[SF] ฝากไปเตือนเขา TK *Special Ver.

มีคนบอกว่าไม่สมหวัง ไม่ยอมๆ 555 ใครที่ยังไม่ได้อ่าน ก็ไปหาอ่านได้ๆ แถบข้างๆน่าจะมีน้ะ (:

------------------

@Condo V.T.

#Tomo

ไม่มีผู้ชายที่ดีที่สุด แต่มีผู้ชายที่รักเธอที่สุด..~

= =' ใครมันโทรมาปลุกผมกันล้ะนี่ เฮ้อ! ผมหันไปมองนาฬิกาและถึงกับตะลึงพรึงพรืด! O.O ตี 3 !

และใครโทรมาล่ะนั่น ผมคลำๆหาโทรศัพท์แถวๆบนโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง {แก้วใจ} แก้วหรอ? มีไรล่ะเนี่ย?

"ฮังโหล ว่าไงครับ" ผมตอบไปพยายามปรับเสียงงัวเงียให้อยุ่ในโหมดปกติ เพราะยัยนี่ขี้เกรงใจ - -'

[ฮึก..ฮึก โทโมะ นายนอนหรือยัง ฉันกวนรึปล่าว?] เห็นไหม? ฮ่ะๆ ไม่ขาดคำ

"หืม? ไม่หรอก เพิ่งซ้อมเต้นเสร็จน่ะ ยังไม่นอนหรอก แก้วมีอะไรหรือเปล่า?"

[พี่ป้อง.. พี่ป้องไปแล้ว..ฮึกๆ] 

"หมายความว่าไงน่ะแก้ว?"

[พี่ป้องเขาทิ้งฉันไปแล้ว! ฮือออออออๆ]

"เห้ย! ทำไมเป็นงั้นเล่า! ตอนนี้แก้วอยู่ไหน?"

[ฉันอยู่สวนสาธารณะข้างคอนโดน่ะ..]

"เห้ย! เธอกลับเข้าคอนโดเลยน้ะ เดี๋ยวฉันไปหา!"

[อืมๆ..]

กรรมแล้วไง - -' ยัยแก้วเอ้ยย! ไปนั่งตรงนั้นทำไมน่ะ! ไม่รู้รึไงว่ามันอันตราย!

ผมก็บ่นๆกระปอดกระแปดในใจ รีบเปลี่ยนกางเกงแล้วสตาร์ทรถสิ่คร้าบ! รออะไรล่ะ = =

 

 

@condo Jr.

ก๊อกๆ ! - -*ผมยืนเคาะอย่างนี้มาสามชม.ล้ะนะ! [เว่อร์ = =] ทำไมยัยแก้วไม่เปิดน้ะ!   รึยังไม่กลับมาน้ะ แต่ก้ไม่น่าใช่หรอก เพราะนี่ก้จะครึ่งชม.ล่ะนะ หลังจากวางสายไป รึว่า.. !ไม่น่า ไม่น่าใช่!

ผมรีบก้าวขายาวๆของผมที่ตอนนี้มันไม่ทันใจเลย มาขึ้นลิฟต์จากชั้น 6 ลงมาข้างล่าง อยู่ไหนนะยัยนี่! ชอบให้คนอื่นเป็นห่วง! 

"แหม! โดนพี่บอกเลิกไปไม่ถึงสองชม.นัดกันมาที่คอนโดเลยรึ?"

เอ๊ะ? เสียงนี่มันคุ้นๆอีกแล้วนะ - - ว่าแต่เสียงมันดังมาจากไหนล่ะนั่น! ระหว่างที่ผมมองหาเสียงนั้นอยุ่

ก็มีคนเรียกผมขึ้นมา "โทโมะ!!"

ขวับ! หันเลยครับ! ตอนนี้ผมอยู่กลางล๊อบบี้คอนโดเลยสิ่ ทุกคนหันมามองผมที่ถูกเรียก..ไม่พอ แถมแก้วยังเกาะแขนผมหลบพี่ป้องอีก - -'

"เกิดไรขึ้นน่ะ" ผมเอียงคอไปถามคนตัวเล็กที่จิกเสื้อผมอยุ่ด้วยคราบน้ำตา

"..." ไร้เสียงตอบรับ เฮ้อ (_ _) 

"อย่ามายุ่ง ถ้าแกไม่เกี่ยว!" นั่นไง..มาจนได้ - -' โอเค ผมจะพยายามใจเย็นครับ

"แต่พี่มาทำยังงี้กับเพื่อนผมไม่ได้นะครับ"

"ทำไมจะไม่ได้ก็เราเป็น.."

"ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้วนี่ครับ (:" 

"..."

"พี่ปล่อยแก้วไป ควรปล่อยไปให้ตลอดรอดฝั่งสิ่ครับ ไม่ใช่ผูกเชือกไว้ จะปล่อยแค่ไหนก็ขึ้นอยู่ที่ความพอใจของพี่ พอใจแล้วก็ชักเชือกกลับมา มันไม่แฟร์ครับ แก้วไม่ควรตกอยู่ในสภาพนี้"

"แกอย่าแส่!"

"ผมมีสิทธิ์!"

"..."

"พี่ไปรับผิดชอบส่วนที่ทำผิดสิ่ครับ! ในเมื่อพี่มีภาระแล้ว ควรปล่อยแก้วไป!"

"..."

"ผมขอตัว!"

"ป่ะแก้ว กลับกัน!" ผมประคองร่างบางขึ้นห้องเธอ

หวังว่าฝ่ายนั้นคงไม่ตามมาหรอกนะ เพราะสถานภาพเราสามคนก้เป็นที่รู้จักกันในสังคมดี พี่เขาคงคิดได้

 

 

@Condo V.T.

ตอนนี้ผมนอนก่ายหน้าผากแล้วล่ะว่าจะเอายังไงกับข่าวพรุ่งนี้ และอดีตมันก็คอยหลอกหลอนผมจริงๆ

หาวันนั้น ผมพยายามหน่อย ยื้อเธอไว้บ้าง เธอคงไม่มาเจ็บอย่างทุกวันนี้หรอก...

.

.

.

.

'โทโมะ! ทำไมนายทำกับฉันอย่างนี้!'

เสียงต่อว่าและน้ำตาของคนตรงหน้าผมมันช่างเป็นอะไรที่เจ็บจริงๆนะ ผมไม่ชอบเวลาที่เธอร้องไห้ แต่ผมก็เลวพอตัว

'วันนั้นฉันเมา.. ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จริงๆว่าผลมันจะออกมาอย่างนี้น่ะ' ผมได้แต่ก้มหน้าสำนึกผิด ): ผิดจริงๆแหละ แต่คนคอแข็งอย่างผม ก้ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองเมาไม่รู้ตัวขนาดนั้นนะ

'นายก็แก้ตัวอย่างนี้ตลอด ฉันไม่ทนแล้ว! นายก็เป็นสะอย่างนี้! เราเลิกกัน!!'

ปั้ก! รูปมากมายหลายใบถูกเธอปาใส่แผงอกผม.. อืม มันเป็นภาพตอนผมไม่ได้สติอยู่บนเตียงกับคนอื่นน่ะ - -*ผมอยากรุ้จังว่าใครทำ คุณคงคิดว่าผมโดนวางยาน่ะสิ่? ใช่ ผมก้คิด แต่บอกเธอไปเธอคงไม่เชื่อหรอก (_ _)

'อืม..ฉันขอโทษจริงๆ แต่ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้เมา และไม่ได้ตั้งใจ แต่หากเธออยู่กับฉันแล้วมันลำบอกใจ ฉันยอมปล่อยเธอก็ได้..ที่ผ่านมาตอนเธอขอเลิกกับฉันน่ะ เธอคงอึดอักมากสิ่นะตอนฉันยื้อเธอ แต่ตอนนี้ฉันยอม..ยอมแพ้แล้ว แค่หวังว่าเธอจะเป็นเพื่อนกับฉันต่อไปนะ' 

'...'

'พี่ป้องสิ่นะ..ที่พร้อมจะดูแลเธอน่ะ? โชคดีนะ ฝากไปเตือนเขาด้วยว่า หากทำเธอเจ็บ..อย่าคิดว่าฉันจะยอม.."

