เปลี่ยนเป็นรักได้ไหม

 

 

ยู้ฮู้~~

 

เป็นไงกันบ้างจ๊ะ  แหะๆหายไปซะนานเลย ยังจำเรื่องนี้ และไรเตอร์คนนี้ได้อยู่หรือเปล่า

ไปต่อกันเลยน้าาา  หวังว่าจะถูกใจจ้าาา

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

“พี่ฟาง...ใครก็ไม่รู้มาหา”

 

“ไม่ได้ถามชื่อหรอ??” ละสายตาจากคนตรงหน้าแล้วหันไปหาน้องสาวที่วิ่งมาเรียกเธอจากหน้าบ้าน

 

“อ๋อ!!ถามสิ ชื่อโทโมะน่ะ”

 

“โทโมะหรอ?” หญิงสาวทำหน้าตาคุ่นคิด ‘จะว่าไปชื่อคุ้นๆนะเนี้ย!!’

 

“รู้จักหรอ” คนที่เงียบอยู่นานตั้งแต่ที่เฟย์มาเอ่ยถามขึ้น

 

“อือ..คุ้นๆน่ะ แต่ยังนึกไม่ออกว่าเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหน” เอ่ยตอบชายหนุ่มไปตามจริง

 

“เป็นใครไม่รู้แหละ เฟย์รู้อย่างเดียวว่าเค้าหล่อมากๆเลยอ่ะพี่ฟาง” ออกแอคติ้งให้พี่สาวรู้ว่าคนที่มาหาน่ะหล่อจริงๆ

 

“ขนาดนั้นเลย”

 

“ก็ใช่น่ะสิค่ะ รีบออกไปเถอะให้คนหล่อรอนานมันจะไม่ดีฮิฮิ^^” เอ่อ..อยากถามเฟย์มากว่าเอาทฤษฎีนี้มาจากไหน

 

 

     เพราะกลัวจะทำให้คนหล่อของยัยเฟย์รอนาน พวกเราทั้งสามคนเลยเดินออกมาหน้าบ้านเพื่อมาดูว่าหนุ่มที่มา

 

หาฟางนั้นเป็นใครกันแน่

 

 

“หวัดดีครับ” ชายหนุ่มนามว่าโทโมะเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นคนมาใหม่ทั้งสามคน แต่สายตานั้นกลับจ้องอยู่ที่สาวร่างเล็ก

 

ที่ตนมาหาอยู่เพียงคนเดียว เลยพลอยทำให้ชายหนุ่มอีกคนที่เห็นการกระทำนั้นออกจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร!!

 

‘ฉันล่ะรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าแกจริงๆเลย...ไอ้หน้าหวาน!!’

 

“จำผมได้หรือเปล่าครับฟาง” เอ่ยถามหญิงสาวที่ตนเองตั้งใจมาหา หลังจากที่เคยเจอกันมาแล้วตอนงานปีใหม่ ซึ่ง

 

นี่ก็ผ่านไปนานแล้วเหมือนกัน

 

“เอ่อ...” หญิงสาวที่ถูกถามพยายามไล่เรียงความคิดที่มี ว่าเธอนั้นได้เคยพบกับหนุ่มลูกครึ่งนามว่า โทโมะ ตรงหน้า

 

หรือเปล่า “นาย..นายที่เจอที่น้ำพุวันปีใหม่ใช่ไหม?” เอ่ยถามออกไปในที่สุดเมื่อนึกขึ้นได้

 

“ใช่แล้วครับ...ดีใจจังที่ฟางจำผมได้” ยิ้มออกมากับคำถามของหญิงสาวยิ้มหวานตรงหน้า ที่ทำให้รู้ว่าเธอยังไม่ลืม

 

คนแปลกหน้าอย่างเขา

 

