{sf} ฝนพรำ tk

[ SF ] ฝนพรำ
วันฝนพรำ  2 ปีก่อน
สายฝนจากฟ้าตกปรอยปรายลงมาไม่ขาดสาย  จากที่ตกลงมาเหมือนกับคนบนฟ้าโปรยหยาดน้ำเหล่านี้ลงมา แต่บัดนี้มันกลายเป็นคนบนฟ้า เทน้ำฝนลงมาเสียแล้ว
“ขอโทษครับ เดี่ยวผมช่วยเก็บของนะครับ” ชายหนุ่มขอโทษหญิงสาวที่ตัวเองเพิ่งจะชนเธอจนของที่เธอถือหล่นมากระจัดกระจายเปียกฝนอยู่ที่พื้น
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ ไปหลบฝนกันดีกว่าค่ะ” ทั้งสองวิ่งเข้าไปในท่ารถใกล้บริเวณนั้น
“คุณชื่ออะไรครับ”
“ฉัน ชื่อแก้วค่ะ คุณล่ะคะ”
“ผมชื่อโทโมะครับ   ขอโทษที่ชนนะครับ ของเปียกหมดเลย”
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะฝนหยุดแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ” ร่างบางลุกขึ้นจากที่นั่ง แต่มือของเธอกลับถูกมือหนาดึงไว้เสียก่อน
“คุณครับ  คุณลืมของครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวค่อยๆเดินจากไปแต่สายตาคู่นั้นของชายหนุ่ม กลับมองเธอจนสุดสายตา
หลังจากนั้นเขาและเธอก็พบเจอกันบ่อยครั้งมากขึ้น  จนเกิดความสนิทสนมกันและเกิดเป็นความรักขึ้นมาในที่สุด
ที่สวนสาธารณะ
เวลากลางคืน บริเวณนี้ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านเท่าไรนัก  มีเพียงดวงไฟหลากสีที่ถูกนำมาประดับประดาและให้แสงสว่าง
“แก้ว  เราก็คุยกันมานานแล้ว อืม..เราลองคบกันได้มั้ย”
“จะดีหรอ  เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่เดือนเองนะ”
“ถ้าคุณยังไม่พร้อมที่จะตอบตอนนี้ ไม่เป็นไรนะ  ผมจะรอ”
“ก็ได้ค่ะ  ลองดูก็ได้ แต่ว่า...”
“แต่อะไร” เขาถามด้วยความสงสัย”
“ ถ้านายแอบมองคนอื่นนะ   ฉันจะฆ่านาย”
“คร้าบบบ  ไม่มองแน่นอน  แฟนผมหึงโหดนะเนี่ย”
“หึงบ้าบอไร  แค่หวง”ใบหน้าสวยค่อยๆขึ้นสี
“อืมมม  แก้วเดี๋ยวอีก 2  ปี ผมจะมาขอแก้วแต่งงานนะ”น้ำเสียงของเขาดูเศร้าลง
“จะมา   หมายความว่าไง พูดเหมือนโมะจะไปที่อื่น”
“ใช่  แม่ให้ผมไปเรียนต่อที่อเมริกา”
“จริงหรอ   จะไปจริงๆหรอ”
“จริงสิแก้ว  อาทิตย์หน้าไปส่งด้วยนะ”
“อื้ม  ฮึก  แก้วไปส่งโมะอยู่แล้ว” เธอตอบพร้อมสะอึก ร่างสูงค่อยๆดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา  และพูดออกมาเบาๆ
“อย่าร้องสิครับ คนดี โมะสัญญานะว่าจะไม่ลืมแก้ว พอเรียนจบแล้วจะมาแต่งงานกับว่าที่เจ้าสาวคนนี้ทันทีเลย”
“จริงๆนะ ฮึก  ไม่ร้องแล้วก็ได้”
“แก้วก็ห้ามมองหนุ่มที่ไหนเหมือนกันนะ ถ้าแก้วมอง โมะจะ..........”
“จะอะไร   บอกมาเดียวนี้นะ”
“จะงอนให้แก้วง้อไง   แต่ก่อนจะไปขอมัดจำไว้ก่อนแล้วกันนะ”
จมูกของเขาสูดกลิ่นหอมจากแก้มใสของเธอก่อนที่จะเคลื่อนใบหน้าของเขาออกมา
“โทโมะบ้า  หอมแก้วแล้วก็ต้องมาทำตามสัญญานะ”
“ครับ   หอมโมะบ้างสิ”
“ไม่มีทาง”
“เอ้า  ทำไมอ่ะ”
“ไว้วันหลังแล้วกัน”
 
“อีกไม่กี่วันเขาก็ต้องไปแล้วสินะ”
 
และวันนั้นก็มาถึง
@ สนามบิน
“รอผมนะ  แค่ 2  ปีเท่านั้น”
“อืม  โทรมาบ้างนะ” ของเหลวใสเริ่มเอ่อบริเวณขอบตาคู่สวย
“ยัยเด็กขี้แย   ไม่ร้องน่า ไปแล้วนะเครื่องจะออกแล้ว”
นับแต่วันนั้นเธอก็ยังเฝ้ารอ  รอ  แล้วก็......รอ
ฉันเปิดคอมขึ้นมา  และเปิดเฟสบุคและเห็นว่าเขาออนไลน์อยู่เลยอดไม่ได้ที่จะทัก
KaewJai : คิดถึงจัง
Tomo Kup: คิดถึงเหมือนกัน  ไปก่อนนะ ฝันดี นอนห่มผ้าดีๆ แล้วฝันถึงกันด้วย
Tomo Kup offline
 
