รักกด like ของนายกรุีปB กับยัยกรุ๊ป O

ที่โต๊ะม้าหินตัวในมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง

"คนกรุ๊ป A เป็นคนขี้เหงาแต่ชอบเก็บตัวเงียบๆ แคร์ความรู้สึกของคนใกล้ตัวมาก เก็บความรู้สึกไม่เก่ง ชองใครก็มองอยู่ตลอดเวลา...คนกรุ๊ป B เป็นคนฉลาดแต่ชอบแกล้งโง่ จับผิดคนได้เก่งมาก ถ้าโดนท้าทายเรื่องความรักจะเล่นด้วยทันที โดนเฉพาะกับคนที่ตรงสเปกอยู่แล้ว  ส่วนคนกรุ๊ป O เป็นคนเหลี่ยมจัด แผนสูง....กรี๊ดดด...ไม่จริงนะ ฉันไม่ใช่คนเหลี่ยมจัด แผนสูงซะหน่อย" ยัยข้าวปุ้น สาวเฟรชชีปี 1หมาดๆ อ่านบทวิเคราะห์นิสัยตามกรุ๊ปเลือดในหนังสือให้เพื่อนๆที่นั่งล้อมวงอยู่ฟัง แต่นังไม่ทันอ่านจบก็โวยวายขึ้นมาซะงั้น

"หืมมม กล้าพูดนะ เธอน่ะสุดยอดของความเหลี่ยมจัด แผนสูงเลยล่ะ"ยัยน้ำผึ่งเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากยัยข้าวปุ้น เพราะรู้นิสัยเพื่อนซี้ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมคนนี้ดีกว่าใคร

"อะไรย่ะๆ ไหนบอกมาซิว่าฉันเหลี่ยมจัด แผนสูงตรงไหน อย่ามาใส่ความกันนะ"ยัยข้าวปุ้นเถียงแต่ก็แอบอมยิ้มนิดๆ

"ด๊ายยย! เดี๋ยวฉันจะแฉนิสัยยัยกรุ๊ป O อย่างแกให้เพื่อนทุกคนฟังเดี๋ยวนี้แหละ"ยัยน้ำผึ่งทำหน้าเจ้าเล่ห์

  ย้อนกลับไปเมื่อ 2ปีก่อน ตอนที่ยัยข้าวปุ้นกับยัยน้ำผึ่งยังเรียน ม.5 อยู่

"เฮ้ยน้ำผึ่ง! ฉันว่าฉันขี้เกียจเรียนวิชานี้แล้วว่ะ"ยัยข้าวปุ้นหันไปสะกิดยัยน้ำผึ่ง ตอนที่ครูสอนวิชาภาษาไทยไปได้แค่10นาทีนิดๆ

"แกเนี่ยนะขี้เกียจเรียนวิชานี้ นี่มันวิชาโปรดแกเลยไม่ใช่หรอ"ยัยน้ำผึ่งงง

"แกมองไปทางโน้นสิ แล้วจะรู้ว่าทำไมอยู่ๆ ฉันก็ขี้เกียจเรียนขึ้นมาเฉยๆ"ยัยข้าวปุ้นพยักพเยิดไปที่อาคารที่อยู่ฝั่งตรงข้าม และยัยน้ำผึ่งก็ชะโงกหน้ามองตามไป

"อ๋อ! อย่างงี้นี้เอง"

"งั้นช่วยฉันทีนะ"ยัยข้าวปุ้นขยิบตาให้ยัยน้ำผึ่งแล้วเอามือกุมท้อง ทำสีหน้าเจ็บปวดทรมานขึ้นมาแบบไม่มีปี่ขลุ่ย ยัยน้ำผึ่งอึ่งกิมกี่ไป 2วินาที แต่พอนึกได้รีบดำเนินแผนการต่อ

"คุณครูค่ะ ยัยข้าวปุ้นปวดท้องเมนค่ะ"

5 นาทีต่อมา ยัยน้ำผึ่งก็ประคองยัยข้าวปุ้นมาส่งที่ห้องพยาบาลประจำโรงเรียนตามแผน แอ๊กติ้งขั้นเทพของยัยข้าวปุ้นทำให้ไม่มีใครสงสัยเลยว่าเป็นแค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้น

"ฟิ้ว! ฟิ้ว! ปัง! ปัง! ปัง!"

แต่เมื่อครูประจำห้องพยาบาลออกไปทำธุระข้างนอกปุ๊บ ยัยข้าวปุ้นที่แอบมองอยู้ตลอดเวลาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเล่นเกมอย่างเมามันปั๊บ แถมไม่คิดจะปิดเสียงไม่ให้รบกวนคนป่วยคนอื่นอีกต่างหากด้วยนะ

"ครืด"

ผ้าม่านที่กั้นระหว่างเตียงของยัยข้าวปุ้นกับเตียงแรกสุดนั้นถูกรูดเปิดอย่างแรง เมื่อยัยข้าวปุ้นหันไปมองก็พบกับสายตารำคาญของนายฟืนเด็กหนุ่มชั้นม.5 ซึ่งเรียนคนล่ะห้องกับเธอ

"ตอนที่เธอเข้ามาเมื่อกี้ ฉันเห็นเธอปวดท้องจะเป็นจะตายเหมือนควายออกลูกแฝด7ตัว ไม่ใช่หรอ แล้วนี่อะไรของเธอเนื่ยนอนเล่นเกมหน้าตาเฉยเลย"

นายฟืนชะโงกหน้ามามองยัยข้าวปุ้นตั้งแต่หัวจดเท้า เพราะดูไม่มีเค้าของคนป่วยเลยสักนิด ซึ่งยัยข้าวปุ้นก็ไม่เดือดร้อนกับสายตาจับผิดของนายฟืนแม้แต่น้อย

"ก็แบบว่าตอนนี้หายแล้วไง มีอะไรปะ" ยัยข้าวปุ้นทำเสียงกวนๆใส่และหันไปเล่นเกมต่อ

"มารยาว่างั้นเหอะ เดี๋ยวครูพยาบาลมา ฉันจะฟ้องว่าเธอไม่ได้ปวดท้องจริงๆ แค่อยากมานอนเล่นเพราะขี้เกียจเรียน"

"เชิญฟ้องตามสบาย ฉันก็จะฟ้องกลับว่านายก็ขี้เกียจเรียนแล้มานอนอ่านการตูนเล่นเหมือนกัน"

 ยัยข้าวปุ้นพูดลอยหน้าลอยตา เพราะเธอแอบเห็นหนังสือการตูนโผ่ลออกมาจากใต้หมอนของเขาตั้งแต่เมื่อตอนเข้ามาแล้ว นายฟืนรีบยัดหนังสือกลับเข้าไปใต้หมอนอย่างเสียฟอร์ม แล้วรูดม่านปิดอย่างขัดใจ

"คิก คิก คิก " ยัยข้าวปุ้นหัวเราะเบาๆ แต่นายฟืนก็ได้ยินอยู่ดี