หนึ่งหัวใจรักเธอได้คนเดียว

 แก้วเดินไปถึงหลังอาคาร ซึ้งแก้วชอบมาที่นี้บ่อยๆเพราะนักเรียนส่วนใหญ่จะอยู่หน้าอาคารเรียน แก้วนั่งลงบนม้า "เฮ้ออออออ"

"แก้ว!" แก้วหันไปตามเสียงนั้น "มีอะไรอีกจะตามมาแกล้งฉันอีกหรือไง"  โทโมะทำหน้าสำนึกผิดและมองคนตรงหน้าเขา "ฉันขอโทษ"

"ขอโทษแล้วทุกอย่างกลับมาได้มั๊ยละ"  "....นายทำให้ฉันอายมากแค่ไหนนายไหนนายรู้บางไหม"  "....เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมได้มั๊ย"  ย้อนกลับไป2ปีก่อน

"แก้วเราเลิกกันเถอะ"  "ทำไมละโมะแก้วทำอะไรผิดเหรอ"

หณิงสาวตรงหน้าเขาเริ่งน้ำตาคลอขึ้นมา น้ำตานี้พร้อมจะไหลรินออกมาทุกเมือ "แก้วไม่ผิดอะไรหรอกเราผิดเอง" พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไป ปล่อยให้หญิงสาวร้องไห้เพียงคนเดียว ปัจจุบัน

แก้วอึ้งก่อนจะพูดขึ้นว่า "มันไม่สายเกินไปหน่อยเหรอที่จะพูดคำนี้"

"ฉันรู้เธอให้โอกาสฉันอีกสักครั้งได้มั๊ย" "มันสายไปแล้วโทโมะ"

พูดจบแก้วไม่รอให้โทโมะพูดอะไร แก้วรีบเดินหนีไป

แต่เดินไปได้แค่3เก้าแค่นั้น แก้วก็เป็นลมฟุบลงไป

"แก้ว!"  โทโมะไม่รอช้ารีบวิ่งไปอุ้มแก้วสงโรงพยาบาล

สักพักคุณหมอก็เดินออกมา "ขอพบญาติของคุณจริญญา หน่อยคับ"

"คับ"  "คนไข้มมีอาการตกใจกระหันนะคับ นอนพักรักษาสักหนึ่งก็กลับได้แล้วคับ" "ขอบคุณคับ"  โทโมะรีบเดินไปยังห้องที่แก้วอยู่

"แก้ว ฉันขอโทษ"