Love Scholar ดนตรีรัก คู่กัดมหาลัย
LatteArtSaonza
บทนำ
=Fang=
กริ๊งงงงงงง~~…
งึมมมมม @_@
กริ๊งงงงงงง~~…
อาร้ายว้า…คนจะหลับจะนอน ดังอยู่ได้
“พี่ฟางงงง!!! ตื่นได้แล้วค่า…^^ เฟย์รออยู่”
“รออารายอ้ะ”
“ไปมหาลัยใหม่วันแรกไง”
“ฮะ??”
เย้ยยย!! วันนี้วันเปิดภาคเรียนนี่หว่า ตายแหล่ววววว><
โย่วทุกคน…ขอไม่แนะนำตัวนะเพราะคนสวยต้องรีบแล้ว ถ้าขืนไปช้ามีหวังอดเข้าปฐมนิเทศนิสิตน่ะสิ><
ฉันรีบกระโดดผลุงไปอาบน้ำแต่งตัวทันที ฮือออ…ใครแมร่งเล่นตั้งนาฬิกาไว้เวลานี้ว้า…ยัยเฟย์ก็รอปลุกกันตอนนาฬิกาดัง ถ้านาฬิกาฉันมันตั้งไว้ห้าโมงเย็นยัยเพี้ยนนี่คงปล่อยให้ฉันนอนอืดอยู่ทั้งวันล่ะซิ้!!!
“เสร็จแล้วๆ รีบไปกันเถอะ”
ฉันหันไปบอกยัยน้องสาวจอมเด๋อ แล้ววิ่งจี๋ลงบันไดทันที…
“เฟย์…เร็วๆ!!”
เอ๊ยยยย….คันไม้คันมือโว้ยยยยย ยัยน้องบ้านี่จะอืดไปไหนนะ เดินลงมาช้าอย่างกะเต่า
“เฟย์!!!”
“มาแล้วค่า…”
“ไปสตาร์ทรถรอเลยยัยเฟย์…ถ้าขืนอืดกว่านี้มีหวังอดปฐมนิเทศแน่เลยยยย”
“หืม?”
แหนะ!ยังมาทำหน้างง ปรี๊ดจะแตกแล้วนะ แอ๊กกกกกกกก!!!
“อย่ามาทำหน้าซื่อบื้อได้ไหมเนี่ย พี่จะอกแตกตายอยู่แล้วนะ ปฐมนิเทศน่ะเราควรจะฟังกันไว้ อย่าไปสายให้มากกกก!!”
“ค่ะๆ เฟย์รู้…ว่าแต่…พี่ฟางจะรีบไปไหนหรอคะ…ปฐมนิเทศตั้งสิบโมง นี่มันยังไม่แปดโมงเลย”
O_O ฮะ???
“ว่าไงนะยัยเฟย์!!”
“เฟย์บอกว่าพี่ฟางจะรีบไปไหน”
“ไม่ๆๆ หลังจากนั้นล่ะ”
“ปฐมนิเทศสิบโมงไง”
“ม่ายยยย>< หลังจากนั้น”
“อ๋อ…นี่ยังไม่แปดโมงเลย อ๊ะ…แปดโมงพอดีแล้วค่ะ^^”
“เย้ย! แล้วทำไมนาฬิกาปลุกพี่มันดังตั้งแต่เจ็ดโมงอ่ะ”
“ก็เช้าวันอาทิตย์พี่ฟางตั้งไว้ตักบาตรหนิ”
“เออใช่…แล้ว…แล้วทำไมนาฬิกาในห้องน้ำ…”
“อ่าว…ก็พี่ฟางบอกเองไม่ใช่หรอว่าเครื่องนั้นมันเน่าแล้ว…- -;”
เฮ้ยยยยย!!! จริงด้วยอ้ะ!!! สรุปฉันตื่นฟรี
รีบร้อนฟรี
โวยวายฟรี
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!! เอาเวลานอนอันสุขสบายคืนมาน้าT^T
T^T…
ความรีบร้อน …กระต่ายตื่นตูม …และไม่ฟังความมักจะก่อให้เกิดผลร้ายตามมาเสมอ…
ในเมื่อตื่นแล้ว..แต่งตัวแล้ว…ก็ต้องมา
ฉัน…ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ ผู้ไม่เคยมาโรงเรียนหรือมหาลัยก่อนเวลาเรียน เลยต้องมานั่งแซดซมบรมใจอยู่ตรงนี้…ลานม้าหินอ่อนหน้ามินิมาร์ตสุดหรูของมหาลัยT-T
รับรองได้ว่าถ้ามีใครบังอาจมากวนตีนหรือมาเขี่ยขอบส้นฉันตอนนี้มันได้โดนด่าไฟแล็บแน่!!!
