[SF]ไวต่อความรู้สึก ; Sensitive

ณ Kamikaze International School
"แก้วววววววว"ฟางเรียก
"ทำไม มีไร ?"แก้วถามพลางยัดขนมปังเข้าปากไป
"รู้เรื่องยังๆ ?"ฟางถาม
"เรื่องอะไรอ่ะ ??? เรื่องฟางกับป็อปเป็นแฟนกันน่ะหรอ ? แก้วรู้แล้วเฟย์บอกเมื่อเช้า"แก้วพูด
"อ๋ออ อืมม ดีแล้วที่รู้ เฮ้ย!! ไม่ใช่ๆ อีกเรื่องเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนเราเนี้ย"ฟางพูด
"ยังอ่ะ โรงเรียนเราทำไม โรงเรียนเราจะปิด 1 อาทิตย์หรอ ? โหวดีจัง ฉันจะได้ไปเที่ยวให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลยยย"แก้วพูด(ซะยาวเลย)
"นี้ หยุดพูดแล้วฟังฟางนะ โรงเรียนเราจะจัดงานปีใหม่กัน"ฟางบอก
"แล้ว ???"แก้วถามต่อ
"Teacher บอกว่าให้ห้องเราหาการแสดง แต่ Teacher เค้าขี้เกียจรอเลยสรุปว่า
ให้เราเนี้ย ร้องเพลงเพลงอะไรก็ได้"ฟางพูด
"แล้วไงต่อ ?"แก้วถามต่อ
"แล้วไงงั้นหรอ ? ก็เราเนี้ยแหละที่ต้องไปร้องเพลง"ฟางพูด
พรวด!
แก้วที่กำลังกินมพอได้ยินถึงกับพ่นน้ำใส่หน้าฟางเลยทันที
"ห๊ะ ! อะไรนะ ?"แก้วพูดในขณะที่กำลังเช็ดปากตัวเองโดยที่ไม่ได้มองหน้าฟางเลย
พอแหงนหน้ามามองก็พบกับ
"เฮ้ย! ฟางทำไมหน้าเป็นงี้อ่ะ อยากกินนมก็ไม่บอก 5555"แก้วพูดไปขำไป
"ไม่ต้องมาขำเลย ไอ้ไก่เน่า ไส้แห้ง"ฟางเดือดแล้ววว
"โอ๋ๆๆๆๆ เค้าขอโทษนะ ก็คนมันตกใจนี่หว่าาา"แก้วพูด
"ช่างเหอะ แล้วยัยเฟย์ไปไหนอ่ะ จะได้ให้ช่วยกันหาเพลงมาร้อง"ฟางถามพร้อมมองหาน้องสาวของตน
"หลับอยู่ตรงนั้นไง"แก้วพูดพร้อมชี้ไปที่หลังห้อง
"ขี้เซา"ฟางบอกแล้วเดินไปปลุกเฟย์

Kaew Talk :
เฮ้อ ฉันต้องร้องเพลงหรอเนี้ย ??? เพลงไรดีล่ะ ???
คิดไม่ออกอ่ะ
End Kaew Talk

"แก้วจัยยยยยยยยยยย"เสียงปริศนราเอ่ยขึ้น
"มีไร ยิ้มหน้าเป็นแป๊ะยิ้ม มาเชียวนะ นายโคโดโมะ"แก้วพูด
"นี้ ถ้าไม่ติดว่าอารมณ์ดีนะ ถีบตกเก้าอี้ไปแล้วนะเนี้ย"ชายหนุ่มคนเดิมพูด
"โหยย! แรงงงงง"แก้วพูด
"ว่าแต่ อารมณ์ดีอะไรมาอ่ะ"แก้วถาม
"นี้ไง ฉันได้ BB Pin พิมมาแล้วโว้ยยย"โทโมะพูดพร้อมโชว์ของให้ดู
"อืม แล้วไง"แก้วถาม
"อะไรเนี้ย ? ไมไม่ดีใจกับเพื่อนเลยล่ะ"โทโมะพูด
"ฉันต้องทำงี้หรอ ? ว้ายย!จริงหรอ ? ยินดีด้วยนะ เพื่อนฉันหล่อจริงเลยได้มาง่ายๆ
แหมม ดีใจด้วยนะ แบบนี้อ่ะหรอ ? หรือแบบนี้ เห้ย!จริงหรอว่ะ ? ดีใจด้วยนะ
สุดยอดเทพบุตรเลยอ่ะ โฮะๆๆๆๆ แบบนี้หรอ ?"แก้วถาม
"เชอะ !"โทโมะพูดแล้วเดินหนีไปพร้อมรอยยิ้ม
"เฮ้อ!!!"แก้วถอนหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย
มันนานแค่ไหนแล้วนะ ที่เขาคิดเกินกว่าคำว่าเพื่อนกับเพื่อนชายที่สนิทของตนเอง
มันนานพอที่จะเปลี่ยนคำว่า "สนิท" ให้เป็นคำว่า "ความผูกพัน" และแปรเปลี่ยนเป็น "ความรัก" ในที่สุด
แต่อีกฝ่ายไม่เคยรับรู้ความรู้สึกนี้เลย
"เมื่อไหร่เธอจะรู้ตัว!!"แก้วพูดพร้อมมองหน้าเพื่อนชายที่ตอนนี้กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับ บีบี ของตน

