[SF] ไม่มีเธอไม่อยากหายใจ

ไม่มีเธอไม่อยากหายใจ (Suffocated) : INTRO

“โทโมะ แก้วกลับบ้านก่อนนะ พอดีว่าม๊าโทร.ตามอ่ะ บาย”แก้วพูดแล้วรีบวิ่งออกไป
“กลับบ้านดีดีนะแก้ววว!”โทโมะตะโกน
“จ้า”แก้วตะโกนกลับ
ทันทีที่โทโมะหันหลังจากแก้ว
เอี๊ยดดดดดดดดดด! โครมมมม!
“แย่แล้วๆ มีคนถูกรถชน”เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งตะโกน
“เป็นผู้หญิงด้วย”เสียงผู้ชายคนเดิมตะโกน
“แก้ววววววว”โทโมะที่ได้ยินรีบวิ่งไปที่เกิดเหตุทันที

“แก้วๆ แก้ว ฟื้นสิๆ”โทโมะตะโกนเรียก
“แก้วๆๆๆ อย่าหลับนะ ตื่นสิแก้ว”โทโมะยังคงตะโกนเรียกต่อไป

เมื่อถึงโรงพยาบาล
“โทโมะๆ แก้วเป็นไงบ้างลูก”แม่แก้วถาม
“อยู่ในห้องอ่ะครับยังไม่ออกมาเลยครับ”โทโมะพูด
จากนั้นคุณหมอก็ออกมา
“ญาติคุณจริญญา ครับ”หมอเรียก
“ฉันเองค่ะ ลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ ?”แม่มลถาม
“คุณจริญญาตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลยนะครับ หมอยังรับประกันไม่ได้ว่าพ้นขีดอันตรายหรือยัง ?
เพราะตอนนี้ผู้ป่วยไม่ตอบสนองอะไรเลยครับ โอกาสรอดมีแค่ 50-50 ครับ”หมอพูด
“แล้วลูกฉันจะฟื้นมั้ยค่ะ ?”แม่มลถาม
“อืมม อันนี้ต้องรอดูต่อไปนะครับ ถ้าฟื้นแล้วหมอจะมาตรวจดูอีกทีนะครับ ว่าปลอดภัยหรือป่าว ? หมอขอตัวนะครับ”หมอพูด
“ยัยแก้วนะยัยแก้ว”แม่มลพูดพร้อมร้องไห้
“แม่ครับ แก้วต้องฟื้นแน่ๆครับ”โทโมะพูด
เมื่อ 3 เดือนผ่านไป
“แก้ว วันนี้โทโมะมาหาอีกแล้วนะ”โทโมะพูดกับร่างที่กำลังหลับสนิท
“ผ่านไป 3 เดือนแล้วนะแก้ว ทำไมยังไม่ตื่นอีกล่ะ ขี้เซาเกินไปแล้วนะ”โทโมะพูดพร้อมลูบหัวแก้ว
ผ่านไปอีก 1 วัน
“แก้ว วันนี้วันหยุดโทโมะจะอยู่กับแก้วเองนะ แก้วรีบๆตื่ขึ้นมาสักทีสิ โทโมะเหงานะรู้มั้ย ?”โทโมะพูดเหมือนเดิมอีกเช่นเคย
ผ่านไปแล้ว 3 เดือนแต่ร่างบางยังคงไม่ตอบสนองกับสิ่งใดๆ ยังคงหลับสนิทต่อไป
โทโมะเองก็ไม่ละความพยายาม มาหาแก้วทุกวัน พูดกับแก้วทุกวันแม้ว่าแก้วจะไม่ตอบเขาก็ตาม

“โทโมะ มาเยี่ยมแก้วอีกแล้วหรอลูก ?”แม่มลถาม
“ครับ”โทโมะตอบ
“ไม่เหนื่อยบ้างหรอ ?”แม่มลถาม
“ไม่เลยครับ ผมจะมาหาแก้วทุกวันจนกว่าแก้วจะฟื้น”โทโมะพูด
“ม๊า โทโมะ พี่กิ่ง”
“แก้วๆ แม่ครับ แก้วพูดแล้ว แก้วฟื้นแล้วครับ”โทโมะพูด
“จริงหรอ ? แก้วๆ แก้ว ม๊าอยู่นี้ลูก”แม่มลพูดพร้อมเดินไปจับมือแก้ว
“ม๊า โทโมะ”แก้วพูดพร้อมค่อยๆลืมตา
“เดี๋ยวม๊าจะไปตามหมอนะ”แม่มลพูดแล้ววิ่งไป
“ไม่ต้องม๊า แก้วอยากพูดกับม๊าและโทโมะ”แก้วพยายามที่จะพูด
“อะไรลูก ?”แม่มลถาม
“แก้วรักม๊านะ รักมากๆด้วย ขอบคุณที่ม๊าดูแลแก้วมาตลอด ขอบคุณที่เหนื่อยเพราะแก้ว ขอบคุณนะค่ะ”แก้วพูดด้วยแรงที่อ่อนล้า
“โทโมะ ฉันรักนายนะ รักมากด้วย ชอบคุณที่นายอยู่ข้างฉันมาตลอด
นายเป็นผู้ชายคนแรกและคนสุดท้ายที่ฉันจะรัก รักนายมากนะ”แก้วพูด
“ฉันก็รักเธอนะแก้ว รีบๆลุกมาหาฉันได้แล้วนะ ฉันคิดถึงเธอจะแย่”โทโมะพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้แก้ว
“ม๊าก็รักหนูนะ”แม่มลพูด
“แก้วคงลุกไปหาทุกคนไม่ได้หรอก มันหมดเวลาของแก้วแล้ว วินาทีนี้เป็นวินาทีสุดท้ายที่แก้วจะได้คุยกับทุกคน”
แก้วพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ
“หมายความว่าไง ?”แม่มลถาม
“หมายความว่าแก้วกำลังจะจากทุกคนไป แก้วฟื้นขึ้นมาเพื่อมาลาทุกคน”แก้วพูด
“ไม่จริงฉันไม่เชื่อ”โทโมะพูดพร้อมเข้าไปกอดแก้ว
“มันคือเรื่องจริง ลาก่อนนะม๊าโทโมะ”แก้วพูดพร้อมกับค่อยๆหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า
ตี๊ดดดดดดดดดดดดด!เสียงของเครื่องวสัดอัตราการเต้นของหัวใจดังขึ้น
เป็นการบ่งบอกได้ดีเลยว่าเธอได้จากพวกเราไปแล้ว โดยที่ไม่มีวันกลับมาได้อีกเลย
“แก้ววววววววว! แก้วฟื้นสิ แก้วฟื้นสิ เธออย่าจากฉันไปแบบนิ้สิ”โทโมะตะโกนพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แรงขึ้น