My heart เปิดหัวใจยัยจอมช่าส์

 

พอเราสองคนขับรถ มาถึงห้าง แห่งหนึ่งเรียบร้อยแล้ว

ฉันก็เห็นยัยฟางทำหน้าดี๊ด๊าก่อนจะลากแขนของฉันเข้าไปข้างใน โดยไม่บอกไม่กล่าวสักคำ

จะรีบอะไรป่านนั้น -_-

 

" นั่นไง ร้านเสื้อผ้าไปกันเถอะ "

ยัยฟางเดินไปสะดุดตากับร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง และไม่รอช้ารีบวิ่งแจ้นเข้าไปทันที

 

" อะ... อ้าว!! รอด้วยดิ ยัยนี้จริงๆเลย "

ฉันสะบัดหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะวิ่งตามยัยฟางไป

แต่ยัยเพื่อนบ้าเนี่ยสิ วิ่งเร็วซะเหรือเกิน จนฉันแทบจะวิ่งตามไม่ทัน

บ้าบอที่สุด สงสัยต้องไปฝึกวิ่งใหม่ซะแล้ว - -

 

ตุบ !!

 

จูๆก็มีคนเดินเข้ามาชนฉันเต็มแรง ในขะณะที่ฉันกำลังวิ่งตามยัยเพื่อนตัวแสบอย่างเอาเป็น

เอาตายอยู่  ฉันเลยเสียหลักหล่นลงไปก้องอยู่ที่พื้น

 

อะไรกันเฟ้ย!! เจ็บซะมัดเลย คนผู้นี้เองก็เหมือนกันทำไมไม่หลบนะ รู้ทั้งรู้ว่าฉันกำลังวิ่งอยู่

ดันเดินมาตัดหน้าฉันเฉยเลย ประสาทสุดๆๆ

 

" โอ๊ย เจ็บ!!"

ฉันร้องออกมาเสียงหลง เมื่อรู้สึกเจ็บแปลกๆ ที่ข้อมือข้างซ้าย

พอเงยหน้าขึ้นไปมอง ฉันก็เจอคนที่ฉันเกลียดเข้าไส้ บ้านยัยนั่นก็อยู่ติดกับบ้านกับบ้านของ

ฉันนี่แหละ ยัยพิม! คู่อริของฉันตั้งแต่ตอนเด็กๆนั้นเอง

 

" อุ๊ยต๊าย ตายขอโทษนะ ฉันมองไม่เห็น เพราะว่าเธอมันขี้เหร่เกินไป "

ยัยพิมพูด พร้อมกับเชิดหน้าน้อยๆ และที่สำคัญอ่ะนะ ยัยนั่นยังคองหนุ่มหล่อมาด้วย

ชิ สังสัยจะเป็นแฟนของยัยพิมเน่า แง่ๆเลย โชคร้ายซะมัด

 

" เธอมองแฟนฉันทำไมยะ ยัยตาถั่ว "

อยู่ดีๆ ยัยนั่นก็ทักท้วงขึ้น ยังกะคนบ้า เอ่อสิ ฉันมันตาถั่วที่หลงไปมองแฟนเธอยังไงล่ะ

 เชอะๆ  -*-

 

" อะไรๆ ฉันไม่ได้มองซะหน่อย ยัยหน้า กุ้งแห้ง "

 

" พูดงี้ อยากมีเรื่องใช่มั้ยห๊ะ!! "

ยัยพิมว่าพลางส่งสายตากวนประสาทมาให้ฉัน หน๊อย...หาเรื่องฉันหรอ

นึกว่าฉันจะยอมรึไงกัน ไม่มีทางหรอกย่ะ!!

 

" ใช่!!แล้วไง ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ เธอนะแรงคนหรือแรงควายกันย่ะ

เดินชนฉันแบบนี้รู้มั้ยว่ามันเจ็บ!"

 

" นี่ๆปากดีนักนะ แล้วจะนั่งขอทานอีกนานไมลุกขึ้นมาเซ่!!"

 

ปิ๊ดเลย >_< พูดแบบนี้อารมณ์ขึ้นเลย ฉันก้มดูตัวเองก็พบว่าฉันยังนั่งอยู่ที่พื้นเหมือนเดิมอยู่จริงๆ

ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันเจ็บจนลุกไม่ขึ้นนิ ยัยพิมเน่าจงใจจะแกล้งฉันชัดๆ

 

" แก้วใจ!! "

มีใครบางคนร้องเรียกชื่อฉันอย่างตกใจแบบสุดๆ เสียงนั่นเท่าที่จำได้ คือ โทโมะ พี่ชายของยัย

ฟาง นี่น่า และที่สำคัญนะ เขาคนนี้ หล่อ โฮก ><

 

" เป็นอะไรรึเปล่า !!"