หลายวันต่อมา
"แค่กๆๆๆๆ"
"เป็นอะไรของแกเนี้ยแก้ว ? จะถึงวันงานอยู่แล้วนะ ไม่สบายได้ไงเนี้ย ?"เฟย์ถาม
"ไม่รู้อ่ะ สงสัยแก้วซ้อมเยอะไปหน่อย เลยนอนไม่เพียงพออ่ะ"แก้วพูดในขณะที่ตนเองก็กำลังฝึกร้องเพลงไปกับเพื่อนๆ
"แก้วว อ่ะน้ำอุ่นกะยาเดี๋ยวไม่สบายอาการหนักไปอีก รู้มั้ยว่าเป็นห่วง"โทโมะพูดพร้อมยื่นน้ำ+ยาให้แก้ว
"แต๊งค์"แก้วพูดพร้อมหยิบน้ำกับยามาแล้วก็กิน
ตกเย็น
'ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ ~'
"ว่าไง โทร.มามีไร ฉันไม่ใช่พิมนะ"แก้วพูดทันทีเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใคร
"นี้ เดี๋ยวเหอะ ก็เป็นห่วงไง กินยายัง จะนอนยัง นอนไวไวนะ เดี๋ยวอาการมันจะหนัก"โทโมะพูด
"เออ รู้แล้วเพื่อนนะไม่ใช่พ่อสั่งอยู่ได้"แก้วพูด
"ไม่ใช่แค่เพื่อนซะหน่อย"โทโมะพูด
"แล้วเป็นอะไร"แก้วอมยิ้มในคำพูดของโทโมะ
"แต่เป็นเพื่อนที่โคตรสนิทเลยต่างหาก ฮ่าๆๆ ไปล่ะ พิมโทร.มา ฝันดีเว้ย!"โทโมะพูด
"เฮ้อ! ฉันคงสู้พิมไม่ได้เลยสินะ"แก้วพูดพร้อมล้มตัวลงนอนบนเตียง
หลายวันต่อมา
และเช้าวันงาน
"แก้วเป็นไงมั่งดีขึ้นยัง ?"โทโมะถาม
"อืมม ดีแล้วล่ะ"แก้วพูด
"ก็ดีแล้ว"โทโมะพูดพร้อมกำลังจะเดินไป
"เดี๋ยวโทโมะ"แก้วพูด
"อะไร ?"โทโมะถาม
"ฉันถามไรหน่อยดิ"แก้วพูด
"อะไรอ่ะ ??"โทโมะถาม
"นายคิดยังไงกับฉันอ่ะ ? ที่นายบอกว่าเป็นห่วงอ่ะ เป็นห่วงจริงหรือเปล่า ?"แก้วถามเพราะเธออึดอัดกับการกระทำของเขา
"ฉันก็คิดกะแกแค่เพื่อนไง ที่บอกว่าเป็นห่วงน่ะ ฉันกลัวว่างานจะล่มเฉยๆ"โทโมะตอบแบบหลบหน้าหลบตา
"งั้นหรอ ? ไม่ห่วงฉันจริงๆหรอ ? ดี..แล้วนายบอกเป็นห่วงฉันทำไม ทั้งๆที่นายไม่ได้คิดอ่ะ
นายรู้มั้ย ? ว่าคำพูด การกระทำของนาย มันทำให้ผู้หญิงคิดไปไกล
และฉันก็เป็น 1 ในนั้น ขอร้องเถอะ ถ้านายไม่ได้คิดอะไรอย่าพูดมันออกมาได้มั้ย ?"
แก้วพูดพร้อมน้ำตาที่อัดอั้นมานาน
"ฉันมีเรื่องจะบอกนายอีกอย่างนึง"แก้วพูดพร้อมกับปาดน้ำตา
"ฟังดีดีนะ ฉันอยากบอกว่า ฉัน-ชอบ-นาย"แก้วพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง
"รู้สึกดีจังที่ได้บอกไป ขอบใจที่ยังทนฟัง"แก้วพูดแล้วเดินหนีไป
ปล่อยให้โทโมะยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น
และแล้วเวลาแห่งการแสดงของ 3 สาว เฟย์ฟางแก้วก็มาถึง
"เชิญพบกับการแสดงต่อไปเลยครับ ในบทเพลง ไวต่อความรู้สึก"พิธีกรเอ่ย

