At least for me...อย่างน้อยก็รักเธอเป็นเหมือนกัน

At least for me...อย่างน้อยก็รักเธอเป็นเหมือนกัน

 

“แก้วจะไปไหนอีก!”ชายร่างสูงคนรักของหญิงสาวร่างบางเอ่ยถามเสียงแข็งเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะออกไปข้างนอกยามวิกาล

“เรื่องของแก้วน่ะ หลีกไปได้แล้ว เพื่อนแก้วรอนานแล้ว”ร่างบางบอกปัดแฟนหนุ่มก่อนจะรีบเดินออกจากห้อง คอนโดของร่างสูง

เวลาล่วงเลยไปประมาณตี 2 กว่าๆ

ปึง!!

  เสียงเคาะประตูดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักที่ฟังก็รู้ว่าคนข้างนอกกำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ร่างสูงลืมตาขึ้นแล้วลุกไปเปิดประตูห้อง อันที่จริงจะเรียกว่าหลับก็คงไม่ใช่เพราะร่างสูงนอนรอหญิงคนรักทั้งคืนเลยก็ว่าได้

“แก้ว!”ร่างสูงรียกเสียงดังทำให้คนทั้งคู่รู้ตัว

“อ่า~อึก...แฟนเทอมาแล้วววว”ชายหนุ่มผู้หอบหิ้วร่างของแก้วมาพูดเสียงยานคางเพราะตัวเองก็เมาไม่แพ้กัน มือบางกอดรัดรอบคอชายหนุ่ม ในขณะที่อีกฝ่ายก็โอบรอบเอวบางไว้เช่นกัน สร้างความหงุดหงิดให้โทโมะไม่น้อยเลยทีเดียว

“ขอบคุณที่มาส่ง แก้ว!”ร่างสูงกระชากแก้วเข้ามาแทน ร่างบางเซเล็กน้อยก่อนจะหันหลับไปโบกมือลาอีกคน

“กะ กวัง ฮึ่ก... กาบบบบ  บ้านดีๆน้า”

“อ่าๆชั้นปายยนะ อึก...แล้วเจอกันหม่ายยย”กวังบอกลาแก้วแล้วเดินเซออกไป

 

   รอดกันมาได้ยังไง ไม่เจอด่านกันบ้างเหรอเนี่ย?

 

“แก้วๆ ๆ”ร่างสูงเขย่าคนในอ้อมแขนที่หลับหมดสติไปเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะค่อยๆวางแก้วลงบนโซฟา

“ทำไม ไม่เคยฟังกันบ้างนะ รู้ก็รู้ว่าชั้นเป็นห่วงแล้วก็ยังชอบทำตัวให้เป็นห่วงทุกที”โทโมะร่ายยาวอย่างอัดอั้นกับความดื้อรั้นและเอาแต่ใจของร่างบางที่นับวันมันยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกที น้ำอุ่นและผ้าสะอาด ทำความสะอาดกายให้กับร่างบางคนเมารู้สึกอุ่นสบายกับสัมผัสนุ่มนวลแต่เจ้าตัวก็ยังดิ้นไม่เลิก

หมับ!

“แก้ว นอนนิ่งๆสิ ชั้นเช็ดตัวให้ไม่ได้นะ!”

“อือ...ไม่อาววอะ งือ~นาย เปนนครายยอ่า”มือบางปัดป้องไปทั่วจนร่างสูงต้องคว้าเอาไว้เพราะเกรงว่าจะปัดไปโดนอ่างน้ำอุ่นแตกเข้า

“ตั้งสติหน่อยสิ ชั้นโทโมะไง”

“โท..ฮึก..โทโมะ อือ..ชั้นรั..รักนายจัง><”มือบางโน้มคอร่างสูงจนอยู่ระดับเดียวกับสายตัวเอง

“รู้แล้ว  ชั้นก็รักเธอเหมือนกันแต่.....”มือบางกดท้ายทอยของร่างสูงเข้าหาจนริมฝีปากประกบกันเบาๆ ริมฝีปากของแก้วที่โทโมะแสนจะโปรดปราน มือน้อยสอดใต้เรือนผมของคนรัก อย่างหลงใหลกับรสจูบที่เร่าร้อนที่ร่างสูงส่งมอบให้ อุณหภูมิในห้องเริ่มคุกรุ่นร้อนแรงเต็มที่ภายให้ความหนาวเย็นจากอากาศภายนอกและเครื่องปรับอากาศ คนด้านใต้เริ่มหอบหายใจแรงเพราอากาศที่ใกล้หมดเต็มที โทโมะถอนริมฝีปากออกแล้วไล้สายตามองเรือนร่างสวยงามของแก้ว เดรสสั้นรัดรูปเผยแผ่นอกขาวเนียน