เสียงของเขายังคงดังขึ้นมาแต่ไกล ก่อนที่เขาจะวิ่งถลาเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น

ดีใจจังที่โทโมะมาช่วยฉันไว้ได้ทันเวลาพอดี ความจริงฉันก็ไม่ค่อยสนิทกับโทโมะเท่าไร

หรอกนะ

แต่เพราะฉันชอบไปเล่นที่บ้านของยัยฟางบ่อยๆ ก็เลยพลางรู้จักไปด้วย

 

" ไม่เป็นไร "

ฉันตอบโทโมะไป แล้วหันไปจิกตาใส่ยัยพิมเน่าต่อ

ฉันแอบสังเกตเห็นสีหน้าของยัยพิมช็อกไปเลย เมื่อเห็นโทโมะที่เข้ามาโอบไหร่ของฉันอย่าง

ห่วงๆ หึๆ ก็คนมันหล่อจนคนของเธอเทียบไม่ติดเลยนี่ ฮ่าๆๆ พูดแล้วขำ >0<

 

" มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอแก้ว "

โทโมะถามขึ้นทรามกรางความเงียบไปชั่วขณะ

 

" ก็ยัยพิมมี่นะสิค่ะ เดินเข้าชนฉัน แล้วยังไม่พอด่าฉันอีกด้วย "

ฉันทำท่าขี้ฟ้องอย่างอ้อดอ้อน พร้อมกับยกมือขึ้นมาเกาะแขนโทโมะ เพื่อโชว์ความเป็นเจ้าของ

หึๆ สะใจซะมัด ^0^

 

" ช่างเค้าเถอะ แก้วไม่เจ็บตรงไหนแน่นะ "

 

" ไม่... ก็แค่ข้อมือน่ะ "

แล้วโทโมะก็ก้มลงมองข้อมือของฉันที่มันยังแดงๆอยู่

ส่วนยัยพิมเน่าที่หน้าหงายอยู่นั้น ก็กลับมา

เชิดหน้าชูตาเหมือนเดิม

 

" เชอะๆ ไปกันเถอะค่ะ ที่รัก~~"

ยัยพิมลากเสียงยาว ตรงคำว่า 'ที่รัก' เพื่อจะเย้ยฉันเล่นๆ หล่อนหันไปอ้อนแฟนของตัวเอง

ต่อหน้า ต่อตาฉันซะหวานเยื้อม ยิ่งมองยิ่งโมโห ยัยบ้า!! ฉันจะเอาคืนแน่ค่อยดูสิ

 

จากนั้นยัยพิมเน่าก็สะบัดขา เดินค่วงแฟนหล่อนออกไป ซื้อของแถวๆนั้นเฉยเลย

 

0_0  ฉันถึงกับทำตาโต เมื่อเห็นยัยนั่นหันมาแลบลิ้นให้ฉันด้วย มันน่ากระโดดถีบหน้ามั้ยล่ะ

 

ฉันสบสายตากับยัยพิมที่ยืนเบ้ปากมองฉันอย่างเยาะๆ อยู่หน้าร้านๆหนึ่ง

สักพัก...หัวสมองของฉันก็คิดอะไรออก ฉันรีบคว้าเอาแขนของโทโมะขึ้นมาค่วงเล่นกระทันหัน

 

" อะไรของเธอเนี่ย "

โทโมะขมวดคิ้วถาม อย่างสงสัย เมื่อมือฉันดันไปเกาะแกะที่แขนของเขา

 

" ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไม โทโมะ "

ฉันว่าก่อนจะกดหัวตัวเองชบลงที่หัวไหร่ของโทโมะ ที่กำลังยืนค้างกับการกระทำบ้าๆของฉัน

 

" นี่ๆ...ช่วยแสดงแบบนี้นะ "

ฉันเขย่งเท้าขึ้นมา กระชิบที่ข้างหูของโทโมะเสียงแผ่วเบา

 

" เอ่อ... ถ้าฉันช่วย เธอต้องให้อะไรฉันหนึ่งอย่างนะแก้วใจ ^^"

โทโมะหันมายิ้มทะเล้นๆให้ฉันซะงั้น โอ๊ย!! แล้วตาบ้าหน้าหล่อนี่อยากได้อะไรกันเล่า

คิดอะไรของเขาเนี่ย

 

" จะให้ฉันทำไร "

 

" ยังไม่บอกตอนนี้ ตกลงจะเริ่มเลยมั้ย "

 

อ้าว... พูดตัดบทซะงั้น แต่ช่างมันก่อนเถอะ เรื่องอื่นค่อยคิดที่หลังล่ะกัน

 

" เอานะ... ที่รักขา~ แก้วเจ็บข้อมือจังเลยค่ะ "

ฉันพูดเสียงหวาน พอให้ได้ยินถึงหู ยัยพิมที่กำลังยืนหูกางอ้อนแฟนอยู่

 

ฉันยิ้มเยาะๆ เดินผ่านเพื่อจะเข้าใกล้เป้าหมาย ก่อนจะชนไหร่ยัยพิมอย่างชึ่งๆหน้า

 

" อุ๊ย! โทโมะขา เมื่อกี้แก้วเดินชนตัวอะไรค่ะ"

ฉันหันไปถามโทโมะ พูดเสียงแบบดัดจริตนิดๆ

 

" สงสัยจะเดินชนตัวขี้เหร่มั้งจ๊ะ อย่าไปสนใจเลยที่รัก ไปกันเถอะ "

แล้วโทโมะก็ยิ้มที่มุมปากเช่นเดียวกับที่ฉันยิ้ทเยาะเย้ยยัยพิมเน่า

 

อ่ะๆๆๆ สะใจซะมัดเลยเวลาที่เห็นยัยนั่น ยืนกระแทบเท้า ควันออกหู

อิๆ หน้าของหล่อนแทบจะเหมือนชะนีเข้าไปทุกๆแล้วเนี่ย ฮ่าๆๆ ^0^