Love of my world รักวุ่นๆดาราระดับโลก

Kao  say

“ฮึกๆๆๆๆอั้ม....อย่าทิ้งฉันไป”

ผมร้องไห้พร้อมกอดร่างเธอเอาไว้ก่อนที่รถรพ.จะมา

“พอได้แล้วล่ะเก้า....เขายิงตัวตายเองจะฟื้นก็ยากนะ”

โมพูดปลอบผม แต่ผมไม่สนใจเธอหรอกเพราะเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมกับอั้มต้องผิดใจกัน

“เงียบนะยัยฆาตกร....เพราะเธออั้มของฉันถึงต้องเป็นแบบนี้..ยัยฆาตกรออกไปเลยนะ”

ผมด่าโมแล้วไล่เธอออกไป

“เก้า...อย่างี่เง่าน่ะ…คนตายไปแล้วไม่มีวันฟื้นหรอกนะ อีกอย่างฉันไม่ได้เป็นฆาตกรยัยนี่เป็นคนยิงตัวเองต่างหาก…ถ้าไม่เชื่อนายก็ถามทุกคนสิ”

ยัยฆาตกรบอกผมให้เข้าใจ

“ฉันไม่เชื่อ....แล้วฉันก็ไม่ได้งี่เง่า…อั้มไม่ได้ยิงตัวเอง...แต่เธอนั่นแหละที่เป็นคนยิงอั้ม....ไอ้ฆาตกร”

ผมด่าโม

“นี่นาย....รักมันมากใช่ไหมถึงลืมเรื่องราวเก่าๆของเรา...บอกสิว่าทำไมถึงรักมัน”

โมพยายามถามผม

“ก็เพราะเขาคือทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันมีเขาเป็นทุกอย่างในชีวิตฉัน”

ผมอธิบายให้โมฟัง

“หึ...ยอมแพ้ซะเถอะเธอแพ้แล้วล่ะ”

เอ๊ะใครพูดอ่ะไม่ใช่ผม ไม่ใช่โม ไม่ใช่เต้ย ไม่ใช่แพต ไม่ใช่แดน ไม่ใช่ฌอห์ณ ไม่ใช่มิน ไม่ใช่อ๋อม

“หึ...ฉันเองตกใจล่ะสิ....ที่ฉันไม่ตายนี่นะเพราะนี่ชุดเกราะสองล้านของฉัน...ฉันนึกแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้เลยแกล้งตาย”

ประหลาดมากอั้มยังไม่ตายเธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินวนไปรอบตัวของโม พระเจ้าเธอถอดชุดของเธอออกมากลายเป็นชุดเสื้อสีดำวาวแขนยาวกางเกงขายาววาวรองเท้าบู๊ทสีดำสูงถึงเข่าส้นสูง4นิ้วถุงมือยาวเกือบถึงศอก

“หึ...แต่อั้มก็เล่นเนียนมากเลยนะเนี่ย555 ฉันยังดูไม่ออกเลยว่าตายจริงเปล่า”

มินพูดติดตลก

“แหม...ถ้าตายจริงจะอดให้ใครมาง้อฉันล่ะ”

อั้มพูด

“แสดงว่าต้องง้อยันปีหน้าแน่เลยว่ะสถานการณ์อย่างนี้”

แดนบอกผม

“ฮึ่ยตายยากจริงๆเลยนะ...ยัยกระดูกแกร่ง”

ยัยโมพูด

“หึ....ตายไม่ตายมาสู้กันดีกว่า killer without traces”

อั้มท้าโม