มันคงไม่ใช่ ...ความรัก

เช้าวันต่อมา....... [ 07.00 น. ]

@ หน้าบ้านแก้ว

"ยู ฮู้ ที่รักโทโมะมารับไป ร.ร แล้วคร้าบบบ -[]= " เสียงโทโมะที่ยืนเกาะประตูรั้วแก้ว พลางตะโกนเรียก

ชื่อเพื่อนตนเเบบไม่เกรงใจชาวบ้านเช้าช่องเเถวนี้เลย ............

เเต่ของท้าวความก่อนว่าโทโมะมาบ้านเเก้วครั้งนี้เป็นครั้งเเรกเพราะปกติไม่เคยคิดที่จะมา --+ เเต่ที่มาคราวนี้เพื่อให้สมบทบาทกับการเป็นแฟน(หลอกๆ)กันสะหน่อย โทโมะก็เลยตัดสินใจออกจากบ้านมาตั้งเเต่ตี 5 เพื่อมาบ้านเเก้วตามเเผนที่ที่เเก้วเคยให้ไว้ซึ่งไอ้เเผนที่ที่ว่านี่ก็ดูยากสะเหลือเกินเพราะมันถูกวาดขึ้น ตอนเเรกก็งงเเต่สุดท้ายเขาก็หาบ้านแก้วเจอ เเต่กว่าจะหาเจอนิเล่นเอาเหงื่อไปหลายเม็ดเลย......

"โอ๊ย! เสียงหมาที่ไหนมาหอนน่าบ้านฉันเเต่เช้าว่ะ"เสียงเเก้วดังออกมาก่อนประตูบ้าจะเปิดตามมาด้วยเจ้า

ตัวที่หยุดบ่นเพราะกำลังหาว

"โห !!! ไอ้แก้วสายโด่งขนาดนี่เเล้วพึ่งตื่นเหรอว่ะ" พอมองเห็นเพื่อนสาวก็รีบบ่นใหญ่ก่อนจะเปลี่ยนจุด

โฟกัสไปที่เสื้อที่เเก้วใส่

หึม.......-.,- ใส่เสื้อเชิ้ตตัวบางเเขนยาว กับกางเกงขาสั้นเลยหัวเข่าสีดำ ที่ตัดทั้งสีผิวเเละสีเสื้อ ผมยุ่งๆ

ที่มันยุ่งๆเเบบพอดีมันทำให้เทอดู "เซ็กซี่" ขึ้นมาทันตาเห็น โทโมะคิดในใจ

"เฮ้ยมองอะไรว่ะไอ้โมะ" ถามเพื่อนชายที่อยู่ๆก็เงียบไปนาน เเละดูเหมือนสายตาเขาจะจองมองมาที่เทอ

"เปล่าเว้ย! ว่าเเต่ทำไมอยู่บ้านเเกนี่เเต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้จริงเลย" ปฏิเสทเป็นพัลวันก่อนจะเปลี่ยนมา

ทำมาดนิ่งพูดเรื่องการเเต่งตัวเเก้วว่าเเต่งด้วยอยู่บ้านล่อเสือล่อตะเข้ เเต่ทำไมไม่เเต่งเเบบนี้ไป ร.ร บ้าง

"เเถวนี้ไม่มีเสือมีตะเข้หลอกว่ะถ้าจะมีก็มีเเต่แกนี่ล่ะคนนึง" พูดอย่างรู้ทันเพื่อนชาย

"จะบ้าเหรออย่างเเกนี่นะ..." โทโมะพูดเเละทำเป็นมองเเก้วสายตาเเบบว่า เป็นไปไม่ได้ เเต่จริงๆในใจนี่

แกอ่ะสเป็คฉันเลย

"เออ พูดเเค่นี้ทำเวอร์ไปได้" เเก้วพูดจ่อยๆก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

"เอ้ายังบ้าเทอจะไปไหน" เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวกำลังจะเดินไปเลยรีบทันตอนเเรกแก้วทำท่าจะไม่หยุด

เเต่สุดท้ายก็หยุดเดินเเละหันมามองน่าโทโมะเเบบอึ้งๆ

"เมื้อกี้เเกเรียกแทนฉันว่าอะไรนะ" เเก้วโทโมะด้วยความอึ้งเพราะตั้งเเต่เกิดมาก็พึ่งมีครั้งนี้เเหละที่เขา

เรียกเเทนเทอว่าเทอ

"เมื่อกี้หรอ....."โทโมะทำท่าคิดหนักก่อนจะมีอาการคล้ายเป็นไข้เพราะอยู่น่าก็เเดงมาซะเฉยๆ

" ทะ เทอ ..." นึกขึ้นได้ก็รีบพูด เเละเตรียมพร้อมจะไป ร.รโดยไม่รอเเก้ว ก็นะคนมันเขินนี่หว่าไม่เคย

เรียก แทนเเก้วว่าเทอเลยซักทีไม่น่าเเหลพประโยคเมื่อกี้ดูแปลกๆ

"เฮ้ย !! จะไปไหนน่ะ รอฉันก่อน" แก้วที่ออกจะตกใจเล็กน้อยเรื่องโทโมะที่ใช้สรรพนามเรียกแทนเเปลก

ไปเเต่พอรู้ตัวอีกทีก็เห็นโทโมะกำลังจะเดินไปเลยรีบทักไวก่อน

"ไป ร.ร" โทโมะพูดทั้งที่ยังหันหลังอยู่

"อย่าพึ่งสิฉันจะไปด้วย ไม่อย่างขึ้นรถเมลเปลื้องตัง"เเก้วพูดเเล้วทำปากเบ้พลางเปิดไปตรงประตูบ้าน

เพื่อไปอาบน้ำ

"นี่โทโมะ ทีหลังเเกเรียกฉันว่าเเกก็ได้นะถ้าเเกเรียกเเทนฉันว่าเทอไม่เขินขนาดนี้ 55 ปัง" เเก้วที่กะว่า

จะไปอาบน้ำ หันไปพูดเเซวโทโมะก็จะรีบปิดประตูหนีเพราะรู้ว่าเขาจะว่าเทอ

"ยัยบ้าเอ๊ย" หันไปว่าเเก้วเเต่ไม่ทันเเล้วเทอวิ่งหีนไปเรียบ ร้อยเเล้ว

"เออ...เเล้วว่าเเต่เราจะเขขินทำไมว่ะ" โทโมะพูดคนเดียวก่อนจะเผอลยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

.

.

.

10 นาทีต่อมา

"มาเเล้วๆ" เสียงเเก้วดังมาเเต่ไกลก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านมาหาโทโมะ

"เอ้าหายไปไหนซะเเล้ว" เเก้วที่ล็อกประตูรั้วบ้านใส่ก็พูดกับตัวเองอย่างงงๆเพราะไม่เห็นโทโมะเห็นเเต่รถ

ของเขา

"จุ๊บ"

"เฮ้ย"

===================================================

ช่วยเม้นโหวตหน่อยนะคร้าบบบบบบ

==================================================