ลมฟ้ามันค่อนข้างปรวนแปร Takecare ตัวเองด้วยล่ะ อย่านอนดึกนะ…
เธอเป็นห่วง นี่เธอมาหวงฉันทำไม
เธอเลิกโทรเข้ามาบ่อยๆ แล้วพูดลอยๆได้มั๊ย อย่าทำเป็นเหมือนเอาใจใส่ ถ้าเธอไม่ได้จะจริงจัง

คิดทุกคำที่เธอไม่คิด. ถ้าฉันกำลังเข้าใจผิด (ผิดอีกแล้ว…ผิดอีกแล้ว) บอกได้มั๊ย

ฉันมันคนอ่อนไหว…ไวต่อความรู้สึก..ha แค่เธอเดินมาเปิดหัวใจมันเตลิด
เหมือนกำลังจะเกิดsome one ข้างใน เรื่องจริงมั๊ยไม่รู้…แต่ที่ฉันรู้ต้องคอยห้ามใจ
นี่ก็เป็นอีกวัน…ที่หัวใจง่ายๆ สั่งตัวเองไว้…อย่าเพิ่งไปเป็นของเธอ

ใคร ที่เธอให้ความสนิท ก็คิดจะเป็นห่วงเขา แบบเดียวกับฉันใช่รึเปล่า คงมีคนรักเธอมากมาย ถ้างั้นเราไม่ควรเจอกัน. เพราะฉันน่ะขี้หวั่นไหว อย่าทำเป็นเหมือนเอาใจใส่ ถ้าเธอไม่ได้คิดจริงจัง

ระหว่างที่ร้องเพลงไป แก้วก็เอาแต่จ้องมองหน้าโทโมะที่ยืนอยู่ข้างพิม
แก้วร้องเพลงนี้ออกไปทั้งน้ำตาแห่งความเสียใจ
โทโมะก็ยืนมองแก้วบนเวทีเช่นกัน พิมพูดกับโทโมะโทโมะก็ไม่ตอบ

คิดทุกคำที่เธอไม่คิด. ถ้าฉันกำลังเข้าใจผิด (ผิดอีกแล้ว…ผิดอีกแล้ว) บอกได้มั๊ย

ฉันมันคนอ่อนไหว…ไวต่อความรู้สึก..ha แค่เธอเดินมาเปิดหัวใจมันเตลิด
เหมือนกำลังจะเกิดsome one ข้างใน เรื่องจริงมั๊ยไม่รู้…แต่ที่ฉันรู้ต้องคอยห้ามใจ
นี่ก็เป็นอีกวัน…ที่หัวใจง่ายๆ สั่งตัวเองไว้…อย่าเพิ่งไปเป็นของเธอ

ที่ทำให้ฉันรู้สึก อย่าทำให้ฉันรู้สึก ถ้าเธอไม่ได้รู้สึก ก็ช่วยหยุดทีได้มั้ย

เรื่องจริงมั๊ยไม่รู้…แต่ที่ฉันรู้ต้องคอยห้ามใจ
นี่ก็เป็นอีกวัน…ที่หัวใจง่ายๆ สั่งตัวเองไว้…
อย่าเพิ่งไปเป็นของเธอ

