Boy club ที่รักครับ! ผมไม่ใช่เพลย์บอย

“ลาก่อน ที่รักของชั้น” ชั้นพูดกับตัวเอง น้ำตาที่กลั้นมานานก็ไหลลงมาเป็นสาย  หลังจากนั้น โทโมะก็พยายามหาแก้ว พูดง่ายๆมาแทบจะพลิกแผ่นดินหา ก็ไม่มีวี่แววของบุคคนที่รัก

“คุณโทโมะครับ ผมลองไปตรวจสอบทุกประเทศในเอเชียล่ะนะครับ แต่ก็ไม่พบเลย” ลูกน้องโทโมะรายงาน

“แล้วประเทศนอกเอเชียล่ะ ลองหารึยัง” โทโมะถาม

“ยังครับ”

“งั้นก็ไปหาสิ ถ้ายังหาไม่เจอ พวกนายตาย!!” โทโมะพูดเสียงเย็นเฉียบ ที่สุดแสนจะเย็นชา แต่ภายในดวงตา กลับเต็มไปด้วยความกระวนกระวายอยู่ไม่น้อย  พวกลูกน้องจึงรีบหาเป็นการใหญ่  “แก้ว เธอไปอยู่ไหนกันนะ ทำไมชั้นถึงหาเธอไม่เจอเลย” โทโมะเหงนขึ้นมองท้องฟ้า

มาอีกทาง แก้วที่กำลังเรียนหนังสืออยู่ ก็เหงนมองท้องฟ้าอีกเช่นกัน

“โทโมะ นี่นายกำลังตามหาชั้นอยู่รึป่าวนะ” แก้วนั่งบ่นพึมพำ

“Kaew!! What are you doing??” อาจารย์ฝรั่งที่กำลังสองหันมาถามแก้วเสียงดัง ทำให้เธอตื่นจากภวังค์

“No! Teacher I’m sorry”แก้วตอบกลับไปแล้วหันมานั่งฟังอาจารย์ตามเดิม

5 ปีต่อมา

เมืองไทย

“หาเจอบ้างมั้ย” โทโมะเดินมาถามลูกน้อง

“ไม่เจอเลยครับ”

“โทโมะ ลูกหยุดพักบ้างเถอะ” หญิงสาววัยกลางคน เอ่ยบอก

“แม่ครับ แม่จะเดินมาทำไมล่ะครับ”

“แม่ทนเห็นลูกเป็นแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ”

“นี่ โทโมะ คุณจะหายัยนั่นไปเพื่ออะไร ที่มันหายไปแบบนี้ มันคงไม่รักคุณแล้วล่ะ” เสียงแหลม ของคนที่ไม่น่าจะเป็นใครไปได้ นอกจาก เบลล์ อดีตคู่หมั้นของโทโมะ

“เธอ!!”

“เบลล์พูดความจริงนี่ ไม่งั้นยัยนั่นก็คงไม่ทิ้งคุณไปหรอก”

“เธอจำคำพูดชั้นใส่สมองกลวงๆที่คอยจับผู้ชายไปวันๆ  คนฉลาดเขาไม่พูดทุกอย่างที่คิด แต่จะคิดทุกอย่างที่พูด หัดเก็บปากเก็บคำซะบ้าง ก่อนที่จะไม่มีลมหายใจให้พูด!” โทโมะตะคอกใส่หน้าเบลล์แล้วหันไปอีกทาง

“นี่ ตาโมะ ไปว่าน้องเค้าแบบนั้นได้ยังไง ขอโทษน้องเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ” แม่โทโมะบอก

“หึ ต่อให้ผมจนตรอกซักแค่ไหน ผมก็ไม่มีวันจะไปขอโทษผู้หญิงร้อยเล่นเกวียนแบบนี้หรอก” โทโมะพูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนที่จะเดินไปทำงานต่อ

“ฮือๆ พี่โมะเค้าไม่รักนู๋แล้ว” เบลล์ร้องไห้แล้วกอดแม่โทโมะ

“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ” แม่โทโมะปลอบ

“มารยาได้โง่จริงๆ หึ” โทโมะพูดขึ้นมาลอยๆ แล้วหายลับไปในมุมของบ้าน

สนามบิน

“เฮ้อ ได้กลับไทยซักที เปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ย” ชั้นพูดขณะที่ลงมาจากเครื่องบินเพื่อรอกระเป๋า

“คุณหนูคะ ทางนี้ค่ะ” ชั้นได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมากพอสมควร จากนั้นชั้นก็หันไปทางต้นเสียง ก็พบกับแม่บ้าน 2 คนและคนขับรถ 1 คน

