รักแค่เอื้อมมือ...

     ....รอมาจนถึงทุกวันนี้.....รอมาเกือบ4 ปี....

                  เราก็เป็นเพียงแค่เพื่อนสนิท....แค่นี้เอง....

ร่างสูงมองท้องฟ้าในยามตะวันลับไป..หันไปมอง ร่างหญิงสาวฝั่งด้านขวาที่กำลังคุยเม้าท์อยู่กับแฟนคลับที่ได้เดินทางมาด้วย

                                     'วันสุดท้ายก็มาถึงซักที '

ร่างสูงพยายามข่มตาหลับเพื่อเมื่อถึงสนามบินแล้วจะได้ไม่อ่อนเพลีย.....

                                 แชะ แชะ แชะ

ร่างสูงพยามลืมตาขึ้นเมื่อเสียงกล้องถ่ายรูปดังขึ้นข้างหู

"อะไรเนี่ย???"ร่างสูงถามแฟนคลับที่เพิ่งถ่ายรูปไว้เมื่อกี้นี้

...ถ่ายทำไม?...ถ่ายตอนหลับเนี่ยน่ะ....

คำถามของเขาวนเวียนอยู่ในห้องพยายามมองได้ด้านข้างนั้นคือด้านของพวกเขาแฟนคลับและแก้ว...

"คิๆ คิๆ 555555555"เสียงหัวเราะดังกระหึม เนื่องจากมีเพียงทีมนี้เท่านั้น

"หัวเราะอะไรกัน?"ร่างสูงถามเพื่อน

"โห...โทโมะ หน้านายเหมาะเอารูปไปให้คนอื่นดูมากๆเลยอ่ะ..."

"นายโทโมะ ตอนนายนอนต้องคิ้วย่นด้วยอ่ะ ตอนถ่ายรูปก้อทำหน้าเครียดด้วย พวกเราก้อนึกว่า แกล้งหลับกันก้อให้แฟนคลับไปถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก"แก้วบอก

"ใครเป็นคนคิด"โทโมะถาม 

เพียงนิ้วชี้ของแฟนคลับก้อรู้แล้วว่าใคร เพื่อนๆของเขาและแก้วนี่เอง

"เฮ้อ พวกบ้า"โทโมะสบถเบาๆ แล้วหลับตานอนต่อ....

.

.

.

.

หลังจากที่พวกเขาได้มาถึงสนามบินของเมืองไทยแล้ว ก้อร่ำลากัน

"เจอกันโอกาสหน้าน่ะคร้าบ~"เสียงที่ใสแจ๋วของเขื่อนดังมากจนผู้คนมามอง

"แก้ว...กลับด้วยกันมั๊ยเดี๋ยวไอ้เขื่อนไปส่ง"ป๊อปปี้ถามร่างบางที่กำลังโบกมือลาแฟนคลับอยู่

"อ๋อ...แก้วมีคนมารับน่ะ แม่บอก"

"งั้นพวกเรากลับก่อนนะ"จงเบ เคนตะพูดพร้อมกัน

"อื้อ จ๊ะ แล้วเจอกัน"

"แก้ว...เค้ามาแล้ว"

___________________________________________________________________

เรื่องแรกไง ถ้าไม่หนุกก้อเม้นหน่อยคร้าบ เพื่อไว้ปรับปรุงคร้าบ