รักนะ...นายขี้เก๊ก(TK)

  แสงแดดอบอุ่นยามเช้า(อันที่จริงเที่ยง)ส่งผ่านม่านสีหวานมากระทบร่างบางซึ่งนอนหลับพริ้มอยู่บนเตียง  ร่างบางพลิกตัวหนีแสงก่อนจะหลับต่อโดยไม่สนใจเสียงเพลงที่เพื่อนสาวเปิดแม้แต่น้อย  แต่กลับคิดว่ามันเป็นเสียงกล่อมนอนซะนีี่ 

"อ้าวเฟย์  แล้วนี่แก้วยังไม่ตื่นหรอ"พี่ฟางถามหลังจากที่เดินออกจากห้องน้ำ

"ค่ะพี่ฟาง  สงสัยแก้วคงจะเหนื่อยอ่ะค่ะ"เฟย์ตอบเสียงเหนื่อยใจ

"พี่สงสารแก้วจัง  ทุกครั้งที่เราเล่นกันตามประสาพี่น้องแก้วจะมองมาด้วยสายตาที่เหงาและว้าเหว่ตลอดเลย"พี่ฟางพูดเสียงสงสาร

"ค่ะ  ก็เพราะว่าพี่ป๊อปปี้พี่ชายของแก้วน่ะไม่เคยทำอะไรอย่างนี้กับแก้วเลยน่ะสิค่ะ  มีแต่ทำงานแล้วก็เรียนแต่ทุ่มเทเงินให้น้องแทน  แก้วถึงได้เป็นอย่างนี้"เฟย์ตอบเสียงสงสารเพื่อน

"เพราะอย่างนี้เองสินะ  แก้วถึงเอาแต่ใจแล้วก็ไม่ค่อยมีเพื่อน"พี่ฟางลงความเห็น  เฟย์มองดูร่างบางที่ยังนอนอยู๋อย่างเวทนา   แล้วนึกย้อนไปวันที่เจอแก้วครั้งแรก

โรงเรียน kamikaze school เมื่อ4ปีก่อน

"นี่เฟย์ดูนั่นสิ  ยัยคุณหนูศิริมงคลสกุลมาโรงเรียนแล้ว"เสียงเพื่อนคนนึงบอกเฟย์อย่างอิจฉาอย่างเห็นได้ชัด  เฟย์มองตามเสียงนั่นไปที่เด็กสาวรูปร่างผอมบางดูอ่อนแอ  ใบหน้าสวยจนนางงามต้องอายดูเหงาและหว้าเหว่  ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนสะบัดไปมาตามจังหวะการเดินของเด็กสาว  สมฉายา"เทพธิดาเยือนดิน"จริงๆแฮะ

"นี่เดี๋ยวฉันมานะ"เฟย์บอกเพื่อนในกลุ่มพลางเดินตรงไปที่เด็กสาวคนนั้นทันที

"สวัสดีจ้ะแก้ว  ฉันชื่อเฟย์นะยินดีที่ได้รู้จัก"เฟย์ทักทายเสียงสดใส  อีกฝ่ายมองกลับด้วยใบหน้าเยียดหยาม

"หึ  มีอะไร"แก้วถามเสียงห้วน 

"ก็ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ  เราเป็นเพื่อนกันนะ"เฟย์ถามเสียงสดใสอีกครั้ง

"อ๋อ  อยากเป็นเพื่อนกับฉันหรือว่าอยากเป็นเพื่อนกับเงินของศิริมงคลสกุลกันแน่"แก้วถามเสียงเยียดยาม  เฟย์หน้าเหลาหลาทันที

"ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอจริงๆนะ"เฟย์ยังคงไม่ละความพยายาม  ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะมองกลับมาด้วยตารังเกียจก็ตาม

