FORCE! บีบบังคับมารักเลย

"แก้ว กลับมาคบกับพี่นะ" โทโมะที่ดึงแก้วออกมาจากคลาสเมื่อเวลาหมด พาหญิงที่เขารักไปนั่ง

ดินเนอร์ต่อและไม่ยอมให้ไปไหนเลย...

 

"พี่โมะ... อย่าอ้อนแก้วแบบนี้" แก้วก้มหน้าตักข้าวเข้าปากงุดๆ ให้ตายสิ จะอ้อนอะไรขนาดนี้นะ?

 

"ทำไมล่ะแก้ว? หวั่นไหวหรอ?" โทโมะถามพรางยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่

 

"บ้า พี่โมะ เพ้อเจ้อ" แก้วเขินตาโตก่อนหันหน้าหนีทันที

 

"อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะแก้ว เดี๋ยวคืนนี้จะไม่ได้นอน" โทโมะขู่เล่นเอาแก้วขนลุกเลยทีเดียว

 

"โอเค…"

 

"นะ กลับมาคบกับพี่"

 

"แก้วขอเวลาไปบอกฟางได้มั้ย" ในที่สุดแก้วก็ยอมใจอ่อนจนได้

 

"พี่ให้เวลาพรุ่งนี้เที่ยงคืน ถ้าแก้วไม่ตอบตกลง พี่จะยอมแพ้ พี่จะหายไปจากชีวิตแก้ว.. โอเคมั้ย?"

โทโมะพูดเสียงเรียบปนน้อยใจ แววจนซ่อนความเจ็บปวด เขาคงรอเธอมานานสินะ

 

"…ค่ะ" แก้วตอบเสียงเบา สับสน วุ่นวาย? แต่สุดท้ายก็ต้องมีคนเจ็บอยู่ดี

 

 

 

 

 

"ฝันดีนะแก้ว" โทโมะส่งแก้วถึงหน้าหอ

 

"ฝันดีพี่โมะ ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ" แก้วยิ้มให้นิดๆ

 

"คำขอบคุณอะไรพี่ไม่ต้องการหรอกนะ พี่แค่อยากให้แก้วกลับมาคบกับพี่... แค่นั้นเอง" โทโมะ

ยิ้มให้ก่อนขับรถออกไปทันที

 

 

 

 

 

"ฟาง นอนรึยัง?" แก้มแง้มประตูเข้ามาเสียงเบา

 

"ยัง กลับดึกนะเดี๋ยวนี้" ฟางที่ยังนั่งดูหนังตลกเรื่องใหม่อยู่หันมาถามพรางค้อนตาใส่นิดๆพอเป็น

พิธี

 

"ฮ่าๆ ดูหนังเรื่องไรอ่ะ"

 

"เรื่องที่ฟางบอกฟางอยากดูไง ที่ชวนแก้วไปดูในโรงแล้วแก้วติดสอบไงจ๊ะ" ฟางแซวคนตรงหน้า

พร้อมหันกลับไปดูโทรทัศน์ต่อ

 

"จริงสินะ แล้วทำไมฟางผื่นขึ้นเต็มเลย?" แก้วที่มองไกลๆเห็นผื่นแดงเต็มตัวฟางไปหมดทักขึ้น

อย่างตกใจ

 

"ฟางไปกินของแสลงมาน่ะสิ ฟางลืม"

 

"อะไรของฟางเนี่ย กินยาหรือยัง?"

 

"กินแล้วค่า แก้วไปอาบน้ำได้แล้ว ดูด้วยกันป่าวฟางจะได้รอ"

 

"ดูไปเถอะ เดี๋ยวแก้วจะอาบน้ำนอนละ"

 

"ค่าๆ รีบๆอาบนะ ดึกแล้ว"

 

"…" แก้วพยักหน้าเบาๆก่อนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ในหัวครุ่นคิดถึงเรื่องที่รับปากกับโทโมะ

ไว้ว่าจะทำให้ได้ แต่… แล้วเธอจะทิ้งฟางได้ยังไง?

 

 

 

"เห้อ" แก้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เตรียมล้มตัวลงบนเตียงนุ่มแต่ก่อนต้องชะงัก ค่อยๆนอน

ลงไปเพราะคนที่เธอแคร์อีกคนกำลังหลับอยู่

 

"หลับง่ายจังนะ" แก้วพูดยิ้มๆเบาๆก่อนดึงผ้าห่มมาห่มให้

 

"แก้ว…" จู่ๆฟางก็ลืมตาขึ้นมามองหน้าคนอีกคน

 

"แก้วปลุกรึเปล่า?"