 

   ชั้นปล่อยเธออกไปข้างนอกได้ยังไง ฮึ่ย!คิดแล้วเจ็บใจชะมัด

 

“แก้ว”ร่างสูงกดจมูกโด่งลงบนซอกคอขาวอีกฝ่ายเคลิ้มตามอยู่ได้ไม่นอนก็สลบไปอีกครั้งเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ที่ดื่มไปถือได้ว่าเยอะที่เดียว

“ฮึ...ว่าแล้ว ทำไมวันนี้ดื่มเยอะจังนะ”ร่างสูงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยมองคนสวยที่หลับใหลอย่างสบายก่อนจะเปลี่ยนชุดให้...

...................................................................................................................................................................................

เช้าตรู่

“อื้อออ...ปวดหัว!!!”ร่างบางยกมือขึ้นกุมขมับแล้วร้องโวยวายทันที

“ตื่นแล้วเหรอ ลุกขึ้นมาทานข้าวต้มหน่อยสิชั้นทำไว้ให้”ร่างสูงยกถาดเข้าต้มมาประเคนตรงหน้าอย่างเอาใจ

“ไม่เอา! ไม่กิน ปวดหัว!!!”

“กินหน่อยนะ จะได้หายแฮงค์ อ่ะ”โทโมะตักเข้าต้มให้พร้อมกับเป่าให้หายร้อนอย่างดี

“พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ชั้นไม่กิน!!”แก้วปัดข้าวต้มในมือโทโมะออกจนชามตกแตกกระจายก่อนจะสะบัดตัวหนีไปเข้าห้องน้ำ

 

  น่าเบื่อ น่ารำคาญ!!!

 

   ใช้เวลากับการอาบน้ำแต่งตัวนานพอสมควรก่อนจะเดินออกมานั่งตรงโซฟาที่เดิม

ตึ๊ดๆ ๆ

“ฮัลโหล กวัง! ว่าง ว่างสิ เดี๋ยว กวังมารับแก้วด้วยนะแก้วรออยู่ที่ชั้นล่างนะ^^”น้ำเสียงดีอกดีใจของแก้วที่พูดคุยกับชายอื่นทำให้โทโมะไม่พอใจและนึกย้อนไปถึงตัวเอง

 

  เทอ...แก้ว ชั้นเหนื่อยกับการวิ่งตามเทอจัง แต่ชั้นจะวิ่งตามเทอต่อไป..เพราะชั้นรักเทอ

 

“ไปไหน”

“โทโมะ!อย่ามาก้าวก่ายเรื่องของชั้น เราเป็นแฟนกันก็จริงแต่ก็ใช่ที่นายจะมาคอยคุมคอยวุ่นวายกับชั้นซะทุกเรื่องนะ ชั้นรำคาญได้ยินไหมว่าชั้นรำคาญ!!!”ร่างบางตะคอกกลับพร้อมผลักอกของร่างสูง

“เดี๋ยวสิ! เทอรำคาญชั้นมากเลยเหรอ”ชายหนุ่มคว้าข้อมือแก้วไว้แล้วทอดน้ำเสียงแผ่วเบา

“ใช่!ชัดแล้วใช่มั๊ย ปล่อยมือชั้นสักที กวังมาแล้ว”แก้วบิดข้อมือออกจากพันธนาการของโทโมะแล้ววิ่งไปเปิดประตูออกไปกับกวัง....เพื่อนชายคนสนิท

 

  Zetaz Pub

 

 “เฮ้ยโทโมะ แกเป็นอะไรวะ  ทำไมวันนี้ดื่มเยอะจัง มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าว่ะ” เขื่อนเพื่อนชายคนสนิทของโทโมะเอ่ยทักขึ้นอย่างเป็นห่วง เมื่อดูสภาพของเพื่อนรักในตอนนี้ย่ำแย่เสียเหลือเกิน

“ไอ้เขื่อน! แก้ว....”ใบหน้าหวานแดงขึ้นเรื่อยๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ กอ่นจะพรรณนาถึงแก้วให้เขื่อนฟัง

 

  อ่อ..โดนเมียทิ้ง โฮะๆไอ้โทโมะเอ๊ย

 

“โดนทิ้ง ก็หาใหม่ดิว่ะ จะเครียดทำไม”เขื่อนพูดติดตลกเพื่อให้เพื่อนได้คลายเครียดบ้างแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ดีขึ้นแม้แต่น้อยกลับอารมณ์เสียหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“ไอ้เขื่อน!อย่ากวนteen”

“เฮ้ยๆล้อเล่นชั้นว่าแกพอก่อนเหอะ เมามากแล้วนะเว้ย”เขื่อนดึงแก้วแชมบอร์ดในมือออก

“เฮ้ย เอามา!!”

