เพริงสีรุ้ง (Rainbow Flame)

"กรีดดดดดดดส" เสียงที่ดังมาจากหน้าห้องน้ำทำให้ร่างสูงที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร? ต้องรีบวิ่งไปดู

"นี่จะกรีดหาอะไรห๊ะ? แหกปากร้องอยู่ได้ น่ารำคาณ!" เมื่อวิ่งมาถึงก็โวยวายใส่ร่างที่นั่งกอดเข่าตัวเองแน่นอยู่ใกล้ประตูห้องน้ำทันที

"ตะ...ตะ...ตุ..ตุก..กะ..แก" ทั้งพูด พรางมือก็ชี้ไปที่ตุกแกตัวใหญ่ที่ตรงข้างบนประตู แต่มืออีกข้างก็ยังกอดเข่าไว้แน่น

"ก็แค่ตุกแก จะกลัวอะไรนักหนาห๊ะ!? ออกมานี่!" ทั้งพูดทั้งกระชากร่างบางออกจากห้องน้ำอย่างแรง

"โอ้ยย ฮือ เท้าฉัน" อาทจะเป็นเพราะแรงกระชากบวกกับการที่มันเกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ขาร่างบางเกิดพลิกขึ้นมา ส่งผลให้คนที่โดนกระทำต้องส่งเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดออกมา

"หึ แค่นี้มันจะตายหรึไง ลุกขึ้นมา!" แต่คนกระทำไม่คิดจะสนใจเสียงนั้น พลันกระชากร่างบางขึ้นแรงกว่าเก่า

"ฮือ ฟางเจ็บ ขอร้องละ ฮือ" ทั้งพูด ทั้งร้องไห้ ทั้งพยายามพระนมมือไหว้ขอร้องให้ร่างสูงเห็นใจ "นี่แค่น้ำจิ้มนะ เธอยังจะต้องโดนอะไรมากกว่านี้หลายเท่า!!" พูดจบก็ปล่อยแขนร่างบางอย่างแรงทำให้เธอต้องล้มไปข้างหลัง แต่ยังดีที่ไม่ทำให้ถึงกับล้มจนหัวกระทบกับพื้นชีเมนต์

"ฮึก ฮืออ...พี่ปอช่วยฟางด้วย ฮืออ พ่อขา ฮึก แม่ขา ฮืออ" พูดพลางสะอื้นตัวโยง นึกถึงคนที่เธอรัก

*

*

หน้าห้อง

ปึก!

"โธ่เว้ยย!" เสียงหมัดกระแทกฝากำแพงของคนที่หัวใจไม่ตรงกับการกระทำเมื่อกี้ เขายอมรับว่าเขาอยากให้เธอเจ็บ เจ็บไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่หัวใจเธอก็ต้องเจ็บ และ ต้องเจ็บมากกว่า ที่เขาเคยเจ็บ...แต่ลึกฯลงไปที่ก้นบึ้งของหัวใจของเขาแล้ว มันรู้สึกว่าทุกครั้งที่เห็นเธอเจ็บ เขายิ่งเจ็บ เจ็บจนไม่รู้ว่าจะสามารถทนไปอีกเมื่อไร...นะในตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรอีกต่อไป ในเมื่อเวลาเห็นเธอเจ็บ เขาเจ็บยิ่งกว่า แต่เขาจำเป็นต้องทำ เพราะมันคือการ เอาคืน!

*

*

*

*

*

นะกรุงเทพฯ

ติ๊ด~ติ๊ด~~

"ค่ะ?" เสียงโทรสัพเครื่ิองสวยดังขึ้นในขณะที่เจ้าของเครื่องกำลังง่วนอยู่กับการเตรืยมของสำหรับงานปารตี้ที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในช่วงค่ำคืนของวันนี้

"(วันนี้ว่างหรือเปล่า?)" เสียงปรายสายทำให้รู้ว่าใครโทรหาเธอ เพราะมัวแต่ยุ่งเลยไม่ทันดูชื่อของคนที่โทรมา "เออ ไม่ว่างค่ะ แก้วยุ่งขอโทษด้วย ตอนนี้ไม่ว่างจริงฯ แค่นี้นะค่ะ" ติ๊ด! พูดเสร็จก็วางสายทันทีโดยที่อีกฝ่ายยังไม่มีโอกาสได้ถามไถ่ หรือโต้ตอบอะไรเลย "เฮ้อ เมื่อจะเสร็จเนี่ย"ถอนหายใจออกมาเพราะความเหนื่อย...ก็แน่ละ เธอตั้งใจกับงานนี้มาก อยากให้ 'เพื่อนสนิท' ของเธอเชอไพรส์ และ ชอบมัน "หวังว่าโมะจะชอบนะ อิอิ" ยิ้มให้กับความคิดที่ว่า ถ้าร่างสูงได้เห็นและชอบ เธอคงจะดีใจมากเลยทีเดียว...แต่เธอลืมไปหรือเปล่า ว่ามี 'อีกคน' ที่เธอเพิ่งวางสายจากเขาไป จะรู้สึกเช่นไรเมื่อเธอเอาแต่สนใจ 'เพื่อนสนิท' และ ลืม 'แฟน' คนนี้ไป

