Legend of love everlasting รักเธอไม่มีวันเปลี่ยน

 "ได้ค่ะ  ถ้าคุณป้าต้องการให้หนูแต่งงานหนูก็จะแต่ง"  ฉันพูดแบบนี้ทำให้พ่อของฉันตกใจเป็นอย่างมากเพราะพ่อรู้ดีว่าฉันเกลียดการผูกมัดที่สุด แต่คนอย่างฉันฝันไปเหอะว่าฉันจะแต่งงานกับผู้ชายที่ป้าหาให้  ฉันไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักหรอก แถมยังไม่เคยเห็นหน้ากันอีกด้วย แต่ที่ฉันตอบตกลงเพราะฉันคิดอะไรสนุกๆออกน่ะสิ ^_^  งานนี้ฉันจะทำให้ป้าฉันเห็นว่าฉันไม่ชอบการผูกมัด !

"ก็ดี แกตอบตกลงงั้นฉันจะรีบไปคุยกับทางนู่นเรื่องงานแต่งล่ะกัน"  สิ้นสุดคำพูดของป้าฉัน  ป้าก็รีบออกจากห้องพ่ออย่างรวดเร็วเพราะป้าฉันจะไปคุยกับทางฝ่ายนู่นเรื่องงานแต่งล่ะสิ ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าทำไมป้าฉันต้องการให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ด้วย สงสัยจะรวยไม่เบา แต่ช่างเถอะยังไงฉันขอยืนคำขาดเลยว่าฉันจะไม่แต่งงานกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด !  

      หลังจากที่ป้าของฉันปิดประตูก็สร้างความเงียบที่แสบจะเงียบผสมกับสายตาของพ่อฉันที่มองฉันอย่างต้องการคำอธิบายว่าทำไมฉันถึงตอบตกลง ฉันจึงพูดตัดบทและมันก็ทำให้พ่อสงสัยในตัวฉันมากขึ้น

"พ่อไม่ต้องมองหนูแบบนี้หรอกค่ะ เพราะยังไงหนูก็จะไม่แต่งงานกับผู้ชายที่หนูไม่รู้จักเด็ดขาด"

"แล้วเมื้อกี้ลูกตอบตกลงป้าเขาทำไมล่ะ" พ่อของฉันยังคงถามต่อไปด้วยความสงสัยที่มีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าทำไมหนูถึงตอบแบบนั้น  ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นหนูขอตัวนะค่ะ"  คำพูดแรกทำให้พ่อฉันอึ้งไปเล็กน้อยว่าทำไมฉันถึงได้ตอบแบบนั้นเพราะคนเป็นพ่อย่อมรู้ดีว่าลูกนิสัยยังไง   พ่อของฉันยังคงมองฉันในขณะที่ฉันกำลังเดินออกจากห้อง   และฉันก็กำลังจะเปิดประตูเพื่อออกไปจากห้องฉันแลเห็นพ่อยังคงสงสัยในคำพูดของฉันอยู่ และพ่อก็มองมาที่ฉัน ฉันหันหน้าพอให้พ่อเห็นและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พ่อของฉันก็เผลอยิ้มออกมาอย่างรู้ทันในรอยยิ้มที่ฉันมีให้พ่อและพ่อฉันก็รู้ด้วยว่าฉันตอบตกลงเพราะอะไร  พ่อสามารถรู้นิสัยของฉันทุกอย่างทั้งที่ฉันไม่ได้อยู่ที่ไทย  เพราะพ่อเคยบอกฉันตอนเด็กๆว่าฉันนิสัยเหมือนแม่  เจ้าเล่ห์เหมือนกันไม่มีผิด และหน้าตาฉันก็เหมือนแม่มากกว่ายัยเฟย์ซะอีก เพราะฉะนั้นไม่ว่าฉันจะทำหรือต้องการอะไรพ่อก็สามารถรู้ได้อย่างไม่มีผิดผลาดเด็ดขาด !

