ถ้าไม่รัก ฉันจะไป TK

~มันไม่จริงใช่มั้ย มันไม่ใช่ที่เห็น พูดสิว่าไม่มีอะไร ฉันฟังเธอทั้งนั้น ทำไมคิดไปไกล รักเธอ รู้ใช่มั้ยคนดี~

"อ้าว ไอโมะ ทำไมมาคนเดียววะ" ป๊อปปี้ทักขึ้น แต่โทโมะไม่สนใจ นั้งแล้วเอาหน้าชุกลงกับโต๊ะ

"โทโมะมีอะไรก็บอกพวกเราสองคนได้นะ" ฟางเอามือตบบ่าโทโมะเบาๆ

"ไม่มีอะไรหรอกฟาง" ตอบฟางแต่ไม่มองหน้า

"แก้วใช้มั้ย"พอได้ยินคำว่า 'แก้ว' โทโมะก็พยักหน้าช้าๆ

"แก้วทำอะไรบอกพวกฉันสองคนได้นะเว้ย"ป๊อปปี้พูดขึ้น

"อืม ขอบใจมาก ขึ้นเรียนกันเหอะ" ฝืนยิ้ม แล้วกอดคอป๊อปปี้ขึ้นห้องเรียน

~แต่พอมองตาเธอวันนี้ ฉันรู้เธอยังมีใจ จะทิ้งฉันไปจริงหรือ~

โทโมะไม่มีกระจิตกระใจเรียน เอาแต่นั้งมองแก้วที่นั้งยิ้มกับ 'กวิน' นักเรียนใหม่ แต่กับเขากลับไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้เลย เขาทนไม่ได้เลยลุกขึ้นเเล้ววิ่งออกไป ป๊อปปี้เห็นดังนั้นเลยขอครูแล้ววิ่งตามออกไป

ด้าน โทโมะ

"โถ่เว้ย!!!! ทำไม ทำไม ทำไม"เขาต่อยกำแพงโรงเรียน ป๊อปปี้เห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปห้าม

"พอ พอ ไอโมะ ทำแล้วได้อะไรขึ้นมา" เขามองหน้าป๊อปแล้วทรุดลงนั้งกับพื้น

"ทำไมวะ ทำไมแก้วต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย" กำหมัดแน่น กะจะต่อยกำแพงอีกรอบ แต่ถูกป๊อปปี้ดึงเอาไว้ สักพักป๊อปปี้ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"โทรหาใครวะ"เขาถามแบเซ็งๆ

"โทรหายัยพิมนะสิ ให้มาเอาพี่ชายมันไปทำแผล" ป๊อปปี้พูดเสร็จก็รีบกดโทรหาพิมทันที สักพักพิมก็วิ่งมา แล้วก็พาโทโมะไปห้องพยาบาล

"พี่โมะใครทำให้พี่เป็นแบบนี้อะ พิมจะไปฆ่ามัน"พิมพูดแล้วทำหน้าตาโกรธแค้น

"ไม่มีอะไรหรอกพิม ทำแผลต่อไปเหอะ" แล้วพิมก็ทำแผลให้โทโมะ

~ได้โปรดบอกฉันได้มั้ย ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ได้โปรดบอกฉันชัดๆสักที บอกสิว่าเธอแค่ไหวหวั่น แต่ถ้ารักครั้งนี้มันตายไปแล้ว ถ้าฉันหมดความสำคัญ ก็บอกเลยว่าไม่รักกัน ฉันพร้อมจะไป~

"แก้ว" ฟางเรียกแก้วด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกไปถึงใขสันหลัง (ใช่เวลามาเล่นมั้ย)

"มีอะไรหรอฟาง" แก้วหันไปตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"นายออกไปก่อนกวิน"ฟางหันไปหากวินด้วยสายตาโหดๆ

"คุยกันไปสิ ฉันจะอยู่คุยกับแก้วต่อ" กวินตอบฟางแล้วยิ้ม

"ฉันบอกให้นายออกไปไง!!"ฟางตะโกนใส่หน้ากวินอย่างหัวเสีย

"ไปก็ได้"แล้วกวินก็เดินออกไป ฟางก็เริ่มถามแก้วทันที

"แก้วฟางถามจริงๆเหอะ แก้วยังเห็นโทโมะเป็นแฟนอยู่มั้ย" แก้วมองฟางแบบงง

"อ้าว ทำไมฟางถามแก้วแบบนี้ละ " แก้วยังคงไม่รู้ตัว ว่าที่ตัวเองทำนะ มันร้ายแรงแค่ไหน

