช้านนนนนนนนน เละหมดแล้ววว แก๊!!"

เธอชี้หน้าฉันแล้วมองอย่างอาฆาต  ก่อนจะเม้มปากแน่นแล้วเดินกระแทกเท้าออกไปพร้อมกับเพื่อน she อีก 2 คนที่วิ่งตามก้นไป ทุกคนมองฉันอย่างตกตะลึง แต่มีหรือฉันจะสนฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองแล้วก็เซมองไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง 

"อะไรน่ะ เมื่อกี้.."

"เธอกล้ามากเลย"

เสียงผู้หญิงก็ซุบซิบกันไป ฉันได้แต่นั่งถอนหายใจ และเรื่องของฉันก็เริ่มซาลงไปพร้อมกับ ปริ๊นซ์ ของพวกเธอที่ตอนนี้ทยอยขึ้นเข้ามาในห้องท่ามกลางเสียงกรี๊ดแสบแก้วหูที่ดังสนั่น