“ไอ้โทโมะตั้งสติหน่อยสิว่ะ โน่นเห็นไหม ผู้หญิงที่แกหลงหัวปักหัวปำควงใครมา!!!”เขื่อนตวาดลั่นกอ่นะที่โทโมะจะหันไปตามคำบอกของเขื่อน

“แก้ว!” 2 ร่างหยอกล้อกันเดินเข้ามาภายในร้าน แก้วเองคงไม่รู้ตัวว่าในมุมมืดของใครคนนึงแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่เห็นคนที่ตัวเองรักมากับผู้ชายคนอื่น มือของกวังเกาะกุมอยู่ที่เอวบางไม่ยอมปล่อย

“กวัง!!”ร่างสูงปี่เข้ากระชากคอเสื้อกวังจนขาดวิ่นแล้วกระแทกเข้าเต็มหน้ากวังจนเลือดซึมมุมปาก กวังปาดเลือดออกเล็กน้อยแล้วยิ้มเยาะ”

เพี๊ยะ!

“ทำบ้าอะไรโทโมะ นายทำร้ายกวังทำไม!”ฝ่ามือบางปะทะเข้าที่หน้าโทโมะอย่างแรงจนอีกฝ่ายหน้าหันไปตามแรงตบ

“กลับไปซะ!”แก้วเอ่ยปากไล่ร่างสูงที่ยืนตัวสั่นหน้าชาทั้งโกรธทั้งรัก

“ขอโทษนะแก้ว...ที่ชั้นสร้างความลำบากใจให้เทอมากมาย แต่ต่อไปนี้เทอคงไม่ต้องทนรำคาญชั้นแล้วล่ะ!”ร่างสูงเอ่ยจบก็เดินออกจากร้านไปทิ้งความงุนงงไว้ให้กับแก้วอย่างล้นหลามแต่เทอเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายสักเท่าไหร่

...................................................................................................................................................................

“ไอ้โทโมะ พอเลยเดี๋ยวชั้นขับเอง”

“ไม่ต้อง!!แกกลับรถแกไปเลย ชั้นไหว”

“แต่....”

“บอกว่าไหวก็ไหวสิว่ะ”โทโมะไม่รับฟังใครทั้งนั้นก่อนจะขึ้นรถตัวเองขับออกไปโดยมีเขื่อนขับตามหลังมา เพราะเป็นห่วงกลัวเพื่อนจะประสบอุบัติเหตุ

 

ไอ้บ้านี่! อะไรของมันวะ

 

“ทำไมว่ะๆๆ แก้ว..ชั้นมันน่ารำคาญมากใช่มั๊ย ฮึก..”น้ำใสๆเอ่อล้นท่วมขอบตาของร่างสูงยากเกินที่จะกลั้นมันไว้ สายตาเริ่มพร่ามัวมากขึ้นทุกที ก่อนที่จะ.....

“เฮ้ยยยยย!!!”

เอ๊ยดดดดดด!~

“โทโมะ!!!”

สปอร์ตคันหรูปะทะเข้ากับสิบล้อคันใหญ่จนแถบถด้านหน้าอัดติดกับรถบรรทุกยับเยินไปหมด

“ไอ้โทโมะ โทโมะๆ ใครก็ได้ช่วยด้วยครับ!”

...................................................................................................................................................................................

“ไปไหนของนายนะ!”ร่างบางหงุดงิดกับการที่ร่างสูงไม่ยอมกลับ ดึกดื่นจนเวลาล่วงเลยไปจนตี 3 กว่าๆ

ตึ๊ดๆ

“ฮ้าว~ฮัลโหล ใครนะ”ร่างบางรับสายด้วยความงัวเงีย

“แก้ว..ฮึกๆ..ฮือออชั้นเขื่อนนะ”

“เขื่อน!นี่นายร้องไห้ทำไม แล้วโทโมะล่ะ ทำไมยังไม่กลับอีกไปนอนกกสาวกันที่ไหนเหรอฮะ!!!”ร่างบางประชดประชันเข้าให้ก่อนจะถามย้ำเขื่อนอีกครั้ง

“ชั้นถามว่าโทโมะอยู่ที่ไหน!”