"แก้วโทโมะเขาเสียใจมากนะที่แก้วทำแบบนี้ กวินนะใคร แล้วโทโมะนะใคร แก้วควรจะรู้เอาไว้ ฟางทนไม่ได้หรอกที่แก้วทำแบบนี้ ฟางเห็นใจโทโมะเขานะ ฟางขอร้องแก้วเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย ฟางขอร้อง" ฟางพูดจบแล้วเดินออกไป ระหว่างทางเดินสวนกับกวินฟางมองกวินค้อนๆแล้วชน จากนั้นก็เดินไปหาป๊อปปี้แฟนหนุ่ม ส่วนแก้วก็นั้งคิดที่ฟางพูดออกมา ว่าเธอรักโทโมะหรือแค่หวั่นใหวเท่านั้นเอง

~ก็เมื่อใจของฉัน เธอเป็นคนยึดไว้ ทั้งใจฝากให้เธอดูแล มีคนเดียวเท่านั้น คนที่ฉันจะแคร์ รักเธอและจะรับความจริง ~

ที่ ห้องนอนโทโมะ

~อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกว่าเหงาเลย~

โทโมะไม่รับเพราะรู้ว่าต้องเป็นแก้วแน่นอน โทรมาเกือบร้อยกว่าสายได้ โทโมะตัดสินใจปิดเครื่องแล้วข่มตาลง จนหลับไปที่ โรงเรียน

"โทโมะ" แก้วตะโกนเรียกโทโมะ

"........." โทโมะไม่สนใจไม่มอง รีบเดินขึ้นห้องเรียนอย่างรวดเร็ว

"เป็นอะไรของเขานะ" แก้วบ่น แล้วเดินขึ้นห้องไป

พักกลางวัน

"โทโมะซื้ออะไรมากินอะ"ฟางมองตามจานอาหารที่โทโมะซื้อมา

"อะเอาไป ฉันไม่กินหรอก ไม่หิว"ยื่นจานให้ฟาง แล้วนั้งลงข้างป๊อปปี้

"เฮ้อ...พวกฉันสองคนไม่รู้จะช่วยแกอะไรแล้วนะไอโมะ" โทโมะไม่ตอบ สายตามองไปอีกโต๊ะนึงที่มี แก้วกับกวินนั้งอยู่ ป๊อปกับฟางมองตามสายตาโทโมะไป ส่วนโทโมะก็นั้งกำหมัดแน่นแล้วลุกขึ้นยืน

"โทโมะใจเย็นๆนะ " ฟางพูดขึ้น

"เดี๋ยวมา" แล้วโทโมะก็เดินออกไป แล้วไม่กลับมาอีกเลย

ที่ ศาลาหลังโรงเรียนที่แก้วกับโทโมะชอบมานั้งเล่นด้วยกัน

"แก้วเธอคงรักมันไปแล้วสินะ ฉันจะไปจากเธอเอง ฉันอยู่ไปมันก็คงเปล่าประโยชน์ ฉันมันคนเก่าแต่มันนะคนใหม่ ฉันตัดสินใจแล้วแก้วขอให้เธอมีความสุขมากๆนะ" โทโมะนั้งพูดกับตัวเองไปเรื่อยๆ แต่บังเอิญได้ยินเสียงคนคุยกันเลยเดินไปดู ภาพที่เขาเห็นคือแก้วกับกวินยืนคุยกัน แต่คำพูดเหล่านั้นทำให้เขาแทบอยากจะฆ่าตัวตายไปเลย คำสุดท้ายที่เขาได้ยินจากปากแก้วคือ

"กวินแก้วรักกวินนะ......"

ที่ บ้านไทยานนท์

"คุณแม่คับผมตัดสินใจแล้ว ว่าจะกลับไปอเมริกา" ตอบออกไปด้วยความจริงใจ

"เเม่เข้าใจโทโมะนะลูก ถ้าจะกลับไปแม่ก็ไม่ว่า แต่ลูกคิดดีแล้วหรอ"ผู้เป็นแม่กอดปลอบลูกชาย

"คับ....ฮึก....เขาทิ้งผมไปแล้วคับแม่....ฮึก" ผู้เป็นแม่ค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ลูกชายอย่างเบามือ

"เอาละๆ ไปนอนได้แล้ว ดูสิหมดหล่อเลย"

"คับ"หอมแก้มคนเป็นแม่แล้วเดินขึ้นห้องไป

เช้าวันต่อมา

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

"ไอโมะแกอย่างลืมพวกฉันสองคนนะเว้ยยย"

"เออ ไม่ลืมหรอก"เดินเข้าไปกอดป๊อปปี้

"แล้วคนนั้นเขารู้หรือยัง"ฟางถามขึ้น

"ยังหรอกฟาง เราไม่บอกเอง"โทโมะพูดแล้วทำสีหน้าเศร้าลง

"เดี๋ยวฟางมานะ"แล้วฟางก็เดินออกไป

"พี่โมะอย่าลืมของฝากนะ"พิมพูดติดตลกหน่อยๆ

"ไม่ลืมหรอก"ขยี่หัวน้องสาวเบาๆ

 5 นาที ผ่านไป

ฟางเดินมาด้วยท่าทางยิ้มแย้ม

"เป็นไรฟางผีเข้าหรอ"ป๊อปปี้เห็นฟางเดินยิ้มมาเลยถามขึ้น

"บ้าหรอป๊อป นี่โทโมะฟางมีอะไรจะเซอร์ไพร้"พูดแล้วตีแขนป๊อปปี้ไปทีนึง ก่อนจะหันไปบอกโทโมะ

