WAITING FOR HER(TK)

ก๊อก ก๊อก~

"เจ้าสาวผมเป็นไงบ้างครับ"เสียโมโมะลอดผ่านปรพตูเข้ามา และเจ้าตัวยังจะทำท่าเปิดเข้ามาอีก

"อย่าเปิดเข้ามาเชี่ยวน้าโทโมะมันเป็นเคล็ด"เสียงแม่ของแก้วยังมือก่อนที่โทโมะจะเปิดประตู เจ้าบ่าวเลยคิด

'เคล็ดอาไรนักหนานี่ไม่ได้เจอแก้วมาหลายวันแล้วน่ะ'

แต่ก็ตัดสินใจเดินออกไป

ห้องแต่งตัว

"ว๊าววลูกสาวแม่สวยที่สุดเลย"ชมแก้วเสียวดังพร้อมยิ้มกว้าง แต่วันนี้แ้ก้วสยสะดุดตาจริง เธออยู่ในชุดเจ้าสาวที่เป็นเกาะอกสีขาวสะอาดกระโปร่งอยู่แค่เข่าแต่ชายของมันลากยาวหลายเมตรพอดู และที่ผมยังมีผ้าสีขาวคลุมอยู่ด้วย

"แม่ก็...ชมมากไปค่ะ"เดินออกจากห้องแต่งตัวอย่างรวดเร็ว แต่ก้พลาดสะดุดขายกระโปร่งเข้า

"โอ้ย...ถ้าชุดมันจะทำพิษขนาดนี้น่ะ"บ่นอยู่กับชุดสวย ที่ตัวเองเป็นคนเลือกเองแท้ๆ

"อ้าวว แก้วเสร็จแล้วหรอพ่อกะว่าจะไปตามพอดี" เจอพ่อที่หน้าประตูพอดี แล้วพ่อก็ยกข้อศอกตั้งขึ้นให้แก้วคล้องแขน แม่เดินตามออกมายกผ้าคลุมปิกหน้าไว้ให้

ในโบสถ์

โทโมะยืนรอแก้วอยู่กับบาทหลวง และแล้วเจ้าสาวก็ปรากฎตัวขึ้นท่ามกลางเสียงหือหาที่ว่า

'โอ้...เจ้าสาวสวยมาก แอบอิจฉาเจ้าบ่าวเลยว่ะ'

แต่เสียงแสดงอาการอิจฉาได้หยุดลงเมื่อบาทหลวงกล่าวว่า

"คุณวิศวะครับ ยินดีจะรับคุณจริญญาเป็นภรรยาหรือไม่"

"รับครับ"

"คุณจริญญาครับยินดีทีจะรับคุณิศวเป็นสามีหรือไม่"

"รับค่ะ" มองตากันหวานหยดย้อยผ่านทะลุผ้าบางที่กันหน้าของแก้วอยู่

แล้วบาทหลวงก็พูดอะไรต่ออะไรมากมายจนกระทั้งเจ้าบ่าวเปิดผ้าคลุมออก 

"O_O"ถึงกับตะลึงในความงามของแฟนตัวเองที่เดียว และอดใจไม่ได้ที่จะคว้าตัวเจ้าสาวเข้ามาจูบอย่าร้อนแรงเป็นที่หือหาอีกครั้ง

"อือ...โมะพอแล้ว"

"อีกหน่อยไม่ได้เหรอ..."กระซิบให้ได้ยินกัน2คนแล้วโทโมะก็ยอมถอนจูบออกมในที่สุด เมื่อสวมแหวนเสร็จก็พากันเดินออกมาหน้าโบสถ์

"จะโยนแล้วน้าาา~"แก้วกลับตัวเพื่อโยนดกไม้

ฟึ่ววว~"

ช่อดอกกุหลาบสีขาวหลุดพ้นมือเจ้าสาวไป แล้วกระเด็นกระดอนผ่านมือหญิงสาวอีกหลายต่อหลายคนที่พยายามจะรับมันแต่ก็พลาดสุดท้ายมันก็หล่นลงมาที่ตักของหยิงสาวที่ที่ง่วนอยู่กับการเก็บกระเป๋าตังคือยุ่

