Stop my heart!! ขอหยุดหัวใจที่นายซุปเปอร์สตาร์(KF)

6

คล้ายๆ โรคจิต - -^

        วันนี้ฉันมาทำงานที่ร้านเค้กตามปกติ หลังจากที่เมื่อเช้าเกิดเรื่องวุ่นๆขึ้นนิดหน่อย อาจจะนิดหน่อยสำหรับคนอื่นแต่มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉัน ก็เพราะเมื่อเช้าน่ะฉันลงมาจากบ้าน (ปล่อยให้จองเบนอนอยู่ข้างล่าง หมอนี่ขี้เซามาก ฉันอุ้มเขาขึ้นมาไม่ไหว) หลังจากที่แต่งตัวเตรียมพร้อมที่จะไปทำงาน จู่ๆก็มีไอ้โม่งที่ไหนไม่รู้มาล้อมฉันไว้แถมยังใช้ปืนจ่อฉันอีกแน่ะ สุดท้ายก็รู้ว่าเป็นการต้อนรับด้วยการเซอร์ไพลส์ของคุณแม่ของจองเบ เป็นการเซอร์ไพลส์ที่ประทับใจมาก เล่นเอาฉันแทบช็อกแน่ะ - -^

       อ้อ! เพิ่งนึกขึ้นได้ สงสัยกันล่ะสิว่าเด็กจนๆอย่างฉันมีเพื่อนเป็นถึงคุณหนูไฮโซแถมยังเป็นเกาหลีอีกแน่ะ (ไปหลอกมาได้ยังไง - -^) คือเรื่องนี้มันเกิดตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ ยายฉันเคยเป็นคนใช้อยู่ที่บ้านของจองเบแล้วตอนนั้นฉันกับยัยโบว์ก็อยู่ด้วย จองเบเป็นลูกคนเดียวคุณหญิงก็เลยให้มาเล่นกับฉัน จากนั้นเราก็เป็นเพื่อนกันมาตลอด คุณหญิงรักฉันเหมือนลูกของท่านคนหนึ่ง หลังจากที่ยายของฉันเสีย ท่านก็ส่งเสียให้ฉันเรียนจนจบม.6 จริงๆแล้วฉันก็อยากจะเรียนต่อให้มากกว่านี้แต่ทำไงได้ล่ะ เงินที่ส่งฉันเรียนทุกๆวันไม่ใช่เงินของฉัน ฉันกลัวว่าท่านจะลำบากไปมากกว่านี้ก็เลยออกเรียนแล้วมาทำงานหาเงินแล้วส่งน้องเรียนแทน

       เอาล่ะ จบสกู๊ปชีวิต - -^ มาดูกันที่ปัจจุบันดีกว่า ตอนนี้ฉันกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้นมากๆ (??) ถึงจะเหนื่อยยังไงก็ต้องทนล่ะนะ ฉันไม่ใช่คนรวย ถึงจะมีกองทุนสนับสนุนอยู่ข้างหลัง ฉันก็ไม่ด้านพอที่จะไปรบกวนเขา ฉันควรจะพึ่งพาตัวเองมากกว่า ชีวิตฉันไม่ได้เดินอยู่บนพรหมแดงที่มีกลีบกุหลายโปรย เพราะฉะนั้น! ขยันเป็นเรื่องสำคัญ!!!!

       แปลกแฮะ ทำไมวันนี้ไม่ค่อยมีคนเหมือนเมื่อวันก่อนๆนะ หรือว่าเป็นเพราะเมื่อวานฉันใช้ถาดฟาดไอ้พวกหูดำนั่นไป มันก็เลยกลัวหางจุกตูดไม่กล้ามาที่นี่อีก แต่ก็ดี ถึงแม้ลูกค้าจะลดลงจนดูบางตาแต่ก็ยังดีกว่าให้ไอ้พวกหูดำนั่นมาลวนลามฉัน

       “เฟย์” เสียงผู้จัดการร้านดังแว่วเข้ามาให้หูของฉัน ทำให้ฉันที่กำลังจัดของอะไรไปเรื่อยเปื่อยต้องหยุดสิ่งที่ทำอยู่และเดินไปหาผู้จัดการ

       “คะ มีอะไรเหรอคะผู้จัดการ”

       “ช่วยไปดูให้พี่หน่อยได้ไหม ว่าลูกค้าที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะห้านั่นเขาต้องการอะไร เห็นนั่งอยู่เฉยๆ พนักงานไปถามว่าเอาอะไรก็ไม่ตอบ เธอไปดูให้พี่หน่อยได้ไหม” ผู้จัดการพูดแล้วชี้ไปที่ผู้ชายที่สวมแว่นดำกับหมวกปิดหน้าปิดตาที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะห้าซึ่งติดอยู่กับกระจก

       “ได้ค่ะ” ฉันรับคำสั่งของผู้จัดการ ก่อนจะเดินถือสมุดเมนูตรงไปที่ตะห้าซึ่งมีชายปริศนานั่งอยู่

       “เอ่อ...จะรับอะไรดีคะ”

       “...”