     หลังจากที่ฉันออกจากห้องของพ่อแล้วฉันก็เดินตรงไปที่ห้องฉันทันทีตลอดทางเดินมีคนของพ่อยืนเต็มไปหมดพลางก้มหัวเล็กน้อยให้ฉันพร้อมกับเปิดประห้องของฉันให้ด้วย เออ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยอยู่บ้านทั้งวันไม่ต้องทำอะไรเลยแม้แต่เปิดประตู   ฉันก้าวเท้าเขาไปในห้องของฉัน   ฉันเบื่อเหมือนนะเนี้ยที่ต้องเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านไม่รู้ว่ายัยเฟย์กับยัยแก้วทนอยู่ได้ยังไง  ว่าแล้วฉันไปหายัยเฟย์ดีกว่า

    ฉันเดินออกจากห้องของฉันเพื่อไปหายัยเฟย์  ห้องของยัยเฟย์ก็ไม่ไกลมากหรอกแค่ห่างจากห้องของฉันประมาณสักสองสามห้องเดินไปนิดเดียวเดี๋ยวก็ถึง    ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องของยัยเฟย์และก็มีคนเปิดประตูให้ฉันเหมือนเช่นเคย  ฉันก้าวเท้ายาวๆเข้าไปในห้องของยัยเฟย์ ห้องของยัยเฟย์ถูกต้องแต่งด้วยภาพกราฟฟิกมากมาย  และทำให้ดูห้องยัยเฟย์ทันสมัยเลย   เพราะยัยเฟย์เป็ยคนทันสมัยอยู่แล้ว  และเฟย์ก็ชอบสไตล์นี้ด้วย   บนหัวนอนของยัยเฟย์มีรูปเราสามคนที่ยิ้มอย่างสดใสที่ถูกขยายให้ใหญ่ขึ้นและตกแต่งให้เป็นสีดำบกบอกถึงภาพแห่งความทรงจำ แหม ! น้องสาวฉันก็มีมุมโนแมนติกเหมือนกันนะเนี้ย แต่ช่างเหอะยังไงห้องยัยเฟย์ก็ถูดตกแต่งด้วยสีดำทั้งหมดอยู่แล้ว (มันจะไว้ทุกข์ให้ใครว่ัะแต่งซะดำเลย ) แล้วยัยเฟย์ก็ตั้งคำถามเมื่อฉันก้าวมาในห้องของเฟย์

"มีไรเหรอพี่ฟางถึงมาเข้ามาในห้องเฟย์"  เฟย์พูดในขณะที่ยังกินลูกอมอยู่เต็มปาก

" แบ่งให้บ้างสิ " จะบอกให้นะถ้าใครรู้จักเรา  เราจะกลายเป็นเด็กในสายตาของเขาคนนั้ทันที เพราะฉันมีนิสัยที่เด็กมากอยู่ในตัวแต่แค่ฉันไม่ให้ใครเห็นเท่านั้นเอง แต่พ่อ แม่ เฟย์และแก้วรู้หมดแล้วว่าฉันนิสัยยังไง  แต่นิสัยเด็กๆแบบนี้พ่อก็บอกว่ายังเหมือนแม่อยู่ดี ซึ้งฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าพ่อต้องการสื่ออะไร

" อืมเอาสิ หยิบได้เลย " ฉันหยิบลูกอมที่อยู่บนเตียงของเฟย์ขึ้นมากินอย่างไม่สนใจใครทั้งนั้น

"เห้ย  กินหมดเลยเหรอ! "

"ทำไมอ่ะกินไม่ได้เหรอ"

"กินอ่ะกินได้  แต่ไม่ต้องกินหมดก็ได้ "

"ทำไม  ฉันจะกินไม่ได้รึไง "

"ก็เฟย์จะให้ยัยแก้วเพราะลูกอมเนี้ยมันผสมกับเหล่าอยู่อ่ะสิ ! " อ๋อ ที่แท้ก็ให้ยัยแก้วกินนั้นเองแต่ยัยเฟย์บอกว่ามันผสมกับเหล่านีิ  ไม่เป็นไรเพราะฉันคอแข็งมากพอสมควร

"แล้วทำไงอ่ะในเมื่อฉันกินมันหมดแล้ว"

"ไม่เป็นไรหรอก  เฟย์มีลูกอมแบบนี้อยู่ที่ผับอีกเยอะเลย  กะว่าจะชวนยัยแก้วไปผับอ่ะพี่ฟางจะไปด้วยรึเปล่า"

