เจ้าสาวจำเป็น (Bride to Be)

"แก้วพี่ไปทำงานแล้วนะ อยู่บ้านดูแลตัวเองด้วยนะ" หญิงสาวมีนามว่า 'ฟาง' ตะโกนบอกน้องสาวตัวเองก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไปที่ป้ายลดเมล์ทันทีโดยไม่ทันที่จะได้ฟังเสียงเรียกของน้องสาวเลย

"อ้าวพี่ฟางไปชะและ" 'แก้ว' ผู้เป็นน้องเดีนกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูและล็อกไว้เพราะไม่อย่างนั้นผู้เป็นพี่ที่ห่วงน้อง(มาก)อย่างฟางมีหวังบ่นจนผู้เป็นน้องสาวอย่างแก้วต้องหูชาแน่ฯ "หาไรกินดีกว่า" ว่าแล้วแก้วก็เดีนไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรกินสำหรับข้าวเช้า และแน่นอนว่าเธอก็ไม่จำเป็นต้องทำเองเพราะผู้เป็นพี่สาวได้เตรียมไว้เรียบร้อยตั้งแต่ก่อนออกไปทำงาน "น่าทานจัง อิอิ" แก้วยิ้มร่าก่อนจะเอาอาหานออกไปกินอย่างร่าเริง...

*******************************

ณ ที่ทำงานของฟาง

ฟางรีบวิ่งเข้าไปที่ทำงานทันทีที่ก้าวเท้าออกมาจากลดเมล์ ก็แน่ละถ้าเธอมาสายเธอก็จะโดนหักเงินชึ่งมันเป็นสิ่งที่ฟางกลัวมากเพราะไหนเธอเธอจะต้องหาเงินส่งน้องเรียนแล้วก็ค่าเช่าที่ทีทีท่าว่าจะเพี่มขึ้นไปทุกเดือน

"เฮ้อ...เกือบไม่ทันชะและ" ฟางถอนหายใจเฮือกใหย่ออกมาเพราะโล่งอกที่ตัวเองมาทันเวลาพอดี (เว่อไปไหน)...พูดเสร็จก็เดีนไปเปลี่ยนชุดเพราะฟางทำงานเป็นพนักงานเสีพที่ร้านร้านอาหานเล็กฯแห่งหนึ่ง ถึงเงินเดือนจะน้อยแต่เธอก็ไม่บ่นเพราะถึงยังไงมันก็เป็นงานสุจริต...

"ฟางไปเสีพโตะ4ให้พี่หน่อยชิ พอดีพี่ไม่ว่างอะจะ" พี่พนักงานคนหนึ่งเรียกฟางในขะณะที่ฟางเดีนฉกมาจากหลังร้าน

"ได้คะพี่ส้ม" ฟางพูดก่อนจะเดีนฉกไปเอาเมนูเพื่อจะไปเอาอ่อเดี้ของลูกค้า "รับอะไรดีคะ" เธอพูดกับลูกค้าอย่างเป็นมิต

"ผมเอาผัดกระเพาหมูที่หนึ่งแล้วก็น้ำเปล่าอีกแก้วแล้วกันครับ"ลูกค้าคนนั้นพูดก่อนจะยื่นเมนูคืนให้กับเธอพร้อมกับส่งยิ้มเล็กฯมาให้

"รอสักครู่นะคะ"ฟางยิ้มก่อนจะเดีนไปหลังร้านเพื่อไปส่งออเดี้ของลูกค้าให้กับพ่อครัว...