“ฮ่าๆๆ จำได้สิแล้วนี่โทโมะมาบ้านฟางถูกได้ยังไง” หัวเราะออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มกับคำพูดน่ารักๆของอีกฝ่ายแล้ว

 

จึงเอ่ยถามถึงสิ่งที่ข้องใจ

 

“เอ่อ...พอดีว่าวันนั้นโทโมะตามฟางมาน่ะ กลัวว่าจะไม่ปลอดภัย” ชายหนุ่มกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิวเพราะ

 

เกรงว่าคนตรงหน้าจะโกรธที่เขาละลาบละล้วงตามมาหาเธอถึงบ้าน

 

“เอ่อ...พี่ฟางเฟย์ว่าเราชวนพี่โทโมะไปนั่งคุยในบ้านกันดีกว่านะ” เฟย์ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นานเอ่ยขึ้น

 

“เออ...นั่นสินะ ไปเข้าไปในบ้านฟางก่อนโทโมะ”

 

“ฟางเรียกว่า ‘โมะ’ เฉยๆก็ได้นะครับ” เอ่ยขึ้นเมื่อเตรียมจะก้าวเข้าบ้านหญิงสาว

 

“ได้สิ..โมะเข้ามาในบ้านกัน^____^” ตอบรับและก็ยิ้มให้ชายหนุ่มหน้าหวาน ซึ่งนั่นก็ไปสะกิดต่อมความไม่พอใจ

 

ให้กับชายหนุ่มอีกคนได้ไม่ยากเลย

 

“-__-!!” ให้ตายเถอะเค้าล่ะไม่ชอบให้ฟางไปยิ้มอย่างงี้ให้ใครเลยนอกจากเค้าคนเดียว ‘ไม่พอใจเว้ยยย!!’

 

 

Faye….

 

      หลังจากที่นั่งคุยกันได้พักใหญ่ๆโทโมะก็ขอตัวกลับไป และสาเหตุที่มาหานั้นก็เพราะว่าจะมาเอ่ยลาเพราะว่าตน

 

นั้นกำลังจะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นกับแฟนสาว เฮ้ออ...ไอ้เราก็นึกว่าจะมาจีบพี่สาวคนสวยของเราซะอีก ที่ไหนได้ดันมี

 

แฟนอยู่ซะแล้วนี่สิ แต่ถึงโทโมะจะจีบพี่สาวของเธอจริงๆก็คงจะต้องผิดหวังไปนั้นแหละนะก็พี่สาวเธอน่ะ ยกหัวใจตัว

 

เองให้ไอ้หมีไปแล้วนี่นา ไอ้นี่ก็เหมือนกันทีแรกก็ทำสีหน้าไม่พอใจโทโมะ แต่พอได้ยินว่ามีแฟนแล้วเท่านั้นแหละพูด

 

คุยกับเค้าซะเหมือนว่าเป็นเพื่อนสนิทกันมาสักสิบชาติอย่างงั้นแหละ เฮ้อ...เฟย์ไม่เข้าใจ

 

End Faye….

 

 

Poppy…

     พอเข้าไปนั่งคุยในบ้านกันแล้วรู้ว่าเหตุผลที่นายลูกครึ่งมาเพราะอะไรนั้นก็ทำให้ผมเบาใจ และก็ยอมเปิดใจคุยกับ

 

มันดีๆก็รู้ว่ามันเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่งเลยล่ะครับ พอมันบอกว่าจะกลับผมก็เลยกลับพร้อมมันซะเลย ทั้งๆที่ยังรู้สึกว่า

 

ยังเคียร์กับฟางไม่รู้เรื่องแท้ๆ แต่ไว้วันอื่นก็ได้ครับ ผมขอเวลาไปทำความเข้าใจกับตัวเองให้ดีๆก่อนดีกว่า

 

 

“ชอบฟางหรือเปล่าป๊อปปี้” ระหว่างที่ผมเดินออกมาใกล้จะถึงรถของผมนั้นเสียงของคนข้างๆก็ดังขึ้น

