Lonely อยากนัก...จัดให้

"แฮ่กๆๆ =_=;;"เสียงหอบดังกระหึ่มไปทั่วระเบียง เมื่อร่างบอบบางขึ้นบันไดมาอย่างเหน็ดเหนื่อย สถาพงี้...เหงื่อไหลโทรมท่วมร่างกายแถมมีกระเป๋านักเรียนใบมหึมาหนักเป็นตันสะพายอยู่บนหลังด้วย ประตูห้องเรียนเปิดออก แทบจะพร้อมกันที่นักเรียนคนอื่นๆจะหันมามองเพื่อดูว่าใครกันที่ทำลายสมาธิพวกเขาเหล่านั้นด้วยเสียงอันน่าสยองซึ่งฉันทำอะไรได้อ่ะ ก็ได้แค่ส่งยิ้มแห้งแล้งเหมือนทะเลทรายซาฮาร่ากลับไปอย่างสำนึกผิด แต่...ฉันแทบจะขาดใจตายอยู่ตรงระเบียงแล้วนะ TOT

เหตุผลที่ฉันต้องเป็นคาราบาวแดงสู้ชีวิตขนาดนี้นั่นก็คือ...ลิฟต์ของร.ร.KZ ไฮสคูลแห่งนี้ถูกยึดอำนาจโดยหนุ่มหล่อร้อนแรงของโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้วหน่ะสิ ทั้งคู่เป็นรุ่นน้องชั้นม.5H(ย่อมาจาก HOT เป็นห้องพิเศษมีแต่ศิลปินและเด็กหน้าตาดี)ความจริงไม่ใช่ความผิดพวกเขาหรอกที่ทำให้ฉันระเห็จมาปีนบันไดไต่ราวเนี่ยแต่เป็นเพราะยัยสาวกคนหล่อต่างหากหล่ะ = =^ยัยพวกนั้นพยายามเบียดเสียดตัวเข้าไปหาสุดหล่อทั้งสองจึงทำให้บริเวณหน้าลิฟต์แออัดไปด้วย ฝูชะนีนี่และแรดจี้

คิดแล้วเซ็งหัวใจ!ถ้าฉันไม่ได้มีหน้าตาเฉิ่มเชยประหนึ่งไฮดราเอาผ้าเช็ดเท้าขยี้หน้า ป่านนี้ฉันคงได้มีโอกาสไปปรากฏตัวอยู่ในฝูงแฟนคลับ'ป็อปปี้น้อย&โทโมะคุง'ที่ว่าแล้วก็ได้ T^T ตัวฉันเองไม่เคยได้เห็นหน้าชัดๆแบบตัวเป็นๆเลยสักที ได้แต่มองรูปภาพของพวกเขาที่มีเกลื่อนโรงเรียนด้วยสายตาหวานฉ่ำ เพราะมักจะโดนสาวๆถีบกระเด็นออกมาพร้อมคำกล่าวดูถูกรูปโฉมอันมอมแมมไม่งดงาม เชอะ~อย่าให้แก้วใจคนนี้สวยขึ้นมาบ้างก็แล้วกัน สวยเมื่อไหร่เจอกันแน่ *O*

"เมื่อไหร่เธอจะเลิกฝึกทำอาชีพกรรมกรซะที ยัยผีเฉิ่ม!"จ๊ากO_oขณะที่ฉันกำลังคืบคลานเข้าไปในห้องอย่างเหม่อลอยยัยฟางเพื่อนรักเพื่อนแค้นก็ทักทายอย่างเป็นกันเองที่สุด ตกใจหมดเลยยัยบ้าเอ้ย~

"ก็เมื่อเธอเลิกซ้อมบทนางงามนั่นแหละ ยัยฟางเน่า"ฉันสวนกลับอย่างเผ็ดร้อนแล้วกระแทกกระเป๋าใบโตโอ้โห6ตันลงกับพื้นห้องสร้างแรงสั่นสะเทือนจนโต๊ะฉันสั่น เอ...เมื่อเช้าฉันยัดปลาวาฬใส่กระเป๋ามารึเปล่านะ =.,=

