แผนเกมร้าย หมัดหัวใจ นายเพลย์บอยตัวพ่อ

ตอนที่ 8

ฟาง : มองไปตรงที่เฟย์บอก อ้ากก...ตกใจอีกคน มีในแผนด้วยหรอเนี่ย

เฟย์ : ไม่มีอะ ฟาง : แล้วเอาไงอะ

เฟย์ : ปล่อยไปก่อนเถอะยัยแก้วมันต้องมีแผนอะไรแน่ๆไม่งั้นไม่ลงทุนทำขนาดนี้หรอกพี่ฟาง

แก้ว : ไอ้บ้านี่ ทำขนาดนี้แล้วยังไม่สนใจอีก เต้นจนเหนื่อยแล้วน่ะ

โทโมะ : ที่แอบมองดูแก้วอยู่ตลอด เอะอะไรน่ะ โทโมะมองไปเห็นว่ามีคนกำลังจะตัดสายเสื้อของแก้วเห็นอย่างนั้นก้อรีบหยิบเสื้อคลุมแล้วก้อวิ่งฝาฝูงชนตรงไปหาแก้ว

หวาย : นั่งแก้วแกเสร็จฉันแน่ แกได้อายไปถึงชาติหน้าเลยละนั่งแก้ว 5555 แล้วหวายก้อเอื่อมมือที่ถือกรรไกรไปตัดสายเสื้อแก้ว

แก๊บ...แก๊กกกกกกกก..

แก้ว : แก้ว..อึ๋ย..รู้สึกเย็นๆที่หลังและหน้าอก อ๊ากก..กล้มลงมองก้อเห็นว่าสายเสื้อขาดเผยให้เห็นเนินอกขาวสวยของแก้ว จนทำให้ผู้ชายที่อยู่ในผับเลือดกำเดาทะลักออกมาเลย แก้วรีบเอามือดึงสายเสื้อขึ้นปิดหน้าอก แต่ อุ๊บ..

โทโมะ : ดึงแก้วเข้าหาตัวเองแล้วเอาเสื้อคลุมให้แก้วแล้วจับสายเสื้อที่ขาดสองข้างขึ้นมาคองคอแล้วผูกเป็นโบว์ให้แก้วแล้วสายเสื้อที่เหลือข้างหลังก้อถูกโทโมะดึงออกเลยเผยให้เห็นหลังขาวเนียนสวยของแก้ว แล้วโทดมะก้อดึงเสื้อคลุมแก้วออก ยิ่งทำให้แก้วดูเซ็กซี่เข้าไปใหญ่ (เพราะชุดที่แก้วใส่เป็นชุดเดรทสายเดี่ยวสีดำกระโปรงสั้นเหนือเขาเล็กน้อย) แล้วโทโมะก้อจับมือแก้วขึ้นคองคอตัวเองแล้วโทโมะก้อจับที่เอวแก้วแล้วเพลงก้อเปลี่ยนเป็นเพลงช้า

จินนี่ : ทำไมเป็นอย่างนั้นไปได้ละหวาย แกนี่ช้าไปน่ะ

หวาย : อึ๋ย...นั่งแก้ววันนี้แกรอดไป วันหน้าแกไม่รอดแน่ แกไม่ต้องพูดมากเลยจินนี่ไปเถอะเดี๋ยวนั่งแก้วมันจะรู้ตัว

แก้ว : แก้วอึงเล็กน้อยกับการกระทำของโทโมะ...ขอบใจน่ะ

โทโมะ : ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้แก้ว เทอนี่อยากเต้นกับฉันก้อไม่บอกน่ะแต่ของเทอนี่เล็กกว่าที่ฉันคิดน่ะเนี่ย (พูดเพื่อจะแย่อีกคนเล่นเท่านั้น)

แก้ว : ได้ยินอย่างนั้นถึงกับตาโต ไอ้บ้านี่มาว่าของฉันเล็กได้ไงฮะ (ถึงมันจะไม่ใหญ่เท่าไรก้อเถอะ) แต่นายไม่มีสิทธิมาว่าฉันอย่างนี้น่ะ นาย..ไอ้ลามก

โทโมะ : อะไรนี่เทอนี่ยังไงน่ะพูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้

แก้ว : ถ้านายไม่หยุดพูดน่ะนายตายแน่ แล้วแก้วก้อผลักโทโมะออกอย่างแรงแต่โทโมะดันดึงแก้วไว้ทำให้แก้วเสียหลักล้มลงไปทับรางโทโมะแล้วปากแก้วก้อจู๊บกับปากของโทโมะ อ้ากก...

