Please love me รักฉันได้ไหม?

@บ้านโทโมะ

"นี่! ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะ! โมะไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับแก้วนะ!"หลังจากโดนลากลงจากรถ หญิงสาวก็โวยวายไม่หยุด ข้อมือเริ่มแดงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าจะพยายามสะบัดยังไงก็ไม่หลุด

"ไม่มีสิทธิ์ยังไง! ในเมื่อ . . "

"แก้วยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะให้อภัย! เพราะฉะนั้นปล่อยเดี๋ยวนี้!"เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น เขาก็ค่อยๆปล่อยมีหญิงสาวออก

" . . . . . . "

"นี่หรอที่บอกว่ารักแก้ว? แค่แก้วคุยกับเพื่อนแค่นี้ก็ถึงกับโกรธ เวลาจะทำอะไรมีเหตุผลหน่อยสิ!"

"พะ เพื่อน?!"

"ใช่! เพื่อน แต่งงานกำลังจะมีลูกแล้ว"หน้าแตกสิค่ะงานนี้ -3-

"กะ ก็! . . เอ่อ"

"แก้วเกลียดคนที่ไม่ชอบฟังเหตุผล เพราะฉะนั้น เรา-จบ-กัน!!"เพียงเพราะเรื่องเล็กๆทีเขาทำผิดพลาดไป ทำให้เธอถึงกับฉุนขาด สิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดก็ถือว่าเปล่าประโยชน์

 

 

'ใจร้าย . . ถ้าโมะเป็นแบบนี้ แก้วก็ทนไม่ไหวนะ'

 

 

"ทำไมแก้วพูดแบบนี้!"เขาเริ่มคุมอารมณ์ไม่อยู่ จึงขึ้นเสียงใส่ แต่เธอยังคงเฉยๆ

"ความจริง . . แก้วใจอ่อนให้โมะตั้งนานแล้วนะ แต่พอมาเจอแบบนี้ . . .แก้วไม่ชอบจริงๆ"

"ได้ . . . โมะไปก็ได้!"เขาเดินขึ้นไปห้อง แล้วลงมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่

"จะไปไหน?!!"

"ฉันจะไปให้ไกลจากเธอ"เปลี่ยนสรรพนามการพูด มันทำให้เธอตกใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน ไม่คิดว่าเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้

"คนที่ต้องเสียใจ ที่จริงมันควรจะเป็นเขาไม่ใช่หรอ?"เมื่อชายหนุ่มออกไป เธอก็ยืนนิ่ง พูดอะไรไม่ออก เธอมีความรู้สึกเจ็บ และใจหาย

หลายเดือนผ่านไป

“อะไรนะแก้ว! แกจะไปอยู่อเมริกา! O[]O”เสียงของฟางร้องขึ้นมาอย่างตกใจ

“ใช่”

“แล้วไอ้โมะล่ะแก้ว มันทำอะไรให้แกต้องเสียใจอีก?!”ป๊อปปี้ถาม

“ฉันเลือกที่จะไปเอง”กลั้นใจพูดออกมาทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่ ตลอดเวลา 1 เดือนที่ผ่านมา เธอคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา

 แบรรรรรรรร่!

“ไอ้บ้าที่ไหนมันมาเวลานี่เนี่ย? ฮึ่ย! . . . นายโทโมะ!”ฟางเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย(แทนเพื่อน) แต่ก็ต้องตกใจแทนเมื่อเห็นว่าใครมา

“สวัสดีทุกคนนนน ^^ ฉันจะแนะนำให้รู้จัก นี่ กรีน แฟนฉัน . . . กรีนจ๋าาา นี่ป๊อปปี้กับฟาง สองคนนี้เค้าเป็นแฟนกัน เพื่อนโมะเอง”

“สวัสดีจ้า ป๊อปปี้ ฟาง”ป๊อปได้แต่ยิ้มรับ ส่วนฟางก็ . . .

“กองไว้ตรงนั่นแหละย่ะ!”พูดพร้อมกับเชิดหน้าไปทางอื่น

 

‘ชิ! จะพามาทำไม หมั่นไส้!’