เฮ้อออ…ทำไมมหาลัยนี้มีแต่คนซังกะบ๊งเนี่ย แปดโมงแล้วคนยังโหรงเหรงเหมือนผักบุ้งค้างปีอยู่เลย แถมแต่ละคนนี่…ถ้าไม่มาเป็นลุคซ์แว่นเนิร์ดก็หน้าโหดปานใครไปเอาไขควงไปควงตูดมันมา- - ทำไมไม่มีแบบหล่อๆเหมือนโยชิ C_quint ไรงี้บ้างเลยน้าT^T
ขวับ!
ชึ้บบบบ…
นั่นใครน่ะ…OMG!!!!
หล่อม๊วกกกกกกก…..ใครเอ่ยที่ยืนพิงต้นไม้เล่นไอแพดอยู่ ใครกั๊นนนน!!!>///<
ออกมารายงานตัวซะดีๆ กรี๊ดดดด><
ต่อมบ้าผู้ชายเริ่มทำงานแล้วค่ะ…ใครจะทนไหวล่ะ หูย…โคตรหล่อเลยยยย เห็นแล้วเขินนนนน><
ว่างๆแลกพินกันก็ได้นะ^^…
หล่อโคตร โคตรหล่อ บอกได้คำเดียวว่า…เทพบุตรจุติมาจากสวรรค์ชั้นสิบห้า!!!!
ขาว ดั้งโด่ง ผมสีน้ำตาลเข้ม ขนาดมองไกลๆยังดูออกเลยว่า…หล่อขั้นเทพ!!!!!!!
อ๊ายยยยส์….มหาลัยนี้ช่างน่าอยู่ขนาดดดดด!!!!
กรี๊ดดดด>< ขอเป็นแฟน(คลับ)ได้มั้ยเนี่ยยย ทั้งวันฉันต้องคอยละเมอเพ้อพกอยู่กับผุ้ชายคนนี้แน่ๆ อะโฮะๆ แล้วถ้าฉันได้เขามาเป็นแฟนนะ รัศมีก็จะเจิดจรัส กรี๊ด!แค่คิดก็มีความ…
ปั้ก!
โอ๊ยยยย….
แอร๊ยยยยยยส์…ไอ้เวรที่ไหนเตะลูกบอลอัดหัวฉันเนี่ย โคตะระเจ็บเลยยยย
T-T น้ำตาไหลแล้วตู…เจ็บชิบเป๋งงงง ทำไมไม่เอาคมแฝกมาควงบนหัวฉันเลยล่ะ อ๊อยยยย><
ฮึ่มมมม!!~~~ เห็นไอ้ตัวการแล้ว เดินแบบสมาร์ทสุดๆ ไอ้เวรตะไลนั่นเดินเข้าไปคุยกับ…เย้ย!! เขาเดินเข้าไปคุยกับสุดหล่อของฉันเฉยเลยอ้ะ กรี๊ดดดด
ไอ้ตัวการลูกบอลเหล็กใส่ชุดนักศึกษาอย่าง(โคตร)ไม่เป็นระเบียบ กระดุมหลุดลุ่ยสามเม็ด ส่วนเน็กไทนั้นระเหิดไปแล้ว
สองคนนั้นคุยอะไรกันอยู่ซักพัก สุดหล่อเงยหน้าจากไอแพดมองนายลูกบอลแล้วก็หันมามองฉัน…
มองฉัน!!!!
มองฉัน!!!!
มองช้านนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!
เขามองช้านนนนนนนนนนนนนO_o!!!!!!!!!!
ไม่ได้มองอย่างเดียวนะ…สุดหล่อกำลังจะเดินเข้ามาหาฉันแล้ว อ๊ายยยยยย!!!!!