“สวัสดีค่ะแม่นม” ชั้นวิ่งไปกอดแม่นม

“ยินดีต้อนรับกลับไทยนะคะคุณหนู” แม่นมกอดชั้นกลับ “เปลี่ยนไปเยอะเลยนะคะเนี่ย สวยขึ้นเป็นกองเลย” แม่นมดึงตัวชั้นออก แล้วจับหมุนไปหมุนมา

“55 พูดเกินไปค่ะแม่นม”

“กระเป๋าใบไหนคะ ดิฉันช่วย”

“ใบนั้นไงคะ” ชั้นชี้ไปที่กระเป๋าใบนึง แม่นมจึงให้คนขับรถเดินไปหยิบแล้วก็นำไปเก็บขึ้นรถ

“กลับบ้านกันเถอะค่ะคุณหนู”

“ค่ะ แม่นมเดินไปก่อนเลยนะคะ พอดีแก้วขอไปหาซื้อของอะไรแถวนี้หน่อย”

“ค่ะคุณหนู” แม่นมก็จากไปพร้อมกับคนขับรถ  ชั้นเลยเดินไปหาซื้อของกินเล็กน้อยๆกลับบ้าน เพราะสนามบินมันมีหลายรูปแบบดี 55

ตุ้บ! ชั้นเดินชนกับใครบาง

“ขอโทษค่ะ” ชั้นกล่าวขอโทษ

“ไม่เป็นอะไรครับ ขอตัวนะครับ” อีกฝ่ายพูด แต่ชั้นกลับรู้สึกคุ้นกับเสียงนี้อย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เลยเดินจากไปเฉยๆ

ณ คฤหาสประจำตระกูลศิริมงคลสกุล

‘เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ตอบทุกคำถามของใจ’ เสียงริงโทนโทรศัพท์แก้วดังขึ้น

“ฮัลโหล”

“[สวัสดี ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ชั้นได้ข่าวว่าเธอกลับมาที่ไทยแล้ว]” เสียงค้นเคยกล่าวทัก

“เธอเป็นใครกันแน่”

“[เรื่องของชั้น! เอ่อ ว่าแต่ เธอยังจำโทโมะได้อยู่มั้ย]” ชั้นถึงอึ้งเมื่อบุคคลลึกลับกล่าวถึงคนรัก (เก่า) มั้ง

“จำได้ ทำไม”

“[เธอไม่รู้บ้างรึไงว่าเค้าตามหาเธอแทบจะพลิกแผ่นดินหา ตอนนี้เค้าไม่สบายหนักมาก ชั้นเลยหวังดีโทรมาบอกเธอหน่ะ]”

“เธอเป็นใครกันแน่ !?!”

“[เธอไม่จำเป็นต้องรู้ อย่าลืมมาเยี่ยมบ้างล่ะ]”

“เธอ!!” ติ๊ด! ชั้นกำลังจะถาม แต่ยัยบ้าที่ไหนไม่รู้ตัดสายทิ้งไปก่อน “อย่าคิดว่าชั้นจะหลงกลเลยเถอะ หึ แม่นมคะ เตรียมรถให้แก้วหน่อยค่ะ แก้วจะออกไปข้างนอก” ชั้นตะโกนบอกแม่นม ก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา “เขื่อน ป๊อปปี้ งานนี้ ชั้นต้องให้นายช่วยอีกเยอะเลยล่ะ” ชั้นพูดก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์โทรหาทั้งป๊อปปี้และเขื่อน ไม่นานนัก แม่นมก็ขึ้นมาบอกว่ารถเตรียมเรียบร้อยแล้ว ชั้นจึงใส่ชุดออกแนวแมนนิดๆ ชุดสูตรสีดำเข้มใส่ทับเสื้อเชิ๊ตภายใน กางเกงยีนขอเดปสีดำสนิท  ชั้นเดินออกจากห้องทันทีและตรงไปที่รถ

ณ คฤหาสไทยานนท์

ชั้นหยุดรถหน้าบ้านของโทโมะ แล้วหันขึ้นไปมอง สมองชั้นดันไปนึกถึงภาพวันเก่าๆ ไม่นานนัก น้ำตาของชั้นก็ไหลลงมา แต่เพื่อปกปิดความอ่อนแอนั้น ชั้นจึงปาดน้ำตา ก่อนที่จะใส่แว่นดำปิดดวงตาคู่นี้

แกร็ก! เสียงอะไรซักอย่างดังข้างๆหูของชั้น ดังนั้นชั้นจึงหันไปมองตามต้นเสียง ก็พบว่ามีผู้ชายซัก 5 คนได้ ปิดหน้าปิดตาอย่างมิดชิด 1 ในนั้น ก็นำปืนมาจ่อหัวของชั้นไว้เรียบร้อย

