You're my TOY. ก็แค่ของเล่น...ของฉัน

Chapter 1

 “พี่เจมม่า ให้แก้วช่วยนะ” เสียงใสเอ่ยขึ้น มือบางฉวยไม้กวาดในมือเจมม่ามาถือ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากวาดพื้นห้องต่อจากที่พี่สาวของเธอ เจมม่ายิ้มให้แก้วก่อนจะใช้มือลูบหัวอย่างเอ็นดู ถึงแก้วจะไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของเธอ แต่เธอเองก็ผูกพันกับเด็กคนนี้ไม่ใช่น้อย

..ถ้าเราเกิดมาเป็นพี่น้องกันจริงๆก็ดีสินะ 

“พี่กวาดเองก็ได้ แก้วไปพักผ่อนเถอะนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกพี่เจมม่า แก้วหายแล้วล่ะ ไข้ก็ไม่มีแล้วด้วย”

“ถ้าไม่นอนพักเยอะๆ เดี๋ยวก็ป่วยอีกรอบหรอก” เจมม่าเอ็ดน้องสาวเบาๆ ร่างบางได้แต่ยืนยิ้มแป้น แล้วกวาดพื้นต่อไป หญิงสาวส่ายหน้าให้กับร่างบางเบาๆ ก่อนจะอมยิ้มให้กับความดื้อด้านของแก้ว

ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!

“อ๊ะ! มีคนมา เดี๋ยวพี่ไปดูก่อนนะ”

“ค่ะ เดี๋ยวแก้วกวาดพื้นเอง” ใบหน้าหวานตอบโดยไม่เงยขึ้นสบตาพี่สาว เจมม่าวิ่งออกไปข้างนอกบ้าน ก่อนจะเดินกลับเข้ามาด้วยใบหน้าซีด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหลุบลงต่ำ แววตาฉายแววรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด

“ใครมาเหรอคะพี่เจมมะ...ทะ โทโมะ!” เลือดที่หล่อเลี้ยงใบหน้าหวานกับหมดลงดื้อๆบวกกับความชาไปทั้งแถบ เรี่ยวแรงที่พยุงร่างกายก็เหมือนจะหมดลง จนแทบจะยืนไม่อยู่ หัวใจเต้นรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ เธอกลัว..กลัวผู้ชายคนนี้

“...พี่ขอโทษ”  หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างบางอยู่กับบุคคลที่สาม

เธอรู้..รู้ว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรจากแก้ว เจมม่านึกโกรธตัวเอง โกรธที่เธอช่วยอะไรน้องสาวไม่ได้เลย เพราะโทโมะ..ผู้ชายคนนั้นคือผู้มีพระคุณของแก้ว เขาคือ...คนที่ไถ่หรือซื้อตัวแก้วมาจากการค้าแรงงานทาสเมื่อ 5 ปีก่อน แล้วนำมาฝากให้เธอเลี้ยงดู เธอและแก้วจึงไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง!

ย้อนกลับมาที่ร่างบาง...

“ทะ โทโมะ ทำไมคุณถึงมาที่นี่..”

“ก็..ฉันคิดถึงเธอยังไงล่ะ”  รอยยิ้มที่สวยและดูน่ากลัวในเวลาเดียวกันผุดขึ้นที่ใบหน้าหล่อ ก่อนที่ร่างสูงจะสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้แก้วที่ยืนตัวสั่นอยู่ไม่ไกล ร่างบางยิ่งหวาดเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามา เธอกำลังกลัว กลัวจนอยากจะกัดลิ้นให้ตายๆไปซะเดี๋ยวนี้เลย

“โทโมะ..อย่าเลยนะ” ขาเรียวก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ ขณะที่ขาแกร่งของโทโมะก็ก้าวตามไปเรื่อยๆราวกับราชสีห์ที่น่าเกรงขามกำลังต้อนกระต่ายตัวน้อยให้ติดกับ ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกเย็นวาบที่หลัง ตอนนี้หลังเธอชนกับผนังของห้อง ซึ้งก็แปลว่า...เธอไม่มีทางหนีอีกแล้ว

“เลิกหนีซะทีแก้วใจ...ไม่ว่ายังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก^^” จบคำพูด โทโมะก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากบางอย่างหิวกระหาย ลิ้นหนาเบียดเข้าไปสำรวจในโพรงปากเล็กอย่างชำนาญ ร่างบางผละหน้าหนีอย่างตกใจ ก่อนจะโดนมือหนากดท้ายทอย เพื่อที่เขาจะได้กวาดหาความหวานในโพรงปากบางอย่างสะดวก ใช่..เธอทำอะไรเขาไม่ได้เลย

...ขัดขืนไปก็เท่านั้น 

พอคิดได้อย่างนั้น น้ำตาจากดวงตากลมก็ร่วงเผาะ เธอไม่เคยขัดใจผู้ชายตรงหน้านี้เลย แม้แต่ครั้งเดียวก็ตาม เหตุผลน่ะเหรอ?...คงเป็นเพราะผู้ชายคนนี้เป็นผู้มีพระคุณของเธอล่ะมั้ง แค่พริบตาเดียว ลำคอขาวๆของร่างบางก็เต็มไปด้วยรอยรักมากมาย ร่างสูงก็ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด

“ปล่อยแก้วไปเถอะนะโทโมะ...ฮึก!”

“แค่จะยืนเองเธอยังไม่มีแรงเลย จะให้ฉันปล่อยไปได้ยังไง หึหึ”

“ฮึก..”

“และอีกอย่าง..ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้ เพราะฉันคือเจ้าของของเธอยังไงล่ะ!!”

“น่ะ นั่นสินะ..”

“.......?”

“แก้วไม่มี ฮึก! ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรอยู่แล้วนี่”

“ก็รู้ดีนี่ หึ! หวังว่าจะเดินไปที่เตียงเองได้นะ”

“เดี๋ยวก่อน...มะ ไม่เอาไม่ได้เหรอ?”

“แน่นอนว่าคำตอบก็คือไม่^^”

-----------------------------------------------------------------------------

Writer Talk .

อย่าเพิ่งขว้างรองเท้าใส่กันเซ่ !!! แว้กกกกก *กระโดดหลบรองเท้า*

พาร์ทหน้าจะเปิดด้วย NC นะ สนป่ะ? =.,=

เอา SF ไปเสพกันก่อนนะจ๊ะ

ส่วน LF น่ะเหรอ? เหอะๆ

ยังไม่ถึงไหนเลยจ้า ;_____;

Chp.3 ยังไม่คืบหน้าเลยฮ่ะ

ดำเนินไปยังถึง 12% เลย

อดใจรอกันหน่อยนะ อย่าเพิ่งเซ็งกันล่ะ

เพราะตั้งใจแต่งจริงๆ

ไปล่ะ *หายตัวปิ๊ง!*

(#) Thank you for all comment