"เธอนี่มันน่ารำคาญ!!=_=!!"แก้วบอกพลางลุกออกจากโต๊ะไป  และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเฟย์ก็ก้าวเข้ามาในชีวิตแก้วเป็นเวลา2เดือน  โดยจะยุ่งกับชีวิตของแก้วอย่างไม่ลดละต้นแต่  แก้วตื่นนอนยันเข้านอน   จนในที่สุด

"นี่เลิกยุ่งกับฉันสักทีได้ไหม"แก้วตวาดเฟย์เสียงดังลั่น

"ไม่"เฟย์ยืนยันเสียงแข็ง

"ทำไม"แก้วยังคงถามต่อ

"ก็เพราะฉันบอกเธอไปแล้วว่า  ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ"เฟย์ยืนยันคำเิิดิม

"ถึงแม้ว่าเธอจะต้องถูกคนอื่นรังเกียจหรีอว่าต้องอยู่เดียวดายน่ะหรอ"แก้วถามเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

"ใช่  ไม่ว่ายังไงฉันก็จะเป็นเพื่อนกับเธอให้ได้   ฉันจะดึงเธอออกจากโลกที่หว้าเหว่นี่ให้ได้"เฟย์ยืนยันอย่างหนักแน่น

"หึ  มันไม่มีใครดึงฉันออกไปได้หรอกแม้แต่พี่ชายฉัน  เค้ายังไม่สนใจฉันเลย"แก้วตวาดเฟย์อีกครั้ง

"..."

"แล้วเธอเป็นใคร  ถึงจะมาดึงฉันออกไปได้   ไม่มีวันหรอกกลับไปซะเถอะ"แก้วพยายามไล่เฟย์กลับอีกครั้ง

"แม้ว่าเธอจะต้องการเพื่อนแค่ไหนน่ะหรอแก้ว  เชื่อใจฉันสักครั้งเถอะนะแ้วเธอจะไม่ผิดหวัง"เฟย์บอกแก้ว  ก่อนจะเดินออกจากคฤหัสถ์   แก้วคิดทบทวนคำพูดของเฟย์ก่อนจะยิ้มอย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน  ยิ้มแบบจริงใจ

   แล้วตั้งแต่นั้นการเปลี่ยนแปลงก็ก้าวเข้าสู่ชีวิตของแก้ว  ทุกวันแก้วต้องเฟย์และเฟย์จะมีแก้วตามติดยิ้งกว่าเงาตามตัวเสมอ  และเฟย์ก็มักพาแก้วเข้าสังคมจนในที่สุดแก้วก็กลายเป็นคนร่าเริงในสายตาของเพื่อนภายในเวลาแค่1ปี  แต่ถึงอย่างนั้นแก้วก็ยังไม่เปิดใจรับใครอยู่ดี

ปัจจุบัน  ที่บ้านพักของแก้วในเชียงใหม่

"อ๋อที่แท้ ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง  น้องสาวของพี่เก่งเหมือนกันนะเนี่ย"ฟางยิ้มชมน้องสาว

โดยไม่รู้เลยว่าร่างบางที่นอนหลับเมื่อครู่ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว  พร้อมกับอารมณ์ที่เรียกได้ว่าบูดสุดๆ

"อ้าวแก้ว  ตื่นแล้วหรอ"เฟย์เสียงสดใส  โดยลืมมองหน้าแก้วที่ตาบวมจากการอดนอนและใบหน้าบูดตอนเช้า

"อืม  มีไรกินบ้าง"แก้วถามเสียงห้วน

"ก็มีโจ๊กแล้วก็อื่นๆอ่ะ"เฟย์ตอบเสียงสดใส  คำว่าอื่นๆของเฟย์ทำให้แก้วรีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวโดยไม่ลืมที่จะบอกให้สองสาวรอเธอด้วย

"เพื่อนแกนี่อารมณ์ดีเร็วชะมัด"พีี่ฟางบอกพลางเตรียมชุดที่ตัดมาให้แก้วใส่   แม้เจ้าตัวจะไม่อยากใส่  แต่เธอก็จะบังคับให้ใส่อยู๋ดี

