Vogola Family ตึกตักป่วนหัวใจเหล่าเจ้าชายมาเฟีย!~

“เอ อี ไอ โอ ยู.....”

“ฮ้าวว”

ฉันเดินลงมาจากชั้นบน ก็มาเจอเสียงเพลงที่ไม่ค่อยจะเป็นเพลงสักเท่าไหร่ คนที่ร้องเพลงแบบบ้าๆได้ก็มีไม่กี่คนหรอก อ๊ะ ไม่สิ คงไม่มีใครร้องมากกว่า - -

“หยุดร้องเถอะฟราน อุตสาห์ตื่นเช้าขึ้นมาสูดอากาศ ดันมาเจอนายร้องเพลงสระถาษาอังกฤษของอนุบาลหมีน้อย แล้วหมดอารมณ์เลยอ่ะ-^-”

ฉันพูดขึ้นหลังจากที่เดินลงมาจากชั้นล่างเรียบร้อยแล้ว ก็มาเจอกับหนุ่มน้อยนามว่า ฟราน เพื่อนตั้งแต่สมัย เอ่อ...จำความได้ล่ะมั้ง โอ๊ะจริงสิ ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นะ

ฉันเรนะสาวน้อยรูปร่างบอบบางน่าทนุดทนอม นัยต์ตาสีดำสนิทหรือบางครั้งก็เป็นสีม่วงเข้มแล้วแต่อารมณ์ ผมสีเท่าออกขาวนิดๆยิ่งทำให้ดวงตาของฉันเด่นและมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น สรุปแล้วฉันทั้งสวยและน่ารักในเวลาเดียวกันนั่นเอง หุ ๆ ๆ ^^

“หืม? เรนะเองหรอครับ วันนี้ตื่นเช้าจังเลยนะ me กำลังร้องเพลงอยู่ มาร้องด้วยกันมั้ย”

“ไม่อ่ะๆขอบคุณ ฉันคิดว่านายน่าจะหยุดร้องเพลงมันจะดีมาก”

“=O=;” ค้าง

พอเห็นฟรานหุบปากหยุดร้องเพลง ฉันก็เริ่มอารมณ์ดีเหมือนเดิมอ่าตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย ไปห้องครัวดีกว่า หิวแล้วด้วย -3-

ห้องครัว

“ชิชิชิ วันนี้จะทำอะไรดีนะ อืม เอาเป็นซูชิน่าปลานรกดีกว่า”

พอฉันเดินมาถึงห้องครัวก็เจอกับผู้อาศัยอีกคนในบ้านน้อยหลังนี้(เหรอ) กำลังทำอาหารเหมือนเคย สรุกหมอนี่คือเชฟประจำบ้านเลยล่ะ ส่วนอาหารที่ทำก็มีแต่ข้าวปั้น ซูชิ ข้าวปั้น และก็ซูชิ ที่มีแต่สองอย่างนี้ก็เพราะว่าตาบ้านี่ชอบกินข้วปั้นกับซูชิเป็นชีวิตจิตใจไงล่ะ ทำให้ฉันต้องจนใจกินทั้งสองอย่างนั้นตามคนทำ - -

“นี่ๆ เบล ทำไมวันนี้ชื่อซูชิมันไม่น่ากินเอาซะเลยล่ะ”

ฉันเดินไปตรงเคาเตอร์แล้วเอามือเท้าคาง เอ่ยถามเบลหลังจากได้ยินชื่อซุชิพึลึกพึลั่นนั่น

“หืม? อ๊า นึกว่าใคร ที่แท้ก็ยัยเจ้าหญิงตัวแสบนี่เอง มีปัญหาอะไรกับชื่อซูชิของฉันก็ไม่ต้องกิน ชิชิชิ ไม่ง้อด้วย”

พูดจบตาบ้านี่ก็หันไปจดจ่อกับการทำซูชิต่อ ไม่สนใจสาวสวยตรงหน้าอย่างฉันเลย ชิ ถ้าฉันทำอาหารเป็นฉันจะไม่ง้อนายเลยนะ เฮอะ เซ็งเลย T^T

“ชิ ซูชิกับข้าวปั้นก็น่ากินอยู่หรอกนะเบล แต่นายน่าจะเปลี่ยนชื่อให้ดูน่าทานกว่าแล้วมันจะน่าทานมากๆอ่ะ”

