รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

ตอนนี้ทั้งแก้วและโทโมะเดินอยู่ที่ห้างสรรรพสินค้าในเมื่องทั้ง2เดินเล่นเหมือนคู่รักทั่วไปทำให้มีสายตาที่ไม่หวังดูแล่งมาทางแก้วและโทโมะอย่างอิจฉาริษยา

"นังแก้วแกก็มีความสุขแค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นแหละ ฮึ"พิมที่ยืนดูทั้ง2เดินเล่นอยู่พูดขึ้นเพราะไม่ยอมให้แก้วได้อะไรที่ดีกว่าเทอแน่

"จะให้ลงมือเลยมั๊ยครับคุณ"มือปืนที่พิมจ้างมาเอ่ยถามขึ้น

"เดี๋ยวพวกมันออกไปแล้วแกจัดการนังผู้หญิงมันซะอย่าให้โดยแฟนชั้ล"พิมพูดแต่ตายังมองไปที่แก้วและโทโมะอย่างอิจฉาริษยาที่โทโมะเอาความรักที่เคยให้เทอไปให้แก้วคนที่เทอเกลียดที่สุดและตอนนี้เทอก็เกลียดแก้วมากกว่าเดิม

"ครับ"มือปืนคนนั้นเดินหลบฉากออกไปรอโทโมะและแก้วที่ลานจอดรถที่โทโมะจอดอยู่

"ชั้ลนี้แหละจะทำให้แกไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต อะไรที่แกได้ชั้ลจะเป็นคนทำลายมันเอง "พิมพูดแล้วเดินหนีออกไป

ตอนนี้ทั้งแก้วแะโทโมะเดินเลือกซื้อของกันอยู่

"นี่เทอดูนี้ซิน่ารักไหม"โทโมะเดินเข้าไปหยิบเสื้อเด็กสีชมพูลายมิกกี้เม้าส์น่ารักในร้านขายเสื้อเด็ก

"น่ารักดี"แก้วตอบไปเพราะเทอเองก็ชอบเสื้อผ้าเด็ก

"งั้นเอาตัวนี้ นั้น นี่ นู้น และก็ บราๆๆ'โทโมะหยิบนู้นนี้เยอะแยะและให้พนักงานไปคิดเงิน

"นายจะซื้อไปทำอะไรเยอะแยะเนี้ย"แก้วถามโทโมะด้วยความสงสัยเพราะที่ไร่ก็ไม่มีเด็กเล็กพอที่จะใส่เสื้อผ้าเด็กอ่อนได้

"ให้ลูกของเราไง  อีกไม่นานก็ได้เจอกันแล้วไม่เกินปีหรอก"โทโมะพูดแล้วล้อแก้วให้เขิน

"นี่นายจะบ้าหรอ ชั้ลไม่ได้ท้องจะปล่อยให้ตัวเองมีลูกได้ยังไง"แก้วพูดแล้วตีไปที่แขนของโทโมะ

"เทอไม่ต้องปล่อยหรอกเดี๋ยวชั้ลจัดการเอง"โทโมะพูดยิ่งทำให้แก้วนั้นอายยิ่งขึ้น

"นายนี่พูดเรื่องไร้สาระจริง"แก้วอายจึงต้องพูดตัดบทไปอย่างนั้นเพราะเขาคงไม่หยุดง่ายๆแน่คงต้องมีเรื่องมาล้อให้เทอได้อายทุกทีแน่

"หรือไม่จริงล่ะ ชั้ลอ่ะอยากมีลูกนะ อยากให้ลูกของเราอ่ะมาวิ่งเล่นอยู่ที่ไร่ของชั้ล เป็นนายตัวเล็กๆของลูกน้องทุกคน"โทโมะพูดอย่างพร้อฝัน

"นายนี้มันพร้อเจ้อจริง กลับกันเถอะชั้ลจะกลับบ้านแล้ว เบื่อนายมากกก"แก้วพูดแล้วเดินนำหน้าโทโมะไป

