It's You ใช่นายแน่รักแท้ของฉัน!!

 “เอ่อ...ขอโทษแล้วกันนะ แต่ฉันยังกินไม่อิ่ม” ฉันก้มหน้าพูด

“ตกลงเธอจะไปกับมัน”

(-_-) ( _ _ ) (-_-) ( _ _)

“ทำไมล่ะวะ!” เขาสบถออกมาเบาๆ

“ก็ฉันไม่อยากไปไหนกับนายแล้ว นายทิ้งฉัน ไม่นึกว่าฉันจะกลับอย่างไง ถ้าฉันไม่เจอ...”

“พอ!!ฉันไม่อยากฟัง”หมอนั่นพูดแล้วเดินปึงปังออกไป

“ก็มันจริงนี่นา...”

“อย่าเศร้าน่า...มันก็ขี้โมโหอย่างนั้นแหละ ที่สำคัญมันน่ะผิด อย่าคิดมาก”จงเบพูดแล้วยิ้มนิดๆ

ใช่ เขาน่ะผิด -*-

“อ่า...ฉันอิ่มแล้วกลับกันเถอะ”

“เอางั้นหรอ”

“อืม”                     

ณ ห้องของฟาง

เฮ้อ~น่าเบื่อชะมัด ทำไมต้องมานั่งเครียดด้วยเล่า ฉันไม่ผิดๆๆๆๆ แต่รู้สึกกังวลเหมือนไปขับรถชนช้างแล้วหนีเลยแฮะ ขอโทษดีมั้ยนะแต่ว่า ฉันไม่ผิด><!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เห ใครอีกนะ?

แอด~

“อ้าว  นายมีไรอะ” ฉันทำหน้างงทันทีที่เปิดประตูเจอนายป๊อปปี้ยืนทำหน้ามุ่ยกอดอกอยู่

หรือว่า...จะมาต่อยฉัน !!!

“นะ..นายมีอะไร” ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“เปล่า - -“

“เฮ้ออ~แล้วนายจะเคาะประตูห้องฉันทำไมฮะ” ฉันพูดแล้วเอื้อมมือไปปิดประตู

“เดี๋ยววว”หมอนั่นพูดแล้วเอามือมาจับประตูไว้ 

“???”

“ขอโทษแล้วกันที่ทิ้งไว้บนสะพาน”

“อ๋อ ช่างมันเถอะ ฉันกลับได้แล้ว = =”

“จำไว้ด้วยแล้วกันว่าฉันได้หน้าที่เป็นเพื่อนเธอ แค่ฉันไม่ใช่ไอ้เบกับไอ้เคน จะโกรธฉันแค่ไหนก็ห้ามไปกับคนอื่น” หมอนั่นบอกแล้วเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ฉันเลยปิดประตูเบาๆแล้วเดินกลับมานอนที่เตียง

เฮ้อ~ หน้าที่ๆๆๆ เป็นเพื่อนก็หน้าที่ แสดงว่าที่มาง้อก็หน้าที่สินะ ชิ! น่าน้อยใจชะมัด =3=

(บันทึกพิเศษ :  ป๊อปปี้)

โธ่เอ้ย! กะจะขอโทษดีๆแท้เชียว แต่ไม่เข้าใจตัวเองเล้ยยย ว่าทำไมไปพูดเหมือนขู่ฆ่ายัยนั่นอย่างนั้นแหละ =o=

“เว้ยยยยย” ผมตะโกนระบายอารมณ์ออกมา โมโหตัวเองชะมัด

“แกจะตะโกนทำไมวะ” ไอ้เขื่อนที่นั่งดูนั่งอยู่หันมาโวยวาย

“แกมาห้องฉันเองยังจะมาว่าอีก - -“

“ก็ไม่อยากกลับบ้านนี่หว่า”

เมื่อเช้าผมไม่ได้อยากทิ้งยัยนั่นไว้บนสะพานซักหน่อยถ้าไม่ติดว่ายัยฮันนี่นั่นเป็นลูกหุ้นใหญ่ของบริษัทพ่อผม ผมจะไม่เฉียดตัวเข้าไปใกล้ๆเลย ยัยนั่นก็โกรธจนกลับกับไอ้เบ นึกว่าจะกลับกับผม นี่ถ้าเฟย์รู้นะผมตายแน่ๆ เฟย์ยิ่งไม่ชอบให้ไอ้เบเข้าใกล้ฟางอยู่ด้วย เพราะ ผมเผาไอ้เบให้เฟย์ฟังหมดจด เฟย์เลยไม่ชอบไอ้เบ

เฮอะ! ชีวิตนี้มันจะมีอะไรได้ดั่งใจบ้างม้ายยยยย >O<^^

(จบบันทึกพิเศษ)