NoRitz-Tell me that you love me

ปับ

อ๊ากกกกกกกกก  ใครปิดไฟเนี่ย  มันเคยคิดสงสารเด็กน้อยผู้ใสซื่อ บริสุทธิ์  สุดจะกลัวผีบ้างมั้ยเนี่ย --? ผมรีบคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วรีบออกมาจากห้องน้ำทันที  อ่อ  ไอ่กัน  มันเล่นแบบนี้อีกแล้ว  ประจำเลยครับไอ่กันมันไม่เคยเข็ด  (มันไม่เข็ดเพราะมันไม่ได้เป็นคนโดนแกล้งไงล่ะ TT^TT ) นี่ถ้าไม่ติดว่า  ผมกับมันสนิทกันตั้งแต่เด็ก ๆ   ผมไม่ไว้หน้ามันหรอก  ผมตัวเล็กกว่า  แต่ผมก็สู้คนนะ  ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยสู้มันได้เลยก็ตาม ฮือๆๆๆ

“ริท นี่มึงรีบไปป่ะเนี่ย --?”  กันทำหน้าเหยเก  เสมองไปทางอื่น

“เออดิ กูโคตรรีบเลยแหละ  มึงน่ะแกล้งกูอยู่ได้”  ฮึ่ยยย  มันน่าโมโหมาก ๆ แกล้งผมขนาดนี้แล้วยังจะมาถามอีก

“เออ ถ้างั้นกูขอโทษ  เอ่อ  คือ  มึงจะยืนถือผ้าขนหนูอีกนานมั้ย  หยิบออกมาแต่ไม่ใส่เนี่ยนะ”

“ฮะ  อะไร  อ่าว  เฮ้ยยยยยย” 

                ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที  ส่วนไอ่กัน ยืนส่ายหน้าอย่างระอาผมอยู่  โห  นี่ตอนนั้นผมกลัวผีนี่น่า  เรื่องผ้าขนหนูนี่  มีสติหยิบออกไปก็ดีเท่าไหร่แล้ว  (แต่ถึงหยิบไป  มันก็ช่วยอะไรผมไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ)  มันน่าอายขนาดไหนรู้มั้ยครับ  ที่ไอ่กัน  ยังคงเห็นว่าของผมนั้นยังเป็นเพียง “หนอน” ตัวหนึ่งเหมือนเมื่อครั้งยังเด็ก ๆ ริทคนนี้แสนจะอาย  ฮือๆๆๆ

                เมื่อผมจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ  ผมก็กลับออกมาสวดไอ่กันยับ  เดาเวลาว่าน่าจะเกือบ ๆ ชั่วโมงได้แหละ  มันก็นั่งดูทีวีไป กินขนมไป  ไม่รู้ว่าจะเข้าหูมันบ้างรึปล่าว  แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ  ขอแค่ให้ริทคนนี้หายโมโห

                “เออนี่  มึงเข้าใจที่กูพูดใช่มั้ย  งั้นเดี๋ยวกูไปรดน้ำต้นไม้ก่อนนะ” ผมพูดเสร็จ  ตั้งท่าจะเดินออกไป  แต่ไอ่กันก็เลิกสนใจทีวีแล้วหันมาแขวะผม  ซักนิดซักหน่อย  ไอ่กันก็เอานะเนี่ย

                “รดน้ำคราวนี้กี่ชั่วโมงล่ะ  กูล่ะสงสารต้นไม้จริง ๆ  ที่ถูกเอามาเป็นข้ออ้าง  ให้มึงไปยืนส่องพี่โน่ตรงระเบียง  พี่โน่โดนมึงมองจนเฉา  ต้นไม้ก็โดนมึงรดน้ำจนแฉะ เฮ้อ  เหนื่อยใจกับมึงจริง ๆ ” อ่าว  เถียงไม่ออกสิครับคราวนี้  ริทคนนี้จึงต้องทำเป็นไม่สนใจมันแล้วเดินออกมาหยิบบัวรดน้ำ  ต้นไม้ที่ผมปลูกไว้ที่ระเบียงหอพัก มีหลายอย่างเลยล่ะครับ  ผมน่ะไม่เคยนึกชอบปลูกหรอกนะ รดน้ำแฉะอย่างนี้ทุกวัน  แต่มันไม่ยักกะตาย  แค่เอามันมาเป็นข้ออ้างอย่างที่ไอ่กันว่าจริง ๆ นั่นแหละ  ช่างมันเหอะ

                อ๊ะ นั่นไง  พี่โตโน่สุดหล่อของผม  และคนอื่น ๆ อีกเป็นล้าน ๆ(แหะ ๆ เว่อร์ไปหน่อย) เค้าออกมาซ้อมต่อยกระสอบทรายที่ระเบียงหอพักทุกวันเลยครับ  ผมว่า ไม่มันใดก็วันหนึ่ง  ระเบียงชั้นข้างบนมันต้องพังลงมาซักวัน

ผมเริ่มรดน้ำตั้งแต่ต้นที่อยู่ด้านซ้ายมือสุด  แล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ระเบียงห้องพี่โตโน่เรื่อย ๆ  ผมเริ่มมองหน้าเค้าชัดขึ้น ชัดขึ้น  มันเป็นแบบนี้  เหมือนเดิมทุก ๆ วัน  แต่ผมก็ยังไม่รู้สึกเบื่อเค้าได้เลย  ผมเริ่มไล่รดน้ำวนกลับเป็นรอบที่สองอย่างช้า ๆ แต่สายตายังคงจับจ้อง ไปยังพี่เค้าอยู่  เวลาผ่านไป หนึ่งชั่วโมง พี่โตโน่มีเหงื่อเต็มตัว ส่วนต้นไม้ผม ก็มีน้ำแฉะเต็มกระถาง เค้าก็เดินเข้าไปในห้องของเค้า  ผมจึงวางบัวรดน้ำเก็บเข้าที่แล้วเดินเข้าห้องของผมบ้าง ปล่อยให้ต้นไม้ของผมจมน้ำอยู่อย่างนั้นแหละ

“กัน  เย็นนี้กินอะไรดี” ผมเดินเข้ามา  ก็เห็นมันยังนั่งอยู่หน้าทีวีเหมือนเดิม  แต่ห่อขนมนี่สิ  ถ้าผมกินแบบมัน  ผมร่วงหมดหัวแน่นอน  ผงชูรสทั้งนั้นเลย

“ไม่รู้อ่ะ  ก็ยังไม่หิวเลย” ไอ่กันพูด  แต่ตามันยังคงไม่สนใจผม

“แน่ล่ะ  มึงจะหิวได้ไง  กินขนมที  ร้านขนมแทบจะไม่มีของขายวันต่อไปเลย” 

“เออ ๆ น่า  มึงไปกินคนเดียวแล้วกัน”  มันพูดเสร็จก็เริ่มแกะขนมห่อต่อไป

“เออ”  ผมตอบมันแค่นั้น แล้วก็เดินออกมา ในจังหวะที่ผมเปิดประตู  ผมก็เห็นพี่โตโน่เดินออกมาจากห้องของเค้าพอดี  แอร๊ยยยย  ทำไมผมโชคดีขนาดนี้ล่ะเนี่ย ชวนเค้าไปกินข้าวด้วยกันดีมั้ย  หรือว่าจะชวนไปเดทดีนะ(เอิ่ม  ผมลืมไปว่า  ผมยังไม่เคยได้คุยกับเค้าเลยนี่นา)  ถ้างั้น เดินตามไปกินข้าวร้านเดียวกันกับพี่เค้าก็ยังดี