ลานจอดรถชั้นG

"นี่แก้วเทอจะรีบเดินไปไหนเนี้ยรอชั้ลด้วยสิ"โทโมะที่หอบของพลุพลังเดอนตามแก้วที่เดินเร็วไม่รอเขาเลยพูดขึ้น

'ก็นายอยากชักช้าเองทำไมล่ะ "แก้วพูดแล้วยังเดินหน้าต่อไปเรื่อย

"เทอก็หยุดรอชั้ลหน่อยไม่ได้หรอ"โทโมะพูดแล้ววิ่งเข้ามาให้ทันกับแก้ว

"นี่นายถ้าชั้ลเป็นอะไรขึ้นมานายจะเสียใจไหม"แก้วถามแล้วหยุดยืนที่หน้ารถของโทโมะ

'เสียใจสิ ไม่ใช่แค่เสียใจธรรมดานะชั้ลคงอยู่ไม่ได้อ่ะ"โทดมะพูดแล้วมายืนตรงหน้าของแก้ว

"ชั้ลรู้สึกเหมือนว่าจะไม่ได้เจอกับนายอีกแล้วอ่ะมันรู้สึกแปลกๆอ่ะ"แก้วพูดแล้วมองเข้าไปในตาของโทโมะ

"นี่ เทอใครสั่งใคนสอนให้พูดแบบนี้กัน ป่ะกลับบ้าน"โทโมะพูดแล้วเดินไปเปิดประตูให้กับแก้ว

ขณะนันเองมือปืนที่รอแก้วและโทโมะอยู่ที่ลนจอดรถก็หยิบปืนขึ้นมาแล้วเล็งไปที่แก้วผู้หญิงร่าเบาตามที่ผู้ว่าจ้างของเขาสั่งมาว่าให้กำจัดเทอซะ

"ปัง!!!"เสียงปืนดังขึ้นและวิถีกระสุนก็พุ่งตรงเข้าไปที่หน้าอกข้างซ้ยของแก้วอย่างจัง

"โอ๊ย"แก้วร้องและล้มลงกับพื้นข้างๆรถทันทีที่กระสุกเข้าสู่หน้าอกข้้างซ้ายของเทอ

"แก้ววววว!!!!!!!"โทโมะร้องเรียกแก้วแล้วรีบเข้าไปพยุงตัวแก้วไว้ด้วยมือทั้ง2ข้างของเขา  

ตอนนี้ผู้คนที่อยู่บริเวณที่จอดรถก็เข้ามารุมรอบโทโมะและแก้วด้วยความตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นคนมารุมเยอะมากขึ้นทำให้แก้วนั้นหายใจไม่ออก

"ชั้ลระ..รัก....."แก้วพูดได้แค่นั้นแล้วหลับตาลงช้าๆเหมือนคนเหนื่อยล้า

"แก้วเทอต้องไม่เป็นอะไรนะ เทอต้องอยู่กับชั้ล ชั้ลไม่ยอมให้เทอเป็นอะไรไปหรอกชั้ลจะตามฆ่ามันคนที่มันทำร้ายเทอ"โทโมะพูดแล้วน้ำตาของลูกผู้ชายที่เขาสั่งสมเาไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"ชั้ลจะพาเทอไปโรงบาลนะเทอต้องไม่เป็นอะไรชั้ลจะอยู่ข้างๆเทอไปตลอด"โทโมะพูดแล้วอุ้มแก้วขึ้นไปบนรถแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

โรงพยาบาลA

บุรุษพยาบาลเข็นรถมารับแก้วอย่างเร็วและพาเข้าห้องฉุกเฉินในเวลาไม่กี่นาที

"ญาติเข้าไม่ได้นะคะ"พยาบาลที่เข้ามาขวางโทโมะไว้พูดและจะปิดประตูห้องฉุกเฉิน

"แต่ผมเป็นแฟนของเทอนะ"โทโมะพูดและพยายามจะเข้าไปดูแก้วที่ห้องฉุกเฉิน

"ไม่ได้ค่ะคุณต้องรออยู่ที่นี้นะค่ะแล้วทางเราจะช่วยเทออย่างเต็มที่ค่ะ"