“แก้ว..โทโมะ ประสบอุบัติเหตุ มันจะ..จะไม่ไหวแล้วนะ มาดูมันหน่อย ฮึก”

“มะ ไม่จริงนะ นายโกหก เมื่อตอนหัวค่ำเรายังเจอกันอยู่เลย นายโกหกชั้นเขื่อน นายโกหก!!!”ร่างบางส่ายหัวอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ขอบตารู้สึกร้อนผ่าวเหมือนน้ำตาจะไหล ทั้งที่พยายามคิดว่าเป็นแค่ฝันแต่ทำไมถึงดูเหมือนจริงนักก็ไม่รู้

 

  ไม่จริงเขื่อนก็แค่ประชดเรา บอกสิว่ามันไม่จริง!!

 

“แก้ว! ชั้นไม่โกหก มันเสียใจมากเทอรู้มั๊ย มันรักเทอๆๆ แต่ตอนนี้มันไม่ไหวแล้วนะแก้ว มาหามันได้โปรด”

ตุ้บ!

เสียงมือถือที่ตกกระทบพื้น แก้วทำอะไรไม่ถูก ไม่ถูกเลยจริงๆ มือบางความหาโทรศัพท์ท่ามกลางความมืดเพราะไม่ได้เปิดไฟไว้แต่ดันไปหยิบเจอกล้องวิดีโอเข้า ร่างบางเปิดมันออกช้า

.

.

.

“แก้วเป็นอะไรก็ไม่รู้  ไม่ยอมกินข้าวต้มเลยอ่า เสียดายจังอุตส่าห์ตั้งใจทำให้”.........

“แก้วออกไปเที่ยวอีกแล้วอ่ะ เป็นห่วงจัง แต่งตัวแบบนี้โทโมะไม่ชอบเลย><”......

“รักนะครับ><”.........

“แก้วเรา....แต่งงานกันมั๊ย!...............”

.

.

.

ทุกคำพูด จากวีดีโอที่บันทึกไว้ ร่างบางเข่าอ่อนทรุดลงกองกับพื้นน้ำตามากมายไหลพรากจนขอบตาช้ำไปหมด ความรู้สึกผิดเอ่อล้นท่วมหัวใจ คนที่รักเธอที่สุดเทอกลับทำร้ายเขาได้อย่างเลือดเย็น

 

    บางเวลาที่ฉันทำตัวไม่ดี ไม่รู้ว่าเทอต้องเจ็บเท่าไหร่ อยู่กับคนอารมณ์อ่อนไหวและเอาแต่ใจอย่างนี้ เหนื่อยไหมที่ต้องคอยอภัย

    ดีแต่ทำให้เทอต้องเจ็บช้ำใจ กี่ครั้งต้องจบด้วยรอยน้ำตา แต่ว่าเทอไม่เคยอ่อนล้าและเอือมระอากับฉัน จะกี่ครั้งก็ไม่ทิ้งกันไปไหน

 

“ชั้นขอโทษ”ร่างบางปล่อยโฮกับน้ำตาที่ยังไหลไม่ขาดสาย ก่อนจะรวบรวมสติไปรพ.ทันที และทันทีที่ถึง

“เขื่อน โทโมะๆล่ะอยู่ไหน เค้าอยู่ที่ไหน”

“หะ..ห้องผ่าตัด”

“โทโมะ!!!”

“เข้าไม่ได้นะคะ คนไข้ต้องผ่าตัดใหญ่ค่ะ กรุณารอข้างนอกด้วยนะคะ”ผู้ช่วยหมอและคุณหมอวิ่งกันโกลาหลและรั้งตัวแก้วที่ดื้อรั้นจะเข้าไปเสียให้ได้

“ปล่อยชั้นๆนะ บอกให้ปล่อย”เมื่อเห็นว่าพยาบาลรั้งแก้วไว้ไม่ได้เขื่อนเลยเข้ามาช่วย

“แก้ว ใจเย็นๆ โทโมะมันเป็นคนดีทันต้องปลอดภัย”

“เขื่อน!”แก้วโผเข้าหาเขื่อนอย่างหมดที่พึ่ง น้ำตาถูกปลอดปล่อยออกมาจนแห้งเหือดแทบไม่มีให้ไหลอีกแล้ว

“ใจเย็นไว้นะ..ฮึก..มันต้องปลอดภัย เชื่อชั้น เพราะมันรักเทอ มันต้องมีชีวิตอยู่..ฮึก เพื่อเทอ”เขื่อนพูดปลอบปะโลมแก้วทั้งที่ตัวเองก็เสียใจและน้ำตาก็ไหลลงอย่างห้ามไม่ได้ด้วยความสงสารเพื่อนรัก

........................................................................................................................................................................