"อ้าว หาเรื่องแต่เช้าเลยนะยัยผีเฉิ่ม ฉันปราถนาดีหรอกย่ะถึงได้พูดเตือนสติ"

"จ้าๆฉันรู้ว่าแม่อนาคตนางงามกาแล็กซีอย่างเธอหวังดี"

"=_=+ถ้าเธอไม่เลิกแซวฉันมีเฮ"

"ขอโทษฮับ...คิกๆ^^"ฉันยิ้มแย้มให้กับเพื่อนรักเพียงคนเดียวของตัวเอง ลืมความเหนื่อยที่เพิ่งเผชิญมาไปกว่าครึ่ง ฉันเป็นเด็กสาวผู้อาภัพ ไม่มีใครคบนอกจากยัยฟาง สาวสวยรูปงามที่ถึงแม้จะมีคำพูดคำจาดุเดือดไปนิดแต่คุณเธอก็จริงใจเสมอ ฉันไม่รู้ว่าเหตุผลที่ฟางคบกับกับฉันจริงๆเพราะอะไร ทั้งที่คบกับฉันแล้วยัยนั่นจะถูกสังคมรังเกียจ เพื่อนพี่น้องไม่คบหา แต่หญิงสาวหน้าตาคมเข้มอารมณ์ร้อนอย่างฟางก็ยังเลือกที่จะเป็นเพื่อนฉัน

"พรุ่งนี้เธอไม่ต้องแบกมาแล้วนะกระเป๋าหน่ะ ยัดหนังสือไว้ใต้โต๊ะบ้างไม่ตายหรอก ถ้าโต๊ะเธอแคบเกินใส่ไม่หมด...แบ่งมาใส่โต๊ะฉันบ้างก็ได้"เธอเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดเลยยัยฟางเน่า ซึ้งจริงๆ!

"ฉันต้องเอากลับไปอ่านนะเพื่อน"นอกจากฉันจะเป็นประเภทรูปลักษณ์สุดเชยแล้วยังเป็นผู้คงแก่เรียนสวมแว่นหนาเตอะของโรงเรียนด้วย ผลการเรียนของฉันไม่เคยต่ำกว่า3.5เลยนะขอบอก >O<

"พอเลย อ่านวันละเล่มก็พอแล้วแม่คนขยัน =_=;แค่นี้ฉันก็กลัวเธอจะแย่แล้ว ขนลุกทุกครั้งที่เห็นเธอเปิดหนังสือเรียนอ่าน"

"=0= ไม่ขนาดนั้นหรอกน่าแต่ว่า...ฉันจะพยายามลด ละ เลิก ก็แล้วกันนะ"

"ดีมากๆอย่าทำอะไรหักโหมเอาแค่พอประมาณ"ฟางเริ่มต้นเทศนาฉันอย่างแม่อบรมลูกสาวซึ่งตัวฉันชินกับกิริยาท่าทางแบบนี้ซะแล้ว เพราะฉันมักจะทำเรื่องให้ฟางปวดหัวได้เสมอ เอิ๊กๆ

อา...ลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อ'จริญญา'ชื่อเล่น'แก้ว'เรียนอยู่ชั้นม.6K(ย่อมาจาก KING นั่นเองเป็นห้องที่มีผลการเรียนสูงที่สุดของระดับชั้น)อายุ 17 ปีชีวิตนี้มีความใฝ่ฝันอันสูงส่งงดงามคือเป็นเด็กอัจฉริยะจบการศึกษาด้วยคะแนนเรียนสูงสุด สอง เป็นสาวน้อย น่ารักและสาม มีแฟนหล่อสักคนให้หัวใจชุ่มชื้นแต่ดูเหมือนว่าทั้ง3ข้อจะเป็นได้แต่ฝันอันเลือนราง TOTก็ได้แต่พยายามสู้ชีวิตต่อไป อาเมน~อ้อ!ยังมีอีกสิ่งที่มีบทบาทสำคัญกับชีวิตฉันอย่างยิ่งยวด ถ้าหากขาดสิ่งนี้ไปแล้วมายไลฟ์คงจืดชืด สิ่งมีชีวิตที่ฉันเรียกสั้นๆง่ายๆว่า...'ศัตรู'

