[fiction]~[FFK]~อย่าทิ้งฉัน

"แม่คะ แม่!~หนูจะไปด้วย"

รถเก๋งสีแดงจอดอยู่หน้าบ้าน เด็กหญิงร้องตามแม่ของตน โดยตนยังไม่รู้ว่าแม่ของตนจะไปที่ไหน

"เดี๋ยวแม่ก็กลับจ้ะ เจ้าตัวเล็ก"หญิงที่เรียกว่าแม่บอกกลับด้วยสายตาละห้อย

"จริงๆเหรอ สัญญานะคะแม่"เด็กหญิงทำสัญญา

"เอ่อ ก็ได้จ้ะ"แม่เธอตอบด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ

__________________4.30น._____________________

 "แม่!! เอาแก้วไปด้วย!! แม่!! อย่าทิ้งหนู!!แม่พูดแบบนี้มา10ปีแล้ว!ไม่เอา!เดี๋ยวก่อนรอด้วย!!"

"แก้วลูก แก้วนี่พ่อ! พ่อเอง"

อะอ้าวพ่อเอง อะไรเนี่ยฉันฝันถึงแม่อีกแล้ว

"พ่อ แก้วไม่เป็นไรแล้วไปนอนเถอะ"

"อืม"

ตอนนี้ฉันนอนไม่หลับแล้วล่ะ เฮ้อ~~

เปิดเอ็มเล่นดีกว่า

ติ่งตึงตึ้ง~

อ๊ะ โทโมะ อ้อ ลืมโทโมะที่ว่าเนี่ยคือเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ นานมากแล้วละ ตอนนั้นโทโมะย้ายบ้านไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น ตอนนั้นฉันเศร้ามาก ไม่พูดคุยกัยใครเลย จนกระทั่งได้เมลของนายนั่นมาและติดต่อกันเรื่อยๆ จนหมอนั่นบอกว่า

"MSN"

โทโมะ:แก้ว ไมออนดึกจัง ยังไม่นอนหรอ

แก้ว:เปล่า เพิ่งตื่น

โทโมะ:อ้าวทำไมล่ะ

แก้ว:ฝันร้าย

โทโมะ:คงเป็นเรื่องนั้นสินะ

แก้ว:อืม

หมอนั่นเป็นเพียงเพื่อนคนเดียวที่รู้

โทโมะ:พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่เราจะได้เจอกัน

แก้ว:นายจะมาจิงๆหรอ

โทโมะ:ไมอ่ะ ไม่อยากให้ฉันไปหรอ

แก้ว:เปล่า อยากให้ถึงเร็วๆต่างหาก

โทโมะ:555+แก้วยังตลกเหมือนเดิมเนอะ

แก้ว:โทโมะ

โทโมะ:หือ

แก้ว:ฉันกลัวจำนายไม่ได้อ่ะ

โทโมะ:ขี้กังวลอีกแล้ว ไม่ไหวเลยนะ

"แก้ว!!ลูก เตรียมไปรร.ได้แล้วลูก"

"ค่า~~"ฉันตอบกลับไป

แก้ว:โทโมะ ฉันจะไปโรงเรียนแล้ว บาย

โทโมะ:เดี๋ยว นี่รูปฉัน อ้าว

"MSN END"

ฉันยังไม่ทันเห็นรูปหมอนั่นเลย ว้า~!เสียดาย แต่ช่างมันเหอะ

ซ่า~

____________________________________________

กริ๊งงงงงงง~~!!

โรงเรียนเลิกแล้ว ฮ่าๆ วันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ จะได้เจอเพื่อนที่หายไปนานนับ 10 ปี

"เฮ้ย! แก้วเป็นไรวะ ตั้งแต่เคนตะทิ้งไป แกก็ได้แต่เศร้าแต่นี่กลับ..."

อ้อ!เคนตะ แฟนเก่าของฉันเอง เค้าทิ้งฉันเพราะเหตุผลที่ว่า แก้วเราขอโทษนะ แก้วดีเกินสำหรับเรา เรามันเลว รักใครไม่เคยจิงจังกับใครเลย จนมาเจอกับพิม หรือง่ายๆคือคนที่ชื่อพิมเนี่ย แย่งของๆฉันตลอด ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรให้นะ แต่ทำไมเกลียดเราจังไม่รู้ เฮ้อ~!

"เฮ้ยๆๆๆๆๆ ขอโทษๆไม่ได้ตั้งใจจะขุดจริงๆจ้า แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้นี่นา"มันทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เมื่อเห็นฉันถอนหายใจ

"ไม่เป็นไร เรื่องนั้นน่ะ ฉันทำใจได้แล้ว~~~~~~~"

ฉันลากเสียงยาวเพราะเห็นยัยพิมเดินจูงมือกับเคนตะ เดินกันอย่างมีความสุข มันก็อดคิดถึงภาพเก่าๆที่ฉันกับเขาเคยทำ  อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างที่ฉันไม่ได้สั่ง T^T

"อ้าวๆไหนบอกทำใจได้แล้วไง ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ"มิล่าหันมาถาม

"เปล่าๆ ฝุ่นมันเข้าตาเฉยๆ"ฉันปฏิเสธทันควัน

"ยัยเบ๊อะ~!แกใส่แว่นกันแดดอยู่นะ555+"อะอ้าว เออจะจริง

"ฮือ~~ฉันตัดใจไม่ได้จริงๆนี่หว่า"สุดท้ายก็ไม่ไหว ปล่อยโฮออกมาจนได้

_______________________________________________________________

ฉันเดินกลับบ้านคนเดียว เพราะวันนี้พ่อติดประชุมด่วน โอ๊ย!!ปวดขา ระหว่างที่เดินกลับนั้น

"ขอโทษนะครับ รู้จักบ้าน"ศิริมงคลสกุล"ไหมครับ"

"อ้อ!บ้านฉะ อุ๊บ ทำไมหรอคะ?"

บ้านฉันเองและทะทำไมวะ

"ผมมีธุระกับลูกสาวบ้านนั้นน่ะครับ"

ธุระกับฉันด้วย อะไรเนี่ย

"อ๋อ!ไม่รู้จักเลยค่ะ ไม่รู้"

อ๊ากกกกก~อะไรเนี่ย ชีวิตฉานนนนนน~

____________________________________________________

ภาคแรกสแตมป์ขอฝากไว้ก่อน แต่ตอนนี้ใกล้สอบแล้ว สแตมป์ขออ่านหนังสือหน่อย อัพช้านีสนึง แต่จะอัพให้อย่างแน่นอนนะ เอ้อ!ใครอยากได้ภาพ ของนิยายเรื่องนี้น๊า ขอเมลหน่อย เด๋วสแตมป์จะส่งให้ทางเมลน๊า นี่ เมลของสแตมป์ scoopy_ploy(แอท)hotmail.com ไม่ต้องตกใจ พลอยคือนามสกุลสแตมป์เอง