“ถ้าไม่อยากใส่กระสุนเงินลูกนี้ฝังเข้าไปในร่างกาย ก็ตามมาซะดีๆ” ชายคนที่เอาปืนจ่อหัวชั้นพูดขึ้น ชั้นจึงค่อยๆลงจากรถ จากนั้นพวกมันก็นำผ้ามาปิดที่จมูกของชั้น ชั้นจำได้ดีว่านี่คือยาสลบ เจ้าพวกนี้ต้องการทำให้ชั้นสลบ แต่ยามันก็ช่างออกฤทธิ์เสียจริง ไม่นาน สติของชั้นก็ดับวูบลงไปโดยสิ้นเชิง

ณ บ้านร้าง

“แค่กๆ ปวดหัวแฮะ”ชั้นรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าตัวเองถูกมัดมือไพล่แล้วมัดติดกับเสาอีกที นี่พวกแกคิดว่าชั้นจะหนีรึไง สงสัยชั้นต้องแสดงละครอีกนิดหน่อย เพื่อให้พวกมันรู้ตัว “อือ ปวดหัวจัง เฮ้ย! ที่นี่ที่ไหน ใครก็ได้ ช่วยชั้นด้วย” ชั้นร้องตะโกนออกไป

แกร็ก! ไม่นานักประตูตรงหน้าชั้นก็ถูกเปิดออกพร้อมกับผู้หญิง 2 คน และชายอีกจำนวนมาก

“ตื่นแล้วเหรอฮะ นังแก้ว ชั้นคิดว่าแกจะไปมีผัวใหม่ที่ต่างประเทศซะล่ะ”เสียงแหลมแสบแก้วหู พอชั้นได้ยินก็รู้ทันทีเลยว่าใคร

“เบลล์” ชั้นพูด

“ยังจำกันได้อยู่เหรอเนี่ย” เบลล์ทำหน้าเยาะเย้ย

“แกใช่มั้ย ที่ทำให้ลูกชายชั้นไม่หมั้นกับนู๋เบลล์” หญิงวัยกลางคนพูด ถ้าฟังจากสรรพนามคำพูด น่าจะเป็นแม่โทโมะ

“........” ชั้นเงียบ

“ชั้นจะทำยังไง ให้โทโมะหมั้นกับนู๋เบลล์ซะ”

“เบลล์มีวิธีค่ะแม่”

“ยังไงจ๊ะ”

“ก็ใช้ยัยนี่เป็นตัวประกันไงคะ รับรอง พี่โทโมะจะต้องยอมเซ็นแน่ๆเลย”

“เป็นความคิดที่ดีมากนู๋เบลล์” จากนั้น เบลล์ก็โทรไปหาโทโมะ เพื่อบอกอะไรเกี่ยวกับชั้น รับรองว่าไม่ได้บอกในทางทีดีแน่ แต่พวกเธอคิดเรอะว่า เห็นชั้นเป็นแบบนี้แล้วคิดว่าชั้นจะให้มันทำร้ายฟรีๆรึไง ไม่นานนักหลังจากนั้น  พวกผู้ชายก็มาพาตัวชั้นไปตามคำสั่งของเบลล์

“จะพาชั้นไปไหน” ชั้นถาม เมื่อพวกนั้นจะพาชั้นขึ้นรถ

“เรื่องของชั้น อย่าสุ้น!!!” เบลล์หันมาตะคอกใส่หน้าชั้น

“เธอบอกว่าเป็นเรื่องของเธอ แล้วทำไมต้องพาชั้นด้วย” คำถามชั้น ทำเบลล์ถึงกับชะงัก แล้วหันมาตบหน้าชั้นเต็มแรง

เพี๊ย!

“อย่ามาย้อน! ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อ”

“แน่จริงก็ฆ่าชั้นซะเลยสิ ฆ่าชั้นมันจะง่ายซะกว่าให้โทโมะมารักเธอนะ” ชั้นทำหน้าเยาะเย้ย

“บอกว่าอย่าย้อนชั้น.....พวกนายปิดปากมันซะ” เบลล์หันไปสั่ง พวกผู้ชายพวกนั้นก็เอาเทปมาปิดปากชั้น แล้วก็ลากชั้นไปขึ้นรถ

ณ สระว่ายน้ำคฤหาสไทยานนท์

“เอามันไปไว้ข้างสระน้ำ แล้วคุมดีอย่าให้มันหนี จนกว่าโทโมะจะมา” เบลล์สั่ง

“ครับ” สิ้นเสียงพวกนั้นก็ลากชั้นไปข้างสระว่ายน้ำตามคำสั่ง  กึก! ชั้นเอามือไปกดสิ่งซ่อนอยู่