"เมื่อเช้า...แบรนด์เนมเรนเจอร์ถามถึงเธอด้วยนะยัยผีเฉิ่ม"นั่นไงล่ะ!นึกถึงก็ตามมาหลอกหลอนกันเลย พวกเธอเหล่านั้นคือสามสาวสุดเริ่ดเชิ่ดหยิ่งที่มีคำว่า'แบรนด์เนมเท่านั้น'แปะอยู่บนหน้าผากตลอดเวลาซึ่งเป็นที่มาของฉายาที่พวกฉันตั้งให้ คุณเธอทั้งหลายเป็นประเภทรวยเว่อร์ วันๆไม่ทำอะไรนอกจากช็อปปิ้งอัพเดตข้อมูลสินค้านำเข้าและตามราวีฉันกับฟาง ขอย้ำว่าตามราวีอย่างไม่ลดละ ต้องขอชื่นชมความอดทนอันเปี่ยมล้นของพวกเจ๊แกจริงๆ

"เธอตอกกลับแทนฉันไปแล้วสินะ^O^"มุมปากของฉันกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มรู้ทัน ฟางเพื่อนฉันไม่มีทางยอมยัยพวกนั้นหรอกฉันรู้ดี หึๆ

"อ่ะแน่นอน =w=~ แต่ว่า...ยัยพวกนั้นดูจะเจ็บแค้นมาก ทำเหมือนว่าจะมีแผนการบางอย่างมาเอาคืน"

"มาเมื่อไหร่เราจัดให้ จริงมั้ยๆหึ >_<"

"ถูกต้องที่สุด!"แล้วทั้งชั่วโฑมงของมิสกาก้า ฉันกับฟางก็นั่งเรียนไปหัวเราะไปอย่างสนุกสนานกับความคิดของตัวเอง พร้อมทั้งหรรษาฮาเฮไปกับการฝึกวิชากระบาลอรหันต์หลบแปลงลบกระดานเจ๊แกด้วย

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเลิกเรียน ฉันรื้อหนังสือทั้งหลายแหล่ออกมาจากกระเป๋าแล้วใส่มันเข้าไปใต้โต๊ะตามคำแนะนำ แต่ถึงกระนั้นหนังสือเล่มหนาอีก3เล่มก็ยังคงอยู่ยงคงกระพันในกระเป๋าฉันเช่นเดิม ฉันขยันมันผิดตรงไหนเหรอ=.,=ยัยฟางมองหน้าฉันอย่างปลงอนิจจังแล้วพาร่างบางระหงเดินออกจากห้อง โดยมีเรือนผมสีน้ำตาลยาวสลวยพลิ้วไหวทิ้งไว้ให้มองตามอ๊าก~อยากสวยค่า ฉันอยากสวยTT_TT

"ระวังตัวไว้เถอะยัยขี้เหร่!!!"เสียงอันไม่น่าอภิรมย์ลอยมาเข้าหูฉันระหว่างที่กำลังกระโดดดึ๋งลงบันไดอย่างอารมณ์ดี มาทำลายความสุขของฉันทำไมเนี่ยยัยพวกแบรนด์เนมเรนเจอร์!

"ย่ะ~ขอบคุณที่เตือนนะ"แล้วฉันก็เดินออกประตูอาคารด้วยใบหน้ารื่นรมย์และมีสายตาอาถรรพ์อาฆาตไล่หลังมาหึๆคิดจะต่ิอกรกับฉันมันยังเร็วไปนะหนูๆ

ฉันเดินทางมาประจำการ ณ ป้ายรถโดยสารประจำทาง เพื่อรอรถกลับบ้านจะบอกว่าฉันเป็นนักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมมันก็ไม่ใช่นัก เพราะความเป็นจริงคือไม่มีใครมารับฉันได้เพราะทั้งพ่อแม่ทำงานหนักไม่มีเวลามาดูแลฉันสักเท่าไหร่เนื่องจากฐานะทางบ้านเราค่อนข้างอับจน ไม่เข้าใจว่าทั้งสองคิดอะไรอยู่ถึงได้ส่งฉันมาเรียนอินเตอร์ค่าเทอมแพงขูดเลือดขูดเนื้อทั้งที่ครอบครัวเราอยู่อย่างอดอยากปากแห้งจนหุ่นเพรียวเปรียวลมแท้ๆ =_=;;;ความคิดของผู้ใหญ่นี่เข้าใจยากจริงๆ