"ไปสิ  ฉันอยากเห็นผับของน้องสาวตัวเองใจจะขาดแล้ว"

"งั้นเฟย์ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ "

"เปลี่ยนทำไมอ่ะใส่ชุดนี้ไม่ได้เหรอ "

"จะบ้าเหรอพี่ฟาง เสื้อยืนบางๆ กับกางเกงขาสั้นเนี้ยนะ  ไม่ไว้อ่ะ ถ้าใส่แบบนี้มีหวังเด็กฉันที่ผับก็เลือดดำเดาไหลพอดี "

"เออเดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนเสื้้อแล้วเจอกันที่หน้าบ้าน "

"เร็วๆนะ "

 ฉันเดินมาจากห้องของยัยเฟย์แล้วรีบเดินเข้าห้องของฉันทันทีเพราะว่าฉันกำลังจะได้ออกจากบ้านและที่สำคัณคือฉันจะไปดูว่าผับของยัยเฟย์คนเยอะแค่ไหนเห็นบอกอย่างนั้นอย่างนี้ว่าคนเยอะมาก คนเต็มผับทุกวัน ฉันอยากจะเห็นจริงๆว่าคนจะเต็มผับจริงๆรึเปล่า   ฉันหยิบเดรทลัดรูปสีดำแล้วจำเปลี่ยนทันที แล้วรีบลงไปที่หน้าพร้อมเห็นยัยเฟย์กับยัยแก้วยืนรออยู่แล้ว

"นานจัง  เฟย์บอกให้พี่รีบๆแต่งตัวไม่ใช่เหรอแล้วทำไมนานแบบนี้ละ "

"ฉันมีแกเป็นน้องหรือแกเป็นแม่ฉันกันแน่เนี้ยเลิกบนได้แล้ว "

    แล้วเราทั้งหมดก็ขึ้นรถของยัยเฟย์ตรงไปที่ผับของยัยเฟย์ทันที   สักพักเราทั้งหมดก็ถึงภายในไม่ช้าในเวลายามเย็นก็พอมีคนเข้ามาพอสมควร  ฉันเดินเข้าไปที่ผับของยัยเฟย์พร้อมกับมีคนของยัยเฟย์มายืนตอนรับพวกเราที่หน้าผับ  และแนะนำตัวฉันให้ทุกคนที่นี้รู้

"นี้ ทุกๆคนฉันมีใครคนหนึ่งที่อยากจะแนะนำให้ทุกคนรู้จัก "

"นี้พี่ฟาง  พี่สาวแท้ๆของฉันเอง "   ทุกคนมองมาที่ฉันแล้วก้มหัวให้ฉันอย่างเคารพ

"พี่ฟางเข้าไปข้างในเหอะ "  แล้วฉันกับยัยแก้วก็เดินเข้าไปข้างในตามยัยเฟย์   ฉันเดินมองรอบๆภายในผับของยัยเฟย์  แล้วฉันก็ไปสดุดตากับผู้ชายคนหนึ่งที่คุ้นๆหน้า ฉันพยายามคิดว่าฉันเคยเจอผู้ชายคนนี้ที่ไหน อ๋อฉันคิดออกแล้วว่าเคยเจอกันที่ไหน  เมื่อคืนนี้เองผู้ชายที่ถูกยิงแล้วฉันช่วยไว้  ฉันนั่งมองเขาอยู่ห่างๆและฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมฉันต้องมานั่งจ้องเขาแบบนี้ด้วย แต่ช่างเหอะไหนๆก็มองแล้วก็ขอมองให้ถึงที่สุดเลยล่ะกัน  ฉันเห็นเขากับผู้ชายอีกคนดูเหมือนกับว่าเขาทั้งสองคนทะเลาะกัน  และเขาทั้งสองก็เดินออกจากผับของยัยเฟย์ทันที  ฉันอยากจะตามไปนะแต่กลัวยัยเฟย์กับยัยแก้วสงสัย  แต่ฉันไม่สนอ่ะ  ฉันเลยลุกจากที่ตรงนั้นเเล้วเดินตามสองคนนั้นไปทันที

ขอโทษนะที่ไม่ได้มาอัพนาน

เรายังทำใจไม่ไดเรื่อง k-otic อ่ะ