 

"…แก้วคบกับพี่โมะอยู่หรอ" ตากลมโตจับจ้องไปที่คนตรงหน้าอย่างไม่ละ ราวกับขุดคุ้ยความ

จริงจังนัยต์ตาตรงหน้าอย่างไงอย่างงั้น

 

"…" แก้วได้แต่หลบตาฟาง ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ความรู้สึกลำบากใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เกิดขึ้น แน่นอน… เธอไม่คิดจะคบกับฟางต่อ แต่เธอคิดแค่เธอจะบอกลาคนตรงหน้ายังไงเท่านั้น

 

"แก้วไม่ต้องโกหกฟางนะ แก้วพูดมาเถอะ"

 

"…แก้วไม่ได้คบ แก้วแค่เคยคบ"

 

"แล้วแก้วก็อยากกลับไปคบกับพี่โมะต่อใช่ไหม?" ฟางลุกขึ้นนั่งบนเตียง ส่งสายตาขุดคุ้ยที่เมื่อ

ใครได้ลองมองจริงๆจะต้องรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกันแน่ๆ

 

"…ใช่ แก้ว…ขอโทษนะฟาง"

 

"ไม่เป็นไร พี่โมะมาบอกฟางหมดแล้วล่ะ ฟางเข้าใจนะ" ฟางยิ้มให้อย่างจริงใจ เธอนี่สุดยอดจริงๆ

ขนาดนี้ยังไม่โกรธ ไม่อะไรเลย

 

"จริงหรอ? งั้น… เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมฟาง?"

 

"ได้สิ แก้วเป็นทุกอย่างสำหรับฟางอยู่แล้วล่ะ" ฟางยิ้มกว้างให้ก่อนหาววอดออกมาทันที

 

"อ้าว ง่วงแล้วหรอ"

 

"ใช่แล้ว แก้วอาบน้ำนาน ฟางรอตั้งนาน เกือบเผลอหลับไปแล้วนะเนี่ย"

 

"งั้นนอนเลย นอนๆ แก้วก็จะนอนแล้วเหมือนกัน"

 

"ฮ้าวววว..."

 

 

 

 

"น้องแก้วคะ ทำไมเห็นไปไหนมาไหนกับโทโมะบ่อยจัง แล้วน้องฟางล่ะ?" รุ่นพี่หน้าเดิมๆที่ยังคง

ยุ่งเรื่องเธอไม่หาย หันมาถามเธอระหว่างยืนต่อแถวซื้อน้ำกันอยู่นั่นเอง

 

"กับฟาง อ๋อ เป็นเพื่อนกันค่ะ กับพี่โมะพี่ๆก็น่าจะรู้นะคะ"

 

"อ้าวแล้วเลิกทำไมล่ะ"

 

"แก้วเป็นผู้หญิงฟางก็เป็นผู้หญิง ทางบ้านเขาอยากให้คบผู้ชายน่ะค่ะ เค้าบอกโตแล้วเดี๋ยวก็

แต่งงาน พวกพี่ๆเข้าใจนะคะ?" แก้วกระแทกเสียงใส่อย่างประชด ให้ตายสิ เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งนะ

 

"เอ่อ จ้ะ" รุ่นพี่หน้าเสียทันทีเมื่อเห็นสายตาเบื่อหน่ายจากแก้วที่ส่งมาเป็นพักๆ บวกกับเสียงใส่

อารมณ์นั่นอีก

 

 

"อ่ะฟาง น้ำ" แก้ววางน้ำลงบนโต๊ะ

 

"แต๊งกิ้ว"

 

"ฟาง พี่โมะล่ะ?" แก้วหันซ้ายหันขวาถามฟางงงๆ ตอนแรกก็นั่งฟังเพลงอยู่นี่นา

 

"ไปห้องน้ำ แก้วเห็นพี่ป๊อปมั้ย"

 

"ไม่เห็นเลย เมื่อเช้าก็ไม่เจอ"

 

"ไปไหนของเค้านะ โทรไปก็ไม่รับ" ฟางหน้ามุ่ยทันที

 

"เอาน่า พี่เค้าอย่างนี้แหละ ฟางก็อยากปากแข็งใส่พี่เค้าบ่อยสิ"

 

"…ไม่เถียงแล้วค่า ฟางไปล่ะนะ"

 

"อ้าว ไม่กินข้าวหรอ?"