 

“แล้วนี่ แก้ว เค้าเป็น . . . เป็นเพื่อนโมะเหมือนกันจ๊ะ”

“อ๋อ สวัสดีจ้า แก้ว แก้วหน้าใสจังเลย”

“ขะ ขอบคุณค่ะ”ยิ้มให้ก่อนจะหันหน้าหนีเมื่อรู้สึกร้อนที่ขอบตา เธอ . . . . . ร้องไห้

“นายมาทำไมโทโมะ ถ้าจะพาแฟนนายมาแนะนำตัวเฉยๆก็กลับไปได้แล้ว ฉันจะทำความสะอาดบ้าน มันสกปรก!”เน้นคำหลังจนคนข้างๆเขาหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย

“เฮ้ ฟาง เธอไปอารมณ์เสียจากไหนมาเนี่ย 555 ชั่งเถอะๆ ที่ฉันมาวันนี้ก็เพื่อที่จะมา . . แจกการ์ด”ยื่นให้สาวร่างเล็ก เธอรับมันมาด้วยใบหน้าจับผิดก่อนจะเปิดดูพร้อมกับชายหนุ่มข้างกาย

“แต่งงาน!”

"!!!!!"

“ใช่ ฉันกับกรีนเราจะแต่งงานกัน แล้วรู้มั้ย ตอนนี้กรีนท้องได้เดือนกว่าแล้วนะ ^^”ทั้งสองคนช็อคเข้าไปใหญ่ แต่คนที่หนักสุดคงจะไม่พ้นหญิงสาวที่ตอนนี้ดูเหมือนวิญญาณจะออกจากร่างไปแล้ว

“คบกันได้ไม่กี่เดือนก็แต่งแล้วหรอว่ะ?”

“เอาน่าไอ้ป๊อป ไม่มีใครรักฉันได้เท่ากรีนอีกแล้ว”ดูเหมือนคำพูดของเขาจะทำให้ใครอีกคนเริ่มทนไม่ไหว เขื่อนกำลังจะแตกในอีกไม่นาน แต่เพื่อนเธอก็เหมือนกันนะ

“ขอบคุณนะที่มาเชิญด้วยตัวเอง แต่เผอิญว่าวันนั้นฉันไม่ว่าง ! . . คงจะมีแตป๊อปที่ไปได้  มาแค่นี้ใช่มั้ย?! งั้นก็กลับไปได้แล้ว บ้านนี้ไม่มีน้ำยาฆ่าเชื้อโรคนะ”

“อ อืมๆ ก็ได้ กลับกันเถอะกรีน”

“ค่ะโมะ”เมื่อพวกเขาออกจากบ้านไป ฟางก็รีบไปดูแก้วทันที

“แก้ว!! เป็นยังไงบ้าง”

“ฟาง . . ฮึก ฉันทำใจได้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะ ฮะ ฮึก ฮือออออออ!”

"แก้ว คำพูดของแกไปคนละทางกับหน้าเลยนะ -0- อย่าฝืนเลย ฉันรู้ว่าแกรู้สึกยังไง ปลดปล่อยมันออกมาเถอะ . . ."

“ฟะ ฟาง . . .ฮึก ฮืออออๆ!!!”นับจากนั้น แก้วก็มีอาการซึมมาตลอด ไม่พูดไม่จาจนถึงวันเดินทาง ซึ่งก็เป็นวันเดียวกันกับวันแต่งงานของโทโมะ. . .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป แกอยากไปรึเปล่า?”

“ไปไหน??”ในขณะที่เขากำลังยกกระเป๋าเดินทางขึ้นรถ หญิงสาวก็เอ่ยถาม

“ . . . . . ”

“อะ อ๋อ . . ฉัน . . . เอ่อ”

“แกพาฉันไปที่งานหน่อยได้มั้ย?”

“จะดีหรอแก้ว?!”ฟางที่เดินมาได้ยินบทสมทนาของทั้งคู่พอดีถามขึ้น เธอเป็นห่วงเพื่อนเธอนะ ถ้าไปแล้วเพื่อนเธอเกิดทำใจไม่ได้ขึ้นมาทำยังไงล่ะ?

“อืม ขอแค่ครั้งสุดท้าย . . .”

