coffee in my heart : ReRunYS

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake

เรท : รักใสๆไร้สาระ

สถานะ : รีรัน coffee in my heart

 

 

 

 เรื่องสั้นเรื่อง เอสเปรสโซ่  แก้วที่ 2

 

 

 

 

 

Ikite rutte jibun katte ,Kowashite iku dake ni...

 

 

 

 

 

 

            “ยอบอเซโย!! ....ค่ะ เป็ดยังไม่ตื่น เมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อย.....ไม่ๆๆ ไม่ต้องโทรมาอีกนะ หวง!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

            “โอ๊ย! เฮ้ย.......อะไรวะยายจูฮยอน?!!!”             

 

 

 

 

 

 

 

            โดนไอโฟนรุ่นล่าสุดของตัวเองหล่นใส่หัวเข้าอย่างจัง พอมีเสียงระฆังนึกว่าเขาจะรอด ปรากฏว่ายายหลานตัวแสบแอบเอามือถือของเขาขึ้นมาคุยจ้อ ตบท้ายด้วยการแกล้งคนปลายสายที่ไม่รู้ว่าเป็นใครเล่นๆอีก เดี๋ยวเหอะ ถ้าจับได้จะตีให้ก้นลายเลยคอยดู!

 

 

 

 

 

            “ยายตัวแสบล่ะครับแม่ กลับบ้านไปแล้วเหรอครับ? อ่ะ....ทำอะไรครับห๊อมหอม”

 

 

 

 

            “สปาเกตตี้ของโปรดใครไม่รู้สิ”

 

 

 

            “รักคุณแม่จังเลยครับ ...ฟอด...ขอบคุณนะครับ หิวจังๆ”

 

 

 

 

            “ไม่ต้องมาขอบคุณแม่เลย นู่น.....หลานเอามาให้ ไปขอบคุณเจ้าตัวเค้าที่บ้านเลยไป”

 

 

 

 

 

 

 

            “ยายตัวแสบนั่นน่ะเหรอครับที่ทำมาอ่ะ ?”

 

 

 

 

           

ลงจากห้องมาก็ได้กลิ่นหอมของอาหารโปรด คุณแม่ของเขาช่างรู้ใจจริงๆ วันหยุดกับอาหารพิเศษ เข้าไปโอบกอดจากทางด้านหลังแล้วเข้าหอมแก้มซ้ายแก้มขวาไปหลายที พร้อมกับเอ่ยคำรักให้คนชรามีกำลังใจเสียหน่อยต่อไปจะได้ทานอีก นี่ถ้าไม่ใช่โอกาสพิเศษไม่มีทางได้ทานหรอกนะครับ คุณแม่บอกว่าต้องหาเครื่องเตรียมอุปกรณ์เยอะกว่าจะออกมาเป็นเจ้าสปาเกตตี้ในแบบของเขาได้

 

 

 

 

 

 

            แต่แล้วคุณแม่ก็ทำเขาแปลกใจเมื่อบอกถึงที่มาของเจ้าสปาเกตตี้ ว่าจริงๆแล้วมีแหล่งผลิตอยู่ที่บ้านข้างๆ บ้านที่ ณ เวลานี้เหลือแต่ยายหลานตัวแสบ เพราะน้าซอนมีคงออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว แต่จะให้เชื่อว่ายายเด็กแสบนั่นลงมือทำก็เห็นจะเป็นไปได้ยาก สมองเขาคงยังเพี้ยนไม่พอที่จะคิดไปแบบนั้นแน่ๆ

 

 

 

 

 

ถ้าอย่างนั้นก็ต้องไปพิสูจน์สิครับ

 

 

 

 

 

 

 

@@@@@@@@@@@@

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “น้าซอนมีครับ”

 

 

 

 

 

            ประสาทหรือเปล่า ก็รู้ทั้งรู้ว่าคุณแม่ของเธอไม่อยู่ยังมากดออดเรียก ชิ! จะมาง้อเราก็บอกมาเหอะ ผู้ชายเจ้าชู้ จอมลวดลาย จอมลีลา บ้ากาม หื่น

 

 

เอ้ย....หงุดหงิดอะไรของเธอเนี่ย >_<

 

 

 

 

 

 

           

ตื่นนอนแต่เช้าเพื่อลุกขึ้นมาทำอาหารให้คุณแม่ทานก่อนออกไปทำงาน แม่ของเธอทำงานหาเลี้ยงเธอด้วยตัวคนเดียวตั้งแต่ยังเล็กๆ คุณแม่บอกว่าแม่ไม่เหนื่อยแค่เห็นเธอมีความสุข เธอจึงพยายามตั้งใจเรียน ช่วยแบ่งเบางานบ้านและทำทุกๆอย่างเท่าที่จะช่วยได้

