ภารกิจหัวใจ

'เพราะฉันหลงทาง หลง.....'  

 

ป็อปปี้มองหน้าจอโทรศัพท์ของฟาง ที่มีสายเรียกเข้า ก่อนจะตัดสินใจกดรับ ทันที ที่เห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา

 

"เฟย์ ป็อปเอง"

 

"อ้าว ป็อปเหรอ"

 

"อืม ฟางอยู่ในครัว รอแปปนะ"

 

"ไม่ต้องๆ ฝากบอกพี่ฟางด้วยแล้วกันว่าฉันจะไปนอนบ้านยัยแก้ว"

 

"แล้วพี่สาวเธอจะอยู่กับใคร?"

 

"นายไง"

 

"จะบ้าเหรอ ฉันเป็นผู้ชายนะ"

 

"เออน่า ฉันรู้ว่านายไม่ทำอะไรพี่ฉันหรอกน้า"  เฟย์พูดอย่างติดรำคาญ

 

"เออๆ ก็ได้ว่ะ"

 

"เออใช่ ตอน5ทุ่มที่บ้านฉันจะตัดไฟนะ"   พูดจบก็ชิ่งวางสายหนีไปทันที  

 

ป็อปปี้ได้แต่งง กับคำสั่งของเฟย์ ทั้งๆทีปกติเจ้าตัวออกจะหวงพี่สาว แล้วทำไมถึงปล่อยให้เขาอยู่กับฟาง

 

ตามลำพัง        'หรือว่า....  คงไม่ใช่หรอก'

 

"5 ทุ่มตัดไฟ นี่กี่โมงแล้วว่ะ"  ยกนาฬืกาข้อมือขึ้นดูเวลา ที่บอกเวลา 5ทุ่มพอดี

 

"เฮ้ย" 

 

'พรึ่บ'  ไฟดับลงทันทีที่เขาร้องออกมา

 

"กรี๊สสสสสสส"

 

"ฟาง อยู่เฉยๆก่อน"

 

ตะโกนบอกฟางให้อยู่นิ่งๆ เพราะเขารู้ดีว่าเธอนั้นกลัวความมืดที่สุด

 

"ป็อป นะ นายอยู่ไหนอ่ะ T^T"

 

ป็อปปี้กดมือถือให้มีแสงสว่าง ก่อนจะเดินเข้าไปหาฟางที่อยู่ในครัว  

 

ที่เจ้าตัวทรุดตัวลงนั่งเอามือกุมหัวไว้อย่างหวาดกลัว ป็อปปี้เอื้อมมือไปแตะตัวฟางที่เอาแต่หลับตา

 

"ว๊าย ฮือๆๆ ฟางกลัวแล้ว อย่ามาหลอกฟางเลยน้า"

 

"โอ๊ย นี่ฉันเอง! ลืมตาก่อนดิ"  จับมือคนที่เอาแต่ร้องโวยวาย แถมยังเอาแต่ตีเขาไม่ยั้งมืออีกตั้งหาก

 

'มือ หนักนะเนี้ย ยัยฟาง'

 

"ป็อปปี้"   พอลืมตาเห็นว่าเป้นใครก็โถมตัวเข้าหาร่างสูง 

 

ทำให้ป็อปปี้ที่ไม่ทันได้ตั้งตัวหงายหลังลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดท่า

 

"อู๊ย ยัยฟางโถมเข้ามาได้" ปากบ่นแต่มือกลับกอดร่างบางที่ซุกหน้ากับบ่าเขาแน่

 

"ขะ...ขอโทษ"  

 

รีบดึงตัวออกมา เมื่อรู้ว่าเธอเริ่มจะใก้ลชิดกับคนตรงหน้ามากเกินไป

 

'หยุดเต้นเสียงดังซะที เดี๋ยวป็อปก็รู้พอดี' ได้แต่หน้าแดงอยู่ในความมืด

 