--> ทางด้านชายหนุ่ม

"อ่าวไอ้ป๊อบมาแล้วเหรอว่ะ นึกว่าจะไม่กล้าชะอีก ฮ่าฯ" ถึงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องแต่ชายหนุ่มทั้งสองก็เหมือนเพื่อนสนิทจึ่งไม่ต้องเรียกตามสถานะก็ได้

"คนอย่างป๊อบไม่เคยยอมแพ้อยู่แล้ว" ก็แน่ละ คนอย่างป๊อบปี้มีเหรอที่จะยอมให้เพื่อนมาดูถูกเอาได้ ถึงเขาจะไม่ค่อยเต็มใจที่จะต้องมานั่งในร้านอาหานเล็กฯอย่างนี้แต่เพราะไม่ยอมเสียหน้าให้เพื่อนรักอย่าง 'โทโมะ' เขาก็เลยจำใจมา โทโมะไม่พูดอะไร ได้แต่ส่ายหัวยอมแพ้ให้กับความดื้อและเป็นคนไม่ยอมใครอย่างป๊อบปี้

สักพักฟางก็เดีนเอาอาหานมาเสีพ "เออ ผมขอเมนูมาให้เพื่อนผมมันหน่อยนะครับคุณ" เมื่อเห็นฟางเดีนมาโทโมะจึ่งเอ่ยขอเมนูกับเธอ

"ได้คะ" ฟางวางอาหานใฟ้กับโทโมะแล้วเดีนไปเอาเมนูตามที่ลูกค้าสั่ง "นี่คะ" แล้วเธอก็ยื่นเมนูให้กึบชายฟนุ่มคนที่พึ่งมา "จะรับอะไรดีคะ"

"เดี่ยวเอาแค่นำเปล่าเฉยฯก็พอ ฉันไม่ชอบมากินในที่แบบนี้ ทำสะอาดหรือเปล่าก็ไม่รู้" ป๊อบปี้พูดพร้อมกับวางเมนูลงโตะอย่างแรง จนฟางสะดุ้งและทำหน้าไม่พอใจใส่คนข้างหน้า

"ไอ้ป๊อบ ทำไมไปพูดอย่างนั้นวะ!" โทโมะเอ็ดเพื่อนที่พูดจาไม่ดีออกไป

"ขอโทษนะคะคุณ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณนะรวยมาจากไหน ถ้าคุณอยากจะด่าหรือว่าอะไรช่วยเกรงใจคนอื่นเขาบ้างนะคะ ถ้าคุณไม่อยากทานที่นี่ก็ไม่ต้องมาสิคะ ถ้าจะมาเพื่อมาหยามคนอื่นเขาก็ไม่ต้องมาก็ได้นะคะมันเกะกะ ขาดคุณไปร้านก็คงไม่เจ้งหรอกคะ" ฟางพูดพรางจ้องหน้าป๊อบปี้อย่างไม่เกรงกลัว คำพูดของฟางทำให้ป๊อบปี้เดือดขึ้นมาทันที

"เธอคิดว่าเธอมีสิทธิอะไรมาว่าฉันหะ" ป๊อบปี้พูดพร้อมชี้หน้าใส่ฟาง "พนักงานดีฯเขาไม่พูดจาก้าวร้าวกับลูกค้าหรอกนะ เอะ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้รับกานฝึกมา แล้วร้านนี้เขารับเอาพนักงานที่ไม่มีกานศึกษาแบบนี้มาได้ไงกัน แต่ก็แน่ละ เป็นแค่ร้านกระจอกฯเล็กฯจะมีปัณญาไปจ้างพนักงานดีฯมาได้ไง จริงไหม” ป๊อบปี้พูดพร้อมกับแสะยิ้มให้กับคนตรงที่ตอนนี้ก็กำลังเดือดขึ้นมาเหมือนกัน…เพืยะ!! หน้าของป๊อบปี้หันไปตามแรงตบของฟางอย่างไม่ทันตั้งตัว