"ยัยฟาง!!แกได้เหรอเนี่ย"แก้สสงเสียงมา ฟางไม่ได้สนใจอะไรมากยิ้มตอบกลับไปอย่างมีมารยาท เค้าว่ากันว่าใครที่ได้ช่อดอกไม้ที่เจ้าสาวโยนมาจะได้แต่งงานเป็นคู่ต่อไป แต่คงผิดแล้วหล่ะ แม้แต่แฟนเธอยังไม่อยากจะมีเลยและปัจจุบันเธอยังแอบรักเพื่อนของน้องสาวตัวเองอีกแย่จัง

"พี่ฟาง ได้จริงด้วย เฟย์ขอได้ม๊ะ"

"อือเอาไปซิ"เธอไม่รีรอรีบส่งช่อดอกไม้ให้น้องสาวทันที

กลับมาที่ป๊ากะม๊าของเรา

"เอ...วันนี้บอกเจ้าสาวรึยังน๊ะว่าสวยมาก"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เดินเขามานัวเนีย

"แล้ววันอื่นไม่สวยเหรอ"

"สวยทุกวันแหละ แต่เค้าบอกว่าผู้หญิงจะสวยที่สุดในวันแต่งงานไม่ใช่เหรอ"

"หัดปากหวานนักน๊ะเดี๋ยวนี้"

"แก้วจะไดรักมากๆไง"

"บ้า....แค่นี้ก็รักจะตายอยู่แล้ว"

"พูดแบบนี้อยากไปเที่ยวไหนไม๊"

"ไปหลายที่เลยได้ป่าว"

"งันคืืนนี้หลังงานเลี้ยงเก็บกระเป่าเลย ไปเที่ยวกัน"

"จริงอ่ะ"

"จริงงง"

"ห้ามล้อเล่นน๊ะ"

"ไม่เคยล้อเล่นอยู่แล้วครีาบบบ"

กลางคืนหลังงานเลี้ยงเลิก

โทโมะเข้าไปอาบน้ำก่อนแก้วแต่พอออกมาแก้วก็ยังไม่ถอดชุดเจ้าสาวออกเลยเดินเข้ามาหา

"เจ้าสาวไม่อาบน้ำเหรอครับ"

"อาบซี"

"แต่ไม่อาบก็ไม่เป็นไรน๊ะ...หืมมตัวหอมอยู่เลย"ทำจมูกฟุตฟิตที่ไหล่แก้ว

"เอาใหญ่แล้วน๊ะโทโมะ"

"แต่งงานกันแล้วทำไม่ได้เหรอ"

"แต่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยเหม็น"

"ก็อาบซิ เราจะได้นอนกอดกันซะทีไม่เจอแก้วตั้งหลายวันคิดถึงใจแทบขาดแล้วรู้ไหม๊"เอียงคอจะหอมแก้มแต่แก้วเบียงตัวหลบ

"แก้วอาบน้ำไม่ได้อ่า"

"ทำไมอ่า"

"ก็ชุดมันมีซิบอยู่ด้านหลังเอาไม่ออกอ่ะ"

"ไหนดูซิ"โทโมะเลื่อนตัวมาอยู่ด้านหลังแก้ว ลองรูดซิบดูแต่เหมือนว่าซิบมันกินเนื้อผ้าเลยรูดไม่ออกเลยต้องใช้ฟันกัดทำให้ใบหน้าโทโมะแนบแผ่นหลังแก้ว แก้วถึงกับข่นลุกซุ่เลยทีเดียว เมื่อโทโมะปลดซิบออกเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียน โทโมะถึงกับอกใจไม่ไหวผินหน้าแก้วกลับมาขจูบอย่างรวดเร้วจนแก้วตั้งตัวไม่ทัน ดันเธอให้ขึ้นไปอยู่บนเตียง มือก็ปลดชุดเจ้าสาวออก แล้วตามมาปลดบราเซียสีหวานตามไปอย่างรวดเร็ว แต่แก้วได้สติขึ้นมาก่อน