ฉันพูดพลางมองเบลที่ทำซูชิด้วยความชำนาญ ตอนแรกฉันไม่คิดเลยว่าคนที่โรคจิตและชอบความนองเลือดอย่างหมอนี่จะทำอาหารที่ต้องใช้ความประณีตและใส่อกใส่ใจเป็น แต่พอไปเรียนไม่ถึงอาทิตย์ก็สามารถทำอารขิงญี่ปุ่นได้ทุกเมนูเลย แต่มันทำก็แค่ซูชิกับขาวปั้น นี่สิอัจฉริยะแห่งวาเรีย

“เอ่อ...เรนะครับ me จะมาบอกว่าวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของเรนะ เดี๋ยวก็สายหรอกคร้าบบบบบ”

    ฟรานที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ โผล่หน้ามาหลังประตู

“โอ๊ะ จริงด้วย! วันนี้เปิดเรียนวันแรกนี่นา งั้นฉันไปแต่งตัวก่อนนะ เบลซูชิแล้วกัน ฟรานจัดกระเป๋าให่หน่อย”

“คร้าบบบบ” ฟราน

“ชิชิชิ ใช้ฉันเป็นเบ๊เลยนะยัยบ้า” เบล

5 นาทีผ่านไป

ตอนนี้ฉันกำลังยืนสำรวจตัวเองอยู่น่ากระจก อืม จะว่าไปแล้วตอนนี้ฉันใส่ยูนิฟอร์มของโรงเรียนนามิโมริตอนปลายก็.....น่ารักเหมือนกันแฮะ >//<

ห้องรับประทานอาหาร

“โอ๊ะ เสร็จแล้วหรอครับ me กับรุ่นพี่กับลังรอทานซูชิหน้าปลาไหลอยู่น่ะครับ เรนะมานั่งสิครับ”

“ชิชิชิ หน้าซูชิหน้าปลานรกต่างหาก ไอ้กบเอ๊ย!”

“พอเถอะ จะน่าอะไรก็ช่าง กอนได้ก็พอ - -”

     แล้วพวกเราทั้งสามคนก็ลงมือสวาปามซูชอกับข้าวปั้น หรือ จะเป็นข้าวปั้นกับซูชิแล้วแต่คุณจะเลือก

หน้าบ้าน

“โชคดี คร้าบบบ”

“ชิชิชิ ทำไมฉันต้องมายืนส่งยัยบ้านี่ด้วยเนี่ย ไม่ใช่หน้าที่เจ้าชายสักหน่อย”

“บ๊ายบาย แล้วเจอกันตอนเย็นนะ^^/”

ฉันส่งมือบ๊ายบายให้ฟรานกับเจ้าชายเบล เฟกอล(หมอนั่นบังคับให้ฉันเรียกเต็มยศ ติ๋งต๋องจริงๆ)  เฮ้อ จะว่าไปแล้วนี่เป็นวันเปิดเรียนวันแรกนี่น่า ฉันจะหาเพื่อนได้มั้ยเนี่ย นามิโมริ อืม.... จะว่าไปแล้วพวกนั่นก็อยู่โรงเรียนนี่นา โลกคงไม่กลมขนาดว่าพวกเรามาอยู่ห้องเดียวกันหรอกนะ..

โรงเรียนนามิโมริ

อยู่ในเนี่ยไอ้ป้ายประกาศบ้าเอ๊ย แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ห้องไหน เดินหาเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะย่ะ  ป้ายบอกทางก็ไม่มีรึไงเนี่ย งุงิงุงิ (?)

“ฮะ ๆๆ โย่ว เธอหาอะไรอยู่รึเปล่า ^^”

อยู่ๆก็มีคนเดินมาทางฉัน โอ๊ะ หมอนี่ตัวสูงกว่าฉันอีกง่ะ ฉันว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่ตัวสูงแล้วนะ แต่หมอนี่ทำให้รู้สึกว่า ฉันต้องกินนมอีกเยอะ - -

“อ๋อ ฮะๆ  ฉันหาป้ายประกาศรายชื่อห้องอยู่นะ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ บู๋ๆๆ -3-”

ฉันตอบกลับ

“อ๋อ งั้นหรอป้ายห้องนั่นอยู่ด้านนู่นน่ะ เดี๋ยวฉันพาไป ^^”

“อืม ขอบคุณนะ^^”

ฉันยิ้มเป็นให้เขาอย่างไปมิตร ส่วนเขาก็รับยิ้มของฉันโดยการยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน โอ้ว ลักยิ้มบุ๋มๆ ของเขาน่ารักชะมัด >//<

“ฮะๆๆ เธอชอบลักยิ้มบุ๋มๆแก้มซ้ายฉันใช่ม๊ะ นั่นน่ะเสน่ห์ของฉันเชียวนะ^^”

“ห๊า!”

