รักน่ะย่ะ เทพบุตรของฉัน

4 เดือนผ่านไป

ฟาง//หมีพู หมีพู(ฉันเขย่าป๊อปปี้ เพราะป๊อปปี้ดูซึมๆ)

ฉันเอาหน้าเข้าไปใกล้เขา เเล้วเค้าก้อหันมา ตอนนี้หน้าของเราสองคนใกล้จนสบผัสได้ถึงลมหายใจ ป๊อปปี้ยื่นหน้าเค้าใกล้ๆฟาง ฟางตกใจหลับตา 555+ เสียงหัวเราะของป๊อปปี้ดังขึ้น

ฟาง//นี่นาย เเกล้งฉัน นายตายไอ้หมี

ป๊อปปี้//ช่วยด้วย ช่วยด้วย เป็ดตกมัน

ป๊อปปี้วิ่งหนีฟางเเล้วตะโกนลั่น

หมาก//เป็ดบ้านนั๊ยว่ะเเมร่งตกมัน 

มิ้นต์//นั่นดิ

หมาก*มิ้นต์//เฮ้ย นี่นาย*เธอ พูดตามฉันทามมัย

มิ้นต์//นายนั้นเเหละ

หมาก//เธอนั่นเเหละ

นัดตี้//ดาร์ลิ่งคร๊า นัดตี้กับมาแล้ว

หมาก//นัด นัดตี้ หมากตกใจเพราะเธอเปนคนทิ้งหมากไป อยู่วันหนึ่งเค้ากับกลับมา เเต่ตอนนี้ฉันไม่ได้รักนัดตี้เเล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกกเหมือนใจของฉันมีเเต่มิ้นต์คนเดียว

มิ้นต์//คิดในใจว่า"ดาร์ลิ่งงั้นหรอ เฮ้ยทำมัยเราต้องโกรธเราไม่ได้คิดอะไรกับนายนั่นสักหน่อย หรือว่าคิด หรือว่าไม่คิด โอ้ยยยยยย ปวดหัว"

หมาก//เธอกลับมาทำไม

นัดตี้//ก้อเพราะนัตตี้คิดถึงดาร์ลิ่งนี่ค่ะ

หมาก//ผมเลิกรักคุนเเล้ว พอสักทีเทอะ

นัดตี้//ทำมัยค่ะทำไม

มิ้นต์//เออ ขอโทษน่ะค่ะ มิ้นต์ขอตัวขึ้นห้องก่อนน่ะค่ะ

นัดตี้//เเล้วเทอจะบอกทำมัย

หมาก//นี่นัดตี้หยุดได้เเล้ว เเล้วหมากก้อเดินไปจับมือมิ้นต์เเล้วพูดว่า

หมาก//มิ้นต์คือพี่ พี่รักมิ้นต์น่ะ

มิ้นต์//พี่หมาก

นัดตี้//เพรราะนังนี่ใช่มั๊ยค่ะที่ทำให้ดาร์ลิ่งเปลี่ยนไป

หมาก//ไม่ใช่ เพราะคุนตังหากคุนทิ้งผมไป ตอนนี้เราก้อไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก

หมากพูดเเล้วเดินจูงมือมิ้นต์ไป โดยที่มิ้นต์งงๆ

นัดตี้ตะโกนใส่หมากเเละมิ้นต์ที่กำลังเดินไป ทำให้หมากเเละมินต์ต้องชะหงัก

นัดตี้//ถ้าฉันยังไม่ตาย ใครหน้านั๊ยก้อห้ามฉันไม่ได้ เเล้วนัดตี้ก้อเดินไปอีกทางนึง

**********************************************************************

                              ขอโทษด้วยน่ะค่ะ ที่ไม่สนุกเปนนิยายเรื่องเเรก