ผมพูดอะไร ต่อไม่ได้ จึงหันหลังกลับไป...

เห้อ... ใครมันทำเรื่องอย่างนี้กันนะ!

 

 

@เช้าต่อมา..

"จะเอายังไงว่ามา.."

ครับ..ตอนนี้ผมอยู่ที่ตึกอาร์เอส ก็เรื่องเมื่อคืนแหละครับ ก็เล่นมีปากเสียงกันกลางล๊อบบี้สะขนาดนั้น - -แต่ก้น้ะ นักข่าวก้ใส่สีตีไข่เข้าไป เห้อ.. ตอนนี้เฮียฮ้อ ก็กำลังเทศนากันอยุ่

"ผมจะรับผิดชอบเอง" ผมตอบออกไปอย่างเนือยๆ

"..."

"ผมจะรับผิดชอบกับทุกอย่างที่ผมก่อ ขอตัวก่อนนะครับ"

"แก้วก็ผิดค่ะ ที่ใจร้อนวู่วามไป.. ฉันขอโทษนายน้ะโทโมะ"

"อืม ไม่เป็นไร ฉันไปก่อนนะ จะกลับพร้อมกันเลยไหม? ไหนๆก็มีข่าวแล้วนี่ (:"

"ก้ได้มั้ง รบกวนด้วยนะ" ผมเปิดประตูให้แก้วเดินออกไป และจึงเดินตามออกมา..

 

@หน้าตึกอาร์เอส

ครับ ... ตอนนี้ผมกับแก้วติดแหง็กกับกลุ่มนักข่าว - -' เหนื่อยครับ แต่ทำไรไม่ได้

"เอ่อ.. ที่บอกว่าน้องแก้วกับป้องเลิกกันนี่ เพราะฝ่ายนั้นเขาไปทำคนนอกวงการท้องใช่ไหมคะ?"

"..."

"เอ่อ..ไม่ใช่หรอกครับ คือเขาเลิกกันได้สักพักก่อนข่าวจะออกแล้วครับ"

"แล้ว.. ทำไมเลิกกันล่ะค้ะ?"

"..."

"คือ..แก้วคบกับผมอยู่ครับ ตอนนี้เรารักกันดี"

"จะบอกว่า น้องแก้วเลิกกับป้อง เพราะมาคบกับโทโมะหรอคะ?"

"ไม่.."

"ไม่ใช่ครับ แต่เราไม่เคยเลิกกันเลยต่างหาก เราแค่ทะเลาะกัน และลองห่างกันดูครับ"

"โท.." ผมได้แต่บีบมือคนข้างๆกายผมแน่น ขอให้เธอเชื่อใจผมสักครั้งนึง แค่นั้น ไม่ขออะไรแล้ว

"ผมต้องขอตัวนะครับ จะไปตัดชุดแต่งงานครับ (:"

และผมก็แหวกกลุ่มฝูงชนออกมา...

 

"ทำไมนายพูดอย่างนั้น!" และเธอก็เริ่มเหวี่ยงตอนอยู่บนรถ

"ฉันรักเธอ.."

"..."

"ไม่เคยเลิกรักด้วย! ตั้งแต่เราเลิกกัน ฉันเจ็บมากแค่ไหน เธอไม่รู้หรอก!"

"..."

"ไว้ใจฉัน และขอโอกาศได้ไหม? ค้นหาคำตอบดีๆสิ่.. เธอยังไม่ลืมฉันใช่ไหม?.."

"ฉัน...คิดถึงนาย.."

"ฉันรักเธอน้ะ"

และผมก็มอบความหวานให้เธอผ่านริมฝีปากที่ผมอยากจะครอบครองไว้เพียงผู้เดียว..

 

 

@วันแต่งงาน [อยากให้มีวันนี้จริง >/<]

"ว้าว! วันนี้เธอสวยมากนะ รู้ตัวไหม? (:"

ผมถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวของที่รักผม 55 ใครจะไปรู้กัน ว่าวันที่บอกนักข่าวไปจะมีจริงๆ หลังจากนั้น 3 เดือน เราก้ตกลงแต่งงานกัน 

"นี่ ใครให้นายเข้ามาเนี่ยย ฉันกะจะเซอร์ไพรส์นายทีเดียวเลยนะเนี่ย ฮ่ะๆ"

"ไม่ต้องหรอก ขอดูก่อนเลยล่ะกัน น่ารักเป็นบ้าเลย ฉันปล่อยเธอไปได้ยังไงตั้งเกือยปี!"