“เอ่อ…”
สุดหล่อคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงที่ฉันกำลังนั่งอยู่ เขาหันหัวกลับไปมองนายลูกบอลเหล็กอีกครั้ง แล้วก็หันกลับมามองฉัน><
เขินทะลุจุดเดือดดดดดดดดดด>///////////<
“เอ่อ…ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ…”
อ้ายยยยยส์ สองคนนี้เป็นเพื่อนกันหรอ เฮอะ! งอนนะเนี่ย(- -)
“เพื่อนผมมันฝากมาขอโทษที่เตะลูกบอลมาโดนหัวคุณน่ะ”
แล้วทำไมไม่มาขอโทษเองล่ะวะไอ้ฟรายยยยย อุ๊ย!ไม่ได้ๆ ถ้าอย่างงั้นฉันก็จะไม่ได้คุยกับสุดหล่อน่ะสิ ไม่เอ๊า
“เอ่อ…ค่ะ”
เพื่อสุดหล่อฟางยกโทษให้ค่า^^
“ผมโทโมะครับ”
เขาคนนั้นยื่นมือมาให้จับ โอ๊ยยย…ชื่อก็น่ารัก หน้าตาก็น่ารัก นิสัยก็น่ารัก ส่วนไหนๆก็น่ารัก…ฉันจะเป็นลม
“ค่ะๆๆๆ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันฟาง^O^”
ฉันใช้มือทั้งสองข้างจับมือโทโมะแรงๆ ฮึ่ม~ โอกาสทองมาถึงมือ ไม่ปล่อยเว้ย เอาให้ตายกันไปข้างเลย
“แล้ว…เป็นอะไรมากมั้ยครับ”
เฮ้ย! เขาเป็นห่วงฉันด้วย เขาเป็นห่วงช้านนน><
“ไม่!ไม่เลยค่ะ ไม่เลยยย”
ไม่เจ็บเลยตั้งแต่เห็นหน้านายอ้ะ><
“อ๋อครับ…ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นอะไร งั้น…ผมขอลูกบอล”
โอเคค่า…ฉันยื่นลูกบอลให้พร้อมหน้าที่บานเท่าจานกระด้ง …เอาลูกบอลไปคืนเพื่อนนายแล้วเราไปต่อกันที่เซนทรัลมั้ย><(ลืมเรื่องปฐมนิเทศไปแล้ว)
“ครับ”
แล้วสุดหล่อของฉันก็เดินหิ้วลูกบอลจากไป…เขาไปแล้ว…โอ๊ยยย!! หล่อจนโลกลืมนี่มันเป็นยังไงฉันเพิ่งเข้าใจ
บางทีมหาลัยซังกะบ๊งนี่ก็มีอะไรดีๆเหมือนกันนะ^^…
บ่ายโมงตรง
อ๊า…ปฐมนิเทศเสร็จแล้ว แต่เหมือนไม่ได้อะไรกลับมาเลย เพราะตลอดเวลาฉันเอาแต่นั่งละเมอถึงโทดมะสุดหล่อ><
ขนาดหิวข้าวยังอยากกินก๋วยเตี๋ยวหน้าโทโมะเลยอ้ะ(มันบ้าไปแล้วววว)
โห…แต่ถือว่าโรงอาหารที่นี่โคตรใหญ่เลยนะ ใหญ่มากอ้ะ …ร้านนู้นร้านนี้เต็มไปหมดเลย นั่นก็น่ากินนี่ก็น่ากิน น่ากินไปหมด! อยู่ที่นี่ไปซักพักฉันคงกลายเป็นพะยูนมหาลัย- -;
อ้า~~ แต่คงไม่มีอะไรน่ากินกว่าก๋วยเตี๋ยว(หน้าโทโมะ^^)ที่อยู่ในมือฉันตอนนี้แล้วแหละ วะฮ่า…
และในขณะที่ฉันกำลังวางก๋วงเตี๋ยวลงบนโต๊ะที่อยู่ใกล้แอร์ที่สุด สายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง…
ชิ้ง!
คิดว่าจะหนีพ้นเรอะ!!!
ฉันรีบทิ้งทุกอย่างไว้ที่โต๊ะ..แล้วสาวเท้าไปจุดที่น้องสาวจอมบื้อของฉันกำลังถูกใครคนนึงก้อร้อก้อติกออยู่
“น้องเฟย์คร้าบบบ…เอาพินมาแลกกันเถอะน้า”
อี๊…เพิ่งมาวันแรกก็จะเอาพินซะและ ทุเรศจริงเลยคนพวกนี้(ลืมไปทันทีว่าตัวเองก็จะเอาพินโทโมะเหมือนกัน= =)
ยัยเฟย์ก็ผีบ้ายืนบิดไปบิดมาอยู่นั่นแหละ รีบๆให้ไปเซ่! เย้ย!! รีบๆเดินออกมาซี่
“ก็ได้ค่ะ”
แว้กกกก!!! ยัยพินทำท่าจะแลกแล้ว ต้องขวาง!!!
“นี่นาย!!!”