 

 

 

 

 

แต่วันนี้เป็นวันหยุดของคนพิเศษของเธอ....ใช่ของเธอ เขาเป็นของเธอ ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทำไมต้องมีใครมาแย่งด้วย!! แอบทำของโปรดไปให้ถึงที่บ้านตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ คุณป้าเลยบอกว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้านพึ่งเข้ามาเมื่อตอนตี 5 นี่เอง สงสัยจะเที่ยวเพลินไปหน่อย คงจะค้างที่บ้านเพื่อนก่อนเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

...เพื่อนหรือผู้หญิงกันแน่ ฮึ!!!

 

 

 

 

 

 

 

พอเธออาสาขึ้นไปปลุก กลับพบว่าสภาพเขานั้นมัน....อี๋ พึ่งผ่านสมรภูมิสกปรกมาจริงๆ ขยะแขยง อี๋ๆ

ก็เลยเผลอทุบเขาไปหลายที กะว่าจะไม่เก็บเอามาคิดให้รกสมองน้อยๆของเธออยู่แล้วเชียว เจ้าไอโฟนปากดีก็ระเบิดเสียงออกมา “วีวี่ calling” ...ฮึ! ปลายสายเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยประมาณว่า “กลับไปก็ไม่ยอมปลุกกันบ้าง คืนนี้เจอกันอีกนะคะ จะได้กลับมาเอาบ๊อกเซ่อร์ของคุณที่ห้องวีวี่ด้วย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ว้าก........................โมโหๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

@@@@@@@@@@@@

 

 

 

 

“มีอะไร?”

 

 

 

            “นี่ยายตัวแสบ น้ายงคะมีอะไรหรือเปล่าคะ?..พูดไม่ได้เหรอแค่นี้ นี่น้านะ ไม่ใช่เพื่อน”

 

 

 

            “มาทำไม?”

 

 

 

            “เรานี่มัน!  เออ คุณแม่ให้มาชวนไปทานข้าวด้วยกัน อยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ ไปๆๆ”

 

 

 

 

            “กินแล้ว ไม่ไป”

 

 

 

            “แล้วน้าจะบอกคุณแม่ให้ละกันว่าหลานจูฮยอนคนโปรดไม่ดูดำดูดีคำเอ่ยชวนของคนแก่ๆหรอกค่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “...หลีกไป ขวางอยู่ได้ เป็ดหน้าเหียก”

 

 

 

 

            ในเมื่อยังไงก็หลบหน้าชายหนุ่มไม่ได้ จึงต้องจำใจมาเปิดประตูรับและปรับสีหน้าให้ดูว่าไม่เป็นอะไร แต่ก็ห้ามคำพูดไม่ได้ ก็คนมันน้อยใจจะให้มาจ๊ะจ๋าคงยากจึงเอ่ยแต่คำพูดคำจาที่ฟังยังไงก็ไม่หลงเหลือความน่ารัก ช่างไม่เข้ากับหน้าตาของเธอเอาเสียเลย ก่อนจะเอ่ยคำแย่ๆออกมามากกว่านี้จึงตบปากรับคำเข้าไปทานข้าวกับคนข้างบ้านตามคำเชิญของคุณป้า

 

 

 

 

 

 

เพราะคุณป้าหรอกนะที่ยอมไปเนี่ย!

 

 

 

 

 

คุณป้ารักและเอ็นดูเธอเหลือเกิน ตั้งแต่เด็กๆที่บ้านของคุณป้าจะมีช็อกโกแลตสำหรับเธออยู่ไม่ขาดทั้งๆที่ลูกชายตัวเองก็แสนจะเกลียดของหวานเข้าไส้ แต่คุณป้าก็ยังซื้อติดบ้านไว้ แอบน้อยใจใครบางคนที่ไม่เคยรักและเอ็นดูเธอเลย เอาแต่ดุแต่บ่น

 

 

 

 

 

 

 

ใช่สิ เธอมันก็แค่เด็กข้างบ้าน

 

 

 

 

 

 

...เป็นได้แค่หลานตัวแสบ

 

 

 

 

@@@@@@@@@@@@

 

 

 

 

“ยงฮวาลูก ไปสอนการบ้านหลานหน่อยสิ”

 

 

 

“หลาน? ยายฮยอนมาเหรอครับ”

 

 

 

