บอกได้มั้ย...บอกว่า(รักกัน) จะได้มั้ย
To_oNg0909
16) "บทจบของเรื่องราว"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบอกได้มั้ย...บอกว่า(รักกัน)จะได้มั้ย
ตอนที่ 15 ‘บทจบของเรื่องราว’
“ป็อปไม่ได้โกหกฟางใช่มั้ย”
“ครับ จะลองดูมั้ยล่ะ”
“อือ...” ป็อปปี้กดจูบหนักลงมาก่อนจะเริ่มกระบวนการพิสูจน์ให้ฟางได้มั่นใจว่า เมื่อคืนเธอ รัก กับเขาจริงรึเปล่า
‘ครืดๆ’
ป็อปปี้เอื้อมมือมาคว้าโทรศัพท์ไปกดรับ ทั้งๆที่ยังโหมกระหน่ำบทรักใส่คนใต้ร่างไม่ยั้ง (ชอบโชร์ ไอ้โรคจิต:ฟาง)
“อึก....ไอ้เขื่อนมีไรว่ะ”
“ไอ้ป็อป เมิงทำไรอยู่ว่ะ พวกกูกดออดตั้งนานทำไมไม่มาเปิด”
“กรูยังไม่ได้กลับห้อง”
“อ่ะ....”ป็อปปี้ก้มลงมากดจูบได้ทันก่อนที่ฟางจะส่งเสียงครางออกมาให้เขื่อนได้ยิน
“เฮ้ย นี่ฟาง ยัง....”
“เออ เรื่องของกรู เท่านี้นะเมิง” กดวางสายก่อนจะจัดการเรื่องของตัวเองต่อให้เส็ด
หลังจากนั้นทุกอย่างก็กกลับเข้าสู่สถาณ์การปกติ เรื่องของจินนี่ถูกกลืนไปตามกาลและเวลา ในที่สุดสามหนุ่มก็
เรียนจบ
งานรับปริญญาของ ป็อปปี้ โทโมะ เขื่อน
“พี่ป็อปยินดีด้วยนะค่ะ”
“ครับ”
“พี่เขื่อนขอถ่ายรูปด้วยนะค่ะ”
“ได้ครับ”
“พี่โมะ หนูเอาดอกไม้มาให้คะ”
“ขอบคุณครับ”
“ชิ น่าหมั้นไส้ชะมัด พี่โมะค่ะ พี่โมะขา”
“ฮ่าๆ อิจฉาเขาอ่ะดิยัยแก้ว”
“แหม ทำอย่างกับแกไม่นะ ยัยเฟย์”
“พอๆ จะทะเลาะกันไปทำไม ฟางว่าเราไปหาอะไรกินกันเหอะ อยู่ไปก็หงุดหงิด”
ฟางเอ่ยด้วยใบหน้าหงุดหงิด ปรายตามมองแฟนฟนุ่มในชุดครุย ที่มีแต่สาวๆล้อมหน้าล้อมหลังไม่เลิก
ป็อปปี้หันกลับมามองหาร่างเล็กของคนรักที่ปานนี้ไม่รู้ว่างอนหายไปไหนแล้ว แอบสะกิดอีกสองหนุ่มให้หาทาง
แยกตัวออกมาจากกลุ่มสาวๆรุ่นน้อง เพื่อไปตามหาสามสาว
“ไอ้ป็อป มเงว่ายัยพวกนั้นจะไปอยู่ไหนกันว่ะ”
“ห้องเมิง ชัวร์” โทโมะพูดด้วยท่าทางมั่นใจ
ตรงกลับมาที่คอนโดหลังจากผ่านพ้นงานพิธีมาได้
“แก้วครับ” กอดหมับเข้ากับเอวบางของนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่อย่างออดอ้อน งานนี้เข้าคงโดนที่รักเล่นงานอ่วมอีกแน่ ก็
ทำไงได้ล่ะครับ แฟนผมเข้าขี้หึง
“ไม่ต้องมากอดเลยนะ ไอ้ผีญี่ปุ่น ไปกอดสาวๆพวกนั้นนู่น”
‘ฟอด’
“ไม่เอาหรอก สาวที่ไหนจะมาสู้ที่รักโมะได้”
“อี๋ ไอ้เลี่ยน ไปไกลๆเลยนะ”
“แก้วไปญี่ปุ่นกันนะ”
“หืม” หันกลับมามองชายหนุ่มตาโต เขาชวนเธอไปญี่ปุ่น ก็แสดงว่าชวนเธอไปเจอครอบครัวเขาน่ะซิ
