กาลครั้งหนึ่ง......ความรัก KANGBOW

ภายในคฤหาสถ์หลังใหญ่ที่แสนจะหรูหราหญิงสาวร่างบางกำลังนั่งดีดกีต้าร์ราคาแพงอย่างมีความสุขในห้องซ้อมดนตรีที่พ่อของเธอสร้างไว้ให้โดยเฉพาะ

“คุณหนูคะ คุณท่านมาเรียกให้ไปพบที่ห้องโถงใหญ่คะ”แม่บ้านเก่าแก่ของบ้านเอ่ย

“คะคุณแม่บ้าน”หญิงสาวตอบรับ ก่อนจะวางกีต้าร์ตัวเก่งแล้วเดินไปยังห้องโถงใหญ่

“คุณพ่อเรียกโบว์มา มีอะไรรึเปล่าคะ”หญิงสาวผู้สดใสเอ่ยถามบิดาก่อนจะนั่งลงข้างๆท่าน

“พ่อจะแนะนำสมาชิกใหม่ของบ้านเรา”หญิงสาวทำหน้างงก่อนจะหันไปมองหนุ่มหน้าเข้มที่นั่งอยู่โซฟาอีกตัว

“ใครเหรอคะ คุณพ่อ”

“นี่กั้งจ๊ะ เขาเป็นลูกชายของเพื่อนรักพ่อ ต่อไปนี้เขาจะมาอยู่กับเราที่นี่…..”

1 ปีต่อมา

“ดีใจจังโบว์เอ็นติด ด้วยคะคุณพ่อ”เมลดาเอ่ยด้วยความดีใจสุดขีดที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้

“พ่อดีใจด้วยนะลูก ลูกพ่อนี่เก่งจริงๆ”มนตรีลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู “เอ แต่กั้งเขาก็ติดที่เดียวกับลูกหนิ”

“อ้าว ไม่เห็นเค้าจะบอกโบว์เลย ช่วงนี้เค้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ไม่ค่อยคุยกับโบว์เลย”เมลดาเอ่ยอย่างน้อยใจเล็กน้อยที่วรกรณ์ทำตัวห่างเหินตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลาย

“เขาอาจจะเรียนหนักก็ได้นะลูก เลยไม่ค่อนได้คุยกับลูก”

“ว่าแต่เค้าไปไหนเหรอคะ โบว์ยังไม่เห็นเค้าเลย”

“เค้าคงออกไปข้างนอกมั้งลุก”

“งั้นโบว์ว่าโบว์ไปซ้อมดนตรีดีกว่าคะ”เมลดาเอ่ยก่อนจะลุกเดินออกไปยังห้องซ้อมดนตรี

Glass Room

เมลดาเดินเข้ามในห้องทรงหกเหลี่ยมที่โล่งและกว้างโดยติดหน้าต่างกระจกไว้รอบด้านจึงมีแสงแดดอุ่นๆส่องลงมาในยามเช้าแบบนี้ตรงกลางห้องมีเปียโนสีน้ำตาลลายไม้ตัวใญ่ตั้งอยู่ส่วนด้านในสุดของห้องจะเป็นตู้กระจกขนาดใหญ่ที่ใช้เก็บเครื่องดนตรีหลากหลายชนิดที่เธอเล่นเป็น 

เมลดากวาดสายตาไปทั่วห้องจนไปสะดุดกับร่างหนาที่นอนแผ่หลาอยู่บนโซฟาตัวยาวข้างหน้าต่างที่มีแสงแดดส่องลงมากระทบร่าง เธอรู้ดีว่าเขาเป็นใครเมลดาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจ้ะมมองคนที่นอนหลับอยู่โดยมีสมุดเลกเชอร์วางปิดหน้าอยู่

“ที่แท้ก็แอบมาหลับที่นี่เอง”เมลดาว่าก่อนจะค่อยดึงสมุดเลกเชอร์ออกจากใบหน้าคมอย่างเบามือแล้วเอามันวางไว้ข้างๆเขา

“ชิ จะบ้าเรียนไปถึงไหน เดี๋ยวก็อีคิวต่ำหรอก”เมลดาว่าประชดร่างหนาที่หลับอยุ่แล้วเดินไปนั่งที่เปียโนตัวใหญ่แล้วบรรเลงบทเพลงอันไพเราะสดใสเหมาะกับยามเช้าออกมา โดยหารู้ไม่ว่าคนที่เธอเพิ่งประชดไปเมื่อกี้รับรู้ถึงทุกอย่างที่เธอทำตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาในห้องนี้แล้ว

“ฉันไม่ใช่คนบ้าเรียนสักหน่อย”เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหูเมลดา

“นี่นายไม่ได้หลับเหรอ”เมลดาว่าก่อนจะหันหน้าไปมองคนที่อยู่ข้างหลังทำให้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่กี่เซ็นเท่านั้น

“ใช่”วรกรณ์ตอบเสียงเรียบพร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตที่เปล่งประกายความสดใสอยู่ตลอดเวลา

“งั้นนายก็ได้ยิน….”

“ทุกคำเลย”

“เอ่อ…..ฉันว่าฉันไปเล่นกี่ต้าร์ดีกว่านะ”เมลดารีบเปลี่ยนเรื่องแล้วจะลุกออกไปแต่

“พรุ่งนี้เธอต้องไปมหาลัยกับฉัน”

“อะไรนะ”

“คุณอาบอกให้ฉันกับเธอไปด้วยกันเพราะยังไงก็เรียนที่เดียวกัน”วรกรณ์เอ่ยหน้านิ่ง

“อ๋อ โอเค”เมลดาว่าก่อนจะหยิบกีต้าร์ขึ้นมาเล่นและร้องเพลงออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกเขินที่ได้ใกล้ชิดเมื่อครู่ วรกรณ์ได้แต่แอบเผลอยิ้มกับท่าทางของเธอก่อนจะเดินไปหยิบสมุดเลกเชอร์ของเขาแล้วเดินออกไป ตั้งแต่เกิดมาก็มีแค่เธอคนนี้เท่านั้นที่ทำให้เขายิ้มได้……..

มาอัพใหม่อะนะ เผลอไปกดลบนิยาย เซ็งเลย   YIMZ