*

*

"ทำอะไรอยู่น่ะ ถึงได้ยุ่งขนาดนั้น ไหนว่าเคลียงานเพิ่งเสร็จไง" อีกฝ่ายที่โดนปฎิเสธไปก็ถึงกับหงุดหงิด เพราะเขารู้มาว่าหญิงสาวก็ไม่ติดงานอะไรที่บริษัทเพราะเขาโทรไปเมื่อวันก่อนแล้วก็ได้ความมาว่าเธอก็ไม่ได้มีอะมากนัก แต่ขอพักผ่อนเอาแรงเพราะก่อนหน้านี้เธอก็โหมงานหนักเกินไป และ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่พอมาวันนี้การที่เธอวางสายไปแบบนี้ มันทำให้เขาหงุดหงิดไม่น้อย เพราะเธอไม่เคยทำแบบนี้...อย่างน้อยก็แค่ตอนทะเลาะกันก็แค่นั้น "ไม่ว่างงั้นเหรอ อยากรู้เหมือนกันว่ายุ่งอะไรนักหนาถึงได้วางสายไปเฉยฯแบบนั้น หึ" ว่าแล้วเจ้าตัวก็รีบคว้ากุลแจรถก่อนจะเบนเป้าหมายไปสู่บริษัทของหญิงสาว

*

*

*

"วู้ เสร็จสักที อ่ะ! 6 โมงแล้วหรอเนี่ย ไม่ทันแล้ว ต้องไปโทรไปหายัยเฟย์ก่อน" กว่าจะจัดการทุกอย่างให้เสร็จสมบูนก็ปาไป 6 โมงเย็นชึ่งเธอนัดเฟย์ไว้ตอนหนึ่งทุ่ม พอรู้ตัวก็รีบไปยังห้องนอนและรีบโทรหาอีกคนที่ป่านนี้คงจะใกล้เสร็จแล้ว

*

*

ผ่านไป 30นาที

ติ่งหน่อง~~ ติ่งหน่อง~~~

"เอ๊ะ สงสัยยัยเฟย์คงจะมาแล้วมั้ง แต่ทำไมมาเร็วจัง" ขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการแต่งตัวอยู่นั้น เสียงกดออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น ร่างบางคิดว่าเพื่อนสาวมาถึงแล้ว ก็รีบแต่งตัวให้เสร็จก่อนจะรีบเดินลงไปหาเพื่อนสาวทันที "ยัยเฟย์ ทำไมมาเร็วจังนี่ยังไม่ถึง...พี่ป้อง!" เพราะกำลังยุ่งอยู่กับการหาโทรสัพในกระเป๋าก็เลยไม่ทันดูว่าบุกคลที่ยืนอยู่หน้าบ้านนั้นเป็นใคร

"นี่หรอที่ว่ายุ่ง มีเวลาไปปารตี้กับเพื่อน แต่ไม่มีเวลาให้กับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น 'แฟน'? เหอะ" พอเห็นว่าหญิงสาวเดินออกมาด้วยชุดที่ดูแล้วยังไงก็เป็นชุดที่คนเขามีแต่ใส่ไปปารตี้กันก็เข้าใจเลยว่าที่หญิงสาวไม่มีเวลาให้เพราะ 'ติดเพื่อน'

"ป่าวค่ะ แก้วแค่มีนัดกับเฟย์ เพราะโทโมะเพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่น แก้วก็ต้องไปเพราะโทโมะก็ 'เพื่อนสนิท' แก้วคนหนึ่งเหมือนกัน"