ปัง! เสียงปืนดังขึ้นแล้วพวกผู้ชายนั่นก็โดนยิงไป 1 คน

“เฮ้ย! ใครว่ะ” ผู้ชายอีกคนหยิบปืนขึ้นมา

ปัง! เสียงปืนดังมาอีกรอบ ผู้ชายที่พูดถึงเมื่อกี้ก็โดนยิงไปแล้ว

“เสียงอะไรน่ะ” เบลล์เดินออกมาจากบ้าน “แกทำอะไรพวกนี้” เบลล์เดินมาดึงตัวชั้นขึ้นอย่างแรง

“ชั้นจะไปทำอะไรใครได้ ในเมื่อชั้นอยู่ในสภาพแบบนี้”

“เธอโกหก!!” เบลล์บีบแขนชั้นจนเกิดรอย

“หึ” ชั้นหัวเราะในลำคอก่อนจะสะบัดตัวอย่างแรงแล้วแก้เชือกที่มัดชั้นได้อย่างชำนาญ “ อย่าคิดว่าตัวเองจะทำร้ายคนอื่นได้ฝ่ายเดียว”

“ทำแกถึง”

“ขอบคุณมากนะ ป๊อปปี้ เขื่อน” ชั้นหันไปพูดกับป๊อปปี้กับเขื่อนที่ซ่อนอยู่หลังต้นไม้

“เธอโกหก!! กรี๊ดดดด!!!” เบลล์กรี๊ดเสียงดังจนแม่ของโทโมะรีบวิ่งออกมาดู

“นู๋เบลล์ เป็นอะไรไปลูก”  วิ่งมาดูเบลล์ “แกทำนู๋เบลล์” เพี๊ย! แม่โทโมะเดินมาตบหน้าชั้น

“ป๊อปปี้ เขื่อน ออกมาได้แล้วล่ะ ชั้นรำคาญเสียงยัยพวกนี้เต็มทน!”

“แก้ว ชั้นว่าพอแค่นี้เถอะ” เขื่อนพูด

“พวกแกเก่งมาก ขอบใจ” ชั้นก้มหน้าลงนิดๆ

“ด้วยความยินดี” เขื่อนก้มหน้าลงแล้วเดินจากไปกับป๊อปปี้

“แก้ว!”

“โทโมะ” ชั้นหันไปตามเสียงก็พบว่าโทโมะมา

“เธอไปอยู่ไหนมา ชั้นนึกว่าเธอจะหนีชั้นไปตลอดชีวิตแล้ว”

“ชั้นไม่เคยคิดจะหนีเธอ โทโมะ ชั้นกับเรียนต่อต่างประเทศมา” วิ่งเข้ากอดกัน

“ชั้นคิดเธอ คิดถึงมาก”

“ชั้นก็เหมือนกัน ไม่มีวันไหนที่ชั้นไม่คิดถึงเธอ”

“ตอนที่เบลล์โทรบอกชั้นว่าเจอเธอ ชั้นดีใจมาก”

“เหรอ”

“อ่าว แล้วนี่ขอมือเธอไปโดนอะไรมา” โทโมะจับข้อมือชั้นขึ้นมาดู

“ป่าว” ชั้นดึงมือลง

“เฮ้ย!  ผู้ชายสองคนนั้นเป็นใคร” โทโมะชี้ไปที่ชายสองคนที่ถูกยิง

“ถามเบลล์ดูแล้วกัน” ชั้นกำลังเดินออกไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมือหนามาจับไว้ก่อน

“แก้ว เธอมาแล้วจะจากชั้นไปอีกแล้วเหรอ” โทโมะดึงชั้นเข้าไปกอด

“เธอจะแต่งงานแล้วนะโทโมะ ชั้นก็ต้องเดินไปทางตามทางของชั้นสิ”

“แล้วสัญญาที่ให้กับชั้นไว้เมื่อ 5 ปีก่อนล่ะ” โทโมะถามขึ้นมา ชั้นถึงกับอึ้ง น้ำใสๆจากดวงตาของชั้นค่อยๆไหลลงมา “เธอสัญญาว่าเธอจะไม่มีใครนอกจากชั้น” โทโมะกอดชั้นแน่นขึ้น

“แล้วทีเธอล่ะ ยังจะแต่งงานแล้ว ยังจะมาทวงสัญญาอีก!!” ชั้นตะคอกใส่หน้าโทโมะกอดที่จะผละเขาออก

“เธอไม่เคยรู้สึกเลยเหรอแก้วมาชั้นเจ็บปวดมากแค่ไหนที่ชั้นต้องห่างจากเธอ ชั้นไม่เคยมีวันไหนเลยที่ชั้นไม่คิดถึงเธอ ไม่มีวันไหนเลยที่ชั้นไม่ห่วงเธอ”

“......”