 

“ถามอะไรของแกวะ” ผมเลี่ยงตอบคำถามแล้วก็เปิดประตูเข้าไปในรถของผมทันที

 

“ผมถามจริงๆนะ ป๊อปปี้ชอบฟางใช่ไหมครับ” ถามผมอีกครั้งเมื่อเจ้าตัวขึ้นมาบนรถ เพราะผมกำลังจะไปส่งมันน่ะ

 

ครับ มันไม่ได้เอารถมา

 

“แกจะถามทำไมวะ” ถามออกไปอย่างอดไม่ได้ ไอ้นี่เซ้าซี้ซะจริงๆเลยให้ตายสิ

 

“ที่ถามเพราะอยากรู้ไงครับ” อ้าวไอ้นี่กวนประสาทผมละ ผมเลยตั้งใจออกรถอย่างเร็วและแรงเพื่อเป็นการเอา

 

คืน555

 

“นี่ป๊อปปี้ขับรถดีๆหน่อยสิ!!” ไอ้นี่หันมาทำตาดุ หน้านิ่งใส่ผม นึกว่าผมจะกลัวหรือไงก่อนที่จะกลับมาพูดกับผมอีก

 

ครั้ง “ที่ผมถามน่ะเพราะอยากรู้ ถ้าเกิดว่าป๊อปปี้ไม่ได้คิดอะไรก็แล้วไปครับ”

 

“ฉัน...” ถึงกับสะอึกเลยล่ะครับ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะตอบยังไง ไม่รู้ว่าที่รู้สึกกับฟางน่ะมันคืออะไรกันแน่

 

“เพราะที่จริงผมอยากให้ฟางทำความรู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง...”

 

“ไม่!!ไม่เด็ดขาด อย่ามานำเสนอใครให้ยัยนั่นเด็ดขาด อย่าแม้แต่จะคิดไอ้ญี่ปุ่น” หันไปตอบกลับทันทีอย่างไม่ต้อง

 

รอให้มันพูดจบ

 

‘เรื่องอะไรล่ะครับ...ผมไม่ยอมให้มันมานำเสนอใครให้ยัยนั่นหรอก’

 

“ทำไมล่ะครับ ในเมื่อป๊อปปี้ก็ไม่ได้...”

 

“ฉันชอบยัยนั่น...พอใจแกหรือยัง” พูดออกไปอย่างลืมตัว แต่เอ๊ะ!!~ผมพูดว่าชอบฟางออกไปงั้นหรอ?เนี้ย!!

 

“ก็แค่นี้แหละครับ...ที่อยากได้ยิน” ไอ้หน้าหวานหันมาตอบผมยิ้มๆ

 

“แก...”

 

“ฟางเป็นคนน่ารักนะครับ”

 

“แกมีแฟนแล้วนะ ยังจะมาชมคนอื่นเค้าอีก-__-!!”

 

“ฟังผมให้จบก่อนสิครับ ผมจะบอกว่าฟางเป็นคนน่ารัก ถ้าป๊อปปี้มัวแต่ปากแข็งทำเป็นไม่รู้ใจตัวเองอย่างงี้ต่อไป

 

ฟางเค้าอาจจะรอไม่ไหวนะครับ”

 

“รอไม่ไหว?_?” หมายความว่าไงผมไม่เข้าใจครับ

 

“อย่าบอกนะครับว่าป๊อปปี้ดูไม่ออก ว่าฟางเค้าคิดยังไงกับคุณ”

 

“หมายความว่ายังไง” เอาจริงๆผมไม่เข้าใจครับ

 

“เฮ้อ...ป๊อปปี้ดูไม่เหมือนคนโง่นะครับ ทำไมถึงดูไม่ออกล่ะครับ” เอ๊ะ!!ไอ้นี่อยู่ดีๆมาว่าผมโง่

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

TO BE CONTINUED