"ปากหวานไม่เปลี่ยนนะ"

"โอยยย! อย่าบีบดั้งกันสิ่ มันเจ็บ ToT"

"55 ขอโทษละกัน แต่ชอบอ้ะ (:"

"จับทั้งตัวเลยไหม? (:"

"ทะลึ่งง! >/<"

"55 ฉันล้อเล่น! งั้นฉันไปก่อนนะ เจอกัน ^^"

"จ้ะๆ"

 

 

#พิธีแต่งงาน..

 

แถ่ แด๊ แด แด! ~

เธอสวยจริงๆครับ ผมไม่อยากละสายตาไปไหนเลย ให้ตายสิ่! ผมหลงเธอมากนะเนี่ย! - -'

"นายวิศว จะยอมรับนางสาวจริญญาเป็นภรรยาหรือไม่"

"รับครับ"

"นางสาวจริญญาจะรับนายวอศวเป็นสามีหรือไม่"

"รับค่ะ"

"ทั้งสองได้..."

"ผมไม่ยอม!"

เห้ย! ใครว่ะ - -' ทุกคนหันไปมองต้นเสียงทันที - -* พี่ป้อง.. ไม่เลิกราวีสิ่นะ = =

"แก้วรักผม ผมรักแก้ว เราต่างคนต่างรักกัน! ผมจะไม่ยอมให้เธอไปแต่งงานกับใคร!!"

และพี่ป้องก็เดินมาหาแก้ว พร้อมกับจับมือแก้ว! เห้ยๆๆ! นั่นว่าที่ภรรยาผมนะพี่! -O-;

"แก้ว..แก้วลืมแล้วหรอ? ว่าไอ่นี่มันทำไรแก้วบ้าง? มันทำให้แก้วช้ำใจขนาดไหน.."

"..."

"แก้ว.. แก้วไม่รู้หรอก..ว่าข่าวนั่นมันเป็นข่าวมั่ว พี่ไม่ได้ทำใครท้องนะ!"

"พี่ครับ! ผมขออนุญาติแทรก แต่นี่งาน ผมแฟนผมและ ว่าที่ภรรยาผม! (: กรุณาให้เกิรติกันด้วย!"

ผมเดินเข้าไปโอบไหล่แก้วแสดงความเป็นเจ้าของ

"ไอ่ลูกหมาเอ้ยย! แกใช่ไหมวะ? ที่ไปปล่อยข่าวว่าฉันทำผู้หญิงท้อง!"

พลั่ก! ผมโดนหมัดคนตรงหน้าไปเต็มๆโดยไม่ได้ตั้งตัว หึ! หมัดหนักไม่เบาแฮะ

"หลักฐาน? พี่อย่ามากล่าวหากันสิ่! ผมได้เลวเหมือนพี่ และใช้วิธีสกปรกเหมือนพี่ ก่อนที่ผมจะมีปัญหากับแก้วนะ!"

"!!!!"

"อึ้งสิ่! ผมมีหลักฐาน มีพยาน! จะเอาไหมความจริงน่ะ ผมกะจะปล่อยให้เรื่องนี้มันซาไปเอง แต่พี่เป้นคนเลือกนะครับ!

"แก..แกรู้ได้ยังไง!!"

"ก็ผญ.ที่พี่จ้างให้ไปวางยาผม ไปแบล็คเมล์ผมน่ะ บอกผมตั้งนานแล้ว! อย่าคิดว่าผมกินเหล้าแค่นั้นจะเมาหรอกนะ และผมเป็นคนมีความรับผิดชอบ ทำงานในวงการอย่างนี้ คิดว่าผมจะปล่อยตัวให้เป็นข่าวหรอครับ??!"

"แก..แก..แกโกหก!"