 

"ไม่ล่ะฟางไม่หิว อ๊ะ พี่โมะมาแล้ว ฟางไปละนะ"

 

"โอเค เจอกันๆ" แก้วโบกมือลาก่อนยิ้มให้

 

"หืม? ฟางไปไหนแล้วล่ะ?" โทโมะที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงถามแก้วอย่างงงๆ เด็กอะไรบอกให้ไปหา

ไอ่ป๊อปให้ พอหาเจอก็มาหายไปดื้อๆ

 

"ไปไหนไม่รู้ แล้วพี่ไปไหนมา"

 

"ไปหาไอ่ป๊อป"

 

"โอ๊ย จริงๆเลย วนไปเวียนมาอยู่นั่นแหละ" แก้วบ่นอย่างเซ็งๆ คนนึงใจร้อนคนนึงก็ใจเย็น เย็น

ไป...

 

"ฮ่าๆ สองคนนั้นเค้าอย่างนี้แหละ เออ แก้ว"

 

"หืม?"

 

"ย้ายไปอยู่คอนโดพี่นะ" โทโมะพูดขอร้องแกมบังคับ

 

"ได้ไง แล้วฟางล่ะ พี่โมะจะใจร้ายให้ฟางอยู่คนเดียวอ่ะนะ?" แก้วตาโตทันทีเมื่อได้ยิน แอบฉุน

เล็กน้อยกับอาการเอาแต่ใจของแฟนหนุ่ม

 

"ให้ไปอยู่กับไอ่ป๊อปไง"

 

"ไม่เอาอ่ะ พี่ป๊อปชอบพาผู้หญิงเข้าห้อง แก้วไม่ให้ฟางไปเจอภาพทำร้ายจิตใจขนาดนั้นหรอกนะ

แค่เรื่องยัยเด็กเกลไรนั่น ยัยฟางยังไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย" แก้วบ่นออกมาเป็นชุด

 

"แก้วใจเย็นๆ เชื่อพี่ ฟางจะได้มีเวลาเคลียร์กับไอ่ป๊อปมากขึ้น เราสองคนก็จะได้มีเวลา...

เวลา…" โทโมะพูดพรางส่งสายตาหยอกล้อมาให้

 

"พี่โมะ!! เงียบเลยนะ" แก้วเขินหน้าแดง แทบอยากจะเอาขนมปังที่ซื้อมาจากเซเว่นเมื่อเช้ายัด

ปากจริงๆ

 

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" โทโมะหัวเราะร่วนก่อนยักคิ้วให้เล็กๆ

 

 

 

 

 

 

"เห้อ น่าเสียดายเนอะแก" ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องส่วนใหญ่ได้แต่ส่งสายตาเว้าวอนราวๆกับเสียดาย

ทั้งหญิงและชาย คนนึงก็พี่โทโมะสุดหล่อ อีกคนก็น้องแก้วสุดเท่ห์ เห้อออออ

 

 

 

 

 

 

"พี่ป๊อป...?" ฟางที่เดินกลับหอดุ่ยๆ เมื่อไขกุญแจเข้ามาก็ปรากฏเห็นชายคนหน้านั่งดูโทรทัศน์

สบายใจเฉิบ

 

"อ้าว กลับมาแล้วหรอ?" ป๊อปปี้คว้ารีโมทเบาเสียงโทรทัศน์ทันที

 

"พี่เข้ามาได้ไง"

 

"แก้วให้กุญแจพี่มา"

 

"อะไรกันล่ะ พี่มีอะไรมาหาฟาง อยู่มหาลัยเจอก็ไม่ทัก หายไปเลย แล้วจะมาหาเงียบๆที่ห้องน่ะ

หรอ" ฟางบ่นอุบมาเป็นชุด ผู้ชายอะไรน่าหมันไส้จริงๆ

 

"อย่าเพิ่งบ่นได้ไหมฟาง" ป๊อปปี้วางรีโมทลงตรงมาคว้าคนตรงหน้าไปกอดทันที

 

"พี่ป๊อป..."

 

"คิดถึงจัง" ไม่พูดเปล่ายังก้มลงมาหอมแก้มเนียนแบบไม่ขออนุญาติ

 

"…พี่ยังไม่ตอบฟางเลยนะ พี่ไปไหนมา" ได้แต่เอามือดันอกคนตรงหน้าเก้ๆกังๆ มาหาเธอแค่

เรื่องอย่างว่าจริงๆใช่ไหม?

 

"ที่พี่ไม่กล้ามาหาฟาง …พี่รู้สึกผิดเรื่องเกล" สายตาจริงจังจ้องตาคู่สวยอีกข้างไม่ละ

 

"…" ฟางได้แต่หลบสายตา กับชื่อที่เธอไม่อยากได้ยิน...