"ยังไม่ได้อาบน้ำเลย"

"หืมม...ไม่เป้นไร"พูดจบซุกหน้าลงกับหน้าอกอวบอิ่มของแก้วจูบประทับไปทั่วเรือนร่างก่อนจะกดร่างกายฝังลงบนตัวแก้วอย่างนุ่มนวลที่สุึด

"โอ็ยยยย!!"แก้วสะดุงสุดตัวเมื่อทั้งสองร่างผสานกันเป็นหนึ่งแสดงถึงเยื่อพรหมจรรย์ที่เธอรักษามามันได้ขาดลงให้แก่ผู้ชายที่เธอรักแล้วโทโมะยังคงกดร่างลงอย่างช้าๆจนแก้วเริ่มเปลี่ยนจากความเจ็บปวดเป็นความตื่นเต้นที่จะเรียนรู้แทน โทโมะเริ่มเร็วขึ้นจนทั้งคุ่ไปถึงขอบสวรรค์พร้อมกัน

1ปรต่อมา

อำเภอปราย

"อ๊วกกกกกกก~"แก้วรีบวิ่งลงจาดเตียงไปยังห้องน้ำทันทีที่ตื่นนอน

"แก้วเป็นอะไร"

"โอ๊ก อ๊ากกกก"มือหนึ่งจับผมอีกมือหนึ่ง็ดันโทโมะไม่ให้เข้ามาแต่โทโมะขืนเข้ามาเอามือลูบหลังแก้วด้วยความห่วงใย

"ไปหาหมอไหมีแก้ว"

"อืมมก็ดีเหมือนกัน เพลียๆยังไงไม่รู้"บ้วนน้ำเสร็จ

โรงพยาบาล

"ภรรยาผมเป้นอะไรร้ายแรงรึเปล่าครับหมอ"

"ร้ายแรงครับต้องดูแลให้ดีๆหน่อย"

ทั้งคู่ถึงกับหน้าถอดสี

"ฉันเป้นอะไีรคีะหมอ รักษาหายไหม๊"

"จะหายในอีก7-8เดือนข้างหน้านะครับ คือคุณท้องได้2เดือนกว่าแล้ว"โทโมะยิ้มออกมาทั้นที

"แก้วเรามีลูกแล้วไม่เหลาแล้วว"อุ้มแก้ววิ่งวนรอบๆ

"โมะเดี๋ยวตกลูกเจ้บน๊ะ"โทโมะรีบวางแก้วลงอย่างเลบามือ

ที่บ้าน

"นมคร๊าบคุณแม่"

"ไม่หิ้วเลย"

"นิดนึ่งน้าา"

"กะได้"โทโมะยกมือขขึ้นลูบหน้าท้องที่ยังไม่นูนมากนัก

"โตไวๆนะครับลูกพ่อเดี่ยวเราจะได้ออกมาเล่นด้วยกัน"

"โทโมะ"

"คร๊าบบบ"

"ถ้าแก้วท้องโตโทโมะจะไปหาสาวข้างนอกบ้านรึป่าว"คงกลัวว่าท้องใหญ่แล้วจะจู๋จี๋กะโทโมะไม่ได้เหมือนเก่าแล้วโทโมะจะเบื่อจนไปหาผู้หญิงข้างนอก แต่ความจริงแม้ท้องจะทำอะไรกัยก็ไม่ผิดแต่แก้วเองหล่ะที่ไม่ยอมให้โทโมะทำอะไร

"โมะอยู่กะเมียแล้วก็ลูกมีความสุขที่สุดแล้วครับ"ตอบหนักแน่น

แก้วนึกขอบคุณโทโมะอยู่ในใจจนถึงวันนี้เธอเลือกคนไม่ผิดจริงๆ นี้หล่ะคนที่จะอยู่กับเธอไปจนวันสุดท้ายของชีวิต

................................................................

ป่วยไปหลายวันนนอัพช้าหน่อยคร้า จบจริงๆๆแล้วน้าาาา