ท้องฟ้า....นาฬิกา....น้ำตา....หัวใจ....

ตอนเย็นที่บ้านแก้ว

แก้ว: แม่แก้วกลับมาแล้ว

แม่แก้ว: แก้วเตรียมของหมดยัง?

แก้ว: อืมแก้วเก็บของไว้แล้ว พรุ่งนี้แม่อย่าลืมไปแม่ดูแก้วน๊า

แม่แก้ว: พรุ่งนี้แม่ไม่อยู่ แม่ต้องไปทำเรื่องย้ายแก้วที่ร.ร. แล้วต้องส่งประวัติของแก้วไปที่อเมริกาด้วย

แก้ว: ไม่เป็นไรแม่ แล้วอย่าลืมเรื่องที่แก้วขอแม่ไว้น๊า

แม่แก้ว: มันจะไม่ใจร้ายไปเหรอแก้ว

แก้ว: ไม่หรอก แก้วก็แค่อยากให้มันอยู่ด้วยตัวเองบ้างเพราะมันก็พึ่งแก้วมาเยอะแล้ว แก้วเหนื่อยแม่

แม่แก้ว: อืม งั้นตามใจแต่อย่างน้อยก็น่าจะเขียนจดหมายบอกกันไว้หน่อยก็ดีน๊ะ

แก้ว: (เงียบ).....อะ อืม คะแม่(แล้วแก้วก็เดินขึ้นห้องนอน)

...ณ. ห้องนอนแก้ว...

แล้วแก้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่าคนสิ้นหวัง

แก้ว: ~เฮ้อ อีกแค่วันเดียวเองที่เราจะได้เจอกัน....แล้วหลังจากนั้น....เฮ้ออออออออออ~ (แก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะหนังสือ แล้วนั่งเขียนจดหมายถึงเพื่อนคนนั้น...)

....เช้า...วันที่ 14 กุมภา วันวาร์เลนไทน์....

ที่หอประชุมของร.ร. ในวันนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่มารอดูการร้องเพลง...ใช่แล้วมันก็คือการโชว์ร้องร้องเพลงประจำปีนี้ซึ่งมีแก้วและโทโมะแสดงด้วย....

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ...เสียงกรี๊ดของสาวๆรอดูคู่หูสุดแสบ ที่กำลังเดินขึ้นมาบนเวทีด้วยชุดที่แสบสุดๆ

แก้ว: สวัดดีเพื่อนๆทุกคน สบายดีมั๊ยเอ่ย??

แฟนๆ: กรี๊ดดดดดดดดดดด สบายดีคร๊า

โทโมะ: งั้นเชิญรับฟังเพลงจากพวกเราได้เลยคร๊าบ

แล้วแก้วก็เริ่มร้องก่อน...

แก้ว: ...ใกล้กับเทอแค่ไหน...ก็ยิ่งเหมือนยิ่งห่างยิ่งไกลกับเทอเท่านั้น

..ทุกๆครั้งคอยบอกตัวเองว่าเป็นแค่ฝัน...ทุกครั้งที่ใกล้กัน..และชั้นต้องกลั้นใจ

โทโมะ:..แค่สมมุติว่าเรา”รักกัน” โลกใบนี้ก็พลัน..หยุดหมุนไป

แก้ว: ..เกิดอะไรขึ้นมา..หละหัวใจ...จะเก็บอาการ..ได้อีกนานแค่ไหน...

โทโมะ/แก้ว: ..เนื่องจากตอนนี้มีคนๆนึงกำลังว้าวุ่นในใจ.

โทโมะ:..จะทนเก็บคำๆนั้นเอาไว้ได้นานแค่ไหนไม่รู้เลย....ถ้าชั้นบอกความในใจแล้ว..จะเปลี่ยนอาไรไปได้หละเทอ...ฮู้..ฮู้.