บรื้นนนน เอี๊ยด~

แล้วรถเมล์สายประจำของฉันก็มาจอดตรงหน้าและขณะที่ฉันกำลังจะก้าวเท้สขึ้นไปดวงตากลมโตหบังแว่นกรอบสีดำหนาเตอะก็เหลือบไปเห็นข้อความสีฉูดฉาดด้านข้างรถ มันเขียนว่าอะหยังหว่า?

'คุณเป็นคนหนึ่งใช่หรือไม่ที่ขาดแคลนแฟนน่ารักๆตรงเสป๊กมาดูแลและประสบปัญหาต้องการคนหน้าตาดีมาเป็นคนรัก ถ้าทั้งสองข้อโดนใจคุณละก็เชิญติดต่อมาที่เว็บไซต์นี้เลย เราแก้ไขให้คุณได้ ~www.Rukkonarn.com(รักคนอ่านดอทคอม)ยินดีต้อนรับ!!!'

O0Oว้าววว~มันถูกต้องทั้ง2ข้อเลย!แถมเว็บที่ว่ายังเป็นเว็บหาคู่ชื่อดังที่ฉันเคยได้ยินมาว่าเก่งกาจและรับรองผลอีกทั้งช่วงนี้ยังเป็นเวลาโปรโมชั่นใช้เวลาบริการฟรีอีกต่างหาก>_<เห็นเขาว่ากันว่าทำให้คนรักกันมามากกว่า10,000 คู่ทั่วโลกแล้วซะด้วย น่าสนใจที่ซู้ดดด รีบกลับบ้านไปเปิดเว็บนี้เลยดีกว่า

ฉันรีบกุลีกุจอขึ้นไปหาที่นั่้งบนรถเมล์ทันที โดยไม่สนใจคุณยายผู้โชคร้ายที่กำลังจะทรุดตัวลงนั่งแต่โดนฉันแย่งเสียก่อน -.,- ขอโทษนะคะคุณยายแต่หนูรีบค่ะ!ขอนั่งแปปเดียวเดี๋ยวก็ลงแล้ว ยายยืนทดสอบความแข็งแกร่งของเข่าและขาไปก่อนนะคะY_Yสักพักกระเป๋ารถเมล์ก็เดินมาเก็บตังค์กับฉันด้วยใบหน้าหวาดผวา ทำไมยะ!หน้าตาฉันเหมือนผีใต้เตียงที่บ้านนายรึไงหา แน่ะๆดูทำหน้าเข้า ฉันเดาถูกใช่มั้ยเนี่ย

(OoO)-->(- -^)นี่คือโฉมหน้าของผู้มองและผู้ถูกมอง! 

รถแล่นด้วยความเร็วที่แม้แต่เต่าตัวน้อยก็ยังเดินไปถึงบ้านฉันเร็วกว่าเลย อ๊าก! ขับเร็วๆหน่อยเซ่ ฉันรีบอยู่นะเนี่ย คุณยายอดทนหน่อยนะคะเดี๋ยวก็ถึงบ้านหนูแล้ว อย่าเพิ่มเป็นลมนะคะ ^^;;; และแล้วรถเมล์สุดเอื่อยเฉื่อยก็พาผู้โดยสารมาจนถึงป้่ายต่อมาโดยมีคนขับรถจับพวงมาลัยตัวสั่นเป็นเจ้าเข้านั่งบังคับรถอยู่ ถ้าฉันไม่แจ้งความประสงค์ด้วยตัวเองดูท่าว่าฉันจะไม่ถึงบ้าน เด็กสาวอย่างฉันเลยต้องมาทอล์คโชว์ตัวต่อตัวกับคนขัสองต่อสองอย่างเมามันอยู่หน้ารถแค่ประโยคเดียวเท่านั้นแหละ รถวิ่งฉิวขึ้นผิดหูผิดตาเลย