"เชิญครับ.." ผมผายมือไปทางผู้หญิงคนนั้นทันที

"ชะ..ใช่ค่ะ พี่ป้องจ้างหนู!" เธอพูดรัวและเร็วจนผมแทบฟังไม่รู้เรื่อง และเธอก็ก้มหน้าต่อไป.. - -'

"ฮือฮาๆ ๆ!" เสียงแขกผู้มีเกิรติต่างซุบซิบนินทากันมันปาก

"แก..แกทำงี้ได้ไง!!"

"ผมไม่ยอมให้พี่มาป่วนผมแน่.. ผมรักแก้ว เราจะแต่งงานกัน ขอความกรุณาด้วยครับ!"

"ฮึ่ยย! แกนะแก!!"

และพี่ป้องก็เดินกระทืบเท้าออกไปนอกงาน = =' ผมไม่ได้ใจร้ายนะ ไม่ได้จะทำร้ายพี่เขาด้วย แต่หากคุณโดนป่วนแบบนี้ ก็คงไม่ยอมหรอกใช่ไหม?

"เอ่อ..เข้าพิธีต่อเถอะครับ แฮะๆ" ผมหันไปบอกบาทหลวง และแขกที่มาร่วมงาน = =;;

"เอ่อ.. ครับๆ ทั้งคู่ได้ตกลงและให้คำมั่นสัญญาว่าจะรักอีกฝ่ายเท่าชีวิต [บอกตอนไหนวะ -0-] และทั้งคู่ได้เป็นสามีภรรยากันอย่างเต็มตัวแล้วครับ"

"แปะๆๆๆ" เสียงแขกเหรื่อพากันปรบมือให้

เอาหล่ะ.. ช่วงนี้แหละ..ที่ผมรอ.. (: หึหึ ! ผมดึงเธอเข้ามาทาบทับด้วยความหอมหวานที่ผมส่งให้เธอ ความหอมหวานที่ผมไม่อาจจะหาที่ไหนได้ และเปลี่่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นอย่างอ่อนละมุน(?) 

"อื้อ อื้อ!" เสียงเธอครางออกมา ผมจึงต้องจำใจถอนริมฝีปากออกมา -3-' ไม่เป็นไร ไปจัดหนักต่อคืนนี้ละกัน! (:

"ผมสัญญาว่าจะรักเธอเท่าชีวิตผม...ฉันรักเธอนะแก้ว"

"อืม..ฉันก็รักนายโทโมะ"

.

.

.

.

@3 ปีต่อมา

นี่แหละครับ..ชีวิตคู่ของผม (: ช่วงแรกๆก็หวาน อะไรๆก้สีชมพู ตอนนี้ลูกสองครับ น่ารักจิ้มลิ้มสวยหล่อเหมือนพ่ออแม่ไม่ผิด 

"โทโมะ! นี่นายนั่งเหม่ออะไรเนี่ย ฉันกลับมาตั้งนานคิดว่านายไม่อยู่ กะจะโทรไปถามบริษัทอาร์เอสละนะ"

"โทดทีๆ ฉันนั่งคิดไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ คิดถึงเมื่อ3 ปีก่อน (: ตอนนั้นเธอน่ารักมากเลยน้ะ"

"อยู่แล้ว และตอนนี้ล่ะย้ะ!"

"ตอนนี้ก้สวยกว่าเดิมไง รักเลยอ้ะ หลงด้วยๆ " ผมว่าพลางดึงร่างบางมากอด และหอมแก้มไปฟอดนึง!

"นายทำไรเนี่ย หื่นไม่เปลี่ยนจริงๆเลย -///-"

"หื่นแล้วรักไหมล่ะครับ? หืม?"

"รักสิ่ๆ >//<"

"น่ารักมากกก!"

555 นี่แหละครับ รักกันดี ไม่ๆๆๆ อย่าอิจฉาสิ่ครับ (: 55555 นี่หล่ะน้าาา! ที่เขาบอกว่า

'คู่กันแล้ว...ไม่แคล้วกันหรอก' ดูท่าว่าจะจริง (: 55

 

----------------

จบได้กากมวากกกกกก! -[]-* 555555

ชอบกันไหมอ้ะ ><' อิอิ เม้นกันมั่งน้ะ รักรีดเดอร์จุ้ป!