“โมะจะพาแก้วไปเจอที่บ้าน ไปด้วยกันนะครับ”
“โมะแน่แล้วเหรอว่าจะเลือกแก้ว”
“ครับ โมะมั่นใจว่าคนที่โมะรัก คือแก้ว” กระชับคนในอ้อมกอดแน่น
“ตกลงค่ะ” กอดตอบชายหนุ่มด้วยความรักทั้งหมดที่เธอมี
‘ความรักสำหรับเธอแม้มันจะมาพร้อมความกลัว แต่มันก็ทำให้เธอได้รู้ว่า จะมีเขาคอยจับมือเธอไว้ไม่ไปไหน’
“แก้วรักโมะนะ”
“ครับโมะรู้ เพราะโมะก็รักแก้ว”
“ไอ้กบลุกไปเลยนะ” เฟย์ดึงคนที่มั่วนิ่มนอนหลับตาพริ้มบนที่นอนเธออย่างโมโห
“ว๊าย” เขื่อนกระตุกแขนบางของคนปลุกให้ล้มลงมานอนข้างกันกอด ก่อนจะกอดเอาไว้แนบอก
“ปล่อยเลยนะ ไอ้กบ อย่ามาฉวยโอกาศกันนะ”
“โธ่ที่รักครับ จะโวยวายไปทำไม มากกว่านี้ก็เคย”
“หะ หุบปากไปเลยนะ” เอ่ยด้วยใบหน้าแดงจัด เขื่อนได้แต่แอบยิ้มกับสีหน้าเขินอายของเธอที่นานจะมีหลุดมาให้
เห็น
“แม่บอกอยากเจอเฟย์ พรุ่งนี้ไปบ้านเขื่อนกันนะ”
“ไม่เอา”
“เฟย์”
เขื่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอปฎิเสธจะไปบ้านเขาเพื่อนแนะนำตัวให้ที่บ้านเขารู้จัก
ถ้านับจริงๆคงแทบจะเป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้ง
“เฟย์....เฟย์ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะดีพอสำหรับเขื่อน”
“โถ่ที่รักครับ เฟย์คือคนที่ดีที่สุดสำหรับเขื่อนนะครับ”
“นายแน่ใจเหรอ ว่านายจะไม่เปลี่ยนใจ”
“เฟย์” เขื่อนดึงเฟย์ให้หันกลับมาเผชิญหน้ากกับเขา
“เฟย์คือคนที่เขื่อนรัก และจะรักตลอดไปนะครับ”
“อือ...ถ้านายมั่นใจว่านายจะไม่ทิ้งฉัน ก็ได้”
“ไชโย” ดึงร่างบางเข้ามากอดอย่างดีใจ
‘ความรัก แม้มันอาจจะมีเวลาที่ต้องเจ็บปวด แต่มันจะทำให้เราเรียนรู้ที่จะเก็บรักษาความสุขไว้’
“ฟาง ฟาง ยัยเตี้ย เธออยู่ไหนเนี้ย”
ป็อปปี้ตะโกนเรียกแฟนสาวอย่างหัวเสีย หลังจากที่เขากลับมาแล้วหาเธอไม่พบ โทรไปก็ไม่ยอมรับ เดินเข้าไปใน
ห้องนอนั้นแหละถึงได้รู้ว่า คนตัวเล็กลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องนอน ตั้งแต่เมื่อเช้า
‘ตี๊ดๆ’
“อ้าว นายกลับมานานแล้วเหรอ”
“หายไปไหนมา ฉันโทรหาตั้งนาน”
“โทรศัพท์” ฟางนิ่วหน้าเมื่อชายหนุ่มเอ่ยถึงเครื่องมือสือสารที่เธอก็จำไม่ได้ว่าเอาไปวางไว้ที่ไหน
“อยู่ในห้องนอน” ตอบเสียงห้วน ฟางพอจะเดาออกว่าเขาคงจะโกรธที่เธอหายไปโดยไม่บอกกล่าว เดินไปนั่งข้างๆ
“โกรธฟางเหรอ”
“โอ๋ ฟางขอโทษค่ะ ฟางก็แค่....”