โทโมะเดินออกมาแล้วรอแก้วอยู่หน้าห้องแต่เวลามันผ่านไปกว่3ชัวโมงกว่าแล้วก็ยังไม่มีใครออกมา

"ติ๊ดๆๆ"เสียงโทรศัพท์ของโทโมะดังขึ้น

"อะโหลว่าไงฟาง"โทโมะกดรับโทรศัพท์น้องสาวที่ปิดเครื่องไว้นานตั้งแต่ที่เขาพาแก้วมาที่ไร่

"พี่โมะอยู่ไหนเนี้ยฟางมาหาที่ไหนก็ไม่มี"ฟางพูด

'พี่อยู่โรงพยาบาลน่ะ"โทโมะพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง

"พี่โมะเป็นอะไรอ่ะงั้นเดี๋ยวรอฟางแปบนะฟางจะไปหา"ฟางพูดแล้วกดวางสายไป

"ติ๊ด"โทโมะกดปิดเครื่องเมื่อฟางวางสายไป

45นาที ฟางและป๊อปปี้เดินเข้ามาที่หน้าห้องฉุกเฉินพร้องลูกน้องของโทโมะอีก2คนที่วิ่งมาด้วยความเร็ว

"พี่โมะ"ฟางวิ่งมาแล้วกอดพี่ชายของเขาอย่างคิดถึง

"ฟาง"โทโมะพูดแล้วมองหน้าน้องสาวของเขาแล้วมองไปทางป๊อปปี้เพื่อนของเขา

"แกมาที่นี้ทำไมอีก"โทโมะพูดเสียงดังด้วยความโมโห

"พี่โมะใจเย็นก่อนนะมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแหน่ะ"ฟางห้ามโทโมะที่จะเข้าไปทำร้ายป๊อปปี้

"มันหลอกฟางนะ"โทโมะพูดทั้งๆที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย

"แล้วพี่โมะมาที่นี้ใครเป็นอะไรหรอ'ฟางถามโทโมะแล้วเปลี่ยนเรื่อง

"ญาติคนไข้ครับ'หมอที่เดินออกมาพอดีเอ่ยเรียกขึ้นทำให้โทโมะรีบวิ่งเข้าไปหา

"เทอเป็นไงบ้างครับหมอ"โทดมะรีบถามหมอเพราะแก้วหายเข้าไปเกือบ4ชั่วโมงทำให้เขานั่งไม่ติด

"คนไข้ไม่เป็นไรแล้วครับ เดี๋ยวหมอให้พยาบาลพาไปห้องพักหมอของตัวนะครับ"หมอพูดแล้วเดินออกไป

เมื่อหมอเดินออกไปเตียงก็เข็นร่างที่นอนยังไม่รู้ตัวอกมาจากห้องฉุกเฉินเพื่อพาไปห้องพักพิเศษ  แก้วที่นอนอยู่บนเตียงด้วยหน้าตาที่ซีดเซียว โทโมะมองด้วยความเป็นห่วงลืมนึกอะไรไป

ป๊อปปี้ที่นั่งเงีบยไม่พูดอะไรตั้งแต่มาก็เมื่อสังเกตคนที่นอนอยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นมาดูใกล้ด้วยความตกใจที่น้องสาวของเขาหายไปเกือยเดือนที่เขาและฟางพยายามหาก็อยู่แค่เอื้อมอยู้ใกล้กับตัวของเขาที่สุดนั้นก็คือเพื่อนของเขานั้นเองที่เอาแก้วน้องสาวที่เขารักที่สุดไปจากเขาทำให้เขาครั่งจะเป็นบ้าอยู่ตั้งนาน   ป๊อปปี้ให้พยาบาลเข็นแก้วไปพักที่ห้องพักแล้วเดินเข้ามาหาโทโมะตัวต้นเหตจุ

"แกพาแก้วมาใช่ไหม"ป๊อปปี้พูดเสียงตะคอกใส่โทโมะด้วยความโมโห

'...."โทดมะไม่ตอบแต่มองหน้าป๊อปปี้นิ่งแทน

"ผลั๊ว!!!'ป๊อปปี้ต่อยโทโมะและวิ่งตามแก้วไป