“ชั้นตามหาเธอแทบจะรอบโลก แต่ก็ไม่วี่แววว่าจะพบ”

“......”

“ชั้นร้อนใจจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ชั้นคิดว่าเธอคงไม่รักชั้นแล้ว ถึงทิ้งชั้นไปแบบนี้”

“.......”

“แม่ชั้นเลยคิดว่าถ้าชั้นมาเอาแต่ตามหาเธอ มันจะเสียเวลา แม่ชั้นเลยจะจับชั้นแต่งงานกับเบลล์”

“.......”

“ชั้นพยายามจะขัด แต่ด้วยความมีอำนาจของแม่ ลูกอย่างชั้นคงไม่กล้าที่อกตัญญู”

“แต่งเมื่อไหร่บอกด้วยละกันนะ” ชั้นบอกออกไปอย่างหน้าตาเฉย เหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่ในใจตอนนี้แทบจะไม่มีแรง

“แก้ว ชั้นมีเรื่องต้องการจะถามเธอ”

“มีอะไร”

“ทำไมเขื่อนกับป๊อปปี้ถึงมาทำแบบนี้”

“เพราะชั้นขอร้องมายังไงล่ะ พวกเขาน่ะ ไปทำงานเป็นลูกน้องของพ่อชั้นเอง ชั้นเลยให้ตำแหน่งพิเศษ”

“.......”

“ชั้นไม่รู้นะว่าเธอจะคิดยังไงกับชั้นนะโทโมะ ชั้นรู้ว่าคนอย่างนายไม่เคยผิดสัญญา แต่ชั้นก็คงไม่หน้าด้านไปแย่งของของชาวบ้านหรอกนะ”

“.......” ตอนนี้เค้าเป็นฝ่ายเงียบบ้าง

“ชั้นไม่เคยคิดแม้จะรักใครมากกว่านาย และชั้นไม่คิดจะรักใครตั้งแต่ชั้นจากไปนายไป”

“.......”

“ชั้นขอบคุณโทโมะมากนะ ที่ยังไม่ลืมชั้น และขอบคุณที่ยังรักชั้นอยู่ แต่นายก็จะแต่งงานแล้ว ชั้นคงจะขัดไม่ได้หรอกนะ”

“แต่ชั้นไม่อยากจะแต่งงานกับใครนอกจากเธอ!!” โทโมะตะโกนออกมาก่อนที่จะประทับจูบลงปากของชั้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อือๆ” ชั้นทั้งท้วงในลำคอ แต่ก็ไม่ทีท่าว่าโทโมะจะถอนจูบ

จูบนี้มันช่างเนิ่นนาน ลิ้นของเขาตวัดเข้าออกอย่างชำนาญกาน จนชั้นตกใจ  ในที่สุดเค้าก็ถอนจูบจากชั้น

“ปากยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ”

“นายก็ลีลายังเริดเหมือนเดิมเลยนะ” ชั้นยิ้ม

เพี๊ย!! อยู่ดีแม่โทโมะก็เดินมาตบหน้าชั้นจนเต็มแรง

“หน้าด้าน!! ลูกชายชั้นกำลังจะแต่งงาน แต่แกกลับมาจูบเค้าอย่างกับแกเป็นเจ้าของเค้า” แม่โทโมะพูดตะคอกใส่หน้าด้วยความโกรธ

“อะไรกันครับแม่ ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ผมรัก และไม่มีวันที่มันจะเปลี่ยนแปลง” โทโมะพูดเสียงหนักแน่นก่อนกระชับกอดชั้นแน่น

“โทโมะ อย่าบังคับให้แม่ต้องทำเหมือนพ่อได้มั้ย ปล่อยผู้หญิงคนนี่ซะ แล้วกลับไปแต่งงานกับนู๋เบลล์ ผู้หญิงคนนี้ มันไม่ดีพอสำหรับลูก”

“จะดีพอหรือไม่ดีพอ แต่ยังไงผู้หญิงคนนี้ก็คือรักแท้ของผม!” โทโมะกอดชั้นแน่นขึ้นอีก นี่นาย ชั้นจะหายใจไม่ออกแล้วนะ ปล่อยซะทีเหอะ เจ็บด้วยนะเฟ้ย ชั้นยืนคิดในใจ    ฟึบ! อยู่ดีๆ ยัยเบลล์ก็เดินมากระชากชั้นออกมาจากอ้อมแขนของโทโมะ ยัยนี่มันแรงเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

