coffee in my heart : ReRunYS
เขียนโดย 
ออมอนี่cake
วันที่ 15 มกราคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.25 น.
แก้ไขเมื่อ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 22.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4) แก้วที่ 4
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
! เรื่องสั้นเรื่อง เอสเปรสโซ่ แก้วที่ 4 !
“ซอฮยอนจะไปทำงานที่ไหน คิดไว้ยัง?”
“จบบัญชีจะให้ทำอะไรล่ะแม่คุณ? ...แกอ่ะยุนอา ”
“ก็คงช่วยสอนในมหา’ลัยไปก่อนน่ะแหล่ะ เรียนโทจบค่อยไปขออยู่กับแม่ยายนิโคล ฮิฮิ”
“อ่าว แกไม่ถามฉันหน่อยเหรอ? ฉันอุตส่าห์ถามแกนะเว้ย!!”
“นิโคล...ฉันไม่ได้โง่นะ ก็แกกระเสือกกระสนดิ้นรนไปเรียนการแสดงถึงเมืองนอกเมืองนา ฉันยังต้องถามอีกเหรอ ว่าคุณเธอจะมาประกอบอาชีพอะไร?”
“ชิ....ฉันก็แค่อยากมีส่วนร่วมในวงสนทนาบ้างก็เท่านั้นแหล่ะ!”
เสียงเจื้อยแจ้วของสามสาวดังมาแต่ไกล ยายนิโคลตัวป่วนแอบงอนที่เธอไม่สนใจอยากจะรู้ถึงอาชีพของเจ้าหล่อน ก็ดื้อแพ่งข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนการแสดงถึงเมืองผู้ดีนั่น เธอคงไม่คิดว่าจะกลับมาออกแบบเสื้อผ้าแบบคุณแม่แน่ๆจึงไม่ได้ถาม ส่วนยุนอา เพื่อนหน้าหวานคนสวยเห็นว่าต้องใช้ทุนที่ได้จากมหาวิทยาลัยก่อน แบบว่าจะได้เรียนโทฟรีๆแต่ต้องทำงานเป็นผู้ช่วยอาจารย์ไปด้วยว่าอย่างนั้น
เธอล่ะ เมื่อเรียนจบมาก็ต้องเตรียมหางานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธออยากให้คุณแม่ได้พักบ้าง ถึงเวลาที่มารดาของเธอต้องพักผ่อนเสียที แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะไปเข้าทำงานที่ไหนยังไง เรียนบัญชีก็คงต้องทำบัญชีสินะ ว่าแต่จะไปทำที่ไหนดีน้อ.....
@@@@@@@@
“แล้วแกจะไปทำบัญชีให้บริษัทหรือสำนักงานตรวจสอบบัญชีคิดไว้ยัง?”
“อือ...คุณลุงเค้าก็ชวนไปทำที่บริษัทอยู่เหมือนกัน แต่ก็ยังไม่ได้ตอบตกลงอะไร”
“ทำไม กลัวถ่านไฟเก่าคุ? ...โอ๊ย..........เจ็บนะเว้ยยายยุน!”
นั่งมองเพื่อนรักทั้งสองคนวิ่งเล่นกันด้วยความสนุก(?) คนหนึ่งก็โกรธที่อีกคนไม่ยอมหยุด คนหนึ่งก็เอาแต่แกล้งวิ่งหนีแล้วหยอกแรงๆ อา....ชีวิตที่สวยงาม
ความเป็นเพื่อนสวยงามเสมอ
คุณลุงขอให้เธอไปทำงานที่บริษัท เห็นว่าอยากได้คนรุ่นใหม่ๆเข้าไปบ้าง แต่เธอก็ยังไม่ได้ตอบตกลงอะไร อยากให้คุณแม่ช่วยตัดสินใจด้วยแหล่ะ ยังไงซะท่านก็ผ่านอะไรมามากกว่า อาจจะมีข้อเสนอแนะดีๆให้ด้วย เมื่อนิโคลพูดบางสิ่งขึ้นมา...แค่ได้ยินหัวใจดวงน้อยๆก็เริ่มขยับได้อีกครั้ง หลังจากที่ได้ตายไปนานแสนนาน
ถ่านไฟเก่า....