 

"เชื่อพี่นะ ตอนนี้ทุกอย่างจบหมดแล้ว"

 

"เชื่อ… ก็ได้" สุดท้ายคนที่ใจอ่อนก็เธออยู่ดี

 

"เก่งมาก น่ารักจังคนดี" ไม่พูดเปล่า ผลักฟางเข้ากำแพงทันทีก่อนก้มลงมาซุกไซร้คอขาวที่ไม่ได้

สัมผัสมันมาพักใหญ่อย่างหื่นกระหาย

 

"พี่ป๊อป..." ดันอกคนที่กำลังจะเริ่มบทรักรุนแรงออกทันที

 

"อะไรอีกล่ะ?" เงยหน้าขึ้นมามองค้อนอย่างหงุดหงิด

 

"จริงใจรึเปล่า?"

 

"จริงใจสิ"

 

"งั้นฟางเรียนจบแต่งงานกับฟางนะ"

 

"…ยัยบ๊อง เรื่องอย่างนี้พี่ต้องเป็นคนขอต่างหาก"

 

"พี่… จะไม่แต่งใช่ไหม?" ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกน้อยใจบีบอัดจนจุกไปหมด

 

"ใครว่าล่ะ พี่เรียนจบต่างหาก" พูดพร้อมใบหน้ายิ้มเล็กยิ้มน้อย ส่งผลให้คนตรงหน้าหน้าแดงจน

แทบจะละลายกันเลยทีเดียว

 

"บ้า"

 

"ตามนั้นนะ มาให้พี่ต่อเถอะนะ" พูดก่อนดึงฟางออกจากกำแพงและทิ้งตัวลงพร้อมๆกับฟางบน

เตียงกว้างทันที

 

"…อ่าห์"

 

"ไม่เอาดีกว่า ถ่ายคลิปเก็บไว้ดีไหม?" ป๊อปปี้ไม่พูดเปล่า คลำกระเป๋ากางเกงตัวเองเตรียมหยิบ

ออกมาทันที

 

"บ้า! ไม่เอา" รีบปฏิเสธก่อนดึงผ้าห่มมาปิดกายท่อนบนของตนทันที

 

"ไม่ถ่ายก็ได้ แต่ตอนนี้ขอนะ"

 

"อือม์ พี่…" ครางเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆก็เข้ามาในตัวแบบไม่บอกไม่กล่าวกันเลย

 

"หืม… พี่ไม่ได้เข้ามาแปปเดียว กลับมาเหมือนครั้งแรกเลยนะ" เอ่ยแซวถึงช่องทางหวานที่ยังคง

คับแน่นไม่เปลี่ยนแปลง

 

"พี่ป๊อป! อ๊ะ" เตรียมจะบ่นคนข้างบนทันที แต่ก็โดนปากหนาประทับเข้ามาก่อน

 

"อ๊าห์" ร้องเสียงหลงก่อนกระตุกเกร็งเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น เสียงหายใจหอบจัดกับกิจกรรมที่ไม่

ได้ทำให้เขาอิ่มในตัวเธอง่ายๆ

 

"ต่ออีกรอบได้ไหม?" พูดเย้าแหย่คนตรงหน้า

 

"…จะทำอะไรก็ทำสิ" ตอบอย่างอายๆ ก็มันไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ ;)

 

 

 

 

 

 

 

"ไปละ เจอกันตอนเย็น" เช้าอีกวันหนึ่งกับการเดินมาส่งที่หน้าตึกของป๊อปปี้เล่นเอาคนมองทั้ง

สองกันตรึม

 

"เย็นนี้พี่ไม่เข้ายิมหรอ?"

 

"ไม่ล่ะ พี่จะพาฟางไปกินไอติมอิตาลี่ตอนเย็น ร้านเปิดใหม่เห็นพี่กี้บอกอร่อย จะไปไหมล่ะ?" ไม่

พูดเปล่ายังยิ้มหวานหลอกล่ออีกต่างหาก

 

"ไปสิ งั้นเจอกันตอนเย็นนะพี่ป๊อป" ฟางยิ้มหวานคืนก่อนโบกมือบ๊ายบายเหมือนเด็กๆแล้วเดิน

หายขึ้นไปบนตึกเรียนทันที

 

 

 

 

 

 

 

"อ้าว พี่ฟาง"

 

"พิช? ทำไมมาอยู่ตึกนี้หล่ะ" สะดุ้งโหยงกับการเรียกชื่อและมือที่สัมผัสไหล่ของเธอ ละมือจาก

กระเป๋าหนังสือที่กำลังคุ้ยหาโน้ตที่คิดว่าจะจดต่อมาสนใจหนุ่มรุ่นน้องตรงหน้าแทน

 

 

 

 

 

FWN