"ว่าแต่ บ้านเธอมีไฟฉายหรือเทียนบ้างป่ะ"  เอ่ยถามหลังจากเงียบกับไปนาน

 

"มีๆ" ดึงแขนป็อปปี้ให้ไปทางตู้เก็บของที่อยู่สูงด้านบน

 

"บนนั้นอ่ะ ฉันหยิบไม่ถึง"

 

"เตี้ย ^^"

 

'เพี้ยะ'  ฟางตีแขนป็อปปี้เสียงดัง เพราะบังอาจมาล้อปมด้อยของเธอ เลยโดนตีซะแทบทรุด

 

"ยัยฟาง เจ็ยนะเนี้ย มือหนักซะมัด" ป็อปปี้ได้แต่ลูบแขนปอยๆ

 

"หยิบเร็วๆ เหอะน้า"

 

ป็อปปี้ควานเจอแต่เทียนไข กล่องใหญ่ทั้งคู้จึงช่วยกันจุดให้แสงสว่างแทน แสงจากมือถือของป็อปปี้

 

"เฮ้อ ค่อยไม่น่ากลัวหน่อย"

 

"โห นี่เธอดึงเสื้อฉันจนยือ หมดแล้วเนี้ย"

 

"อะไรเล่า"  ได้แต่หลบสายตาป็อปปี้ที่มองมาล้อๆเรื่องที่เธอกลัวความมืดขนาดหนัก

 

"แล้วไหนอ่ะ ข้าวฉัน"

 

"เออลืม อยู่ในครัวอ่ะ"

 

ลากคนที่ทวงข้าวจากเธอให้เข้าไปในครัวด้วยกัน

 

'ก็มันมืดนิ ใครจะเดินมาเอาให้กิน'

 

"นั้นอ่ะ กินซิ"  ชี้ไปที่โต๊ะอาหารที่มีจากกับข้าวน่าตาหน้ากินวางอยู่

 

"อ้าว แล้วเธอไม่กินด้วยกันเหรอ" ถามขึ้นเมื่อเห็นมีแต่จานข้าวของเขาจากเดียว

 

"ไม่อ่ะ เดี๋ยวอ้วน ป็อปกินเหอะ"  

 

"อืม ตามใจ"  ฟางนั่งลงเป็นเพื่อนป็อปปี้ที่กินข้าวเงียบๆ 

 

หลังจากที่ป็อปปี้กินเสด็จเรียบร้อย ทั้งคู่ก็ย้ายกลับมานั่งที่ห้องนั่งเล่นตามเดิม

 

"ฮ้าววว....." ฟางอ้าปากห้าว อย่างง่วงนอน

 

"ง่วง ก็ไปนอนดิ"

 

ป็อปปี้พูดกับคนที่พยายามฝื้นความง่วงเอาไว้

 

"ไม่เอาเดี๋ยว ป็อปหนีกลับตอนฟางหลับ"  ป็อปปี้ได้แต่แอบขำกับความกลับแบบเด็กๆของเธอ

 

"ไม่หนีกลับ หรอกน่า"

 

"อืม" พูดจบก็ล้มตัวลงนอนที่โซฟาตัวใหญ่ทันที

 

"เฮ้ย ฉันหมายถึงให้เธอขึ้นไปนอนบนห้อง ไม่ใช่ตรงนี้"

 

"ไม่เอา =="  ปรือตาขึ้นมาตอบ ก่อนจะดึงมือป็อปปี้ที่นั่งอยู่เยื้องๆกันมาหนุนหัวตัวเองไว้เป็นตัวประกัน

 

"นี่ ยัยฟาง"

 

"เรียกฟางเฉยๆ ไม่ได้เหรอ"ฟางถามออกมาเบาๆ

 

ป็อปปี้เอี้ยวตัวไปมองคนที่นอนอยู่บนโซฟาตัวกว้าง

 

"ทำไมยังไม่หลับล่ะ"

 

สบตากับคนที่นอนลืมตาอยู่ เหมือนมีแรงดึงดูดประหลาดที่ดึงเขาให้ขยับเข้าไปใก้ลฟาง

 

จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน   'ตึกๆ' เสียงหัวใจ2ดวงเต้นประสานเป็นจังหวะเดียวกัน ในที่สุด

 

ริมฝีปากสัมผัสกันในที่สุด ป็อปปี้บดเบียดปากเขาเข้าหาปากบาง 

 

"อ๊ะ..."  ป็อปปี้ยันตัวขึ้นไปคร่อมร่างของฟางไว้

 

"ทำไมเธอ หวานจังนะ"

 

เหมือนตกอยู่ในภวังค์ที่ไม่รู้จักอิ่ม ชายหนุ่มเฝ้าเวียนจูบซ้ำๆจนปากบางบวมเจ่อร์ในที่สุด

 

"อืม..พะ..พอแล้ว ฟางเจ็บปากแล้วนะ"

 

เสียงสั่นๆของฟางเหมือนจะเรียกสติที่เหลืออยู่น้อยนิดของป็อปปี้กลับมาจนได้

 

"เอ่อ..คือ ฉัน..คือ ป็อป ขอโทษ"

 

ผละออกจากร่างบางก่อนจะ ดึงให้ฟางลุดขึ้นนั่ง

 

"อะ..อืมไม่เป็นไร" หลบสายตาของป็อปปี้ ก่อนที่น้ำใสๆจะไหลออกมาเงียบๆ

 

'ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบซินะ ป็อปไม่ได้ชอบฟางซักนิดเลยนี่หน่า'

 

'เฮ้ยเราทำอะไร ลงไปว่ะ ฟางเป็นเพื่อนเรานะเว้ยไอ้ป็อป'

 

ทั้ง2คนได้แต่ตกอยู่ในห้วงของความคิดตัวเอง จนฟางหยิบเที่ยนเล่มน้อยขึ้นมาถือก่อนจะเอ่ยออกมา

 

"งั้น..ฟางขึ้นไปนอนก่อนนะ"

 

เดินขึ้นห้องไปทั้งน้ำตา ทิ้งให้ป้อปปี้อยู่กับความรู้สึกสับสนของตัวเอง

 

'แล้วทำไมเราต้องรู้สึก อยากจะยิ้มออกมากว้างๆด้วยเนี้ย  แล้วสายตาของฟางนี่มันจะใช่.....'

 

คิดไปถึงสายตาของเพื่อนสาว ที่สร้างความสงสัยให้เขาแต่ไม่กล้าที่จะคิดต่อ  

 

ป็อปปี้ล้มตัวลงนอนทั้งๆทียังหาคำตอบให้ัวเองไม่ได้ซักคำถาม

 

เช้าวันต่อมา

 

ฟางตื่นลงมาชั้นล่าง ก็ไม่พบร่างของคนที่ก่อให่เกินแรงสั่นไหวที่อกข้างซ้ายของเธอแม้แต่เงา  ก่อนจะเหลือบไป

 

เห็นกนะดาษที่ ป็อปปี้ติดไว้ที่ข้างฝา

 

'โทษนะฟาง

 ป็อปกลับก่อน ไว้เจอกันที่มหาลัย'

 

"แบบนี้ดีแล้วซินะ"

 

แต่ดูเหมือนน้ำตาของเธอจะสวนทางกับคำพูดโดนสิ้นเชิง

 

"ฮือๆๆ...."ทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง หมดกำลังใจที่เธอจะยืนต่อไป

 

"จบแล้วซินะ คำว่าเพื่อน"

 

ทางด้านป็อปปี้ ที่เขานอนไม่หลับจนต้องออกจากบ้านเพื่อนสาว ตั้งแต่เช้า เพราะยังหาคำตอบ

 

ว่าเขากำลังหวั่นไหวกับใครกันแน่ ระหว่างเพื่อนสนิทกับ รุ่นน้องที่เขาตามจีบอยู่

 

^__________________________________________________________________^

เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^