"อะไรหรอฟาง"ถามฟางด้วยสายตา งง

"ตามมาสิ" โทโมะเดินตามฟางออกไป

~ได้โปรดบอกฉันได้มั้ย ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ได้โปรดบอกฉันชัดๆสักที บอกสิว่าเธอแค่ไหวหวั่น แต่ถ้ารักครั้งนี้มันตายไปแล้ว ถ้าฉันหมดความสำคัญ ก็บอกเลยว่าไม่รักกันฉันพร้อมจะไป~

ณ จุดนัดหมายที่ฟางเตรียมไว้

 "โทโมะอยู่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฟางมา"แล้วฟางก็เดินออกไป โทโมะหันมองไปรอบๆ แต่ไปสดุดตากับผู้หญิงคนนึงที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาดี

"แก้ว"โทโมะตกใจที่แก้วมาทำอะไรที่นี้

"โทโมะ...."แก้ววิ่งไปกอดโทโมะ โทโมะเลยกอดตอบ

"แก้วมาที่นี้ทำไม" ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วค่อยๆคลายกอดออก

"โทโมะจะทิ้งแก้วไปจริงๆหรอ"ถามด้วยน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา

"แก้วต่างหากเป็นคนทิ้งโทโมะ"พูดแล้วหันหน้าหนี

"โทโมะอย่าทรมานแก้วได้มั้ย...ฮึก..ฮือ"แก้วเข้าไปกอดโทโมะจากด้านหลังแล้วร้องให้

"แก้วต่างหากที่ทรมานโทโมะ ทำเหมือนไม่เห็นโทโมะในสายตา ทำเหมือนโมะไม่มีตัวตน" พูดออกมาที่จริงแล้วก็เจ็บปางตาย แต่ก็กลั้นใจพูดมันออกมา

"ทำไมพูดแบบนั้นละ"ยังกอดอยู่เหมือนเดิม โทโมะหันหน้ามาแล้วถามแก้ว

"แก้วบอกโทโมะได้มั้ยว่าแก้วแค่หวั่นไหว ถ้าโทโมะหมดความสำคัญ แก้วบอกเลยว่าไม่ได้รักโมะ โมะพร้อมจะไปเอง แก้วกลับไปหากวินเถอะ"พูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย

"ไม่อะโทโมะ แก้วรักโทโมะคนเดียว แก้วไม่เคยรักใครเลยนอกจากโทโมะ ส่วนกวินเขาเป็นได้แค่เพื่อน แก้วจะไม่ยอมให้โทโมะไปไหนทั้งนั้นอะ....ฮือ ฮือ" โทโมะค่อยๆใช่มือปาดน้ำตาออกจากหน้าแก้วเบาๆ

"เลิกร้องได้แล้ว ไม่สวยแล้วเห็นมั้ย"ยิ้มให้แก้ว

"โทโมะก็เหมือนกัน ไม่หล่อแล้ว"แก้วใช่ผ้าเช็ดหน้าเซ็ดน้ำตาให้โทโมะ แล้วยิ้มตอบ แล้วทั้งคู่ก็กอดกันเนิ่นนาน

"ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ" ป๊อปปี้ฟางและพิมเดินออกมาจากที่ซ้อน

"ขอบใจฟางมากนะที่ช่วยแก้ว" แก้วหันไปขอบใจฟาง

"โทโมะจะไปอเมริกามั้ย"แก้วถามโทโมะด้วยเเววตาเศร้าๆ

"ไม่แล้วละ จะอยู่กับหวานใจ" โอบเอวแก้วไว้

"กลับบ้าน"พิมพูดแล้วเดินนำหน้าไป แล้วทั้งสี่คนก็เดินออกจากสนามบิน หลังจากวันนั้นทั้งสองก็รักกันอย่างมีความสุขตลอดไป.............

~ได้โปรดบอกฉันได้มั้ย ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ได้โปรดบอกฉันชัดๆสักที บอกสิว่าเธอแค่ไหวหวั่น แต่ถ้ารักครั้งนี้มันตายไปแล้ว ถ้าฉันหมดความสำคัญ ก็บอกเลยว่าไม่รักกันฉันพร้อมจะไป........~

------------------------------------------THE END-------------------------------             สนุกกันมั้ย คิดออกแค่นี้ละ ช่วงนี้ไรเตอร์สมองกลับ ฝากด้วยเด้อออ....