จริงๆแล้วก็รู้ว่าเพื่อนน่ะไม่ได้เห็นว่าเขาและเธอมีความสัมพันธ์อะไรแบบนั้น ที่ยายนิโคลพูดก็แค่จงใจจะตอกย้ำหัวใจของเธอที่เฝ้าเรียกหาแต่เขา ถึงแม้เวลาจะผ่านไปถึง 8 ปี หัวใจของเธอก็ยังอยู่ที่เขา เคยคิดว่าเธอน่ะคงยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องแบบนั้น ตั้งแต่วันที่เขาไปเรียนต่อ เธอก็เอาแต่มุเรียน ไม่ได้สนใจผู้ชายคนไหนที่ผ่านเข้ามา จนเข้าเรียนมหา’ลัย เคยเปิดใจลองคบกับผู้ชายคนสองคน แต่ไม่ไหวหัวใจไม่เคยมีความสุข ไม่ว่าจะทำอะไรก็นึกถึงแต่ใบหน้าเขาเข้ามาวนเวียนใกล้ๆ
ใบหน้าของเป็ดตัวสีส้ม....
คิดถึงเหลือเกิน
“กลับพรุ่งนี้เหรอคะ?ดีจัง เดี๋ยวให้จูฮยอนเตรียมของ ทำสปาเกตตี้ไว้วันนี้เลยนะคะคุณพี่”
“ดีค่ะ รายนั้นบ่นทุกวันว่าคิดทึ้ง คิดถึงสปาเกตตี้ของบ้านข้างๆ พรุ่งนี้เย็นๆมาที่บ้านพี่นะคะน้องซอนมี....อ้าวหนูฮยอนหลานคิดหรือยังเรื่องทำงานที่บริษัทคุณลุง อย่าคิดมากสิป้ากังวลนะเนี่ย ไปนะลูกนะ”
“เอ่อ คือฮยอน.....”
“พรุ่งนี้ตายงฮวากลับมา ไว้ฮยอนเอาไปตอบตายงเองก็แล้วกัน รายนั้นคงดีใจน่าดูที่หลานจะไปทำงานด้วย”
กลับเข้ามาบ้านก็ได้ยินเสียงคุณแม่กับคุณป้าคุยกันเสียงสดใสจับใจความได้ว่ามีใครบางคนจะกลับมาให้เตรียมอาหารไว้ให้ด้วย
ใครจะกลับมา...?
ลูกชายคุณป้า...
เป็ด!!
ใช่ ...เขากำลังจะกลับมา ได้ยินแค่นั้นหัวใจดวงน้อยก็เหมือนได้รับแรงสูบฉีด เหมือนต้นไม้ขาดน้ำแล้วจู่ๆก็มีฝนตกลงมา...ตกแบบเยอะเว่อร์ด้วยสิ ดีใจแทบบ้า ไม่รู้ว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน 8 ปีเชียวนะ ผมสีน้ำตาลเข้มนั้นยังจะหลงเหลืออยู่หรือเปล่า ฮิฮิ เขาจะยังจำเธอได้ไหมเนี่ย? เธอทั้งสูงขึ้นแล้วก็ทำสีผมนิดหน่อยด้วยสิ แต่รอยยิ้มสดใสของเธอก็ยังคงอยู่ จะลืมได้ยังไงล่ะเนอะ
พรุ่งนี้เหรอ?...อ๊ะ สปาเกตตี้!!
@@@@@@@@
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ ไม่น่าลำบากมารับเลยครับ เหนื่อยแย่”
“เอาน่าแม่เค้าเป็นห่วงนี่นา...จริงๆฉันอยากแอบมาดูว่าแกจะพาหลานมาให้ฉันอุ้มด้วยไหมต่างหากเล่า ฮ่าๆๆ"
“นี่คุณไม่ตลกนะคะ”
“ไม่มีหรอกครับ คนจืดๆอย่างผมใครเค้าจะสนใจกัน”
“โหย....ไอเพลบอยตัวพ่อ อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้อะไรๆที่นู่นบ้างอ่ะ เออ ที่นู่นก็ส่วนที่นู่น ที่นี่ก็ส่วนที่นี่เข้าใจ๋!? เอาล่ะเดี๋ยวพ่อกับแม่มีธุระต้องไปต่อนะ แกกลับกับหลานก็แล้วกัน”
“หลาน?”
