{sf} ฝนพรำ tk

[ SF ] ฝนพรำ

วันฝนพรำ  2 ปีก่อน

สายฝนจากฟ้าตกปรอยปรายลงมาไม่ขาดสาย  จากที่ตกลงมาเหมือนกับคนบนฟ้าโปรยหยาดน้ำเหล่านี้ลงมา แต่บัดนี้มันกลายเป็นคนบนฟ้า เทน้ำฝนลงมาเสียแล้ว

“ขอโทษครับ เดี่ยวผมช่วยเก็บของนะครับ” ชายหนุ่มขอโทษหญิงสาวที่ตัวเองเพิ่งจะชนเธอจนของที่เธอถือหล่นมากระจัดกระจายเปียกฝนอยู่ที่พื้น

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ ไปหลบฝนกันดีกว่าค่ะ” ทั้งสองวิ่งเข้าไปในท่ารถใกล้บริเวณนั้น

“คุณชื่ออะไรครับ”

“ฉัน ชื่อแก้วค่ะ คุณล่ะคะ”

“ผมชื่อโทโมะครับ   ขอโทษที่ชนนะครับ ของเปียกหมดเลย”

“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะฝนหยุดแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ” ร่างบางลุกขึ้นจากที่นั่ง แต่มือของเธอกลับถูกมือหนาดึงไว้เสียก่อน

“คุณครับ  คุณลืมของครับ”

“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวค่อยๆเดินจากไปแต่สายตาคู่นั้นของชายหนุ่ม กลับมองเธอจนสุดสายตา

หลังจากนั้นเขาและเธอก็พบเจอกันบ่อยครั้งมากขึ้น  จนเกิดความสนิทสนมกันและเกิดเป็นความรักขึ้นมาในที่สุด

ที่สวนสาธารณะ

เวลากลางคืน บริเวณนี้ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านเท่าไรนัก  มีเพียงดวงไฟหลากสีที่ถูกนำมาประดับประดาและให้แสงสว่าง

“แก้ว  เราก็คุยกันมานานแล้ว อืม..เราลองคบกันได้มั้ย”

“จะดีหรอ  เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่เดือนเองนะ”

“ถ้าคุณยังไม่พร้อมที่จะตอบตอนนี้ ไม่เป็นไรนะ  ผมจะรอ”

“ก็ได้ค่ะ  ลองดูก็ได้ แต่ว่า...”

“แต่อะไร” เขาถามด้วยความสงสัย”

“ ถ้านายแอบมองคนอื่นนะ   ฉันจะฆ่านาย”

“คร้าบบบ  ไม่มองแน่นอน  แฟนผมหึงโหดนะเนี่ย”

“หึงบ้าบอไร  แค่หวง”ใบหน้าสวยค่อยๆขึ้นสี

“อืมมม  แก้วเดี๋ยวอีก 2  ปี ผมจะมาขอแก้วแต่งงานนะ”น้ำเสียงของเขาดูเศร้าลง

“จะมา   หมายความว่าไง พูดเหมือนโมะจะไปที่อื่น”

“ใช่  แม่ให้ผมไปเรียนต่อที่อเมริกา”

“จริงหรอ   จะไปจริงๆหรอ”

“จริงสิแก้ว  อาทิตย์หน้าไปส่งด้วยนะ”

“อื้ม  ฮึก  แก้วไปส่งโมะอยู่แล้ว” เธอตอบพร้อมสะอึก ร่างสูงค่อยๆดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา  และพูดออกมาเบาๆ

“อย่าร้องสิครับ คนดี โมะสัญญานะว่าจะไม่ลืมแก้ว พอเรียนจบแล้วจะมาแต่งงานกับว่าที่เจ้าสาวคนนี้ทันทีเลย”

“จริงๆนะ ฮึก  ไม่ร้องแล้วก็ได้”

“แก้วก็ห้ามมองหนุ่มที่ไหนเหมือนกันนะ ถ้าแก้วมอง โมะจะ..........”

“จะอะไร   บอกมาเดียวนี้นะ”

“จะงอนให้แก้วง้อไง   แต่ก่อนจะไปขอมัดจำไว้ก่อนแล้วกันนะ”

จมูกของเขาสูดกลิ่นหอมจากแก้มใสของเธอก่อนที่จะเคลื่อนใบหน้าของเขาออกมา

“โทโมะบ้า  หอมแก้วแล้วก็ต้องมาทำตามสัญญานะ”

“ครับ   หอมโมะบ้างสิ”

“ไม่มีทาง”

“เอ้า  ทำไมอ่ะ”

“ไว้วันหลังแล้วกัน”

“อีกไม่กี่วันเขาก็ต้องไปแล้วสินะ”

และวันนั้นก็มาถึง

@ สนามบิน

“รอผมนะ  แค่ 2  ปีเท่านั้น”

“อืม  โทรมาบ้างนะ” ของเหลวใสเริ่มเอ่อบริเวณขอบตาคู่สวย

“ยัยเด็กขี้แย   ไม่ร้องน่า ไปแล้วนะเครื่องจะออกแล้ว”

นับแต่วันนั้นเธอก็ยังเฝ้ารอ  รอ  แล้วก็......รอ

ฉันเปิดคอมขึ้นมา  และเปิดเฟสบุคและเห็นว่าเขาออนไลน์อยู่เลยอดไม่ได้ที่จะทัก

KaewJai : คิดถึงจัง

Tomo Kup: คิดถึงเหมือนกัน  ไปก่อนนะ ฝันดี นอนห่มผ้าดีๆ แล้วฝันถึงกันด้วย

Tomo Kup offline

จริงสินะเวลามันต่างกันเวลานี้เป็นเวลาที่ฉันจะเข้านอน เขาก็คงจะได้เวลาไปเรียน  คิดถึงกันบ้างนะ......

