My Bunny ~

"กะ กลัวแล้ว .."
เสียงหวานเอ่ยร้องขอเนิ่นนาน ดวงตาสวยแสดงความหวาดกลัวชัดเจน คราบน้ำตาข้างแก้มใสที่ดูไม่น่ามองเอาซะเลย กระต่ายน้อยร้องไห้ ร้องไห้ตั้งแต่ถูกจับมา
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า"
เคนตะเอ่ยก่อนจะรีบเดินเข้าหาเหยื่อ "เดี๋ยวก่อน"
"อะไรอีก"
โทโมะขัดไว้ ถึงแม้จะทำแบบนี้เป็นกิจวัตรประจำวัน ไม่รู้สึกรู้สาอะไรแล้วแต่พอเห็นกระต่ายน้อยที่ถูกจับมาร้องไห้อย่างหนัก เขาก็เริ่มใจอ่อน
"ปล่อยยัยนี่ไปเถอะ ยังเด็กอยู่เลย"
เขื่อนช่วยพูด เพราะเขื่อนนั่นแหละตัวดี จับอะไรได้มาก็ปล่อยหมด พ่อพระในคราบหมาป่า ..
"อายุเท่าไหร่"
จงเบขยับแว่นตาจ้องมองร่างขาวที่นั่งกอดเข่าอยู่มุมห้อง ลองใช้สายตาพิจารณาแล้ว ยังเด็กมากแน่ๆ
"รีบตอบสิยัยบ๊อง -_-"
โทโมะขมวดคิ้วพร้อมกับเร่งเร้าจะเอาคำตอบจากอีกฝ่าย
"สะ สามเดือน"
"แล้วชื่ออะไร"
ป๊อปปี้ที่เงียบอยู่นานถามบ้าง พวกเขาไม่กินกระต่ายน้อยนี่ก็ได้ ถึงอย่างไรก็มีวิธีอื่นที่จะทำให้พวกเขาอยู่รอดได้อยู่ดี
"แก้ว ชื่อแก้ว"
"จะซักถามอะไรอีกนานมั้ยวะ!?"
เคนตะโวยวาย เขาหิว หิวมากๆ ถ้าเขื่อนไม่ปล่อยเหยื่อที่พวกเขาจับได้มามากมายเขาก็คงไม่อารมณ์เสียขนาดนี้
"ฉันเป็นคนจับได้ว่ะ แกไม่มีสิทธิ์กิน"
"อะไรวะ ฉันหิวมากๆเลยนะเว้ย!"
แก้วมองโทโมะกับเคนตะสลับไปมาด้วยความกลัว ดวงตาสั่นระริก ต้องการที่พึ่งที่สุดตอนนี้
"ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว ^^"
เขื่อนขยับมานั่งลงข้างๆแต่แก้วรีบเขยิบออกห่างด้วยความตกใจ มือใหญ่ของเขื่อนลูบแผ่วเบาที่เส้นผมอ่อนนุ่ม รอยยิ้มที่เป็นมิตรนั่นทำให้เธอดูคุ้นชินกับเขื่อนมากยิ่งขึ้น
"ฉันสัญญาว่าจะไม่กินเธอ"
"จริงๆนะ ไม่กินจริงๆนะ"
แก้วเขย่าตัวเขื่อนพร้อมกับกระโดดกอดด้วยความดีใจ
"งั้นพาแก้วกลับบ้านนะ แก้วอยากกลับบ้าน"
"เพ้อละยัยเด็กบ๊อง ฉันเป็นคนจับเธอได้นะ"
"ฮืออ ~ แก้วจะกลับ"
"ถ้าแกหิวฉันจะไปหามาให้ใหม่ แต่ไม่ใช่ยัยนี่!"