“ก็จูฮยอนไง อ้าวไอลูกคนนี้นี่แค่ 8 ปีถึงกับลืมเลยเหรอ...พ่อให้หลานเอารถมาแต่เห็นว่าจะขอแวะไปรับเพื่อนๆมาด้วยอาจจะช้านิดหน่อย ก็แกเล่นมาผิดเวลานี่หว่า”
“อ่ะครับ เครื่องมันมาเร็วไปหน่อยขอโทษครับ”
ในที่สุดก็ได้กลับมาเสียที ที่อยู่ของความสุขของเขา ที่ไหนๆจะเหมือนที่บ้านเราล่ะจริงไหมครับ ก็เหมือนอย่างที่พ่อพูด เขาน่ะมันเจ้าชู้ไม่เลือกหน้า ก็คิดว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดีละกันนะครับ ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาเมื่อไปกันไม่ได้ หรือเบื่อๆก็แยกกันไป สาวฝรั่งสมัยใหม่ไม่ค่อยมายด์เรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่
ส่วนสาวไทย....เขาก็แค่คุยๆไม่ได้จริงจังอะไร ก็เพื่อนๆกันทั้งนั้น
หลานเหรอ?
...ซอจูฮยอน....
@@@@@@@@
“แกช้าไปมั้ง?” ซอฮยอนแอบบ่นเพื่อนสาวที่เตรียมตัวไม่เสร็จเสียที ขนของแค่สองกระเป๋าแต่ทำไมไม่รู้นานเสียจริงเธอยิ่งรีบๆอยู่ด้วย ให้คนอื่นคอยนานมันไม่ดีรู้ไหมยายนิโคล!
“อย่าบ่นน่า มาแล้วนี่ไง คนของแกไม่หนีหายไปไหนหรอกย่ะ ชิ!!”
“คุณลุงคุณป้า โทรมาบอกว่าเครื่องมาเร็วกว่ากำหนด” ตอบโดยไม่มองเพื่อนรีบดูรถข้างทางแล้วบึ่งไปสนามบินทันที
“น้ายงฮวาอ่ะเหรอ?” แกล้งยั่วให้เพื่อนคนสวยชะงักเสียหน่อย วันนี้มาซะสวยถ้าไม่บอกว่าไปรับญาติ เธอคงนึกว่าแฟนไปนอกจะกลับมาเสียอีก 555+ ที่จริงก็ไม่ใช่ญาติอะไรหรอก ก็แค่หลานข้างบ้าน กับน้าชายจอมหื่นก็เท่านั้น ฮิฮิ แต่ขอแซวหน่อยเหอะ อยากไม่ยอมรับเองว่าไม่ได้อยากเป็นแค่หลาน
“อือๆๆ...น้ายงฮวา”
“นิโคล...ฉันขอสาปให้ผู้จัดการส่วนตัวรูปหล่อเลิกเห็นกงจักรอย่างแกเป็นดอกบัวเสียที!!! ….ย้ำอยู่ได้”
“โว้ย ...ยายยุนอา ขอให้เด็กหน้าไทยนั่นติดแกงอมแงมๆๆๆๆ ไม่ยอมปล่อยแกไปไหนเลยชั่วชีวิต สาธุๆๆ”
“ลงไปเลยถึงแล้ว!!”
หลังจากปรับหูให้เข้าสู่สภาวะปรกติได้ก็รีบขับมาให้ถึงสนามบินทันที ก่อนยายสองคนนี่จะตีกันตายในรถเสียก่อน เฮ่อ.....เธอต้องไปเจอสิ่งมีชีวิตที่มีผลกระทบต่อการเต้นของหัวใจอีกนะ เลิกพูดอะไรให้เธอปวดหัวสักทีเหอะ ขอทำสมาธิก่อนเจอได้ไหม
หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท....
to be con.
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