  หมอร่างสูงและพยาบาลจำนวนนึงเดินออกมาจากห้องผ่าตัด

“หมอ โทโมะ ปลอดภัยใช่มั๊ย! ตอบสิหมอ!ตอบชั้นๆๆ”แก้วเขย่าตัวคุณหมอและเร่งรัดเอาคำตอบ

“แก้ว ทำใจดีๆหน่อย”เขื่อนรั้งมือแก้วไว้แล้วเอ่ยถาม

“เพื่อนผม..เป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยใช่มั๊ย!”

“เอ่อ....หมอ..คือ..หมอยังไม่มั่นใจเท่าไหร่นะครับคนไข้อาการหนักมากตอนนี้หมอช่วยยื้อชีวิตไว้จนสุดกำลังแล้วล่ะครับหลังจากนี้ 3 ชม.การเต้นของหัวใจยังไม่คงที่ หมอคงต้อง...ถอดเครื่องช่วยหายใจ ถ้ายื้อคนไข้จะยิ่งทรมานครับ หมอขอตัวก่อน!!”คำตอบของหมอทำเอาแก้วทรุดฮวบร้องไห้อย่างไม่แคร์ใคร เขื่อนเองก็เหมือนกัน

“ชั้นจะไปหาเค้า เขื่อน! พาชั ฮึก..ชั้นไปที”แม้กระทั่งยืนด้วยขาตัวเองยังทำไม่ได้ มันอ่อนแรงไปหมด

“ได้สิ แก้ว  ชั้นจะพาเทอไปหามันเอง”

“โทโมะ!ฮืออออ อย่าทำแบบนี้ อย่าทิ้งชั้นไป นายต้องฟื้นสิ ไหนนายบอกว่านายจะแต่งงานกับชั้นไง”ร่างบนเตียงเกร็งกระตุกถี่ขึ้นจนทั้งแก้วและเขื่อนทำอะไรไม่ถูก

“หมอครับ!แย่แล้วครับ เพื่อนผม ได้โปรด ฮึก ช่วยมันด้วยยย”เขื่อนอ้อนวอนหมออย่างหมดสิ้นทุกสิ่งอย่างรู้สึกสงสารทั้งแก้วและเพื่อนรัก

“ญาติเชิญข้างนอกก่อนครับหมอต้องปั๊มหัวใจแล้ว เร็วเข้า!”พูดกับแก้วและเขื่อนเสร็จก็หันไปสั่งพยาบาลให้เตรียมอุปกรณ์ยื้อชีวิต  ภาพสุดท้ายที่แก้วเห็นคือภาพี่ชายคนรักถูกปั๊มหัวใจช่วยชีวิตพร้อมทั้งหยาดน้ำตาจากดวงตาคมเข้มที่ไหลรินเพราะรับรู้แต่เพียงทำอะไรไม่ได้

…....................................................................................................................................................................

   มือบางสวมกอดจากทางด้านข้าง มืออีกข้างลูบไล้ปอยผมของคนที่หลับใหลไม่รู้จักตื่นก่อนที่ก้มจูบขมับของชายคนรัก

“ตื่นไวๆนะนายขี้เซา หลับมานานแล้วนะ เหงาจังเวลาไม่มีคนมาคอยบ่น”ร่างบางทอดเสียงแผ่วเบาก่อนที่น้ำตาจะรื้นขึ้นอย่างเสียมิได้

“ชั้นว่าชั้นเล่านิทานให้นายฟังดีกว่า^^”แก้วนั่งลงข้างเตียงมือขวาประสานกับคนบนเตียงยกขึ้นแนบแก้มใสอย่างแสนรัก ก่อนจะเล่านิทานให้ฟังเล่มแล้วเล่มเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยจน...เล่มสุดท้าย

“โทโมะ ชั้นรักนาย”ร่างบางแตะจูบเบาๆที่ริมฝีปากของร่างสูงก่อนที่น้ำตาของเขาจะไหลลง รับรู้ รับรู้ทุกอย่างพียงแค่ตอบสนองไม่ได้..ก็เท่านั้น