โทโมะบอกเคนตะก่อนจะคว้าตัวกระต่ายตัวเล็กพาดบ่าเดินดุ่มๆไปยังห้องของเขา



"อย่ากินแก้วนะ อย่ากิน กลัวแล้ววว"
"ไม่กิน แต่ไม่ให้กลับบ้าน"
แก้วทำหน้ามุ่ย พร้อมกับรีบถดตัวหนีเมื่ออีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ๆ แผ่นหลังบางติดแหง่กอยู่ที่หัวเตียงโดยมีร่างสูงใหญ่ตามมาติดๆ
"ไหนบอกไม่กินไง อย่าเข้ามาใกล้สิ"
มือเล็กทุบตีอกกว้าง ออกแรงดันให้เขาออกห่างแต่ยิ่งดัน เขาก็ยิ่งแกล้งเข้าใกล้เธอมากขึ้น
"กลัวอะไรเล่า บอกไม่กินก็ไม่กินสิ"
"ก็ไม่ต้องมาใกล้สิ ว้าย!"
ริมฝีปากร้อนไล่รุกซอกคอขาว ร่างบางสะดุ้งตกใจก่อนจะพยายามดันหมาป่าเจ้าเล่ห์ออกสุดชีวิต แต่แค่แรงอันน้อยนิดนี่ .. ไม่ได้ทำให้โทโมะขยับเขยื้อนเลย
"ยะ อย่าา"
โทโมะผู้ชำนาญกว่ารีบปรนเปรอให้เธอใจอ่อนทันที เสียงครางหวิวเล็ดลอดออกมาไม่ขาดสาย ยิ่งมือร้อนสอดเข้าในเสื้อยืดเอวลอยสีชมพูอ่อน ลูบผิวเนียนละเอียดที่ดูแลมาอย่างดี ก่อนจะเอ่ยปลอบอีกฝ่ายที่เริ่มสะอึกสะอื้น
"กลัว แก้วกลัวแล้วว"
"กลัวอะไร หืม?"
จมูกโด่งคลอเคลียที่แก้มใสอย่างเอาอกเอาใจ เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร แต่ทุกครั้งที่ริมฝีปากอีกฝ่ายแตะเข้าที่ต้นคอเธอก็รู้สึกกลัวทุกครั้ง
"ถอดทำไม ไม่ถอดนะ!"
ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคโทโมะก็ถอดเสื้อตัวบางออกพร้อมกับจ้องมองเรือนร่างอ้อนแอ้นที่ดูท่าว่าคืนนี้จะไม่หลงเหลือความบริสุทธิ์อีกต่อไป
"อื้อออ!!"
โทโมะรีบฉกชิมความหวานจากโพรงปากเล็กทันทีเมื่อเธอทำท่าว่าจะร้องไห้อีกครั้ง มือร้อนปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์จนเกือบหมด ขณะที่ริมฝีปากของตัวเองก็ยังคงทำหน้าที่ได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ลิ้นอุ่นชื้นแตะเข้าที่ขอบปากบางก่อนจะรุกล้ำเข้าไปโดยไม่ขออนุญาต
"อ๊ะ! อย่าถอดนะ!"
ใบหน้าสวยแดงก่ำ เมื่อเขาไล่ปลดเสื้อผ้าเธอจนหมด เหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่า
"อย่าดื้อน่า"
เขาออกแรงกดข้อมือแก้วเอาไว้ ขณะที่ริมฝีปากไล้ไปทั่วแก้มใส กดจูบเบาๆที่ปลายคางเรียวด้วยความเสน่หา เขาคิดถูกแล้วที่ไม่ปล่อยให้เพื่อนกินเธอไปซะก่อน
"อืออ ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้วว"
"ถ้าแก้วดื้อโทโมะจะกินจริงๆนะ"
เขาแยกเขี้ยวเล็กน้อยเป็นการขู่ แก้วถึงได้ยอมเงียบแล้วเม้มปากตัวเองไว้แน่น "รู้มั้ยว่าโทโมะจะทำอะไร? :)" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลาแต่กระต่ายน้อยวัยไม่ประสากลับไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับเธอบ้าง
"ไม่รู้ -//////-"
"แล้วแก้วรู้มั้ย...ว่ามันต้องเจ็บมากๆเลย"
"ทะ ทำไมล่ะ โทโมะจะกัดแก้วหรอ :("
"ก็ต้องลองดูนะ"
"งื่ออ! อะไรอ่ะ ไม่เอาา!"