จริงสินะเวลามันต่างกันเวลานี้เป็นเวลาที่ฉันจะเข้านอน เขาก็คงจะได้เวลาไปเรียน  คิดถึงกันบ้างนะ......
แล้วทุกอย่างก็ยังเป็นเหมือนเดิม เธอก็ยังรอเขาอยู่เหมือนเดิม ....จนกระทั่ง
1 ปีผ่านไป
 อเมริกา
ผมมองออกไปนอกหน้าต่างของที่พัก เห็นฝนหิมะตกโปรยปรายลงมา   คิดถึงเธอจังเลย  แค่ปีเดียวเท่านั้นเราก็จะได้เจอกัน  ยังรักกันอยู่หรือเปล่านะ  แก้วใจของฉัน...
2 ปีผ่านๆไป
 ประเทศไทย
ที่สวนสาธารณะ
ฉันมักจะมาที่นี่บ่อยๆมานึกถึงวันเก่าๆของฉันและเขา   และวันนี้ก็เช่นกัน ฉันค่อยๆนั่งลงที่ม้าหินตัวหนึ่ง และหยิบกระดาษมาแผ่นนึง และเขียนคำว่าคิดถึง ลงไปจนเต็มหน้าดาษเพื่อระบายความรู้สึกในใจที่มีก่อนจะพับเป็นจรวดและวางมันไว้ข้างๆ  แต่สายลมก็พัดมันลอยไป แถมฝนเจ้ากรรมก็ตกลงมาแบบไม่มีเค้า
“อยู่ไหนนะ” ฉันมองหาจรวดกระดาษ ในที่สุดก็เจอ แต่มีมืออีกข้างหนึ่งที่จับมันอยู่เช่นกัน
“โทโมะ”
“ใช่  ผมเอง ไปหลบฝนกันดีกว่านะ” เขากางเสื้อโค้ทเพื่อบังฝนไม่ให้เปียกฉันและตัวเขาเอง  ก่อนที่เราจะเข้าไปหลบฝนในศาลาเล็กๆ
“หนาวจังเลย โทโมะ” ฉันมองเขาที่กำลังคลี่จรวดกระดาษของฉันออก
“คิดถึง คิดถึง  คิดถึง  คิดถึงโทะที่สุดเลย” เขาอ่านข้อความแล้วยิ้มน้อยๆออกมา
“เอ่อออ .....คือ แก้ว”
“คิดถึงผมขนาดนี้เลยหรอ”
“อื้มม  คิดถึงมาก คิดถึงที่สุด”
“แฟนผมนี่  น่ารักจัง” เขาหอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่ ก่อนจะดึงตัวเธอมากอดไว้ในอ้อมกอดของเขา
“นี่โทโมะ   หอมแก้วอีกแล้วนะ”ร่างบางทำหน้ามุ่ยใส่เขา
“น่า   ไม่เป็นไรหรอก คราวนี้มาทำตามสัญญาแล้วนะ” และมือหนาค่อยๆหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากเสื้อโค้ท   ก่อนที่จะเปิดออก และหยิบแหวนออกมา
“แก้ว   แต่งงานกับผมนะ” ร่างบางจ้องมองดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความหวังและต้องการคำตอบจากเธอ
“ไม่แต่ง”
“ทำไมล่ะ  แล้วบอกเองไม่ใช่หรอว่าหอมแล้วก็ต้องทำตามสัญญาด้วย”
“เดี๋ยวก่อนสิ  แก้วจะบอกว่า ไม่แต่งแล้วจะ......ยอมให้กอดแบบนี้หรอ”คำตอบของเธอทำให้เขายิ้มออกมา
“แก้ว โทโมะรักสายฝนที่สุดเลย รู้ไหมทำไม”
“ทำไมหรอ”
“ก็เพราะวันนั้นไง 2 ปีก่อนที่เราเจอกัน ถ้าฝนไม่ตกเราก็คงจะไม่ได้พูดคุยกัน ไม่รู้จักกัน”
“นึกว่าจะลืมไปแล้ว”
“ไม่ลืมหรอกน่า   ต่อไปนี้ก็จะมีแค่เราสามคน แล้วนะแก้ว”
“สามคน   แอบมีสาวคนอื่นหรอ ไอ้โทโมะบ้า” ร่างบางดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขา
“ป่าวซะหน่อย    ฉันหมายถึง มีแค่ผม แก้ว  แล้วก็ลูกตัวเล็กๆของเราไง”
“บ้า   ใครจะมีลูกกับนาย”
“ก็เธอไงจ๊ะ แก้วใจคนสวย” ผมดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผมอีกครั้ง  เป็นวันหนึ่งที่ผมมีความสุขมากที่สุดในชีวิตเลยขอบคุณสายฝนที่ทำให้เราได้รักกัน   และวันนี้ผมได้ครอบครองหัวใจของเธอแล้ว  และผมก็มั่นใจด้วยล่ะว่าความรักของเราจะหวานเจี๊ยบแบบนี้ตลอดไป
 
THE  END