รักใสๆของยัยพี่เลี้ยงกับเด็กฝึกหัดดดดดดด

หลังจากที่ผมหามไอ้บุรุษพยาบาลตัวใหญ่ยักษ์ไปส่งหมอแล้ว ผมก็พากันเดินมาหาไอ้เขื่อนเพื่อที่จะลามันไปเยี่ยมแก้วซึ่งอยู่ห้องห่างจากมันไปแค่สองห้อง

ตอนแรกเขื่อนโวยวายว่าทำไม ไม่อยู่เป็นเพื่อนมันก่อน ซึ่งเล่นเอาพวกผมพากันตอบหัวยุ่งไปหมด กว่าจะออกมาจากมันได้เล่นเอาพวกผมคอแห้งกันไปตามๆกัน ตอนนี้ป็อปเดินไปซื้อน้ำมาให้ผมขวดใหญ่

ฟรึ่บ!

ป็อปโยนขวดน้ำมาให้ผม

“ตกลงแกจะไปหาแก้วไหมวะ” ป็อปถามผม ผมก็ส่ายหน้าตอบมัน “ทำไมละ แกคิดว่าพวกนั้นมันรับมือยัยถึกจินนี่ได้เหรอ ฉันว่าเราไปหามันดีกว่าไหม ฉันรู้สึก.......”

“ว่าไง นินทาไรอยู่”จงเบเดินมาตบบ่าป็อปที่ตอนนี้กำลังตกใจอยู่“แกเป็นไรไปวะป็อป กำลังคิดแผนการชั่วร้ายอยู่ใช่ไหมบอกมานะเว้ยยย ไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่” ป็อปยังคงเงียบอยู่ “เป็นไรไปวะป็อป ป็อป ป็อป ป็อปปี้!!!! เฮ้ยยยย! ป็อป แกเป็นไรไปวะ แก แก แก แก แก ไอ้ควายป็อปปี้!!!!!!!! ไอ้....ป็อป ป็อป ป็อปปปปป ปอปปี้!คร้าบบบบบบบบบ ป็อป ป็อป เฮ้ย! โมะมันเป็นไรวะ”

“ไม่รู้ดิวะ เดี๋ยวลองเรียกดู ป็อปปี้  ป็อป แกเป็นไรมากป่าววะ เฮ้ย!”

ผมร้องออกมาเมื่อจู่ไอ้ป็อปมันก็ลงไปนอนกองกับพื้น

ผมรีบพามันไปหาพยาบาลทันที ตอนนี้ก็อยู่ในห้องไอซียู หมอบอกว่า ป็อปเป็นโรคประจำตัวเพราะจู่ๆมันหายใจไม่ออกป็อปมันก็จะแข็งไปถ้ามาช้าอีกกว่านี้ป็อปคงได้ไปห้องดับจิตแทน ผมกับจงเบ และเคนตะเกือบฆ่าเพื่อนทั้งเป็นเลยอ่า น่ากลัวชะมัดไอ้บ้านี้ แล้วหมอก็บอกว่าป็อปเป็นโรคที่ตกใจง่าย พอตกใจแล้วมันก็จะหายใจไม่ออก พูดไม่ออกเหมือนลิ้นคับปากแล้วช็อกไปเลย ถ้ามาช้าอีกประมาณห้านาทีไอ้ป็อปทีสิทธิ์ไม่รอดสูงเลยละ

ผมเลยตัดสินใจเดินไปหาแก้วอีกห้องหนึ่ง

แอด~!

“แก้ว สบายดีไหม”

ผมเอยทักเธอในตอนนี้เธอกำลังดู ดิสคอบเวอร์รี่บ้าบอคอแตกอะไรอยู่ไม่รู้

ผมไม่ชอบเลยพวกรายการแบบนี้~

“อืม สบายดี แล้วทำไมนายไม่ไปซ้อมเต้นกับพวกเขื่อนละ อีกไม่กี่วันก็ต้องขึ้นคอนฯแล้วนะ”

เธอบอกผมแต่สายตาไม่หันออกจากดิสคอบเวอร์รี่นั้นเลย

“หันมาคุยกับฉันดีๆ ฉันไม่ชอบพวกที่ดูดิสคอบเวอร์รี่อะไรนั้นเลยมันดูปัญญาอ่อน”

ผมบอกแล้วเดินไปหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน

“มันออกจะมีประโยชน์เห็นไหมนิ มันบอกเรื่องต่างๆที่นายไม่รู้มากมายเลย แล้วอีกอย่างนายลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันเป็นผู้จัดการนาย ฉันจะทำอะไรมันเรื่องของฉันนี้”

เธอบอกแล้วหันหน้ามามองผม

“ฉันจำได้ดีเลยละ พอเสร็จงานนี้แล้วเธอก็จะไป ฉันรู้นา~ แต่ฉันแต่ไม่ชอบให้คนดูดิสคอบเวอร์รี่ต่อหน้าแค่นั้นเองและก็ไม่ชอบให้ใครพูดแบบไม่เป็นหน้า”

“นายนี้มันเอาแต่ใจชะมัดเลย”

“ได้ยินนะ”

“ฉันจงใจพูดให้ได้ยินมีไรมะ!”