“นี่มันจะมากไปแล้วนะ นังแก้ว!!” เบลล์บีบข้อมือชั้นแรงขึ้น

“อะไร เธอเคยออกไปจากชีวิตโทโมะแล้ว แล้วยังจะกลับมาอีกทำไม” ชั้นถาม

“เธอคิดว่าชั้นจะออกไปจากชีวิตคนที่ชั้นรักมากได้งั้นเหรอ คิดผิดไปซะล่ะมั้ง ยังไงซะ โทโมะก็ต้องเป็นของชั้น!!”

“เบลล์ ถึงเธอจะบังคับให้เค้ารักเธอมากแค่ไหน แต่ถ้าใจเค้ามันไม่ได้อยู่ที่เธอ แล้วที่เธอทำมาทั้งหมดนี่ มันเพื่ออะไร การปรบมือข้างเดียวน่ะ มันไม่ดังหรอกนะ” ชั้นจับไหล่เบลล์

“เธอ” เบลล์เรียกชั้นเสียงเบาๆ

“ลองตามหารักแท้ของตัวเอง แล้วเธอจะเจอความรักที่แท้จริง อย่าหลอกตัวเองแบบนี้อีกเลยนะ”ชั้นยิ้ม

“.......” เบลล์เงียบ

“เรื่องอะไรที่มันผ่านก็ให้มันผ่านไป อย่าคิดมากนะ” ชั้นเดินกลับไปที่รถของตัวเอง แต่ต้องหยุดชะงักเพราะเบลล์มาจับแขนชั้นไว้

“ชั้นขอบใจนะ ที่ทำให้ชั้นตาสว่าง ขอบคุณจริงๆ” เบลล์ก้มหัว

“จ้า ชั้นดีใจนะ ที่เธอกลับตัวกลับใจได้”

“ตอนนี้ ก็ได้เวลาของเราสองคนแล้วล่ะนะ” โทโมะกอดชั้นจากด้านหลัง ชั้นจึงปล่อยมือจากเบลล์

“เวลา...เวลาอะไร” ชั้นถาม

“ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงแทบแย่  เราไปกันเถอะ มีอะไรที่ต้องทำกันอีกเยอะ” โทโมะอุ้มชั้นขึ้น

“ทำอะไร อย่าบอกนะว่า.....” ชั้นหน้าตื่น

“ใช่แล้ว เบลล์ ฝากเคลียร์แม่ด้วยนะ” โทโมะหันไปบอกเบลล์

“อืม มีความสุขมากๆนะ” เบลล์พูด แล้วโทโมะก็เดินจากมา

ณ ห้องโทโมะ

เมื่อถึงห้องโทโมะค่อยวางแก้วลงที่นอนอย่างช้าๆ และก็ขึ้นคร่อมแก้วทันที

“เร็วจริงนะ” แก้วทำหน้าเยาะเย้ย

“ก็ชั้นคิดถึงเธอนี่หน่า”โทโมะไม่รอช้าก็จูบไซร้ที่ซอกคอของชั้นอย่างไม่ยั้ง มือหน้าของเขาก็ก็ไม่อยู่นิ่ง

ปลดกระดุมเสื้อของชั้นออกอย่างช้าๆ ไม่นาน กระดุมบนเสื้อของชั้นก็หลุดออกจนหมด โทโมะจึงค่อยดึงเสื้อชั้นออกจากตัว แล้วโยนทิ้งไป จากนั้นเค้าก็มาถอดเสื้อกล้ามและชุดชั้นในของชั้นออกจนหมด ตอนนี้ส่วนบนของชั้นก็ไม่มีอะไรปกคลุมแล้ว

“อ๊ะ โทโมะ อย่า” ชั้นร้องออกมาเมื่อปากของโทโมะกดไปตรงซอกคอจนเกิดรอยแดงขึ้น โทโมะชั้นมือของเขาบีบเค้นเนินอกของชั้นอย่างสนุกสนาน มือของบีบเค้นไปเรื่อยๆ จนเขาหันมาสนใจกับกางเกงที่ชั้นยังสวมใส่อยู่แทน เขาถอดกางเกงของชั้นออก แล้วดึงไปไว้ตรงปลายเท้าของชั้น แต่ก็ยังไม่ได้หลุดออกจากเท้าชั้นจนหมด จากนั้นก็ถึงบลาของชั้นลงพร้อมกับลูกขาอ่อนของชั้นไปด้วย เมื่อตอนนี้ร่างกายของชั้นไม่มีเสื้อผ้าใดๆคลุมแล้ว ก็ยังเหลือแค่กางเกงกับบลาของชั้นที่ยังค่อยู่ที่ปลายเท้า โทโมะจึงค่อยๆถอดของตัวเองบ้าง แต่การถอดเสื้อผ้าของเขามันช่างรวดเร็วอะไรเช่นนี้