     เขารู้ได้ไงเนี่ย ดูสิพอรู้ว่าฉันชอบเขาก็แกล้งฉีกยิ้มกว้างเข้าไปอีก อุ๊ย เขิน ><

“อืม ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น” ฉัน

“^-^” เขา

แล้วจากนั่นเขาก็ชวนฉันคุยเรื่องของเขาเห็นบอกว่าตัวเขาเป็นนักเบสบอลด้วยล่ะ ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นนักกีฬา เขาคงป๊อบในหมู่สาวๆในโรงเรียนแน่เลย อ๊ะ จริงสิ ฉันกับเขายังไม่รู้จักชื่อกันเลยนี่น่า คุยกันตั้งนานยังไม่ได้เรียกชื่อกันเลย แย่ชะมัด = =^

“เอ่อ..คือ”

“อ่ะ ถึงแล้วเธอชื่ออะไรล่ะ”

   ก่อนฉันจะถามชื่อ เขาก็พูดแทรกซะก่อน อ้าว ถึงป้ายรายชื่อแล้วหรอเนี่ย เร็วจังแฮะ

“อะ..อ๋อ ชื่อฉัน เรนะ เทสทารอสซ่าเรนะ ฮาราวน์”

“ชื่อเธอยาวจังแฮะ ไม่ใช่คนญี่ปุ่นนี่นะ อ๊ะ เจอแล้วล่ะ เธออยู่ห้อง 4-A ห้องเดียวกับพวกเราเลย^^”

     พอเขาพูดจบฉันก็เดินเข้าไปดูรายชื่อตัวเอง ว้าว ฉันอยู่ห้อง 4-A หรอเนี่ย แถมเป็นห้องเดียวกับเขาด้วย เอ่อ.. แล้วตกลงเขาชื่ออะไรล่ะเนี่ยจะได้เรียกถูก

“ดูหน้าเธอแล้ว เหมือนจะอยากถามอะไรเลยนะ^^”

ตกใจหมดเลย นึกว่าดูหน้าเธอแล้ว รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำอะไรประมาณนี้ ถ้าพูดแบบนี้ฉันชกหน้าหงายเลยนะจะบอกให้

“อืม คือว่านายชื่ออะไรน่ะ คุยกันตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อเลย”

“โอ๊ะ จริงด้วย ^^”

   ฉันเริ่มรู้สึกว่าเขาจะยิ้มตลอดเวลาเลยนะ ไม่เมื่อยบ้างหรอเนี่ย ฉันเห็นแล้วยังอยากจะเมื่อยแทนเลย

“ฉัน ยามาโมโตะ ทาเคชิ ยินดีที่ได้รู้จัก^^”

   ฉันมองเขาแนะนำตัวแบบยิ้มๆ มองยังไงเขาก็น่ารักแฮะ ><

“ฉันเทสทารอสซ่า เรนะ ฮาราวน์ เรียก เรนะหรือ เร ก็ได้แล้วแต่จะเรียกก็แล้วกัน ยินดีที่ได้รู้จักนายเช่นกัน ทาเคชิ ฉันเรียกแบบนี้ไม่ว่ากันนะ”

เขาพยักหน้าแทนการพูดให้คำตอบฉัน

ฉันยืนมือจะทักทายตามธรรมเนียมของประเทศฉัน ลืมไปเลยว่าทาเคชิเป็นญี่ปุ่น เขาคงไม่ทำให้ฉันหน้าแตกหรอกนะ

ทาเคชิมองมือฉันอย่างยิ้มๆก็ที่จะยืนมือมาจับ ถึงเขาจะเป็นนักกีฬาแต่มือของเขาก็..นิ่มจัง >//<

“ฮะๆๆ เดี๋ยวอีกสักพักเพื่อนฉันก็มาแล้วล่ะเดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักนะ คิดว่าพวกสึนะต้องชอบเธอแน่เลย^^”

“อ่า^^”