“แต่มันจะทันหรอแก้ว เครื่องออกตอนสี่ทุ่ม แต่นี้จะสามทุ่มแล้วนะ”

“แป๊ปเดียว นะฟาง ป๊อป”ทั้งคนสองมองหน้ากันอย่างสงสาร แต่ก็คงจะขัดอะไรไม่ได้ จึงจำเป็นต้องพาเธอไปตามคำขอ

 

 

 

 

เมื่อไปถึง แน่นอนว่าแขกทุกคนเข้าไปในงานหมดแล้ว เธอจึงเดินรูประหว่างเขากับแฟนสาวก่อน เธอรู้ว่าเขาคงทนเธอมานาน อาจจะเป็นเพราะเขารักเธอจริงๆ หรือแค่อารมณ์ชั่วครั้งชั่วคราว? งานด้านนอกแต่งด้วยดอกไม้สีหวาน บ่งบอกถึงความรักของทั้งคู่ที่ดูหอมหวานมีความสุข แต่มันกลับทำให้เธอยิ่งช้ำและเสียใจ และสุดท้ายก็เป็นเธอเองที่ทนไม่ได้ . . .

“และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ใครหลายคนรอคอยนะครับบบบบ! อยากให้เจ้าบ่าวจูบหรือว่าหอมแก้มเจ้าสาวดีครับ!”เสียงพิธีกรจากงานด้านในเรียกความสนใจให้เธอต้องเดินเข้าไปดูด้วยจิตใจห่อเหี่ยว แต่เพื่อครั้งสุดท้ายก่อนเธอจะไป เธอพร้อมที่จะเผชิญ

“จูบเลย! จูบเลย! จูบเลย! จูบเลย!”และแล้ว เธอเองก็เริ่มเข่าอ่อน เมื่อเห็นเขาสองคน . . . จูบกัน . . . ยาวนาน . . . และลึกซึ้ง

“ผมล่ะอิจฉา! คู่นี้เขาหว๊านหวานนนน ><” น้ำตาเริ่มไหลลงอาบแก้มถึงแม้ว่าเธอจะยืนดูอยู่แค่ตรงประตู แต่ภาพความเจ็บปวดมันกลับชัดเจนราวกับว่าอยู่ตรงหน้า

“ขอให้มีความสุขนะ. . .”คำพูดครั้งสุดท้ายที่เธอมอบให้เขาแม้ว่าเขาจะไม่สน ไม่ได้ยิน แต่เธอก็มอบให้เขาด้วยใจ....ทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กะ แก้ว! ไปถึงนู่นแล้วอย่าลืมโทรมานะ ต่อจากนี้ฉันคงจะคิดถึงแกน่าดู T^T”สาวร่างเล็กยืนจับมือแล้วพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เศร้าจนทำให้เธอเริ่มอ่อนใจ แต่เธอตัดสินใจที่จะไปแล้วนิน่า

“ฟาง ฉันจะมาเยี่ยมแกกับไอ้ป๊อปบ่อยๆนะ อย่าร้องไห้ดิ”เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวเริ่มมีน้ำใสๆที่เบ้าตาก็รีบพูดให้เพื่อนสาวเบาลงใจ แต่มันก็ไม่ค่อยได้ผลเท่าไรหรอก - -

“ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วแก้ว”ป๊อปเห็นว่าถ้าไม่ขัดแก้วคงไม่ได้ขึ้นเครื่องเป็นแน่ จึงตัดสินใจพูดตัดบทไป

“อืมๆ ฉันไปแล้วนะฟาง ไอ้ป๊อป ดูแลฟางดีๆนะ”

“แกไม่ต้องห่วงหรอกแก้ว ถ้าฉันว่างเมื่อไรฉันจะพาฟางเยี่ยมแกนะ”เธอยิ้มเบาๆ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินปะปนไปกับผู้คนมากมายที่สนามบินจนลับตา . . .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอหลอกฉันทำไม!!!!!”เสียงคู่รักข้าวใหม่ปลามันกำลังทะเลาะกัน หลังจากจบพิธีแต่งงานไปได้ไม่ถึงชั่วโมง

“กรีนแค่อยากให้ลูกของกรีนมีพ่อ! กรีนผิดหรอ!”

“ผิดสิ! เธอหลอกฉัน ถ้าฉันไม่รับโทรศัพท์เธอ ฉันก็คงไม่รู้หรอก ว่าไอ้แฟนคนก่อนของเธอมันทำเธอท้องก่อนที่เธอจะมานอนกับฉัน!!!”