มือใหญ่ขย้ำอกหยุ่นเต็มมือ ก่อนจะก้มหน้าลงไปครอบครองยอดอกสีสวยที่เริ่มชูชันด้วยความกระสันรัญจวนไปทั่วท้องน้อย
"ฮื่ออ ไม่เอาแล้ว แก้วไม่เอาแล้ว อ๊ะ!"
แก้วพยายามพลิกตัวหนี แต่เธอก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่ดีนั่นล่ะ คนตัวสูงใช้โอกาสหาความสุขจากกายสาวจนพอใจก่อนจะลากริมฝีปากลงต่ำ ลิ้นร้อนไล่วนอยู่รอบสะดือแกล้งให้เธอรู้สึกเสียวเล่น ก่อนจะแยกปลายขาเรียวออก
"ไหนคุณหมอขอตรวจภายในหน่อยซิ"
ยังไม่ทันไรแก้วก็หมดเรี่ยวหมดแรงไปซะแล้ว แต่ใช่ว่าเขาจะยอมหยุดง่ายๆ การเสพสุขบนเรือนร่างสาวบริสุทธิ์แบบนี้คืองานอดิเรกของเขาเลยล่ะ และมันก็เป็นวิธีหนึ่งที่ทำให้เขาไม่ต้องออกล่าเหยื่อ แค่ความบริสุทธิ์เท่านั้น
"เอานิ้วเข้ามาทำไม เอาออกไปนะ! แก้วเจ็บ ฮืออ ~"
"ทำไมข้างในมันแน่นแบบนี้นะ"
ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกที่อึดอัด เขาเองก็ไม่ต่างกัน อยากจะปลดปล่อยให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่รออีกหน่อยเถอะ .. เขาสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างในร่างกายเธอ ซึ่งเขาไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อน
"ขยับทำไม อือ .. เจ็บ"
มือขาวยกขึ้นปิดตาขณะที่อีกฝ่ายก็เพิ่มจำนวนนิ้วพร้อมทั้งเร่งจังหวะขยับเข้าออก ถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ปลดปล่อยออกมาจนหมด แต่มันยังไม่จบหรอก มันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น ...
"อ๊ะ อืออ ~"
ริมฝีปากหยักบางแดงสวยได้รูปไล่จูบไปทั่วต้นขาขาว ประทับรอยความเป็นเจ้าของอย่างหนักหน่วง รอยรักสีกุหลาบเริ่มผุดขึ้นบนเรือนร่างบอบบาง ลิ้นร้อนไล่เลียไปตามรอยแยกที่ยังคงมีน้ำหวานใสๆเปรอะอยู่ เขาตวัดลิ้นเลียอย่างไม่รังเกียจก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปด้านในเพื่อสำรวจ
"อ๊ะ! ไม่เอาแล้ว อือ .. กลัวว"
"ดื้อ"
.
.
.
"อะไรน่ะ!? ไม่เอาา ~"
ท่อนกายร้อนซ่านถูกกดลงไปจนสุดด้าม กระต่ายน้อยหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เจ็บมาก .. เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“ฮือกลัวว ไม่เอาแล้ว”
แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความไม่เคย ไม่คุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอม ก่อนจะสะบัดหัวไปมา หัวสมองขาวโพลนไปหมด มันเจ็บมากๆ จนเธอไม่ไหวแล้ว
“จะ เจ็บ ฮึก”



------------

เอ็นซียังมีอีกมาก(?) -.,-