“เริ่มล่ะนะ” เค้ากระซิบข้างหูของชั้น แล้วเลื่อนไปหน้าของตัวเองไปตามร่างกายของชั้นเรื่อยๆ มือหน้าก็บีบเค้นก้อนเนื้อบนเนินออกของชั้นไปด้วย เขาใช้ลิ้นของเขาลากไปตามร่างกายของชั้นจนถึงของสงวนของชั้นด้วย

“อ๊ะ อ๊า” ชั้นครางออกมาเพราะโทโมะลากลิ้นของเขาเข้าไปจนถึงเยื้อพรหมจารีย์ของชั้น ทำให้ชั้นรู้สึกสยิวอย่างบอกไม่ถูก เขาใช้นิ้วของตัวเองสอดเข้าไปในช่องร้อนของชั้นแล้วกระแทกอย่างแรงถึงสองที

“อ๊า!!!” ชั้นระบายออกมา หลังจากที่เขากระแทกนิ้วเข้าไป น้ำใสๆก็ไหลออกมาจากช่องร้อนนั้น ท่อนขาของชั้นบินเร่าเพราะความเจ็บปวด แต่ก็ถูกโทโมะจับตรึง และกางขาของชั้นกว้างออก เขายิ้มพอใจกับน้ำใสที่ไหลออกมาจากช่องร้อนนั้น เขาชั้นลิ้นไล้เลียน้ำนั้นจนหมด เขาใช้ลิ้นของตัวเองตวัดไปในช่องร้อนขั้น แต่พยายามจะหุบขาตัวเองเข้า แต่ก็ถูกโทโมะจับตรึงไว้กับที่นอน

“เมื่อเธอยอมแล้วก็อย่าดื้อสิ” เขาเงยหน้าขั้นมาพูดก่อนที่จะกลับไปลงทำภารกิจต่อ เขาปล่อยมือของจากขาของชั้นแล้วลูบไล้ขั้นมาจนถึงส่วนบน และลิ้นของเขาก็ยังทำหน้าที่ของมันอยู่ เขาใช้มือของตัวเองแบบเค้นเนินอกนั่นอย่างแรง

“อ๊ะ โทโมะ อ๊า โมะ พะ...พอ ก่อน” ชั้นไม่พูดออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อทั้งยอดอกแต่ช่องร้อนนั้นถูกกระทำไปพร้อมกันด้วยฝีมือของคนๆเดียว เขานำลิ้นของตัวเองลากไปตามขาอ่อนของชั้นแล้วบีบเม้นปากจนเกิดรอยแดงไปทั่ว เขาเขยิบไปหาของตัวเองขึ้นมาช่วงบนบ้าง เขาก็ใช้ลิ้นของเขาอีกตามเคย ลากไล้ไปทั้งแนนอกของกัน แล้วกัดเค้าไปตรงยอดของเนินอกนั่น

“อ๊ะ!! .....มะ...โมะ แก้ว จะ....เจ็บ” ชั้นเจ็บจี๊ดและร้องออกมา เขาก็ยงคงกัดยอดอกนั่นไม่ปล่อย “มะ...โมะ เอาใส่เลย กะ....แก้ว ไม่ไหวแล้ว”

“ใจเย็นสิแก้ว ชั้นใส่เข้าไปแน่ๆ แต่ขอชั้นลิ้มรสน้ำหวานของเธออีกรอบนะ” สิ้นเสียงโทโมะ เขาก็สอดนิ้วเข้าไปในช่องร้อนนั้น แต่ครั้งนี้ใส่เข้าไปถึงสองนิ้ว ทำให้ร่างกายของชั้นบิดเร้าอีกครั้ง แต่ก็ถูกขาแกร่งทับไว้ นิ้วแกร่งเริ่มกดลงไปในช่องร้องนั้น และกระแทกของไปจนร่างที่ถูกทับไว้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“อ๊า!!!!” ชั้นลากเสียงยาว เพราะการกระทำที่ถูกกระทำจากช่องร้อนนั้นเจ็บมาก เมื่อน้ำนั้นไหลออกมาจนถึงความพึงพอใจของเขา เขาจึงค่อยเอานิ้วออกแล้วจับขาชั้นพาดไว้บนไหล่ของเขา เพื่อความสะดวกในการไล้เลียช่องร้อนนั้น

