กลแค้น...ลวงลั๊ค

โทโมะ:นี่ฟางพิ์ว่าเราห่างกันสักพักเถอะพี่ชักไม่แน่ใจว่าเรารักกันจริง

ฟาง:พี่โมะฟางรักพี่นร๊(กอดโทโมะจากด้านหลัง)อย่าทิ้งฟางนร๊ฟางรักพี่

โทโมะ:แต่พี่ไม่รักฟางแล้วเราเราเลิกกันเถอะ

ฟาง:พี่โมะอย่าไปนร๊คร๊ฟางรักพี่นร๊ฟางขอโทดฮึดฮึด"""T_T

ฮโลพี่แก้วเขาทิ้งฟางเขาไม่รักฟางแล้วพี่แก้วฮึฮึฮึ

แก้ว:ฟางฟังพี่นร๊ฟางยุไหน

ฟาง:ฟางยุที่คอนโด

แก้ว:ฟางออกมารอพี่นร๊เดียวพี่มารับ  ตั้งสติดีดีๆๆๆนร๊ฟาง  พี่รักฟางนร๊

ฟาง:คร๊ฟางรักพี่นร๊พี่แก้ว

หน้าคอนโด

(แก้วขับรถมาจอดอีกฝังหนึ่งของถนน)

ฟาง:พี่แก้วพี่แก้ว(ก้าวเท้าจะข้ามถนน)

เอี๊ยดดดโครมโครม(รถพุ่งด้วยความเร็วสูงเข้ามาชนร่างฟางยังแรง)

แก้ว:ฟางงงงงงงงงงงงงง

2เดือนต่อมา

แก้ว:คุงหมอค๊รทำไม่น้องของดิฉันอาการแย่ลงทุกวันไม่มีทางอื่นแล้วหรอ

หมอ:หมอก็คงทำได้แค่นี้คลไข้ซึมเคร้าไม่ยอมพูดยอมกิน  แต่เราต้องทำให้คลไข้ลืมเรื่องโหดร้ายทั้งหมด

หาเพื่อนให้เขาอาการคงดีขึ้นครับ

แก้ว:คร๊(แต่มองน้องสาวด้วยความหว่งใย)

ป๊อบปี้:หวัดดีแก้วไงไม่เจอกันนานสบายดีป่ะเราได้ข่าวว่าน้องเทอป่วยหรอ

แก้ว:ดีป๊อบเออน้องเราอาการแย่ขึ้นทุกวันเลย

ป๊อบปี้:เล่าให้เราฟังได้ป่ะเพื่อเราช่วยได้

แก้ว:ได้สิ(แก้วเล่าเรื่องราวต่างๆๆให้ป๊อบฟังทั้งหมด)

ป๊อบปี้:แล้วเราพอช่วยเทออารายเทอได้ไหม

แก้ว:เราอยากให้ป๊อบดูแลน้องให้เราหน่อยส่วนเรื่องนายคลนั้นเราจัดการเองเขาต้องได้รับโทดจากการที่เขาทำ