พอแก้วรู้สึกตัว ผละออกจากโทโมะแล้วลุกขึ้นยืน (นี่นายนั่นมันจูบแรกของฉันน่ะ)

โทโมะ: ลุกขึ้นยืน แก้วเทอร์อยากจูบฉันก้อไม่บอกนะ

แก้ว: ไอ้บ้าคัยอยากจูบกับนายฮ่ะ ยิ่งทำให้แก้วอายเข้าไปใหญ่ แล้วแก้วก้อวิ่งออกไปเลย

เฟย์: ยัยแก้วไปไหนน่ะ

ฟาง: ไม่รู้ดิตามไปเหอะ ป๊อปไปก่อนน่ะ แล้วก้อวิ่งตามแก้วไป

เฟย์: พี่เขื่อน เฟย์ขอตัวก่อนนะค่ะ บายค่ะ แล้วเจอกัน

ป๊อป เขื่อน : อืม... คับ... แล้วเจอกันอีกนะคับ

เฟย์: ยัยแก้วแกเป็นอะไรอ่ะทำไมรีบวิ่งออกมาอย่างนี้

แก้ว: ก้อไอ้บ้านั่นดิ...............

เฟย์ ฟาง : คัยอ่ะไอ้บ้านั่น แก้ว : ก้อโทโมะไง เค้าหาว่าฉันอยากจูบกับเค้าอ่ะดิ

เฟย์: แล้วทำไมเค้าถึงคิดแบบนั้น

แก้ว: ก้อตอนที่ฉันผลักเค้าออกจากฉัน ฉันเสียหลักล้มลงทับเค้า แล้วปากฉันกับเค้าก้อจูบกันอ่ะแก แค่นี้ล่ะ

เฟย์: อืม... แล้วทำไมอยู่ดีๆแกออกไปเต้นได้ละ ฉันว่ามันไม่มีในแผนที่ฉันว่างไว้น่ะแก

แก้ว : ก้อมันเลือดขึ้นหน้านี่หมอนั่นน่ะไม่เห็นจะสนใจกันบ้างเลยอะ ฉันก้อนึกอะไรออกฉันก้อเลยทำอย่างที่พวกแกเห็นนั้นละ

ฟาง : เสื้อแกทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้อะ ตอนฉันให้แกใส่ไม่ได้เป็นอย่างนี้นี่

แก้ว : ลืมไปเลยวะเย็นอยู่เหมือนกัน ฉันก้อไม่รู้เต้นอยู่ดีๆมันก้อขาดเฉยเลยอะแก

ฟาง : เฮ้ย..นี้แกนี้มันรอยกรรไกรนี่ แสดงว่ามันไม่ได้ขาดเองแน่

แก้ว : ฉันคิดว่ามันต้องเป็น.....ยัยนั่นแน่ๆฉันไม่เคยมีศัตรตรูที่ไหนยกเว้นยัยนั่น

เฟย์ : อืมใช่แล้วละฉันพึงนึกออกว่าเห็นใครวนเวียนอยู่ไกล้แกที่แท้ ก้อเป็นยัยหวายนั้นเอง

ฟาง : ยัยนี่มันต้องคอยจับตามองแกตลอดและคอยซ้ำเวลาแกพลาดแน่ๆแกระวังตัวไว้หน่อยก้อดีน่ะแก้ว

แก้ว : มันก้อดีแต่ลอบกัดสู้กันซึงๆหน้าเลยกว่าวะ

เฟย์ : สู้กันซึงๆหน้ามันก้อแพ้แกสิวะ แก้ว

แก้ว : ก้อเอ่อสิ มันก้อเลยชอบลอบกัดฉันไง อึ๋ย ฝากไว้ก่อนเถอะยัยหวายถึงเวลาฉันเอาคืนแน่

นี่ก้อดึกแล้วพรุ่งนี้แมเรียนกลับกันเถอะ

เฟย์ : อะเสื้อคลุมแกใส่ซะเดินไปอย่างนี้เดี๋ยวได้โดนฉุดก่อนถึงรถกันพอดีดูพวกผู้ชายทีมองแกสิ

อย่างกะจะกินแกทั้งตัวอะใสซะ

แก้ว : เอ่อวะกลับกันเถอะ