"เหอะ! 'เพื่อนสนิท' เหรอ, มันคงจะคิดกับเธอแค่ 'เพื่อนสนิท' หรอกน่ะ" ที่เขาพูดออกไปอย่างนั้นก็เพราะเขารู้ดีว่า โทโมะคิดยังไงกับหญิงสาวที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น 'แฟน' ของเขา เขารู้ว่าโทโมะสนิทกับแก้วมากแค่ไหน แต่เขาก็รู้อีกว่า โทโมะไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปเพราะกลัวว่าแก้วจะตีตัวออกห่าง เขาก็เลยทำทุกวิถีทางเพื่อชนะใจแก้วและขอคบกับแก้ว เชิ่งโชคก็เข้าข้างเขาเพราะหญิงสาวตอบตกลง ส่วนโทโมะเองเมื่อรู้ว่าแก้วมีแฟนแล้วก็บินไปญี่ปุ่น โดยอ้างว่าไปเรียนต่อ และนี่ก็เป็นเวลาสองปีแล้ว และ โทโมะก็กลับมาแล้ว เขาเองก็กลัวว่าโทโมะจะมาแย่งหญิงสาวไปจากเขา ชึ่งเขาเองก็จะไม่มีวันยอมเด็ดขาด!

"พี่พูดอะไร! แล้วทำไมต้องไปเรียกเพื่อนแก้วว่า 'มัน' ด้วย!?" เมื่อรู้สึกว่าคนตรงหน้าพูดถึงเพื่อนเธอโดยไม่ให้เกียดแบบนั้น หญิงสาวก็ไม่พอใจต่อว่าเขาราวกับว่าเขากำลังทำอะไรที่มันกระทบกระเทือนถึงตัวเธอเองก็ไม่ปาน "แตะต้องไม่ได้เชืยวนะ 'เพื่อน' คนนี้เนี่ย แบบนี้มันไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วมั้ง" พูดพลางแสะยิ้ม ราวกับจะต้องการยั่วโมโหคนตรงหน้า

"แก้วว่าพี่พูดไม่รู้เรื่องแล้วน่ะ พี่กลับไปก่อนดีกว่าค่ะ แก้วมีนัด และ มันก็ 'สำคัณ' กับแก้วมาก แก้วไม่อยากไปสาย ขอตัวน่ะค่ะ" เมื่อทนที่จะฟังอีกฝ่ายพูดกระแหนะกระแหนตัวเองไม่ไหวจึงหลีกเลี่ยงโดยการหยิบยกเรื่องงานคืนนี้ขึ้นมาอ้าง ส่วนอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่มีทีท่าว่าจะสนใจตัวเองก็เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งของวัน

"ทำไม? กลัวมันโกรธหรือไงถึงไปช้าก็ไม่ได้ หรือว่ากลัวว่ามันจะหนีไปอีกละชิถึงได้รีบตามไปหามันเพื่อจะรั้งไว้ให้มันอยู่ต่อน่ะ! อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้น่ะ!" เมื่อทนไม่ได้ที่เห็นหญิงสาวมีท่าทีเมินเฉยใส่ตัวเองก็เผลอขึ้นเสียงใส่ ทำเอาอีกคนถึงกับทนไม่ได้เหมือนกัน

"ก็แก้วบอกแล้วไงว่าแค่เพื่อนสนิท ถ้าพี่ไม่เชื่อที่แก้วพูดแค่นี้ เราก็ไม่มีอะไรที่จะต้องพูดกัน!"

"หึ" ไม่พูดอะมีแต่แสะยิ้มไปให้หญิงสาว

"แก้วว่าเราห่างกันชักพักก็น่าจะดีน่ะค่ะ บางทีเราอาจจะรู้อะไรมากกว่านี้ ขอตัวน่ะค่ะ!" เมื่อได้ยินเช่นนั้นอีกฝ่ายเกิดอาการไม่พอใจอย่างมาก คิดว่าที่เป็นแบบนี้เพราะหญิงสาวแคร์ผู้ชายคนอื่นมากกว่าตัวเอง

"จะไปหามันละชิถึงได้ขอห่างแบบนี้ อยากจะมีเวลาอยู่กับมันมากละชิ! แต่จำไว้น่ะ ยังไงแก้วก็เป็นของพี่! พี่ไม่มีวันยอมที่จะให้ใครหน้าไหนมาแย่งของ ของพี่ไปได้หรอก!"

"'ของ ของพี่' งั้นหรอ? พี่เห็นแก้วเป็นอะไร? เป็นสิ่งของที่พี่เชยชม และ อยากจะเขี่ยทิ้งเมื่อไหรก็ได้เหรอไง? แก้วไม่อยากจะเชื่อเลยน่ะว่าพี่จะคิดแบบนั้นได้ แก้วว่าเราเลิกกัน ดีกว่าค่ะ! โชคดีกับความรักจอมปลอมของพี่น่ะค่ะ"

"!!"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

กลับมาแล้ววววววววว ลืมกันหรือยางงงงงงงงงง 

เม้นฯฯฯฯฯฯฯ โหวดดดดดดดฯฯฯฯฯฯฯ