15นทีผ่านไป

แก้วอาบน้ำเร็วยิ่งกว่าเสือชีต้าวิ่งซะอีก  ทำให้สองสาวไม่ค่อยจะรอคนนอนตื่นสายสักเท่าไหร่ก่อนจะเดินลงบันไดมาที่ห้องอาหารเพื่อเตรียมตัวไปขึ้นเครื่องไปภูเก็ตต่อ

"อ้าวพวกคุณๆมากันแล้วหรอค่ะ"ป้าหอมเอ่ยทักทาย  พลางวางหมูทอดกระเทียมพริกไทยลงบนโต๊ะ  แก้วไม่ตอบเพียงแต่ส่งยิ้มบางๆให้ป้าหอมแทน  แล้วมานั่งประจำที่เพื่อทานอาหารที่ปาไปเกือบบ่าย

    อาหารบนโต๊ะถูกซัดเรียบไม่เหลือแม้แต่ซากป้าหอมเก็บจานโดยมีพี่ฟางช่วยเก็บ  ส่วนแก้วกับเฟย์ของตัวไปเก็บของที่ห้อง

"นี่แก้วชุดแกต้องใส่ไปขึ้นเครื่อง"เฟย์บอกพลางหยิบชุดเดรสสีหวานแบบเจ้าหญิงให้แก้ว

"นี่พี่ฟางตัดใช่ไหมเนี่ย"แก้วถามเสียงไม่อยากเชื่อ

"ใช่  และแกต้องใส่ไปขึ้นเครื่องด้วย"เฟย์ยืนยันหนักแน่น

"พระเจ้า"แก้วบอกพลางฉันหน้าตาแบ๋วขอความเห็นใจ  แต่เฟย์กับผลักหน้าผากก่อนจะหอบกระเป๋าของตัวเองและพี่สาวไปข้างล่าง

"ให้ตาย  ใส่ก็ได้ชิ"แก้วบ่นแต่สุดท้ายก็ใส่เหมือนเดิม  

  หลังจากที่สาวๆเก็บของเสร็จเรียบร้อยลุงโชคก็ขับรถเก๋งคนังามไปส่งสามสาวที่สนามบินทันทีเพื่อให้ทันไฟล์ที่กำลังจะไปภูเก็ต

"ประกาศนะค่ะ เที่ยวบินเชียงใหม่-ภูเก็ตให้มารอที่เกท4เดี๋ยวนี้ด้วค่ะ"เสียงประกาศขึ้นเครื่องขอแอร์โฮสเตร์ทำให้สามสาวรีบเดินไปขึ้นเครื่องทันที

"เ่อ่อขอโทษนะครับ  ตรงนั้นมีคนนั่งรึเปล่า"เสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนเรียกให้ฟางตื่นจากผวังค์ที่มัวแต่มองก้อนเมฆ

"เ่่อ่อไม่มีค่ะ"ฟางบอกเสียงหวาน  พลางมองมาที่ผู้มาใหม่ชายหนุ่มอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันหน้าตาหล่อยิ่งกว่าพระเอกในละครไทยทำให้ฟางละสายตาจากเขาไปไม่ได้  แต่ใบหน้านี่ช่างคล้ายกับ...

"พี่มาทำอะไรที่นี้  พี่ป๊อป"เสียงหวานเรียบของแก้วถามคนข้างกายฟาง  ใช่แล้วคนคนนี้คือป๊อปปี้พีชายของแก้วที่เฟย์เคยบอกว่าเย็นชาสุดๆนี่เอง

"พอดีว่าพี่มีงานต้องไปที่ภูเก็ต  แล้วก้มาเพื่ออบรมใครบางคนสักหน่อย"ป๊อปปี้ตอบน้องสาวเสียงเรียบ