ฉันวิ่งไปแซกกลางแล้วแย่งบีบียัยเฟย์มายัดลงกระเป๋ากระโปรงทันที เฮ้ย!O_o
อีตานี่มัน…
มันนายฟุตบอลโลกนี่!!!
“เฮ้พี่ฟาง!! ของเฟย์นะ”
อ๊อยยย …ยัยนี่ก็…ปีนป่ายจะเอาบีบีคืนอย่างกับลิงค่างบ่างชะนี
“เฟย์…เงียบก่อนได้มั้ย!!! เอากับข้าวแล้วไปนั่งกินที่โต๊ะเลยไป!!”
“แต่พี่ฟาง…”
“โต๊ะสีเหลืองอ่อนอยู่ริมสุดหลืบใกล้แอร์!!”
“เฮอะ..เออๆๆๆ”
แล้วยัยต้นเหตุก็หอบข้าวผัดยอดรักเดินบิดตูดไปนั่งกิน
“อะไรของเธอเนี่ย!!”
อุ๊ย!ลืมไป มีอีกตัว
“นี่นาย…เมื่อเช้านี้ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับนายเลยนะ-^- แล้วนี่ยังมาก้อร้อก้อติกกับน้องฉันอีก”
“อ่าว…ยัยเป้า”
กรี๊ดดดด>< ชื่ออะไรกันเนี่ยยยย
“นั่นน้องเธอเหรอ…น่ารักดีหนิ”
“อยู่แล้ว”
“ต่างกับพี่ลิบลับ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!”
ฉันกรัดร้องลั่นห้องอาหารจนคนหันมามองกัน…ไม่ใช่ดารานะยะ
“อะไรของเธอเนี่ย!! ฉันแสบแก้วหูนะเว้ย! ใครไปตัดนอเธอเหรอ”
แอร๊ยยยยยยยยส์~!! นั่นหรอปากกกกกกก
“นายสิ…ใครไปยุ่งกับเขานายทำไมต้องมายุ่งกับน้องฉันด้วย”
“ก็น้องเธอน่ารักอ้ะ”
“อ๊ายยยย…”
“ฉันแค่อยากจีบแล้วเธอก็มาโวยวายเหมือนกระเทยควายผัวทิ้ง”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!! อีตานี่ทำไม…ปากมันน่าถลกซะจริง
“นายสิกระเทยความ ตัวล่ำขนาดนี้…จะไปจีบใครก็ช่างแต่อย่ามายุ่งกับน้องฉัน!!”
“ไม่! จะยุ่ง”
“ไม่ให้เว้ยยยย!!!”
“เธอเป็นแม่ยัยน่ารักนั่นรึไง”
“ปล่าวโว้ยยยยยยย!!! เป็นพี่! แต่ไม่ให้”
“เหอะ…ใครจะฟังเธอ ถึงเธอห้าม ตอนเธอเผลอน้องเธอกับฉันก็แอบเข้าโรงแรมกันอยู่ดีแหละ”
เฮ้ย! ไอ้บ้านี่ พูดจาน่าเกลียดดูถูกน้องฉันเกินไปแล้วนะ!
ควับ!
พรวด!
ฉันคว้าแก้วน้ำส้มของคนแถวนั้นมาราดใส่หัวของนายลูกบอลทันที
“ไอ้ทุเรศเอ๊ย!!”
นายนั่นเงยหน้าขึ้นมามองฉันแบบโมโหมาก แต่ก่อนที่จะโดนด่าฉันก็ต่อยหน้าเขาจนเขาล้ม
พลั่ก!
เท่านั้นแหละ…
ชิ้ง!
ชิ้ง!
ชิ้ง!
ชิ้ง!
….สายตาทุกคู่ในห้องอาหารก็มองฉัน
สายตาจากผู้ชายยังพอรับได้ บางคู่ก็มีความขบขันปนอยู่ แต่ของผู้หญิงนี่สิ…><
เอ่อ…หนูไม่ได้ไปหร๋อยคุณพ่อพวกเธอมาทำสามีนะคะT^T
แง ไม่เอาสปาตาร์มาฟันฉันเลยอ้ะ ถ้าจะมองกันแบบนี้TOT…คนสวยลืมตัว ความโกรธสร้างเรื่องงงงงงงงง…ผิดไปแล้ววววววววววววว
สร้างศัตรูตั้งแต่วันแรกเลยหรอเนี่ยยยยยย
ฉันทำอะไรลงป๊ายยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฝากเม้นหน่อยนะูู^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