“เห้ย ไอ้ป๊อบ” โทโมะที่นั่งดูเหตกานอย่างเงียบฯก็เผลอร้องออกมาเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองโดนตบ (ไม่คิดที่จะช่วยเลยหรือไง//ป๊อบปี้) “เอ่อ ผมว่าใจเย็นฯก่อนนะครับ” (แค่เนี้ย -.-) เมื่อเห็นหน้าฟางที่ดูเหมือนจะกลืนกินป๊อบปี้ไปทั้งตัว(?) ก็เลยต้องร้องห้ามก่อนที่จะมีเรื่องกันมากไปก่วานี้ “ไอ้ป๊อบแกไปพูดแบบนั้นมันก็ไม่ถูกนะเวี้ย กลับเถอะเดี๋ยวเรื่องมันจะไปกันใหย่ อีกอย่างคนเขามองเต็มร้านแล้วนะเวี้ย” โทโมะหันมาพูดกับเพื่อนที่กำลังเอามือลูบรอยตบนั่นอยู่ แล้วก็เอาเงินวางไว้ที่โตะ ก่อนที่จะพยายามดันร่างของเพื่อนให้ออกไปจากที่ตรงนั้น แต่เจ้าตัวก็สะบัดตัวออก

“ไหน ใครเป็นเจ้าของร้านทำไมปล่อยให้พนักงานต่ำฯมาทำร้ายร่างกายลูกลูกค้าแบบนี้หะ!” ป๊อบปี้พูดพร้อมกับมองไปทั่วร้าน แล้วเจ้าของร้านก็รีบวิ่งมาที่เกิดเหตทันที(ไปอยู่ไหนมาตั้งนาน-.-)

“เอ่อ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรกันเหรอคะ” เจ้าของร้านถามขึ้นอย่างกล้าฯกลัวฯ

“นี่คุณฝึกพนักงานยังไงทำไมถึงได้ก้าวร้าวกับลูกค้าแบบนี้หะ! ยังไงวันนี้คุณก็ต้องจัดกานให้ผมไม่อย่างนั้นร้านเราได้เห็นดีกันแน่” ป๊อบปี้พูดขึ้นพร้อมแสะยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วเหลือบไปมองทางด้านฟาง

“ฟาง ทำไมทำอย่างนี้กับลูกค้าของเราละ กราบขอโทษคุณเขาชะถ้าเธอไม่อยากเดือดร้อน” เจ้าของร้านเอ็ดฟางก่อนที่จะหันมายิ้มแห้งฯให้กับป๊อบปี้

“ขอโทษคะ” ฟางยกมือไหว้ป๊อบปี้อย่างหัวเสยก่อนที่จะรีบเดีนออกไปจากตรงนั้น เพราะขืนอยู่ต่อสงครามละหว่างเขากับเธอก็อาจจะไม่จบ

“กลับได้แล้วไอ้ป๊อบ” โทโมะพูดเสร็จก็ลากป๊อบปี้ออกจากร้านทันที “แกไปหาเรื่องน้องเขาทำไมวะ” โทโมะพูดขึ้นหลังจากที่ทั้งสองออกมามาจากร้านแล้ว

“ฉันเปล่าสักหน่อย ยัยนั่นมาหาเรื่องฉันก่อนแล้วฉันก็แค่จัดกานสั่งสอนให้รู้ชะบ้างว่าใครเป็นใคร” ป๊อบปี้ยักไหล่พร้อมเดินไปที่รถแล้วก็ขับออกไปอย่างเร็ว โทโมะเห็นท่าทางของเพื่อนตัวเองก็นึกที่จะหมั่นไสร้ไม่ได้

“ไปหาอะไรกินดีกว่า” (เพราะเมื่อกี้สั่งมายังไม่ได้แตะต้องสักคำ) พูดเสร็จก็ขับรถออกไปเชเว่นทันที (มีร้านอาหานทำไมไม่ไป-.-)

ทางด้านแก้ว

“เบื่อจัง ออกไปข้างนอกดีกว่าเด๊ยวพี่ฟางมาก็ไม่ได้ออกไป” แก้วที่อยู่บ้านทั้งวันไม่มีอะไรทำก็เลยคิดที่จะออกไปข้างนอกเพราะถ้าพี่สาวกลับมาก็จะไม่ปล่อยให้น้องไปเพราะเดียวจะเป็นอันตะราย (น้องสาวหรือจำเลยวะ-.-)

ตุบ!

“ขอโทษคะ/ครับ” เสียงของเจ้าขิงร่างทั้งสองที่เดินชนกันแต่พอทั้งสองเงยหน้าขึ้นมา “O_O/>////<”