เมื่อร้องเพลงจบแก้วก็ปาดน้ำตาแล้วกลับมายิ้มให้ทุกคนอีกครั้งพร้อมกับเดินลงเวทีไป
"แก้ว เป็นไร ไม่ต้องร้องนะๆ"ฟางปลอบแก้ว
"แก้วไม่เป็นไรแล้วฟาง แก้วขอตัวก่อนนะ"แก้วพูดพร้อมกับเดินหนีไป

ทางด้านโทโมะ

"ขอบคุณนะพิม"โทโมะพูด
"ไม่เป็นไร พิมยินดีเสมอ"พิมพูดแล้วเดินจากไป...

ทางด้านแก้ว
"น้ำตาบ้าเนี้ย ไหลออกมาอีกทำไม"แก้วพูด
"แก้ว"โทโมะเรียก
"มีอะไร"แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"ที่แก้วบอกว่าแก้วชอบโทโมะน่ะ จริงหรอ ?"โทโมะถาม
"อืม ทำไม ?"แก้วถาม
"จะสายไปมั้ย ? ถ้าฉันจะบอกว่า ฉันก็ชอบเธอ ไม่สิๆ ฉันรักเธอเลยล่ะ"โทโมะพูด
"นายพูดอะไร ?"แก้วถามด้วยสีหน้าตกใจ

ย้อนไปก่อนหน้านี้
"เป็นไงล่ะ ทำเค้าร้องไห้เลยนะ"พิมถาม
"ไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้นะเนี้ย"โทโมะพูด
"แล้วไงต่อ ?"พิมถามต่อ
"ก็ได้เวลาพูดความจริงแล้วน่ะสิ"โทโมะพูด
"นึกว่าจะไม่พูดซะอีก"พิมพูด
"ขอบคุณนะพิม"โทโมะพูด
"ไม่เป็นไร พิมยินดีเสมอ"พิมพูดแล้วเดินจากไป...

ปัจจุบัน
โทโมะเล่าเรื่องให้แก้วฟังทั้งหมด
"นี่ ทำไมทำแบบนี้ล่ะ ?"แก้วถาม
"ก็ปากเธอแข็งกว่าที่คิดน่ะสิ"โทโมะพูด
"รู้ได้ไงว่าแข็ง"แก้วถามอย่างมีเลศนัย
O.o <--- หน้าโทโมะ
จากนั้นแก้วเดินเข้าไปหาโทโมะก่อนที่โทโมะจะตอบอะไร แก้วก็นำปากของเธอไปประกบกับปากของเขาซะก่อน
จูบนี้แสดงถึงความรักที่ทั้ง 2 มีให้แก่กัน
จูบนี้เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ แต่ที่รู้นานมากก นานพอที่จะทำให้ทั้งคู่หายใจไม่ออก
พอเริ่มหายใจไม่ออกแก้วก็ถอนริมฝีปากออกมาพร้อมพูดว่า
"ไง ปากฉันแข็งมั้ย ? คุณชาย"แก้วพูด
"ไม่รู้สิ อย่างนี้มันต้องมีอีกรอบ"โทโมะพูดพร้อมกับดึงแก้วเข้ามาจูบอีกครั้ง
จูบนี้นานกว่าครั้งก่อน นานจนทั้งคู่ลืมไปว่าทั้งคู่อยู่ที่โรงเรียนไม่ใช่ที่ส่วนตัว

Tomo Talk :
กว่าจะพูดได้นะ คำว่าชอบเนี้ย เล่นซะเสียเหงื่อไปหลายกะละมังเลย
End

Kaew Talk :
กว่าจะรักกันเสียน้ำตาไปหลายถังเลยนะเนี้ย
ไอ้คุณชายเจ้าเล่ห์ แต่น่ารักที่สุด
เพื่อนๆก็อย่าลืมบอกชอบคนที่เราชอบล่ะ การบอกออกไปมันก็ทำให้เรารู้สึกดีไม่อึดอัดเหมือนกันนะ
แม้ว่าผลลัพธ์นั้นจะทำให้เราเสียน้ำตาก็ตาม
บางทีเค้าอาจจะใจตรงกันกับเราก็ได้นะ ใครจะไปรู้
เหมือนคู่แก้วไง ^^
End

- End -