       “ตอนนี้ร้านเรามีโปรโมชั่นด้วยนะคะ ซื้อเวิฟเฟิลสองชิ้นรับฟรีอีกหนึ่งชิ้น สนใจไหมคะ”

       “...”

       “สำหรับลูกค้าท่านพิเศษที่สั่งซื้อชุดLove pink ซึ่งประกอบไปด้วยน้ำสตรอเบอร์รี่ปั่น เค้กสตรอเบอร์รี่ และไอศกรีมสตรอเบอร์รี่สามารถ...”

       “ยัยโหด”

       “ฮะ อะไรนะคะ คุณว่าอะไรเหรอคะ” ฉันได้ยินหมอนี่พูดอะไรโหดๆ นะ ไม่ค่อยได้ยิน เขาพูดเสียงเบาจริงๆ พูดดังๆหน่อยไม่ได้หรือไงฟะ ฉันยิ่งหูไม่ค่อยดีอยู่ - -^

       “ยัยโหด นี่ฉันเอง” ฉันพอจะได้ยินอยู่บ้างนะ แต่ไอ้ที่เรียกฉันว่ายัยโหดนี่มันไม่แรงไปหน่อยเหรอ ซวยจริงๆ ไม่เจอพวกหูดำก็เจอพวกปากไม่ดี ยังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ มาเรียกฉันว่ายัยโหด ชิ ฉันโหดตรงไหนยะ ฉันออกจะน่ารัก (?) น่าถนุถนอม (?) น่าเอ็นดู (?) ซะขนาดนี้ มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันว่ายัยโหดกัน ฮะ!! 

       “นี่ คุณลูกค้าคะ เรายังไม่รู้จักกันเลยนะคะ แล้วคุณมาว่าฉันได้ยังไง คุณมานั่งที่นี่เพื่อตากแอร์ฟรีหรือไงคะ ไม่คิดจะสั่งอะไรกินมั่งเหรอ” ฉันพูดด้วยอาการที่เหลืออด หมอนี่เป็นใครน่ะ แต่งตัวอย่างกับโจรจะมาปล้นร้านเค้ก (คงได้เค้กกลับไปกินหลายกล่อง) พูดจาก็น่าเอาเค้กยัดปากนัก ตกลงแล้วไอ้หมอนี่มันจะมาทำอะไรที่นี่กันแน่เนี่ย!

       “ถ้าไม่สั่งอะไร ฉันไปแล้วนะคะ” ฉันพูดตัดบทก่อนจะหมุนตัวเตรียมที่จะเดินกลับเข้ามารายงานเหตุการณ์กับผู้จัดการที่เคาท์เตอร์ แต่มือของชายปริศนาก็คว้าข้อมือฉันเอาไว้

       นี่ปากไม่ดีแล้วยังหูดำอีกเหรอเนี่ย O_O

       “ปล่อยฉันนะ นี่ ถ้าคุณถ้าไม่ปล่อย...อุ๊บ OXO” ชายปริศนาใช้มืออีกข้างปิดปากฉัน ก่อนจะช้อนตัวฉันขึ้นให้เข้าไปอยู่บนแขนของเขาและเดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยที่ไม่มีใครเห็นเพราะพนักงานทุกคนอยู่ในร้านกันหมด ไม่มีใครเสนอหน้ามาอยู่หน้าเคาท์เตอร์เลยสักคน ส่วนผู้จัดการก็ง่วนอยู่กับการจัดของต่อจากฉันที่ทำค้างไว้ จนไม่มีเวลาเจียดหางตามามองแม้แต่นิด ลูกค้าในร้านก็ไม่มีสักคนมีเพียงลมที่จากแอร์ที่มองเห็นฉันกับหมอนี่ (แล้วมันจะช่วยอะไรได้ - -)