“เปล่าหรอก แม่เห็นไฟในห้องหลานเปิดมาตั้งนานแล้ว ปรกติจะไม่เกิน 4 ทุ่มนี่นา สงสัยการบ้านคงยาก หลานกำลังจะขึ้น ม. 3 แล้วด้วยหนิปีหน้า น้าซอนมีก็ไปต่างจังหวัดกับเจ้านายพรุ่งนี้เช้าถึงจะกลับ นะลูกไปดูหลานให้แม่หน่อย กุญแจบ้านอยู่บนหลังทีวีนะ”

 

 

 

 

 

 

“อ่า....ครับๆๆ”

 

 

 

 

แก้ตัวอะไรให้เจ้าตัวแสบไป คุณแม่เขาก็คงไม่ฟัง คงแค่อยากให้ไปดูเพื่อความสบายใจเสียมากกว่า เห็นว่าน้าซอนมีปฏิเสธเจ้านายไม่ได้จริงๆจึงต้องจำใจค้าง แล้วก็อย่างที่คุณแม่บอกยายตัวแสบไม่เคยนอนเกิน 4 ทุ่ม ไฟปิดเหมือนมีระบบเซ็นเซอร์อัตโนมัติ แต่วันนี้ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้วไฟก็ยังคงส่องสว่างอยู่ที่ห้องของหญิงสาว ไปดูหน่อยคงไม่เป็นไร

 

 

 

....แอบห่วงๆเจ้าตัวเล็กอยู่เหมือนกัน รายนั้นยิ่งขี้กลัวอยู่ด้วย

 

 

 

 

 

 

หยิบกุญแจได้ก็ถือวิสาสะเข้าไปไข อยากจะโทรเข้าไปหาก่อนเพราะกลัวหลานตกใจ แต่เขาไม่เคยได้ขอเบอร์ติดต่อยายหลานตัวแสบไว้เลย ก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องมาแลกบงแลกเบอร์อะไรกัน บ้านก็ติดกันแค่นี้

 

 

 

 

เขาคงจะไม่โดนยายตัวแสบตีหัวแบะหรอกนะ

 

 

 

 

 

 

“ฮึ่ย ผิดอีกแล้ว! ยังไงของมันวะเนี่ย? ลบจนสมุดขาดไปยันหน้าสุดท้ายแล้วนะ องค์หญิงฮยอนจ๋า...”

 

 

 

 

“มิทราบว่าองค์หญิงฮยอน มีปัญหาอะไรที่แก้ไม่ตกพะยะค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

“เป็ด!!! มาได้ไงๆ เข้ามาทำไม? ออกไปนะ!!”

 

 

 

 

 

“เสด็จแม่ของน้ายงฮวาสงสัยว่าทำไมไฟที่ห้ององค์หญิงซอจูฮยอนยังไม่ปิด ก็เลยให้เสด็จน้ามาดูเสด็จหลานน่ะพะยะค่ะ”

 

 

 

 

 

“เป็ด ไม่ตลก”

 

 

 

 

 

“เคเค ทำไรอยู่? การบ้านเหรอ...ไหนน้าดูหน่อย น้าเคยผ่าน ม.2 มาด้วยนะเห็นงี้อ่ะ”

 

 

 

 

“ไม่ได้อยากขอให้ช่วยเลยนะ...นี่ๆๆข้อนี้ ทำมา 3 ชั่วโมงแล้วอ่ะ ยากมากๆๆเหอะเป็ด ตาฮยอนลายหมดแล้ว”

 

 

 

 

 

 

นั่งทำการบ้านพีชคณิตที่ดูเหมือนจะเข้าใจมากมายตอนอยู่ในห้องเรียน แต่พอออกนอกห้องมาแล้วไหง งงเป็นซอฮยอนตาแตกไปได้ไม่รู้ บ่นให้กับสมองฝ่อๆของตัวเองโดยไม่ได้ฟังเสียงรอบๆบ้านว่ามีผู้บุกรุก ตอนได้ยินเสียงครั้งแรกแอบตกใจกลัวเว่อร์ๆ แต่พอเห็นว่าเป็นเขา ความเบาใจก็เข้ามาแทนที่อย่างปิดไม่ได้ ต้องขอบคุณคุณป้าที่รักและดูแลเธอ เป็นห่วงเสมอ....เมื่อไหร่นะที่เขาจะเป็นห่วงเธอแบบนี้บ้าง

 

 

 

 

 

 

...เฮ่อ เธอมันเด็กแก่แดด

 

 

 

 

 

 

 

“เข้าใจยัง? ตัวแสบ”

 

 

 

 

“อ่า มากมายเลยอ่ะ ที่ รร.น่าจะจ้างครูแบบ เป็ด เยอะๆนะ ทั้งหล่อทั้งฉลาด ฮ่าๆๆ”

 

 

 

 

to b con...