"เรื่องอะไร"แก้วถามเสียงน่ากลัว

"เรื่องที่เธอปล่อยบอดี้การ์ดทิ้งไว้เชียงใหม่ไง"ป๊อปปี้ยังคงถามเสียงเรียบเหมือนเดิม

"ก็ไม่ได้ปล่อย  แต่เพื่อนพี่ไม่รู้เรื่องเองตั้งหาก  โทษฉันไม่ได้"แก้วยืนยันเสียงแข็ง

"งั้นหรอ  งั้นต่อไปพี่จะเพิ่มคนมาดูแลเธอเป็นสองเท่า"ป๊อปปี้สั่งเสียงเฉียดขาด

"ไม่ได้นะ  พี่ห้ามทำอย่างนั้นนะพี่ป๊อป"แก้วโวยวาย

"เชิญโวยวายเถอะ  เพราะบนเครื่องบนลำนี้มีแต่พวกเราเท่านั้นแหละ"ป๊อปปี้บอกเสียงแข็ง

"นี่พี่ป๊อป  พี่จะทำอะไรกันแน่"แก้วถามเสียงโมโห

"ถามโทโมะสิ"ป๊อปปี้บอกพลางหยิบหนังสือพิมพ์ต่างประเทศขึ้นมาอ่านอย่างไม่สนใจเสียงโวยวายของน้องสาวอีก

"@$#%#@!#%$^"

"...."

"#@$#$@$$%#@"

"..."

"!#@!$#%$^#@#@"

"..."

"ก็ได้  ถามโทโมะเองก็ได้"แก้วบอกเสียงโคตรโมโห

"นี่นายอยุ่ไหน  ไอ้ขี้เก๊ก"แก้วตวาดหาตัวเพื่อนขี้เก๊กของพี่ชายทันที

"ถ้าเธอยังไม่พูดกับฉันให้ดีกว่านี้  ต่อไปฉันจะลงโทษเธอ"เสียงทุ้มเรียบของโทโมะดังมาจากข้างหลังของแก้ว  ซึ่งพ่วงมาด้วยเสียงหัวเราะของเขื่อน

หึ  พูดดีหรอไม่มีวันซะละ

"พี่ชายของฉันมาทำบ้าอะไรที่นี้"แก้วเปิดประเด็นอย่างโคตรอดทน

"มาทำอะไรหรอ  ไอ้ป๊อปก็บอกเธอแล้วไม่ใช่หรอไงว่ามาทำธุระ"โทโมตอบเสียงยียวน

"นี่นายจะยั่วโมโหฉันใช่ไหม"แก้วระเบิดเสียงอย่างเหลือด  แค่พี่ชายเธอคนเดียวก็มากพอเดียวแล้วนี่ยังไอ้บ้าหน้าตานี่อีก

แม่อยากกระโดดลงจากเครื่อง!!!

"ใครยั่วเธอ  ฉันก็ตอบตามที่เธอถามไง"โทโมะตอบพลางหยิบหูฟังขึ้นมาต่อเข้ากับไอพอดและเดินผ่านแก้วไปอย่างกับว่าคนตรงหน้าไม่มีตัวตน  เฟย์รู้ว่าแก้วต้องกรี๊ดแน่จึงดึงแก้วลงนั่งที่ก่อน

"แก้ว  ใจเย็นๆนะโทโมะเค้าก็แค่กวนให้แกขำเฉยๆน่าอย่าคิดมาก"เฟย์พยายามปลอบ

"ขำบ้านแกสิ  นี่มันหักหน้าฉันชัดๆ"แก้วตอบกลับ 

จริงของแก  เค้าหักหน้าแกสุดๆ

แต่เฟย์เลือกที่จะเงียบมากกว่า  และบอกให้ฟางกลับไปนั่งที่เพราะถ้าอยู่ต่อแก้วระเบิดอีกแน่  และมันได้ผลแก้วนั่งมองหน้าต่างเงียบอย่างใช้ความคิดเพื่อรอเวลาให้เครื่องลงจอด