   ร่างบางมองภาพนั้นแล้วยิ่งร้องไห้หนักเมื่อนึกไปถึงเรื่องที่เทอทำกับเขาไว้มากมาย

 

    อยากขอบคุณที่เธอนั้นยังรักกัน และยังให้อภัยกันไม่ว่าฉันเป็นเช่นไร อย่าเกลียดกันได้ไหม หากฉันลืมตัวเมื่อวันใด ทำร้ายเธอให้เจ็บอีกครั้ง

 

  ร่างบางกลั่นกรองเป็นเพลงด้วยความยากเย็น ก้อนสะอื้นจุกอยู่ในลำคอ น้ำตายังคงหลั่งไหล

กึก!

ร่างบางใจสั่นน้อยๆเมื่อเห็นมือของร่างสูงกระตุกๆเบาๆอีกใจก็กลัวว่าเขาจะเป็นแบบวันนั้นอีกใจก็คิดว่าเขาอาจกลับมาเป็นเหมือนเดิม

.

.

.

“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ หัวใจเต้นเป็นปกติแล้ว...”

“จริงเหรอค่ะหมอ ขอบคุณมากค่ะๆๆๆ”

“แต่....เขายังรู้สึกตัวไม่ได้ต้องคอยทำกายภาพบำบัดครับ หมอยังให้ความมั่นใจไม่ได้ว่าเขาจะเป็นเหมือนเดิม ทุกอย่างขึ้นอยู่กับกำลังใจและ...ปาฏิหาริย์ครับ”

“โทโมะ!”

.

.

.

  จากวันนั้นผ่านมาเกือบจะ 1 ปีเต็มที่โทโมะยังคงหลับใหลแต่รู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา และแก้วก็ไม่เคยทิ้งเขาไปไหเหมือนกับเขื่อนเพื่อนที่แสนดีก็ยังคงแวะเวียนมาเยี่ยมโทโมะอยู่ไม่ขาด

“แก้วจะชดใช้ทุกอย่าง โทโมะให้อภัยคนโง่ นิสัยไม่ได้อย่างแก้วอีกสักครั้งนะ ให้แก้วได้ดูแลโทโมะตลอดไป แม้โทโมะ..ฮึก..จะไม่ตื่นขึ้นมา แค่รับรู้ก็ยังดี”

   ร่างสูงสัมผัสมือบางเล็กน้อยเปลือกตาที่หนักอึ้งเปิดออกอย่างช้าๆ

“โทโมะ!”

“อือ...”

“แก้ว ๆไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย”

...................................................................................................................................................................................

“เดินไหวไหม แก้วช่วยนะ”หลังจากวันนั้นโทโมะก็อาการทุเลาและดีขึ้นตามลำดับแต่ก็ยังต้องกายภาพทุกวันโดยมีแก้วอยู่เคียงข้างเสมอ

“แก้ว..ขอบคุณนะ ที่ไม่ทิ้งคนที่เกือบพิการอย่างชั้น”

“ขอบคุณทำไม แก้วสิ..ต้องขอโทษสำหรับทุกเรื่อง ต่อไปนี้แก้วสัญญานะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแก้วไม่มีวันจะปล่อยมือจากโทโมะไปอีกแล้ว...แก้วสัญญา”ร่างบางให้คำสัญญาหนักแน่นก่อนที่อีกฝ่ายจะยันกายขึ้นจากรถเข็ญแล้วดึงร่างบางมาสวมกอด

“แก้ว....ชั้นรักเธอ รักเกินกว่าที่จะโกรธ รู้มั๊ย ชั้นไม่เคยโกรธเทอ เพราะชั้นรักเธอ”

“ฮึก...ชั้นรักนาย”ร่างบางซบใบหน้าหวานลงกับแผงอกอุ่นของร่างสูงแล้วสวมกอดอย่างแน่นหนา

 

                                                                           รักนายคนเดียว  จากนี้...และตลอดไป

 

      คงไม่มีอีกแล้วที่ดีเหมือนเธอ จากนี้ฉันจะทำดีให้ดู ยากจะทำให้เธอได้รู้ว่าคนไม่ได้อย่างฉัน  อย่างน้อยก็รักเธอเป็นเหมือนกัน และฉัน…จะรักจริงๆให้ดู

..............................................................................................................................

อ่านกันเล่นๆฆ่าเวลา^^นะ คิกๆ