“เธอนี้จริงๆเลยไม่มีแรงยังมาทำซ่าส์ เดี๋ยวติลส์แตกขึ้นมาทำไง”

“เกี่ยวอำไรกับติลส์แต่ย่ะ มันคนละขั้วกันเลย นายนะก็หันดูมันซะสิ มีประโยชน์จะตายตอนนายซ้อมเต้น ซ้อมร้องฉันยังดูเลยดิสคอบเวอร์รี่นะ นายไม่เห็นจะว่า”

“ก็ฉันไม่ได้สังเกตนี่”

“เลิกเถียงกันเถอะ ฉันขอโทษที่ดูดิสคอบเวอร์รี่ต่อหน้านาย”

“ดูไปเหอะ ฉันไม่ว่าไรและแต่ต้องเสียงเบาๆนะฉันจะนอน”

“นี้นาย ทำไมไม่ไปนอนที่ห้องละ มานอนที่นี้ทำไม”

“ฉันคุ้มครองเธอไง”

“นาย......”

ผมนอนหลับตาลง เครื่องต่างๆในตัวผมพร้อมกับดับลงอย่างพร้อมเพรียง ความอ่อนล้าในตัวผมเรื่องแผ่เข้ามาในสมองผม ผมคิดอะไรไม่ออกคิดออกอย่างเดียวคือจะหลับแล้ว ตาผมไม่สามารถลืมตาขึ้นมาดูได้และปากไม่สามารถขยับได้ ไปตาหนักอึ้งกับปากที่หนักอึ้งของผมมันเรื่องเตื่อนผมให้นอนหลับได้แล้ว ผมรู้แค่ว่ามีผ้าบางๆมาห่มให้ผมแล้วจับผมนอนลงกับหมอนเพื่อให้สบายคอ และนอกนั้นผมไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกเลย.....

KAEW TALK

ฉันนั่งมองโทโมะที่ตอนนี้หลับอยู่ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเค้าไปอดหลับอดนอนมาแต่ไหน แต่ที่รู้ๆคือเค้าหลับไปแล้วฉันไม่อยากรบกวนเค้าให้มาตอบคำถามฉันหรอกนะ ไว้ตื่นมาฉันค่อยถามเค้าเอาที่เดียวแล้วกัน

ฉันดูดิสคอบเวอร์รี่ไปสักพัก ม่านตาฉันก็เริ่มหนักขึ้นมาแล้วละสิ หรือว่าการนอนของคนๆหนึ่งติดต่อกันได้ไปอีกหลายๆคน หว่า~ น่ากลัวชะมัดเลย ต่อไปนี้ฉันจะไม่ใกล้คนที่ง่วงเด็ดขาด (คิดได้เนอะ-_-)

ฉันปิดทีวีแล้วล้มตัวนอนลงไปกับเตียง ไม่รู้ว่าวันไหนจะได้ออกจากที่นี่สักที เอ๊ะ! แต่อีกตาโมะยังไม่บอกฉันเลยนี้ว่าเค้ามาทำไม แม่หมอนั้นไม่สบายเหรอ=_= หรือว่าหมอนั้นเป็นโรคไม่สามารถสืบพันธุ์ได้ (_*_) หรือว่าหมอนั้นเป็นโรคหายใจไม่ออก หวัดกำเริบ  ต่อมลูกหมากโต หัวสมองใหญ่ผิดปกติ (เค้าปกติดีอยู่ๆแท้ๆยังไปหาโรคให้เค้าอีกคนเรา) แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง แต่ตอนนี้ ฮื่อๆ จะหลับแล้วอ่า ตาหนักอย่างแรงเลย

ฉันค่อยๆหลับตาลงช้าๆ หัวสมองพลางคิดถึงเรื่องต่างๆนานาไปเรื่อยๆ ฉันไม่รู้ว่าชีวิตนี้ฉันจะเป็นยังไงต่อไปถ้าฉันกับโทโมะเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน

งึมงำ งึมงำ~

ฉันขอเดาว่าอีตานี้ต้องฝันว่าได้กินเค้กก้อนโตแน่ๆเลย

ฟี้~

...................................

เม้น+โหวต=กำลังใจ นะคร๊ >>>>>>>ไม่รู้ไปคัดลอกใครมา แต่ที่รู้ลอกคนอื่นๆมาชัวร์