รับได้มั๊ยถ้าฉันมีใครอีกคน

แก้ว : มาที่นี้ทำไม! ที่นี้ไม่ตอนรับคนอย่างนาย

โทโมะ: โธ่แก้ว จะให้โมะบอกกี่ครั้งว่าขอโทษโมะไม่ได้ต้องการให้มันเลย มาขนาดนี้

แก้ว : เหรอแล้วถ้าแก้วไม่เข้าไปก่อนมันคงถึงเตียงแล้วมั้ง!

แก้วพูดจบก็เดินเข้าไปในบ้าน แล้วก็ปิดประตูใส่หน้าโทโมะ ปัง!

ฟาง : ทำไมต้องปิดดังขนาดนั้นด้วย กลัวชาวบ้านไม่รู้หรือไงว่าแกปิดประตู

แก้ว : เออ ก็คนมันโมโหนี้ ทั้งๆที่ฉันเชื่อใจเขามาตลอดแต่เขากลับมาทำให้ฉันเสียใจ ฮืออออออออ.......

แก้วพูดจบก็ปล่อยโฮออกมา ฟางก็ได้แต่พูดปลอบใจ

ฟาง: เฮ้อ แก้วฉันก็ไม่รู้จะช่วยแกยังไงดี เรื่องนี้มันเรื่องระหว่างคนสองคน แต่ให้แกจำคำที่ฉันพูดไว้ อนาคตของแกมันอีกยาวไกลแกจะมาเสียใจเพราะผู้ชายคนเดียวอย่างนั้นเหรอ ที่ฉันพูดฉันไม่ได้บังคับให้แกตัดใจจากโทโมะแต่ที่ฉันพูดเพือให้แกเผื่อใจเอาไว้บ้าง

แก้ว : ขอบคุณนะฟางมีแต่แก เท่านั้นที่คอยอยู่ข้างฉันเสมอ ฮึก ฮือ

ฟาง : ปล่อยมันออกมาให้หมดเถอะแก้ว แล้วพรุ่งนี้แกก็กลับมาเป็นแก้วคนเดิมสักที ฉันเหงาจะแย่อยู่แล้ว

แก้ว :.............

2 ชั่วโมงผ่านไป

ฟาง : แก้ว หลับแล้วเหรอเนี่ย

พูดจบฟางก็เดินไปเอาผ้าห่มมาห่มให้แก้ว

ฟาง : ฝันดีนะแก้วใจ

เช้าวันรุ้งขึ้น

กริ๊งงงงงงงงงงงง

ฟาง : แก้วดูสิใครมา

แก้ว : แกไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ

ฟาง : เออ เดี่ยวแปปนึง

ฟางถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินออกมาจากห้องครัว

ฟาง : ป่ะ

ทั้งสองเดินไปหน้าบ้าน

แก้ว : นายมาทำไม!

โทโมะ : ไม่เอานะแก้วอย่าพูดเหินห่างอย่างนั้นดิ

ฟาง : เออฟางว่าไปคุยกันข้างในดีกว่า

แก้ว/โทโมะ : ไม่/ดี

ฟาง : ไม่นะแก้ว ยืนคุยตรงนี้ฟางอายเขา

แก้ว : ฮึ้ย! เพราะแก่ฟางหรอกนะ ฟางเปิดประตู

แก้วพูดจบ ฟางก็รีบเปิดประตู ส่วนแก้วเดินเข้าบ้านไปแล้ว

ในบ้าน

แก้ววิ่งขึ้นห้องทันที โทโมะไม่รอช้าวิ่งตามขึ้นไป ปัง!

โทโมะ : เรามีเรื่องต้องเครียร์

แก้ว : มีอะไรต้องเครียร์ ในเมื่อวันนั้นก็เครียร์ชัดแล้วนิ

โทโมะ : แก้วฉันขอโทษ มันเป็นความผิดของฉันเองต่อจากนี้มันจะไม่มีอีกแล้วคนดี

โทโมะพูดพร้อมกับสวมกอดแก้วจากด้านหลัง

แก้ว : ปล่อยฉันนะ

แล้วแก้ว ก็หันหน้าไปทางโทโมะ ตาของแก้วแดงกล้ำ เพราะร้องไห้

แก้ว : เหรอมันคือความผิด แล้วความผิดนี้มันจะเกิดขึ้นอีกกี่ครั้ง แล้วฉันต้องเจ็บอีกสักกี่หน

แก้วพูดไปก็ทุบอกโทโมะไป โทโมะก็ไม่ได้หนีไปไหน จนแก้วหมดแรง ร้องไห้ในอ้อมกอดของโทโมะ

โทโมะ : โมะไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือปล่าว แก้วรู้ไมทุกครั้งที่โทโมะอยู่กับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่แก้ว โมะก็จะคิดถึงแก้วตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไรเธอจะอยู่ในความคิดของฉันเสมอ....

แก้ว : แล้วตอนที่นายอยู่กับผู้หญิงอื่นนายไม่คิดหรือว่าฉันจะเสียใจแค่ใหน แล้วถ้าฉันเป็นแบบนายนายจะรับได้มั๊ย

โทโมะ : โธ่แก้วไม่เอาน่า ฉันบอกแล้วไงว่าขอโทษ

แก้ว : แล้วถ้าฉันยกโทษให้ นายจะสัญญามั๊ยว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก

โทโมะ : ฉันสัญญาว่ามันจะไม่มีอีก จะไม่มีอีกแล้วคนดี ทุกครั้งที่คิดถึง ทุกครั้งที่อยากกอด ทุกครั้งที่อยากจูบ ฉันก็จะรอเธอแค่คนเดียว พอถึงตอนนั้นเธออย่ามาว่าฉันแล้วกัน

แก้ว : นายนี่มันจิงๆเลย เจ้าเล่ย์ที่สุด

โทโมะ : แล้วรักไหมล่ะ

แก้ว : รักสิ!

โทโมะ : ฉันก็รักเธอ

แล้วทั้งสองก็จูบกัน จูบนี้เป็นจูบที่เนิ่นนานและแสนหวาน

ฟาง : นิยายจบแล้ว

__________________________________________________________________

นิยายจบแล้วคร๊า อย่าลืมติดตามเรื่องหน้ากันน่ะ