แก้ว/โทโมะ: ..เนื่องจากตอนนี้มีคนๆนึงกำลังฟุ้งซ่านเกินไป.....เก็บความคิดถึงที่ยังไม่ถึงที่เทอไม่ซึ้งซักเท่าไหร่

...อธิฐานให้เป็นได้อย่างใจไม่ว่านานซักเท่าไร..

..มีคนนึงว้าวุ่นใจแค่ไหน 

แก้ว: ...อธิฐานให้เป็นได้อย่างใจไม่ว่านานซักเท่าไร....มีคนนึงว้าวุ่นใจแค่ไหน................

แก้ว:.................แต่เทอไม่รู้เลย...................

เมื่อจบงาน ก็มีคนเอาดอกกุหลาบกับของขวัญมาให้แก้วกับโทโมะมากมายจนหอบไม่ไหว

..........ณ. ห้องซ้อมดนตรี..........

โทโมะ: แก้ว แกเป็นไรป่าว?? หน้าตาแกไม่สนุกเลย

แก้ว: ไม่เป็นไร เย็นแล้วแกไปหาฟางได้แล้วเดี๋ยวเค้าจะรอนาน ชั้นกลับนะ บาย (แล้วแก้วก็เดินออกจากห้องไป)

โทโมะ: แกเป็นไรนะ หรือมีอาไรปิดบังชั้นไว้???เฮ้ออออออ ไม่มีอาไรมั๊ง ไปหาฟางดีกว่า...

ขณะที่แก้วเดินกลับบ้านร่างบางก็นึกถึงเรื่องเก่าๆของเค้าและเทออยู่เเสมอ....และรูปทุกรูปที่เคยถ่ายคู่กันร่างบางก็เก็บไว้ทุกรูปและไม่มีแม้แต่รอยยับเลยซักนิด....มันเป็นความเจ็บที่ไม่สามารถแสดงออกมาได้

............เช้า..............ที่ร.ร.

โทโมะ: (หงุดหงิด) โอ้ยเมื่อไหร่ไอ้แก้วจะมาวะ เฮ้ย จะ 10 โมงแล้วนะ ทำไมช้าจัง โอ้ยเซ็งๆๆๆๆ

ทางด้านแก้ว......ยืนอยู่หน้าบ้านโทโมะ......

แก้ว: ชั้นคงต้องไปแล้วน๊ะ  ขอให้นายมีความสุขมากๆน๊ะ เพื่อน....รัก (แล้วแก้วก็เอาจดหมายที่เขียนด้วยลายมือของตนวางไว้หน้าบ้านโทโมะอย่างทนุถนอม ) ชั้นไปน๊ะ

แม่แก้ว: แก้วๆๆ ไปได้แล้วลูก เดี๋ยวตกเครื่อง

แก้ว: ค่ะแม่

ทางด้านโทโมะ

เมื่อครูเดินเข้ามา

ครู: วันนี้ครูมีข้าวที่น่าเศร้ามาบอกพวกเทอ....คือ...หนูแก้วเค้าจะย้ายไปอยู่ที่อเมริกา

โทโมะ: ฮะ อะ อะไรน๊ะครับครู??

ครู: อ้าว วิศวะ จริญญาไม่ได้ลาเทอเหรอ???

โทโมะ: นี่มันอะไรกันไม่น่าร ชั้นไม่เชื่อ (แล้วโทโมะก็วิ่งไปที่รถแล้วขับกลับไปที่บ้าน)

....บ้านโทโมะ.....

เอี๊ยดดดดดดดดดด เสียงเบรกรถของโทโมะแสดงให้รู้ว่าร่างสูงขับมาเร็วขนาดไหน และเมื่อเห็นจดหมายที่วางอยู่ข้างรั้วก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมา...จ่าหน้าซองเขียนว่า"ถึงโทโมะ เพื่อนรัก" แล้วร่างสูงก็แกะจดหมายอ่าน.....

แก้วจะเขียนว่าอารายอดใจรอหน่อยน๊ะจร๊ะ ใกล้จบแล้วๆๆๆๆๆ เม้นด้วยๆน๊ะจร๊ จุ๊ฟๆๆๆ