 “โทโมะ . . กะ กรีนขอโทษ”

“ไม่ต้องมาขอโทษฉัน! ผู้หญิงเลวๆอย่างเธอ สมควรแล้วทีจะท้องไม่มีพ่อ! ต่อจากนี้ ไม่มาต้องให้ฉันเห็นหน้าอีก ออกไป!!!!!”

“โทโมะ!”

“ออกไป!!!!!”เมื่อเห็นว่าเขาเอาจริง เธอก็จำต้องเดินออกไปอย่างอับอาย เพราะเสียงของทั้งคู่มันทำให้ห้องข้างๆเกิดความอยากรู้ จนมายืนฟังอยู่หน้าประตู

“ใครไม่เกี่ยวกลับห้องไปให้หมด”พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนทำให้คนที่มายืนฟังรีบเดินเข้าห้องไปทันที ร่างสูงนั่งกุมหัวตัวเอง เจ็บใจที่โดนผู้หญิงหลอก ภาพของหญิงสาวที่เขาเดินจากเธอมาอย่างไม่ใยดีผุดขึ้นในหัว . . . ใช่ เขายังไม่ลืมเธอ ที่ทำไปเพื่อประชดเธอ

“ฮัลโหล ไอ้ป๊อป ฉันขอสายแก้วหน่อย”คิดดังนั้นจึงรีบโทรไปหา แต่เธอกลับปิดเครื่อง จึงเปลี่ยนมาโทรหาเพื่อนหนุ่มแทน แต่คำตอบที่ได้ มันทำให้เขานิ่งค้างไปชั่วขณะ

“ไม่ทันแล้วล่ะไอ้โมะ แก้วเค้าไปแล้ว”

“ไปไหน?!”

“ไปไกลๆจากนายไงโทโมะ! นายมันโง่! นายทำให้แก้วเจ็บ สมควรแล้วที่แก้วจะหนีนายไปอยู่อเมริกา!!”อาจเป็นเพราะเธอได้ยินแฟนหนุ่มพูดถึงเขา จึงแย่งโทรศัพท์มาแล้วใส่เป็นชุด

       เขาตัดสายไปเพราะไม่อยากรับฟังอะไรอีก เขานั่งนิ่งเหมือนคนวิญญาณออกจากร่าง ในหัวคิดแต่เรื่องเธอ เพ้อแต่คำว่าขอโทษ แต่ถึงยังไง . . . เธอก็คงไม่มีวันกลับมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วววว! ไอคิดถึงยูมากๆๆๆ! พอไอได้ข่าวว่ายูจะกลับมา ไอก็รีบเก็บห้องให้ยูเลย! ><”เมื่อมาถึงเมืองใหญ่ เพื่อนสาวคนสนิทที่เธอพักอยู่ด้วยก็รีบวิ่งมากอดด้วยความคิดถึง

“ขอบใจนะเฮเลน แก้วก็คิดถึงเฮเลนเหมือนกัน”

“omg! ไอว่าหน้ายูดูโทรมๆนะ?”

“มะ ไม่มีอะไรหรอก ช่วงนี้ฉันนอนดึกน่ะ ^^”

“ช่างเถอะๆ ไอว่าเรากลับบ้านกันดีกว่านะ”

“ok จ๊ะ”

 . . . เธอเดินไปในทางที่เธอเลือก เลือกที่จะหนีผู้ชายที่ทำให้เธอเจ็บปวด เลือกที่จะสู้โดยไม่มีเขาอยู่ข้างๆ เลือกที่จะทำให้อีกหนึ่งชีวิตที่อยู่กับเธอมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ต่อให้ไม่มีผู้ชายคนนั้น แม่ก็จะดูแลหนูให้ดีที่สุดนะ . . . ลูกแม่”

 

 

  

 

 

 

 

 

 

THE END

 

 

 

 

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------

ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบ T^T อืมมมมม . . . ตอนนี้ ออกจะเน่าสักนิดนึง

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องสั้นเรื่องนี้และอื่นๆ ถ้ามีข้อเสีย สัญญาว่าจะทำให้ดีขึ้น

ขอบคุณค่ะ :))