“โทโมะ ใส่เถอะ แก้วพร้อมแล้ว ปลุกอารมณ์แก้วมากไปล่ะ” ชั้นทำหน้างอนนิดๆ

“ใจเย็นๆอีกรอบนะแก้ว รับรอง แก้วจะสนุก” สิ้นเสียงการพูด เขาวางขาชั้นลง แล้วกางขาชั้นออกพอประมาณ เขามอง สิ่งที่เขาเพิ่งไปลิ้มรสมันน้ำหวานของมัน ต่อไปถึงตาของจูเนียร์ของเขาที่จะได้ลิ้มรสมัน

“พร้อมนะแก้ว”

“อืม” สิ้นเสียงของเราทั้งสองคน โทโมะก็ขยับแกนกายของมาให้พอดี แล้วจึงค่อยๆสอดเข้าไปอย่างช้าๆจนมิด จากนั้นก็กระแทกอย่างช้าๆ แล้วก็เร็วขึ้นๆมือหนาของเขาก็ไม่อยู่เฉยๆ บีบเค้นเนินอกขาวอวบไป ลิ้นของเขาก็ลากไล้ไปตามร่างกายของชั้น เรียกได้ว่า คนเดียว ทำได้คุ้ม

“อ๊ะ! อิ๊! โทโมะ เอาออกก่อน เจ็บ” ชั้นพูดติดๆขัด

“ไม่ได้แล้ว แก้ว ใกล้ถึงแล้ว ทนอีกนิดนะ” โทโมะก็กระแทกสะโพหแรงๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ “อ่า!!!!!” โทโมะและชั้นลากเสียงยาวพร้อมกัน ในหมายความว่าภารกิจสิ้นสุดลงแล้ว

“แต่ชั้นยังไม่พอใจ”โทโมะถอดแกนกายของตัวออกมา แล้วพลิกร่างชั้นให้นอนคว่ำ เขาใช้ลิ้นของตัวเองลากไปตามก้มของชั้น แล้วเข้าไปในซอกก้น และพลิกร่างชั้นขึ้นมาอีกครั้ง โทโมะก็ยังทำแบบเดิม ใช้ลิ้นตัวเองลากไปตามขาอ่อนของชั้นจนไปอยู่ที่ช่องร้อนอีกครั้ง ลิ้นของเขาชอนไชเข้าไปในช่องร้อนนั้น และไล้เลียของสบายใจ ขาแกร่งก็ยังคงจับขาชั้นไว้แบบเดิม เพื่อไม่ให้ร่างกายชั้นบิดเร้าเพราะความเจ็บปวด  เขาใช้มือของเขาสอดเข้าไปตามวิธีเดิม แต่รอบนี้เขากลับสอดเข้าไป แล้วใช้นิ้วมือนั้นวนไปวนมาจนท้องชั้นป่วนไปหมด  เขาใช้มือข้างที่เหลือพยุงตัวของชั้นให้ลุกนั่งพิงกับเตียง และให้ขาทั้งสองข้างของชั้นตั้งขึ้นแต่กลางออกพอประมาณ เขากดนิ้วเข้าไปที่ช่องร้อนนั้นอีกครั้ง และกดเข้าออกไปเรื่อยๆ จนน้ำที่เขาต้องการไหลออกมาเยอะพอดี จากนั้นก็ใช้แกนกายของเขาสอดเข้าไปอีกครั้ง และกระแทกเข้าไปอย่างแรง

“อ๊า ทะ....โท มะ....โมะ นอน กะ....ก่อน ได้ มะ....มั้ย”  ชั้นพูดแต่ก็เมื่อเขาไม่ฟังที่ชั้นพูดเลย เขาก็ยังคงกระแทกสะโพกนั้นไปเรื่อยๆ จนร่างของชั้นขยับขึ้นขยับลงตามจังหวะของเขา “มะ...โมะ แก้วเจ็บ” แต่เขาก็ไม่ฟังอีกตามเคย และเขาก็ทำแบบนี้เรื่อยๆ ไปจนถึงเช้าของอีกวัน....................

 

_________________________________________________

ความยาวไม่รู้จะทดแทนการรอได้รึป่าววว ไม่อ่านก็ไม่เป็นไร อยากอัพให้จบเรื่องนี้ก่อน 555 ใครอ่านเม้นด้วยนะ  ตอนต่อไป จันทร์หน้าจะมาอัพน้าา ต้องไปเข้าค่ายอ่ะ (อีกแล้ว)