แล้วทุกอย่างก็ยังเป็นเหมือนเดิม เธอก็ยังรอเขาอยู่เหมือนเดิม ....จนกระทั่ง

1 ปีผ่านไป

 อเมริกา

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างของที่พัก เห็นฝนหิมะตกโปรยปรายลงมา   คิดถึงเธอจังเลย  แค่ปีเดียวเท่านั้นเราก็จะได้เจอกัน  ยังรักกันอยู่หรือเปล่านะ  แก้วใจของฉัน...

2 ปีผ่านๆไป

 ประเทศไทย

ที่สวนสาธารณะ

ฉันมักจะมาที่นี่บ่อยๆมานึกถึงวันเก่าๆของฉันและเขา   และวันนี้ก็เช่นกัน ฉันค่อยๆนั่งลงที่ม้าหินตัวหนึ่ง และหยิบกระดาษมาแผ่นนึง และเขียนคำว่าคิดถึง ลงไปจนเต็มหน้าดาษเพื่อระบายความรู้สึกในใจที่มีก่อนจะพับเป็นจรวดและวางมันไว้ข้างๆ  แต่สายลมก็พัดมันลอยไป แถมฝนเจ้ากรรมก็ตกลงมาแบบไม่มีเค้า

“อยู่ไหนนะ” ฉันมองหาจรวดกระดาษ ในที่สุดก็เจอ แต่มีมืออีกข้างหนึ่งที่จับมันอยู่เช่นกัน

“โทโมะ”

“ใช่  ผมเอง ไปหลบฝนกันดีกว่านะ” เขากางเสื้อโค้ทเพื่อบังฝนไม่ให้เปียกฉันและตัวเขาเอง  ก่อนที่เราจะเข้าไปหลบฝนในศาลาเล็กๆ

“หนาวจังเลย โทโมะ” ฉันมองเขาที่กำลังคลี่จรวดกระดาษของฉันออก

“คิดถึง คิดถึง  คิดถึง  คิดถึงโทะที่สุดเลย” เขาอ่านข้อความแล้วยิ้มน้อยๆออกมา

“เอ่อออ .....คือ แก้ว”

“คิดถึงผมขนาดนี้เลยหรอ”

“อื้มม  คิดถึงมาก คิดถึงที่สุด”

“แฟนผมนี่  น่ารักจัง” เขาหอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่ ก่อนจะดึงตัวเธอมากอดไว้ในอ้อมกอดของเขา

“นี่โทโมะ   หอมแก้วอีกแล้วนะ”ร่างบางทำหน้ามุ่ยใส่เขา

“น่า   ไม่เป็นไรหรอก คราวนี้มาทำตามสัญญาแล้วนะ” และมือหนาค่อยๆหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากเสื้อโค้ท   ก่อนที่จะเปิดออก และหยิบแหวนออกมา

“แก้ว   แต่งงานกับผมนะ” ร่างบางจ้องมองดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความหวังและต้องการคำตอบจากเธอ

“ไม่แต่ง”

“ทำไมล่ะ  แล้วบอกเองไม่ใช่หรอว่าหอมแล้วก็ต้องทำตามสัญญาด้วย”

“เดี๋ยวก่อนสิ  แก้วจะบอกว่า ไม่แต่งแล้วจะ......ยอมให้กอดแบบนี้หรอ”คำตอบของเธอทำให้เขายิ้มออกมา

“แก้ว โทโมะรักสายฝนที่สุดเลย รู้ไหมทำไม”

“ทำไมหรอ”

“ก็เพราะวันนั้นไง 2 ปีก่อนที่เราเจอกัน ถ้าฝนไม่ตกเราก็คงจะไม่ได้พูดคุยกัน ไม่รู้จักกัน”

“นึกว่าจะลืมไปแล้ว”

“ไม่ลืมหรอกน่า   ต่อไปนี้ก็จะมีแค่เราสามคน แล้วนะแก้ว”

“สามคน   แอบมีสาวคนอื่นหรอ ไอ้โทโมะบ้า” ร่างบางดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขา

“ป่าวซะหน่อย    ฉันหมายถึง มีแค่ผม แก้ว  แล้วก็ลูกตัวเล็กๆของเราไง”

“บ้า   ใครจะมีลูกกับนาย”

“ก็เธอไงจ๊ะ แก้วใจคนสวย” ผมดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผมอีกครั้ง  เป็นวันหนึ่งที่ผมมีความสุขมากที่สุดในชีวิตเลยขอบคุณสายฝนที่ทำให้เราได้รักกัน   และวันนี้ผมได้ครอบครองหัวใจของเธอแล้ว  และผมก็มั่นใจด้วยล่ะว่าความรักของเราจะหวานเจี๊ยบแบบนี้ตลอดไป

THE  END