“แค่...” หันกลับมาจ้องตาคนที่หยุดพูดไปซะเฉยๆ
“เซ็ง”
‘ฟอด’
“หึงฉันล่ะซิ” ดึงร่างเล็กเข้ามากอด ถามด้วยสายตาล้อเลี้ยน จนฟางเบ้ปากให้
“ชิ”
“อาทิตย์หน้าไปอเมริกากันนะ”
“หืม ไปทำไม”
“ไปหาพ่อแม่ฉันไง ยัยต๊อง”
“พะ พ่อแม่นาย”
“ใช่ ฉันจะพาว่าที่สะไภ้ไปแนะนำ” คำพูดของป็อปปี้ทำให้ฟางหน้าซับสีเลือดทันที
“นะ ไปด้วยกันนะ”
“เอ่อ นายไปขอพ่อฉันก่อนซิ”
“เหอะ ฉันไปขอมาแล้วเหอะ อย่าคิดว่าจะรอด”
อ๊ายยยยพ่อนะพ่อ ไปอนุญาติกันตอนไหนเนี้ย ใช่ซิเดี๋ยวนี้พ่อเธอจะรักตานี่มากกว่าเธออยู่แล้วนิ อะไรๆก็ ป็อปปี้
อย่างนั้น ป็อปปี้อย่างนี้ เชอะ
“ฉันรักเธอนะฟาง”
“ฉะ ฉันรู้แล้วน่า”
“แล้วเธอล่ะ”
“อะ...อะไรเล่า คบกันมาตั้งนานไม่รู้หรือไง”
“รู้ แต่ฉันอยากได้ยินจากปากเธอตั้งหาก ว่าไง”
“ฉะ ฉันรักนาย...อือ”
ป็อปปี้ก้มลงมากดจูบหวานให้ทันที ที่เธอเอ่ยจบ
‘คำว่ารักมันไม่ได้อยู่ที่คำพูด หากแต่อยู่ที่การกระทำของกันและกันต่างหาก’
The End ‘บอกได้มั้ย....บอกว่า(รัก)กันจะได้มั้ย’
[รัก P♥F ปลื้ม K♥F แอบชอบ T♥K]
^_______________________________________________________________^
จบแล้วคร้า จบแล้ว
ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามกันมาตั้งแต่ต้น หรือแม้แต่แวะเข้ามาอ่านก็ตามแต่ ขอบคุณจริงๆค่ะ
ถึงแม้วิวมันจะไม่ขึ้น แต่เราก็หวังว่าจะมีคนแวะเข้ามาอ่านกันนะค่ะ
ส่วนจะมีเรื่องหน้าอีกมั้ย ยังตอบไม่ได้ค่ะ แหะๆ เพราะยังไม่มีอะไรในหัวเลยซักจะจิด คงต้องไปหาอะไรมาจิ้นให้ฟินก่อน ถ้าได้แล้วจะแวะมาบอกกันนะค่ะ
ขอบคุฯค่ะ รักคนอ่าน ขอบคุณคนเม้น และ กราบงามๆกับคนโหวดค่ะ♥♥♥
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