       ฉันดิ้นพล่านๆ อยู่บนแขนของชายปริศนาที่อุ้มร่างฉันเอาไว้ เขาพาฉันเข้าไปในห้องน้ำชายแล้วเลือกเดินเข้าไปในห้องๆหนึ่งก่อนจะปิดประตูและใส่กลอนประตูอย่างดี

       เขาวางตัวฉันลงให้เท้ามาเหยียบพื้นเหมือนเดิม ฉันรีบใช้มือเปิดกลอนประตูแต่ถูกมือหนาจับไว้และกดตัวฉันให้นั่งลงบนชักโครกที่มีฝาปิดไว้

       “ไอ้บ้า แกจับฉันมาที่นี่ทำไม” ฉันรีบแหกปากก่อนเป็นอันดับแรก เพื่ออิสรภาพขอให้ผู้จัดการได้ยินด้วยเถอะ ตอนนี้ฉันอยู่กับไอ้โรคจิตในห้องน้ำชาย >O<

       “วันนี้ไอ้หน้ากิมจิ ไม่อยู่บ้านเหรอ”

       “พูดอะไรน่ะ” แล้วเกี่ยวอะไรกับกิมจิ หมอนี่อยากกินกิมจิเหรอ แล้วไอ้ที่ลากฉันมานี่เพื่อบอกว่าอยากจะกินกิมจิเนี่ยนะ

        ไม่บ้าก็ติ๊งต๊องล่ะ เชื่อฉันสิ - -^

       “ฉันทำกิมจิไม่เป็น ถ้าอยากกิน ก็ต้องไปร้านถัดไปนู่น เขาขายอาหารเกาหลี แต่ฉันไม่รู้หรอกว่าอร่อยรึเปล่า ถ้านายอยากกินก็ไปกินสิแล้วมาบอกฉันด้วยว่าอร่อยรึเปล่า”

       “ยัยเบ๊อะ ฉันหมายถึงไอ้หน้าเกาหลีแฟนเธอต่างหาก”

       “แฟนฉัน ?” ใครวะ - -^

       “อย่ามาทำเป็นไม่รู้น่ะ ไอ้หน้าเกาหลีที่เธอสวีทกับมันเมื่อคืนนี้ไง”

       พูดถึงใคร ฉันงงไปหมดแล้วเนี่ย - -^^

       “เอาเป็นว่ามันไม่สำคัญ ตอนนี้เธอกลับไปทำงานได้แล้วล่ะ เอ้อ แล้วหลังเลิกงานรออยู่นี่นะ อย่าเพิ่งไปไหน เดี๋ยวฉันจะมาหาเธออีก เข้าใจ??”

       ฉันพยักหน้าอย่างเอ๋อกิน รู้ตัวอีกทีอีตานั่นก็เดินออกไปซะแล้ว แล้วนี่ฉันก็ดันไปตกลงกับไอ้หน้ามหาโจรหวังปล้นร้านเค้กว่าจะรออยู่ที่นี่เนี่ยนะ บ้าไปแล้ว ถ้าเกิดฉันรออยู่นี่แล้วมันไม่มาหรือว่ามันมาแล้วลากฉันไปม่านรูดแล้วฆ่าหมกศพฉันจะทำยังไงล่ะ ฉันนี่บ้าจริงๆ แต่เอาวะ ถึงจะตอบตกลงกับหมอนั่นแต่ก็ใช่ว่าฉันจะหนีไม่ได้นี่

       ไปทำงานต่อดีกว่า ฮึ่บ!!

       ฉันลุกขึ้นแล้วเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ จุดหมายปลายทางเดียวคือการทำงานต่อให้เสร็จแล้วกลับบ้าน แต่แล้ว...

       ผู้ชายหลายคนที่ยืนหันหลังให้ฉันแล้วยืนหันหน้าไปหาโถ ได้ยินเสียงฝีเท้าของฉันก้าวออกมาจากห้องน้ำก็พากันหันมามอง ก่อนจะทำหน้าอึ้งแบบไม่เชื่อสายตาว่าพนักงานหญิงร้านนี้เป็นโรคจิตมาแอบดูผู้ชายฉี่ด้วยการแอบอยู่ในห้องน้ำ

       อ๊ายย >O< ฉันไม่ได้มาดูพวกนายฉี่ซะหน่อยนะเว้ย >O<

_________________________________________________________________

ลาแค่นี้ อีกนานนมจะมาอัพต่อ ตอนนี้กำลังปั่นนิยายจะไปเข้าสำนักพิมพ์ >O<