"ขับให้เร็วกว่านี้ ไม่งั้น...งับหูขาดแน่!!!"โฮะๆง่ายๆสั้นๆได้ใจความ ไม่ได้ขู่แต่ก็ยังไม่เอาจริง อย่างน้อยมันก็ได้ผลดีเกินคาด ฉันก้าวลงจากรถอย่างสง่างาม แต่ก็ยังหูไวพอจะได้ยินเสียงคนขับ กระเป๋ารถเมลล์และผู้โดยสารคนอื่นๆบานพึมพำพร้อมๆกันว่า'กว่าจะลงไปได้ ปล่อยให้สยองอยู่ตั้งนานT_T'

ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเบลยเรอะ -.,-แล้วก็...คุณยายคะ เชิญนั่งเลยค่ะ หนูบอกแล้วว่าแค่ครู่เดียว อ้าว!เป็นลมไปซะแล้วO-oเค้าไม่ผิดน้าตัวเอง>.<(เด็กดีไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะคะต้องเสียสละให้สุภาพสตรีผู้สูงอายุและเด็กๆ)แล้วฉันก็เดินทอดน่องไปตามทางเท้าซึ่งอีกประมาณครึ่งโลจะถึงบ้านฉัน มันเป็นระยะทางที่เรียกได้ว่าจิ๊บๆเพราะฉันเดินอยู่ทุกวันจนขาผอมแห้งของตัวเองมีแข็งแรงประดุจแข้งนักฟุตบอลTOTฉันไม่ได้อยากมีเล้ยย~เจ้ากล้ามเนื้อเนี่ย ชีวิตฉันมันช่างรันทดอดสู และเมื่อในที่สุดภาพบ้านไม้ขนาดกลางสีซีดๆสภาพจะพังแหล่มิพังแหล่ก็ปรากฎขึ้นตรงหน้า ประตูไม้เก่าๆที่ไม่ต่างจากซากปรักหักพังสภาพภายในบ้านอยู่ในระดับที่ว่า'ถ้าคุณตะโกนเสียงดังหรือทำอะไรที่สั่นสะเทือนมากเกินกว่า 1.7 ริกเตอร์บ้านหลังนี้จะถล่มทับคุณตายคาที่ทันที'=0=ถึงบ้านหลังนี้จะเก่าแต่พูดตามตรงแล้ว ฉันรักมันมากเลยแหละ เพราะฉันเกิดและเติบโตที่นี่ ถึงแม้ตอนยังเด็กมากจะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตาม ฉันจำไม่ได้ด้วยว่าเคยอยู่ที่ไหนมาก่อน แต่ช่างเถอะ ที่สำคัญคือ...ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านT^Tฉันอยู่คนเดียวเหงานะขอบอก~นี่แหละหนาชีวิตฉัน!

ฉันขึ้นไปบนห้องของตัวเอง วางกระเป๋าแล้วนั่งลงหน้ากระจกบานเก่าคร่ำคร่า ภาพที่สะท้อนออกมาทำให้ฉันรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจและสมเพชตัวเอง เด็กสาวผมสั้นประบ่าสีดำพันกันและหยิกฟู ใบหน้าขาวซีดมีแว่นตาสี่เหลี่ยมกรอบหนาสีดำเป็นองค์ประกอบหลัก ดวงตากลมโตถูกบดบังไปกว่าครึ่ง จมูกเรียวเล็กถูกน้ำหนักของแว่นกดทับ ริมฝีปากแห้งผากขาดการดูแล เสื้อผ้ามอมแมมกระเซอะกระเซิง เฮ้อ...สมแล้วหล่ะที่ฉันถูกคนอื่น ตราหน้าว่า ยัยขี้เหร่ ยัยเฉิ่มเชย

-----------------------------------------------------------------------------------------------

ยาวใช้ม๊า~ เม้นหน่อยสิเบเบ้~ >3<